Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-3.4012.528.2019.2.EG
z 18 grudnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 września 2019 r. (data wpływu 6 września 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 listopada 2019 r. (data wpływu 14 listopada 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania przy sprzedaży samochodu osobowego procedury VAT marża – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 września 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania przy sprzedaży samochodu osobowego procedury VAT marża.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 8 listopada 2019 r. (data wpływu 14 listopada 2019 r.) w zakresie doprecyzowania opisu sprawy, pytania, własnego stanowiska oraz opłaty.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od lipca 2013 r. Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą i jest czynnym podatnikiem VAT. Małżonek Wnioskodawczyni od września 2011 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą i również jest podatnikiem czynnym VAT. Od sierpnia 2010 r. Wnioskodawczyni pozostaje ze swym małżonkiem w ustroju małżeńskiej wspólności ustawowej.

W grudniu 2013 r. małżonek Wnioskodawczyni zawarł umowę sprzedaży, na podstawie której nabył do majątku objętego małżeńską wspólnością ustawową pojazd osobowy. Pojazd został nabyty w komisie samochodowym na podstawie faktury VAT marża (VAT wówczas nie wystąpił). Faktura została wystawiona na dane działalności gospodarczej małżonka Wnioskodawczyni. W skład ceny należnej zbywcy wchodziła wyłącznie cena pojazdu, bez żadnych kosztów dodatkowych. Pojazd został nabyty z założeniem, że będzie wykorzystywany w działalności gospodarczej małżonka Wnioskodawczyni, a po kilku latach miał zostać - w zależności od jego stanu - sprzedany i zastąpiony nowszym albo przekazany do działalności gospodarczej Wnioskodawczyni, z której to jednak ostatecznie i tak miał zostać sprzedany.

Małżonek Wnioskodawczyni wykorzystywał ten pojazd w swojej działalności gospodarczej od grudnia 2013 r. do czerwca 2018 r. W tym czasie całkowicie go zamortyzował.

W 2018 r. małżonek Wnioskodawczyni wycofał ww. pojazd ze swojej działalności na podstawie oświadczenia, jednak, z uwagi na bardzo dobry stan pojazdu nie sprzedał go.

Pojazd został przyjęty przez Wnioskodawczynię do jej ewidencji środków trwałych i zaczął być wykorzystywany przez nią na potrzeby działalności gospodarczej z założeniem, że po pewnym czasie zostanie sprzedany. Małżonek Wnioskodawczyni nabył zaś na potrzeby swej własnej działalności inny pojazd, który wprowadził do ewidencji środków trwałych i go amortyzuje.

Wnioskodawczyni wprowadziła nabyty w grudniu 2013 r. pojazd do ewidencji środków trwałych, jednak z uwagi na fakt, że został wcześniej w całości zamortyzowany przez jej małżonka, nie amortyzowała go. Wnioskodawczyni uwzględniała w kosztach podatkowych jedynie wydatki na paliwo, ubezpieczenie i inne bieżące koszty eksploatacyjne auta.

W lipcu 2019 r. Wnioskodawczyni sprzedała pojazd w procedurze VAT marża za cenę niższą, niż pojazd został nabyty w grudniu 2013 r. Przy okazji tej transakcji okazało się, że księgowość Wnioskodawczyni przy wprowadzaniu pojazdu do ewidencji środków trwałych przyjęła jego wartość początkową na poziomie 1 zł.

System księgowy, z którego korzysta Wnioskodawczyni na podstawie umowy o świadczenie usług księgowych na potrzeby wystawiania faktur, automatycznie wygenerował też taką samą wartość (1 zł) na fakturze VAT marża jako kwotę nabycia pojazdu.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni odpowiadając na pytania tut. Organu wskazała, że:

1. Samochód osobowy, o którym mowa we wniosku, stanowił ruchome dobro materialne, które w dniu jego sprzedaży przez Wnioskodawczynię nadawało się do dalszego użytku w jego aktualnym na dzień sprzedaży stanie, a jednocześnie nie zaliczał się do żadnej z kategorii, o której mowa w art. 120 ust. 1 pkt 1-3 ustawy o VAT, jak również nie stanowił metalu szlachetnego. W związku z tym w ocenie Wnioskodawczyni na dzień jego sprzedaży stanowił towar używany w rozumieniu art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT.
2. W chwili sprzedaży przez Wnioskodawczynię, która miała miejsce w lipcu 2019 r., pojazd nadawał się do dalszego użytku.
3. Z tytułu nabycia środka trwałego w postaci pojazdu, o którym mowa we wniosku, Wnioskodawczyni nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w całości ani w części.
4. Pojazd stanowiący przedmiot wniosku został nabyty przez małżonka Wnioskodawczyni do ich majątku objętego małżeńską wspólnością majątkową od podatnika podatku od wartości dodanej, a dostawa pojazdu była opodatkowana podatkiem od wartości dodanej w procedurze VAT marża, tj. na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 120 ust. 4 i 5 ustawy o VAT. Na potwierdzenie tego nabycia Wnioskodawczyni posiada fakturę VAT marża - towary używane, wystawioną przez sprzedawcę pojazdu na dane działalności gospodarczej małżonka Wnioskodawczyni. W ocenie Wnioskodawczyni ww. faktura VAT marża stanowi dokument jednoznacznie potwierdzający nabycie pojazdu na tych zasadach.
5. Przekazanie pojazdu, o którym mowa we wniosku, z działalności małżonka Wnioskodawczyni do działalności Wnioskodawczyni nastąpiło nieodpłatnie, ponieważ pojazd ten od momentu nabycia go przez małżonka Wnioskodawczyni w grudniu 2013 r. należał do majątku wspólnego małżonków. Od samego początku zatem w takim samym stopniu stanowił własność Wnioskodawczyni, jak i jej małżonka. Nie było więc podstaw, aby Wnioskodawczyni miała cokolwiek zapłacić swemu mężowi za ten należący do nich wspólnie pojazd.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku).

1. Czy Wnioskodawczyni miała prawo do sprzedaży pojazdu w procedurze VAT marża?
2. Czy kwota nabycia pojazdu ustalana na potrzeby ustalania podstawy opodatkowania VAT z tytułu sprzedaży przez Wnioskodawczynię pojazdu w procedurze VAT marża powinna zostać określona na poziomie odpowiadającym cenie nabycia pojazdu z grudnia 2013 r., czyli na poziomie 1 zł?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, (doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku).

Ad 1)

Zdaniem Wnioskodawczyni przysługiwało jej prawo do sprzedaży pojazdu w procedurze VAT marża.

Zgodnie z art. 120 ust. 4 ustawy o VAT w przypadku podatnika dokonującego dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika w ramach prowadzonej działalności, w celu odprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między kwotą sprzedaży a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku.

Zgodnie z art. 120 ust. 10 ustawy o VAT ww. przepis stosuje się do towarów używanych, które zostały nabyte od podatników, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana w procedurze VAT marża.

Zważywszy na fakt, że pojazd został przez Wnioskodawczynię i jej małżonka nabyty w grudniu 2013 r. w celu jego ostatecznej odsprzedaży, a także że został wówczas nabyty od podatnika sprzedającego go wówczas w procedurze VAT marża, Wnioskodawczyni mogła go sprzedać w lipcu 2019 r. w procedurze VAT marża.

Z uwagi na fakt, że cena sprzedaży z lipca 2019 r. była niższa od kwoty nabycia z grudnia 2013 r., VAT z tytułu tej sprzedaży nie powinien wystąpić.

Powyższe znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach wydawanych przez organy podatkowe, przykładowo interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 12.04.2019 r., nr 0112-KDIL2-2.4012.133.2019.1.AKR oraz z dnia 13.12.2018 r., nr 0113-KDIPT1-3.4012.749.2018.2.0S.

Ad 2)

W ocenie Wnioskodawczyni kwota nabycia pojazdu ustalona na potrzeby ustalenia podstawy opodatkowania VAT z tytułu sprzedaży przez Wnioskodawczynię pojazdu w procedurze VAT marża odpowiada cenie nabycia tego pojazdu z grudnia 2013 r.

Zgodnie z art. 120 ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT przez kwotę nabycia rozumie się wszystkie składniki wynagrodzenia, o których mowa w pkt 5, które dostawca towarów otrzymał lub ma otrzymać od podatnika.

Zgodnie zaś z art. 120 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT przez kwotę sprzedaży rozumie się całkowitą kwotę, którą podatnik otrzymał lub ma otrzymać z tytułu dostawy towarów od nabywcy lub osoby trzeciej, wliczając w to otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty bezpośrednio związane z tą dostawą, podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze oraz koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi podatnik obciąża nabywcę, z wyłączeniem kwot, o których mowa w art. 29a ust. 7.

Biorąc pod uwagę, że w grudniu 2013 r. pojazd został nabyty do majątku wspólnego Wnioskodawczyni i jej małżonka, kwota nabycia, o której mowa w art. 120 ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT, ustalona na potrzeby ustalenia podstawy opodatkowania VAT z tytułu sprzedaży przez Wnioskodawczynię pojazdu w procedurze VAT marża, powinna odpowiadać cenie nabycia pojazdu z grudnia 2013 r. Nie ma podstaw prawnych do ustalenia tej kwoty na jakimkolwiek innym poziomie, w szczególności nie ma podstaw do pomniejszania jej o dokonane w przeszłości przez małżonka Wnioskodawczyni odpisy amortyzacyjne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

W tym miejscu należy wyjaśnić, że prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielnie kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się – jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji – przepisy odnoszące się do własności.

Zgodnie z art. 196 Kodeksu cywilnego, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną.

W myśl art. 210 § 1 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Uprawnienie to może być wyłączone przez czynność prawną na czas nie dłuższy niż lat pięć. Jednakże w ostatnim roku przed upływem zastrzeżonego terminu dopuszczalne jest jego przedłużenie na dalsze lat pięć; przedłużenie można ponowić.

Z regulacji art. 211 Kodeksu cywilnego wynika, że każdy ze współwłaścicieli może żądać, ażeby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy albo że pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości.

Natomiast, ustrój majątkowy małżeński, definiowany jako sytuacja prawna małżonka wobec majątku drugiego małżonka, regulują przepisy ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2019 r., poz. 2086).

W świetle art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

W myśl art. 35 Kodeks rodzinny i opiekuńczy, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

Stosownie do art. 36 § 1 oraz § 2 Kodeks rodzinny i opiekuńczy, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Jak stanowi art. 43 § 1 Kodeks rodzinny i opiekuńczy, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni od lipca 2013 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą i jest czynnym podatnikiem VAT. Małżonek Wnioskodawczyni od września 2011 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą i również jest podatnikiem czynnym VAT. Od sierpnia 2010 r. Wnioskodawczyni pozostaje ze swym małżonkiem w ustroju małżeńskiej wspólności ustawowej.

Dokonując analizy powołanych wyżej regulacji prawnych w odniesieniu do okoliczności sprawy przedstawionych we wniosku w pierwszej kolejności należy wyjaśnić, że mąż Wnioskodawczyni w oparciu o majątek wspólny prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Zatem, mąż Wnioskodawczyni w oparciu o składniki majątku wspólnego posiada odrębne przedsiębiorstwo (odrębną własność ekonomiczną), natomiast jako małżeństwo współwłasność łączną. Czyli, mąż Wnioskodawczyni prowadząc swoje przedsiębiorstwo w oparciu o część składników majątku wspólnego ma nad tym majątkiem kontrolę ekonomiczną.

Mimo faktu, że mąż Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w oparciu o część majątku wspólnego, to On w sensie ekonomicznym jest właścicielem tej części majątku wspólnego.

Zatem, pomimo zakupu składniku majątku – przedmiotowego pojazdu w ramach istniejącej małżeńskiej wspólnoty majątkowej, składnik ten był przeznaczony wyłącznie do działalności gospodarczej męża Wnioskodawczyni (jednego z małżonków) w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w grudniu 2013 r. małżonek Wnioskodawczyni zawarł umowę sprzedaży, na podstawie której nabył do majątku objętego małżeńską wspólnością ustawową pojazd osobowy. Pojazd został nabyty z założeniem, że będzie wykorzystywany w działalności gospodarczej małżonka Wnioskodawczyni, a po kilku latach miał zostać - w zależności od jego stanu - sprzedany i zastąpiony nowszym albo przekazany do działalności gospodarczej Wnioskodawczyni, z której to jednak ostatecznie i tak miał zostać sprzedany.

W 2018 r. małżonek Wnioskodawczyni wycofał ww. pojazd ze swojej działalności na podstawie oświadczenia. Pojazd został przyjęty przez Wnioskodawczynię do jej ewidencji środków trwałych i zaczął być wykorzystywany przez nią na potrzeby działalności gospodarczej.

Samochód osobowy, o którym mowa we wniosku, stanowił ruchome dobro materialne, które w dniu jego sprzedaży przez Wnioskodawczynię nadawało się do dalszego użytku w jego aktualnym na dzień sprzedaży stanie, a jednocześnie nie zaliczał się do żadnej z kategorii, o której mowa w art. 120 ust. 1 pkt 1-3 ustawy o VAT, jak również nie stanowił metalu szlachetnego. W związku z tym w ocenie Wnioskodawczyni na dzień jego sprzedaży stanowił towar używany w rozumieniu art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT.

W chwili sprzedaży przez Wnioskodawczynię, która miała miejsce w lipcu 2019 r., pojazd nadawał się do dalszego użytku.

Z tytułu nabycia środka trwałego w postaci pojazdu, o którym mowa we wniosku, Wnioskodawczyni nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w całości ani w części.

Pojazd stanowiący przedmiot wniosku został nabyty przez małżonka Wnioskodawczyni do ich majątku objętego małżeńską wspólnością majątkową od podatnika podatku od wartości dodanej, a dostawa pojazdu była opodatkowana podatkiem od wartości dodanej w procedurze VAT marża, tj. na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 120 ust. 4 i 5 ustawy o VAT. Na potwierdzenie tego nabycia Wnioskodawczyni posiada fakturę VAT marża - towary używane, wystawioną przez sprzedawcę pojazdu na dane działalności gospodarczej małżonka Wnioskodawczyni.

Należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług przewiduje stosowanie szczególnej procedury opodatkowania dostawy – między innymi – towarów używanych.

Dla potrzeb stosowania szczególnej procedury opodatkowania w zakresie dostawy towarów używanych ustawodawca w art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy określił, że przez towary używane rozumie się ruchome dobra materialne nadające się do dalszego użytku w ich aktualnym stanie lub po naprawie, inne niż określone w pkt 1-3 oraz inne niż metale szlachetne lub kamienie szlachetne (CN 7102, 7103, 7106, 7108, 7110, 7112).

Zgodnie z art. 120 ust. 4 ustawy – w przypadku podatnika dokonującego dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika w ramach prowadzonej działalności, w celu odsprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między kwotą sprzedaży a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku.

Przez kwotę sprzedaży rozumie się całkowitą kwotę, którą podatnik otrzymał lub ma otrzymać z tytułu dostawy towarów od nabywcy lub osoby trzeciej, wliczając w to otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty bezpośrednio związane z tą dostawą, podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze oraz koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi podatnik obciąża nabywcę, z wyłączeniem kwot, o których mowa w art. 29a ust. 7 (art. 120 ust. 1 pkt 5 ustawy).

Natomiast, przez kwotę nabycia rozumie się wszystkie składniki wynagrodzenia, o których mowa w pkt 5, które dostawca towarów otrzymał lub ma otrzymać od podatnika (art. 120 ust. 1 pkt 6 ustawy).

Należy zaznaczyć, że opodatkowanie w systemie marży jest ograniczone do pewnej kategorii towarów używanych, oraz istotne jest przy tym, od kogo towary używane zostały nabyte.

I tak, stosownie do art. 120 ust. 10 ustawy, przepisy ust. 4 i ust. 5 dotyczą dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków, które podatnik nabył od:

1. osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, niebędącej podatnikiem, o którym mowa w art. 15, lub niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej;
2. podatników, o których mowa w art. 15, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
3. podatników, jeśli dostawa tych towarów była opodatkowana zgodnie z ust. 4 i 5;
4. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
5. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana podatkiem od wartości dodanej na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w ust. 4 i 5, a nabywca posiada dokumenty jednoznacznie potwierdzające nabycie towarów na tych zasadach.
   
   

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług przewidują zatem stosowanie szczególnej procedury opodatkowania dostawy – między innymi – towarów używanych, polegającej na opodatkowaniu marży. Jest to szczególna forma opodatkowania, w której podstawą opodatkowania jest marża stanowiąca różnicę między kwotą sprzedaży a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku. Taka procedura opodatkowania może być stosowana w przypadku dostawy towarów używanych nabytych wcześniej przez podatnika w ramach prowadzonej działalności w celu odsprzedaży. Przy czym, dla opodatkowania dostawy towarów używanych w procedurze marży nie mniej ważne jest – oprócz rodzaju towaru, który może zostać objęty tą procedurą – także to, od kogo ten towar został kupiony. Zastosowanie tej procedury wymaga, aby towary używane były nabyte od podmiotów wymienionych w powołanym wyżej art. 120 ust. 10 ustawy.

Wspólną cechą wszystkich przedstawionych w ww. przepisie przypadków, warunkujących zastosowanie szczególnej procedury opodatkowania marży, jest to, że podmiot sprzedający używany towar pozbawiony był prawa do odliczenia podatku od towarów i usług naliczonego przy jego nabyciu. Ponadto, jak wynika z przepisu art. 120 ust. 4 ustawy, warunkiem niezbędnym do zastosowania tej procedury jest określenie, że towar został jednak nabyty w celu odsprzedaży (także w sytuacji, gdy samochód ten przed odsprzedażą podatnik użytkował dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej).

Z przywołanego wyżej art. 120 ust. 10 ustawy wynika, że procedura opodatkowania marży znajduje zastosowanie w sytuacji, gdy nabycie towaru używanego przez podatnika jest nieopodatkowane z uwagi na status zbywcy określony w tym przepisie. Tym samym, gdy podatnik nabędzie towary używane od podmiotów innych niż wymienione w art. 120 ust. 10 ustawy, nie jest uprawniony do zastosowania opodatkowania marży.

Katalog zawarty w art. 120 ust. 10 ustawy jest katalogiem zamkniętym. Zatem jest to wyliczenie wszystkich możliwych sposobów nabycia towarów używanych, które upoważniają do zastosowania procedury opodatkowania marży do dalszej sprzedaży nabytych towarów używanych.

Jak wynika z opisu sprawy przedmiotowy samochód nie został nabyty do majątku prywatnego. Małżonek Wnioskodawczyni jako podatnik nabył przedmiotowy samochód na podstawie faktury VAT marża - faktura została wystawiona na dane działalności gospodarczej małżonka Wnioskodawczyni.

Następnie małżonek Wnioskodawczyni wycofał ww. pojazd ze swojej działalności na podstawie oświadczenia. Pojazd został przyjęty przez Wnioskodawczynię do jej ewidencji środków trwałych i zaczął być wykorzystywany przez nią na potrzeby działalności gospodarczej.

Wskazać należy, że przedmiotowy pojazd został nabyty przez męża Wnioskodawczyni jako podatnika VAT do jego działalności gospodarczej czego potwierdzeniem jest faktura. Mąż Wnioskodawczyni w sensie ekonomicznym był właścicielem przedmiotowego pojazdu będącym odrębnym od Wnioskodawczyni podatnikiem VAT. W tej sytuacji nabycie przedmiotowego pojazdu do własnej działalności gospodarczej Wnioskodawczyni, jako odrębnego podatnika podatku od towarów i usług nie nastąpiło w sposób wymieniony w powołanym przepisie – art. 120 ust. 10 ustawy, czyli w sposób pozwalający na zastosowanie przy sprzedaży tego samochodu procedury opodatkowania marżą.

Biorąc pod uwagę powołane wyżej przepisy należy stwierdzić, że w analizowanej sprawie przy sprzedaży przedmiotowego pojazdu, Wnioskodawczyni nie przysługiwało prawo do zastosowania szczególnej procedury VAT-marża przewidzianej w art. 120 ust. 4 ustawy, gdyż nie zostały spełnione warunki art. 120 ust. 10 ustawy.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie pytania nr 1 należało uznać za nieprawidłowe.

Ponieważ w przedmiotowej sprawie przy sprzedaży samochodu nie było podstaw do zastosowania procedury VAT marża to Organ nie udziela odpowiedzi na pytanie nr 2 w zakresie ceny nabycia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej– rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Natomiast, odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawczynię interpretacji należy wskazać, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach, w których indywidualnie oceniano stan faktyczny/zdarzenie przyszłe i stanowisko wnioskodawcy. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa i tutejszy organ nie jest nimi związany.

Wskazane przez Wnioskodawczynię interpretacje prawa podatkowego zostały wydane w innych stanach faktycznych i dotyczą możliwości zastosowania przy sprzedaży samochodu procedury VAT- marża w sytuacji gdy samochód został zakupiony do działalności podatnika, który to podatnik następnie dokonał jego sprzedaży.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.