INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 27 czerwca 2011 r. (data wpływu 29 czerwca 2011 r.), uzupełnionego wniesioną opłatą w dniu 20 września 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie wydatków poniesionych na rzecz pracowników podczas odbywania przez nich podróży służbowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 czerwca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych i podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie wydatków poniesionych na rzecz pracowników podczas odbywania podróży służbowych.

Wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczył dwóch stanów faktycznych: jednego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych i jednego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, natomiast opłata została uiszczona w kwocie 40 zł, tj. w wysokości odpowiadającej jedynie stanowi faktycznemu w zakresie jednego podatku.

W związku z czym, pismem z dnia 16 września 2011 r., wezwano Spółkę do uiszczenia stosownej opłaty, w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem rozpatrzenia wniosku w zakresie jednego stanu faktycznego wg kolejności pytań w nim przedstawionej.

Wezwanie wysłano w dniu 16 września 2011 r. i w dniu 19 września 2011 r. na konto Izby Skarbowej w Łodzi, wpłynęła opłata w wysokości 40,00 zł.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony zaistniały stan faktyczny.

Wnioskodawca, zatrudnia pracowników na podstawie umowy o pracę. Część pracowników Spółki wyjeżdża poza miejscowość, w której znajduje się siedziba Wnioskodawcy - odbywając podróże służbowe zarówno krajowe jak i zagraniczne (tj. na podstawie ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeksy Pracy (tj. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.). Z wewnętrznych regulacji dotyczących odbywania podróży służbowych wynika, że pracodawca zobowiązuje się do zapewnienia pracownikom odbywającym podróże służbowe: całodziennego wyżywienia (w tym również poprzez zwrot kosztów wyżywienia udokumentowanych fakturami).

W przypadku podróży krajowych zgodnie z § 4 ust 3 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowych na obszarze kraju (Dz. U. z 2002 r. Nr 236, poz. 1990 ze zm.), Spółka zapewniając pracownikowi całodzienne wyżywienie nie wypłaca diet.

Natomiast w przypadku podróży zagranicznych zgodnie z § 5 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunkówustalenia należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. z 2002 r., nr 236), Pracownikowi, który otrzymuje za granicą bezpłatne całodzienne wyżywienie przysługuje 25 % diety

Faktury dokumentujące koszty wyżywienia pracowników w czasie podróży służbowych są wystawiane na Spółkę.

Koszty wyżywienia, zwykle przekraczają wartość diety przysługującej pracownikom w przypadku odbywania podróży służbowych określonych odpowiednio w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowych na obszarze kraju (Dz. U. z 2002 r. Nr 236, poz. 1990 ze zm.) i w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalenia należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. z 2002 r., nr 236).

Spółka zalicza całość wydatków na wyżywienie oraz dodatkowo w przypadku delegacji zagranicznych 25% diety do kosztów uzyskania przychodów i nie opodatkowuje podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy poniesione na rzecz pracowników koszty wyżywienia podczas podróży służbowych (ponad wysokość diet określonych w rozporządzeniu) oraz w przypadku delegacji zagranicznych 25% diety w całości stanowią koszty uzyskania przychodu...
2. Czy poniesione na rzecz pracowników koszty wyżywienia podczas podróży służbowych (ponad wysokość diet określonych w rozporządzeniu) oraz 25 % diety nie stanowią przychodu opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego jest odpowiedź na pytanie zawarte w pkt 2, tj. w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, natomiast w zakresie pytania nr 1 dotyczącego podatku dochodowego od osób prawnych wydana została odrębna interpretacja.

Zdaniem Spółki (w zakresie pytania nr 2):

Przepis art. 775 ust. 1 Kodeksu Pracy stanowi, że pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy, przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Wysokość i warunki ustalenia należności z tytułu podróży służbowej, co do zasady określają rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki. W myśl § 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowe> lub samorządowej jednostce sfer/ budżetowej z tytułu podróży służbowych na obszarze kraju (Dz. U. z 2002 r. Nr 236, poz. 1990 ze zm.) z tytułu podróży odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę pracownikowi przysługuje dieta oraz zwrot kosztów:

• przejazdów

• noclegów

• dojazdów środkami komunikacji miejskiej

• innych udokumentowanych wydatków określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
  
  

Zgodnie z § 4 ust. 3 pkt 2 tego rozporządzenia, dieta nie przysługuje, jeżeli pracownikowi zapewniono bezpłatne całodzienne wyżywienie.

Nieco inne regulacje przewiduje rozporządzenie w sprawie podróży zagranicznych, zgodnie z § 5 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 roku w sprawie wysokości oraz warunków ustalenia należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. z 2002 r., nr 236) pracownikowi, który otrzymuje za granicą bezpłatne całodzienne wyżywienie, przysługuje 25% diety.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwolnione od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika do wysokości określonej w odrębnych przepisach. Zdaniem Spółki wydatkiponiesione na wyżywienie pracownika w podróży służbowej mieszczą się w kategorii innych udokumentowanych wydatków, o których mowa w przepisach rozporządzenia oraz w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem w myśl cytowanych przepisów, jeżeli Wnioskodawca zapewni pracownikowi będącemu w podróży krajowej całodzienne wyżywienie i nie wypłaci diety, a w podróży zagranicznej stosownie do § 5 ust. 1 rozporządzenia przy zagwarantowaniu całodziennego wyżywienia wypłaci 25% diety, to wartość tych świadczeń nie jest dla pracownika przychodem do opodatkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy stanowi, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się – jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu.

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Natomiast w myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika, do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są przepisy:

• rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.),

• rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.).
  
  

A zatem, ustawodawca ograniczył wysokość zwolnienia od podatku wyłącznie do diet i innych należności za czas podróży służbowej pracownika, określonych w przepisach ustaw bądź wydanych przez Ministra Pracy i Polityki Społecznej rozporządzeń z 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikom zatrudnionym w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990, ze zm.) oraz poza granicami kraju (Dz U. Nr 236, poz. 1991, ze zm.).

Na podstawie powołanego przepisu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pracownikowi, z tytułu odbytej podróży służbowej w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę, przysługują diety oraz zwrot kosztów za przejazdy, dojazdy, noclegi, a także inne wydatki określone przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb, do wysokości określonej w ww. rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej. Należności te korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Warunkiem niezbędnym do skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest odbycie przez pracownika podróży służbowej. Z uwagi na brak definicji podróży służbowej na gruncie prawa podatkowego do wyjaśnienia tej kwestii należy posłużyć się art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), zgodnie z którym, pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Zatem, podróżą służbową jest każdy wyjazd pracownika na polecenie pracodawcy poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałe miejsce pracy – w celu wykonania zadania służbowego.

Należy zauważyć, że zwolnienie z podatku dochodowego od osób fizycznych na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, diet i innych należności za czas podróży służbowej pracownika uzależnione jest od określenia w umowie o pracę miejsca wykonywania pracy.

Zgodnie z § 3 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikom zatrudnionym w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju z tytułu podróży odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę pracownikowi przysługują diety oraz zwrot kosztów:

1. przejazdów,
2. noclegów,
3. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
4. innych udokumentowanych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
   
   

Z kolei na pokrycie kosztów wyżywienia przysługuje pracownikowi dieta obliczona w wysokości i na zasadach określonych w § 4 ww. rozporządzenia, dotyczącego podróży służbowej pracownika na terenie kraju. Zgodnie z § 4 ust. 3 pkt 2 ww. rozporządzenia, dieta nie przysługuje pracownikowi przebywającemu w podróży służbowej (na terenie kraju), jeżeli pracownikowi zapewniono bezpłatne całodzienne wyżywienie.

Natomiast zgodnie z § 2 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikom zatrudnionym w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, z tytułu podróży, odbywanej w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety;
2. zwrot kosztów:
• przejazdów i dojazdów,
• noclegów,
• innych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
  
  

Stosownie do treści z § 4 ust. 1 wyżej cytowanego rozporządzenia dieta jest przeznaczona na pokrycie kosztów wyżywienia i inne drobne wydatki. Wysokość diety za dobę podróży w poszczególnych państwach jest określona w załączniku do rozporządzenia (§ 4 ust. 2 rozporządzenia).

Zatem, dieta z tytułu delegacji zagranicznej, w przeciwieństwie do diety za podróż krajową nie jest przeznaczona jedynie na pokrycie kosztów wyżywienia, ale i na pokrycie innych drobnych wydatków w podróży (§ 4 ust. 1 ww. rozporządzenia). To oznacza, że diety zagraniczne przysługują praktycznie każdemu delegowanemu, bez względu na to, czy pracodawca zapewnił wyżywienie, czy też nie.

Zgodnie z przepisem § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia, pracownikowi, który otrzymuje za granicą bezpłatne całodzienne wyżywienie lub gdy wyżywienie opłacone jest w cenie karty okrętowej (promowej), przysługuje 25% diety ustalonej zgodnie z § 4 ust. 4.

W myśl § 5 ust. 2 rozporządzenia, pracownikowi, który otrzymuje za granicą częściowe wyżywienie, przysługuje odpowiednio na:

1. śniadanie - 15% diety;
2. obiad - 30% diety;
3. kolację - 30% diety;
4. inne wydatki - 25% diety.
   
   

Zgodnie z § 5 ust. 3 ww. rozporządzenia pracownikowi, który otrzymuje za granicą ekwiwalent pieniężny na wyżywienie, dieta nie przysługuje. Jeżeli ekwiwalent jest niższy od diety, pracownikowi przysługuje wyrównanie do wysokości należnej diety.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w celu wykonywania swojej działalności Wnioskodawca zatrudnia pracowników, na podstawie umowy o pracę. Część zatrudnionych pracowników wyjeżdża poza miejscowość, w której znajduje się siedziba Wnioskodawcy (Spółki) - odbywając podróże służbowe zarówno krajowe jak i zagraniczne. Z wewnętrznych regulacji dotyczących odbywania podróży służbowych wynika, że Wnioskodawca zobowiązuje się do zapewnienia pracownikom odbywającym podróże służbowe: całodziennego wyżywienia w tym również, poprzez zwrot kosztów wyżywienia udokumentowanych fakturami.

W przypadku podróży krajowych, Wnioskodawca zapewniając pracownikowi całodzienne wyżywienie nie wypłaca diet.

Natomiast w przypadku podróży zagranicznych pracownikowi, który otrzymuje za granicą bezpłatne całodzienne wyżywienie, przysługuje 25 % diety. Faktury dokumentujące koszty wyżywienia pracowników w czasie podróży służbowych są wystawiane na Wnioskodawcę (Spółkę).

Z przedstawionego we wniosku opisu zaistniałego stanu faktycznego wynika więc, że w przypadku podróży służbowych Wnioskodawca, zwraca zatrudnionym na podstawie umowy o pracę pracownikom m.in. koszty całodziennego wyżywienia udokumentowane fakturami wystawionymi na Spółkę. Jednocześnie Wnioskodawca nie wypłaca pracownikom diet na wyżywienie z tytułu podróży służbowych.

Zatem, w myśl cytowanych przepisów, jeżeli w konkretnym stanie faktycznym mamy do czynienia z podróżą służbową, to kwoty zwróconych pracownikowi wydatków związanych z podróżą służbową wynikających z przedstawionej przez pracownika faktury lub rachunku, czyli koszty całodziennego wyżywienia podczas podróży służbowej podlegać będą zwolnieniu na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pod warunkiem, iż Wnioskodawca (pracodawca) sam finansuje bezpośrednio koszty całodziennego wyżywienia pracownika, a pracownikowi przebywającym w podróży służbowej nie są wypłacane diety.

Należy jednocześnie zaznaczyć, iż prawidłowe zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowane jest wykazaniem jego celowości i związku z przychodem, jak i prawidłowym udokumentowaniem. Należy zwrócić przy tym uwagę, że to na podatniku ciąży obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

Niniejsza interpretacja indywidualna nie może być traktowana jako wykładnia przepisów Prawa pracy oraz pojęć w nim zawartych. Zgodnie bowiem art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Ponadto, należy zauważyć, iż we własnym stanowisku Wnioskodawca błędnie powołał „ art. 775 ust. 1 Kodeksu pracy…” podczas, gdy winno być „ art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy…”. Organ uznał to za oczywistą omyłkę niemającą wpływu na rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie.

Reasumując, w świetle powołanych przepisów oraz przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że w sytuacji kiedy Wnioskodawca sam finansuje bezpośrednio koszty całodziennego wyżywienia pracowników, a pracownikom przebywającym w podróży służbowej nie są wypłacane diety, wartość finansowanych przez pracodawcę kosztów wyżywienia nie stanowi dla pracowników przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.