Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3.4012.450.2020.2.EW
z 9 września 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 lipca 2020 r. (data wpływu 1 lipca 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 28 lipca 2020 r. (data wpływu 28 lipca 2020 r.) oraz pismem z dnia 28 lipca 2020 r. (data wpływu 4 sierpnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT w związku ze sprzedażą działek – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lipca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT w związku ze sprzedażą działek. Wniosek uzupełniono pismami z dnia 28 lipca 2020 r. o przeformułowanie pytania, doprecyzowanie opisu sprawy oraz o stosowne pełnomocnictwo.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

1. W maju 2019 roku Wnioskodawca zakupił do majątku osobistego trzy działki gruntu rolnego o łącznej powierzchni ok. 3,5 ha położone na terenie wiejskim, w tym o powierzchni 2,5 ha, które przeznaczone są pod budownictwo mieszkaniowe i usługi zgodnie z Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego (MPZP). Działki te do chwili zakupu przez wnioskodawcę były używane do celów rolniczych.
2. Z inicjatywny wnioskodawcy 2,5 ha powierzchni gruntu rolnego przeznaczonej pod budownictwo mieszkaniowe i usługi zgodnie z MPZP, zostało podzielonych na 14 działek. Podzielone działki na dzień dzisiejszy stanowią zabezpieczenie materialne dla Wnioskodawcy i jego najbliższej rodziny. W przyszłości, w nagłych, nieprzewidzianych okolicznościach z powodu konieczności poprawy sytuacji materialnej, działki mogą zostać sprzedane.
   Przy podziale gruntu na 14 działek, koniecznym działaniem Wnioskodawcy było także uzyskanie zgody organu administracyjnego na wytyczenie drogi wewnętrznej prowadzącej do 14 działek. Koszty podziału gruntu na działki i na wytyczenie drogi poniósł wnioskodawca. Wnioskodawca nie podejmie innych, poza ww., działań związanych z działkami w zakresie zmiany ich stanu faktycznego i prawnego z dnia zakupu.
3. Wnioskodawca w przeszłości i obecnie nie prowadził działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej i ustaw podatkowych oraz nie był i obecnie nie jest podatnikiem podatku VAT. W przeszłości nie dokonał sprzedaży żadnej nieruchomości. Wnioskodawca w przeszłości nie był rolnikiem i obecnie nim nie jest.
4. Wnioskodawca nie nabył przedmiotowych działek w celu dalszej odsprzedaży i nie będzie deklarował ich sprzedaży za pośrednictwem profesjonalnych podmiotów zajmujących się obrotem nieruchomościami ani nie będzie podejmował profesjonalnych działań reklamujących i zachęcających do zakupu działek, w żadnej formie, w tym na portalach internetowych.
5. Działki nie są i nie będą przedmiotem dzierżawy. Działki gruntu nabyte w maju 2019 roku są obecnie wykorzystywane na cele prywatne do celów rolniczych – upraw roślinnych i jako działki rekreacyjne dla rodziny.
   
   

W uzupełnieniu do wniosku z dnia 28 lipca 2020 r., w odpowiedzi na pytanie tut. Organu o treści:

1. „Czy działki będące przedmiotem sprzedaży są i na moment sprzedaży będą terenami niezabudowanymi?” – Zainteresowany wskazał, że działki, które mogą być przedmiotem potencjalnej sprzedaży nie są i na moment potencjalnej sprzedaży nie będą zabudowane.
2. „Z czyjej inicjatywy został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego? Czy to Wnioskodawca wystąpił o opracowanie ww. planu dla działek?” – Zainteresowany wskazał, że nie był on inicjatorem uchwalenia MPZP. MPZP został uchwalony z inicjatywy Gminy w 2012 roku.
3. „Czy działki do czasu ich sprzedaży będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.)? Jeśli tak, to jaki będzie zakres tej działalności? Należy to szczegółowo opisać” – Zainteresowany wskazał, że działka lub działki do czasu ewentualnej sprzedaży będą wykorzystywane do zbioru siana, upraw roślinnych na cele prywatne oraz w celach rekreacyjnych dla rodziny.
4. „Czy z przedmiotowych nieruchomości były/są/będą dokonywane dostawy (sprzedaż) produktów rolnych?” – Zainteresowany wskazał, że z przedmiotowych nieruchomości nie zakłada się sprzedaży produktów rolnych.
5. „Czy Wnioskodawca w stosunku do działek będących przedmiotem planowanej sprzedaży do czasu ich sprzedaży będzie ponosił jakiekolwiek nakłady w celu ich uatrakcyjnienia (np.: działania zmierzające do zwiększenia wartości gruntu, uzbrojenie w media itp.)?” – Zainteresowany wskazał, że nie będzie ponosił żadnych nakładów w stosunku do działek w celu ich uatrakcyjnienia.
6. „W jaki sposób Wnioskodawca pozyska nabywcę/nabywców działek, które planuje sprzedać?” – Zainteresowany wskazał, że nie będzie podejmował żadnych profesjonalnych działań, w celu ewentualnej sprzedaży działek, w tym wystawienia stosowanego banneru na gruntach. Działki znajdują się na terenach wiejskich, w małym środowisku i wypowiedziana raz krótka informacja ustna Wnioskodawcy o zamiarze sprzedaży gruntu, „sama szybko rozejdzie” się po całej okolicy.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (przeformułowane pismem z dnia 28 lipca 2020 r.).

Czy ewentualna sprzedaż w przyszłości jednej czy kilku działek powstałych z podziału gruntu rolnego o pow. 2,5 ha przeznaczonego w MPZP pod budownictwo mieszkaniowe i usługowe, w okolicznościach przedstawionych we wniosku w opisie, byłaby sprzedażą w ramach zarządzania majątkiem prywatnym i nie podlegałaby opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawiony we wniosku stan faktyczny pozwala uznać, że sprzedaż działek wchodzi w zakres czynności zwykłych zarządu majątkiem prywatnym i nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług i tym samym jest czynnością nie podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Uzasadnienie stanowiska

Wnioskodawca uważa, że wykładania z art. 15 ust. 1 i 2 polskiej ustawy o VAT, wdrożonej do polskiego porządku prawnego na podstawie unijnego rozporządzenia 2006/112/WE, należy dokonywać w zgodzie z orzecznictwem unijnego Trybunału Sprawiedliwości. W połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10 TSUE wyrokiem z 15 września 2011 r. orzekł, że jeśli sprzedaż nieruchomości następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym, a nie w ramach działalności, to nie można jej uznać za podlegającą opodatkowaniu VAT, chyba że sprzedający podejmuje aktywne działania charakterystyczne dla obrotu nieruchomościami, jakie podejmują profesjonalni handlowcy.

Z innego rozstrzygnięcia TSUE (z 20 czerwca 1996 r., C-155/94) wynika, że zwykłe wykonywanie prawa własności nie może być samo z siebie uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej, a sama liczba i zakres transakcji nie może o tym decydować. W związku z tym nie może o tym przesądzać również sam fakt podziału jednej działki na kilka, jeśli działanie to ma uzasadnienie ekonomiczne, czy też długość czasu, jaki minął między transakcjami ani też wysokość uzyskanych przez sprzedającego zysków. Czynnościami wykraczającymi poza zwykły zarząd własnym majątkiem są działania marketingowe, uzbrojenie działki, wystąpienie o plan zagospodarowania przestrzennego, działania w zakresie obrotu nieruchomości angażujące środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców.

Reasumując, Wnioskodawca nie dokonał dotychczas żadnych czynności, które wskazywałyby na profesjonalny charakter ewentualnej sprzedaży, wykraczający poza zwykłe wykonywanie prawa własności. Dlatego, zdaniem Wnioskodawcy, gdyby nastąpiła sprzedaż działek, nie powinna ona podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Na potwierdzenie słuszności swojego stanowiska Wnioskodawca przytacza następujące orzeczenia sądowe:

1. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 14 stycznia 2020 r. (sygn. akt I SN Łd 505/19) w którym sąd stwierdza: „Oczywistym i naturalnym jest dążenie właściciela prywatnego majątku do zbycia go w taki sposób, aby uzyskać jak największą korzyść. Faktem powszechnie znanym jest, że zwykle podział gruntu o charakterze rolniczym na mniejsze działki, które już rolniczego charakteru nie będą miały, pozwoli na uzyskanie lepszych cen za zbywany grunt. Takie działanie nie wykracza poza zwykłe gospodarowanie mieniem prywatnym przez osoby fizyczne”.
2. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 października 2009 r. (sygn. akt I FSK 1043/08) zgodnie z którym: „Sprzedaż kilku działek budowlanych lub przeznaczonych pod zabudowę, wskazująca na ograniczony ilościowo zakres i okazjonalność, a nie zamiar częstotliwego realizowania takiej działalności, nie może być kwalifikowana jako prowadzenie handlowej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.)”.
3. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 października 2011 r. (sygn. akt I FSK 1536/10).
4. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 16 listopada 2018 r. (sygn. akt I SA/Po 594/18) zgodnie z którego tezą: „Nie można pozbawiać osób, którym przysługuje prawo własności, podejmowania działań ukierunkowanych na korzystne z ich punktu widzenia zbycie należącego do nich majątku. Właściciel realizując swoje uprawnienie do korzystania oraz dysponowania przedmiotem tego prawa może podejmować działania zmierzające do podziału nieruchomości. Okoliczności te same w sobie, podejmowane nawet znaczną ilość razy nie mogą przemawiać za uznaniem, że późniejsza sprzedaż nieruchomości następuje w ramach działalności gospodarczej. Wystąpienie z wnioskiem o wydanie warunków zabudowy analogicznie nie świadczy o zaangażowaniu środków podobnych do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. Uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy jest bowiem warunkiem dokonania uprzedniego podziału nieruchomości, które jak wynika z powyższych rozważań nie jest czynnością świadczącą o podjęciu profesjonalnej działalności w dziedzinie obrotu nieruchomościami. Występowanie z wnioskiem o tego rodzaju decyzje nie pozwala w żadnej mierze na rozróżnienie działalności profesjonalnej od działań związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Decyzja w przedmiocie warunków zabudowy nie jest bowiem aktem, o którego wydanie zwracają się jedynie podmioty prowadzące zorganizowaną działalność w dziedzinie obrotu nieruchomościami”.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Należy więc przyjąć, że na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowej (działki), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Według art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, według art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Jednocześnie w art. 12 ust. 1 lit. b) powołanej Dyrektywy wskazano, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy terenu budowlanego. Teren budowlany to każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie (art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE).

Opodatkowaniu VAT podlega, na podstawie art. 2 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE, odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów, budynków i budowli) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą zbycie majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Dlatego też, aby uznać, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku VAT należy ustalić, czy działa on jako producent, handlowiec lub usługodawca. Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, iż dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

W przedmiocie statusu – na płaszczyźnie podatku VAT – podmiotu dokonującego sprzedaży nieruchomości wypowiedział się również NSA w uchwale siedmiu sędziów z dnia 29 października 2007 r. (sygn. akt I FPS 3/07) wskazujące na kryteria, jakimi należy kierować się przy określaniu, czy w danym przypadku mamy do czynienia z działalnością gospodarczą, czy też z zarządem majątkiem prywatnym. Stwierdzenie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Zdaniem NSA ,,(…) przepisy art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, że działa on jako osoba wykonująca wolny zawód”. Zatem w opinii NSA ,,ani więc formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesadzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług”.

W przedmiotowym zagadnieniu istotne znaczenie mają tezy przedstawione przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) w wyroku z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10), oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) - ECLI:EU:C:2011:589. W wyroku bowiem tym TSUE wskazał na kryteria uznania tego rodzaju sprzedaży za działalność gospodarczą. TSUE stwierdził, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej, a sama liczba i zakres dokonanych transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego. Inaczej jest natomiast zdaniem Trybunału w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE. Dla ustalenia zawodowego profilu działalności istotne będą takie okoliczności, jak np.: uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, a także uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Z krajowego orzecznictwa sądowo-administracyjnego wynika zatem, że stwierdzenie czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik VAT wymaga każdorazowo oceny dokonanej na gruncie stanu faktycznego konkretnej sprawy, albowiem odmienność stanów faktycznych zezwala jedynie na sformułowanie pewnych wskazań, bez możliwości tworzenia uniwersalnych wzorców kontroli. W każdej sprawie konieczne jest ustalenie, że w odniesieniu do danej czynności podmiot występował w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności w stosunku do tego gruntu.

Podkreślić należy – na co wskazują sądy administracyjne – że ustalenie jakie działania sprzedającego mogą zostać uznane za „aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami” jest przedmiotem badania w każdej indywidualnej sprawie.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że w maju 2019 roku Wnioskodawca zakupił do majątku osobistego trzy działki gruntu rolnego o łącznej powierzchni ok. 3,5 ha położone na terenie wiejskim, w tym o powierzchni 2,5 ha, które przeznaczone są pod budownictwo mieszkaniowe i usługi zgodnie z Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego (MPZP). Działki te do chwili zakupu przez wnioskodawcę były używane do celów rolniczych. Z inicjatywny wnioskodawcy 2,5 ha powierzchni gruntu rolnego przeznaczonej pod budownictwo mieszkaniowe i usługi zgodnie z MPZP, zostało podzielonych na 14 działek. Podzielone działki na dzień dzisiejszy stanowią zabezpieczenie materialne dla Wnioskodawcy i jego najbliższej rodziny. W przyszłości, w nagłych, nieprzewidzianych okolicznościach z powodu konieczności poprawy sytuacji materialnej, działki mogą zostać sprzedane. Przy podziale gruntu na 14 działek, koniecznym działaniem Wnioskodawcy było także uzyskanie zgody organu administracyjnego na wytyczenie drogi wewnętrznej prowadzącej do 14 działek. Koszty podziału gruntu na działki i na wytyczenie drogi poniósł wnioskodawca. Wnioskodawca nie podejmie innych, poza ww., działań związanych z działkami w zakresie zmiany ich stanu faktycznego i prawnego z dnia zakupu.

Wnioskodawca w przeszłości i obecnie nie prowadził działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej i ustaw podatkowych oraz nie był i obecnie nie jest podatnikiem podatku VAT. W przeszłości nie dokonał sprzedaży żadnej
nieruchomości. Wnioskodawca w przeszłości nie był rolnikiem i obecnie nim nie jest.

Wnioskodawca nie nabył przedmiotowych działek w celu dalszej odsprzedaży i nie będzie deklarował ich sprzedaży za pośrednictwem profesjonalnych podmiotów zajmujących się obrotem nieruchomościami ani nie będzie podejmował profesjonalnych działań reklamujących i zachęcających do zakupu działek, w żadnej formie, w tym na portalach internetowych.

Działki nie są i nie będą przedmiotem dzierżawy. Działki gruntu nabyte w maju 2019 roku są obecnie wykorzystywane na cele prywatne do celów rolniczych – upraw roślinnych i jako działki rekreacyjne dla rodziny.

Zainteresowany wskazał, że działki, które mogą być przedmiotem potencjalnej sprzedaży nie są i na moment potencjalnej sprzedaży nie będą zabudowane. Wnioskodawca nie był inicjatorem uchwalenia MPZP. MPZP został uchwalony z inicjatywy Gminy w 2012 roku.

Zainteresowany wskazał, że działka lub działki do czasu ewentualnej sprzedaży będą wykorzystywane do zbioru siana, upraw roślinnych na cele prywatne oraz w celach rekreacyjnych dla rodziny. Wnioskodawca z przedmiotowych nieruchomości nie zakłada sprzedaży produktów rolnych. Wnioskodawca nie będzie ponosił żadnych nakładów w stosunku do działek w celu ich uatrakcyjnienia.

Zainteresowany wskazał, że nie będzie podejmował żadnych profesjonalnych działań, w celu ewentualnej sprzedaży działek, w tym wystawienia stosowanego banneru na gruntach. Działki znajdują się na terenach wiejskich, w małym środowisku i wypowiedziana raz krótka informacja ustna Wnioskodawcy o zamiarze sprzedaży gruntu, „sama szybko rozejdzie” się po całej okolicy.

Wątpliwości Wnioskodawcy przedstawione we wniosku dotyczą kwestii ustalenia, czy sprzedaż w przyszłości jednej czy kilku działek powstałych z podziału gruntu rolnego o pow. 2,5 ha, byłaby sprzedażą w ramach zarządzania majątkiem prywatnym i nie podlegałaby opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy zatem ustalić, czy w odniesieniu do opisanych we wniosku czynności sprzedaży działek, Wnioskodawca spełni przesłanki do uznania go za podatnika podatku od towarów i usług.

Analiza przedstawionego opisu sprawy w świetle powołanych przepisów prawa oraz wyroku TSUE prowadzi do wniosku, że w przedmiotowym opisie sprawy brak jest okoliczności, które wskazują, że sprzedaż działek powstałych z podziału gruntu rolnego o powierzchni 2,5 ha, stanowi działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, która skutkuje uznaniem Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT.

Znaczenie dla sprawy ma analiza całokształtu działań jakie Wnioskodawca podjął/podejmie w odniesieniu do działek powstałych z podziału gruntu rolnego o powierzchni 2,5 ha przez cały okres ich posiadania. Z przedstawionego opisu sprawy nie wynika taka aktywność Wnioskodawcy, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawca wskazał, że trzy działki gruntu rolnego o łącznej powierzchni ok. 3,5 ha położone na terenie wiejskim w tym o powierzchni 2,5 ha zakupił do majątku osobistego. Zainteresowany nie nabył ww. działek w celu dalszej odsprzedaży. Podzielone działki stanowią zabezpieczenie materialne dla Wnioskodawcy i jego najbliższej rodziny. Wnioskodawca ani w przeszłości ani obecnie nie prowadził działalności gospodarczej. Nie był i obecnie nie jest podatnikiem podatku VAT, nie był i również nie jest rolnikiem ryczałtowym. Zainteresowany nie będzie ponosił w stosunku do działek żadnych nakładów w celu ich uatrakcyjnienia, jedynie wydzielił on 2,5 ha powierzchni na 14 działek oraz dla wydzielonych działek wytyczył drogę dojazdową. Przedmiotowe działki nie są i nie będą przedmiotem dzierżawy. Wnioskodawca nie będzie podejmował żadnych profesjonalnych działań, w celu ewentualnej sprzedaży działek, w tym wystawienia stosownego banneru na gruntach.

W odniesieniu do sprzedaży działek powstałych z podziału gruntu rolnego o powierzchni 2,5 ha występuje brak przesłanek pozwalających uznać, że dokonując sprzedaży Wnioskodawca wystąpi w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu Nieruchomościami. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarczy stwierdzić jedynie dostawy towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług.

W rozpatrywanej sprawie sprzedaż ww. działek będzie czynnością związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Natomiast okoliczność podziału przez Wnioskodawcę gruntu rolnego na działki oraz wytyczenie drogi wewnętrznej nie przesądza o tym, że sprzedaż działek będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

W związku z tym, Wnioskodawca będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania. Skutkiem powyższego sprzedaż działek powstałych z podziału gruntu rolnego o pow. 2,5 ha nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, sprzedaż działek powstałych z podziału gruntu rolnego o pow. 2,5 ha nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z uwagi na fakt, że Wnioskodawca z tytułu tych transakcji nie będzie działał w charakterze – zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy – podatnika VAT prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Zaznacza się, że na podstawie art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnosząc się do powołanych przez Zainteresowanego w przedmiotowym wniosku wyroków sądu tut. Organ wyjaśnia, że powołane wyroki są rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko do nich się zawężają. Zatem wskazane we wniosku wyroki sądu nie mają wpływu na podjęte w niniejszej interpretacji rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.