INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 25 czerwca 2009r. sygn. akt III SA/Gl 26/09 (data wpływu do tut. organu prawomocnego wyroku 17 marca 2011r.) oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 grudnia 2010r. sygn. akt I FSK 1995/09, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 lipca 2008r. (data wpływu 30 lipca 2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazania upominków reklamowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 lipca 2008r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazania upominków reklamowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności i chęci utrzymania dobrych stosunków z obecnymi kontrahentami, jak również chęci pozyskania nowych klientów, nieodpłatnie przekazuje im bądź ich przedstawicielom, towary - głównie upominki reklamowe (koszule, czapeczki, ubrania i inne gadżety opatrzone emblematami reklamowymi Spółki) oraz inne prezenty.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy takie nieodpłatne przekazanie towarów związane z prowadzoną działalnością gospodarczą jest czynnością opodatkowaną podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na fakt, iż przekazania, o których mowa w opisie stanu faktycznego, są związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, tj. zmierzają bądź do pozyskania nowych klientów, bądź też do utrzymania korzystnych relacji z już pozyskanymi, co ma w konsekwencji doprowadzić do zwiększenia sprzedaży. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że nie są one czynnością opodatkowaną podatkiem od towarów i usług.

Stanowisko takie podziela również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku I FSK 600/07 z dnia 13 maja 2008r.

„… Z literalnego brzmienia części wstępnej art. 7 ust. 2 u.p.t.u. wynika, że odnosi się on do takiego przekazania towarów, które nastąpiło wyłącznie na cele inne niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem, co oznaczałoby, że przepis ten pomija takie nieodpłatne przekazania towarów, które zostały dokonane na cele związane z przedsiębiorstwem prowadzonym przez podatnika…”.

„Przy brzmieniu art. 7 ust. 3 u.p.t.u. obowiązującym do 31 maja 2005r. odwołującym się do ustępu 2, i dokonywaniu łącznej wykładni tych przepisów, z uwzględnieniem ich ratio legis, wynikającego z celów implementowanej w tym zakresie normy art. 5 ust. 6 VI Dyrektywy, z którą brzmienie tych przepisów korelowało, można było dokonać ich wykładni w sposób przedstawiony w uchwale NSA z dnia 28 maja 2007r., która jednak – jak w uchwale tej podkreślono (pkt 9.18) – nie pozostawała w sprzeczności z gramatycznym brzmieniem art. 7 ust. 2 i ust. 3 u.p.t.u. przyjętym w ustawie podatkowej, a więc nie prowadziła do rezultatów sprzecznych z efektami wykładni językowej, która mogłaby doprowadzić do niedopuszczalnej wykładni contra legem.”

„…Przepis ustępu 3 art. 7 u.p.t.u. stanowiący, że „przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek”, określa obecnie jedynie rodzaje przedmiotów, których przekazanie określone w ustępie 2 („na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem”) zostało wyłączone z zakresu przedmiotowego opodatkowania (wyłącznie przedmiotowe). Brak obecnego do 31 maja 2005r. w tym przepisie (ust. 3) powiązania tego wyłączenia z faktem jego bezpośredniego związku z prowadzeniem przez podatnika przedsiębiorstwa (wyłączenie przedmiotowo-celowe), wskazującego właśnie na konieczność odczytywania normy tego przepisu w szerszym kontekście przedmiotowym określonego w niej wyłączenia (z uwzględnieniem określenia nie tylko rzeczy, lecz także celu, który determinuje wyłączenie z opodatkowania ich przekazania), zmienia istotnie jakościowo jego treść, a zarazem wykładnię art. 7 ust. 2 i 3 u. p. t. u.”.

W dniu 16 października 2008r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający z upoważnienia Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IBPP2/443-721/08/EJ uznając, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazania upominków reklamowych jest nieprawidłowe.

Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 16 października 2008r. znak: IBPP2/443-721/08/EJ złożył skargę z dnia 19 grudnia 2008r. (data wpływu 22 grudnia 2008r.), w której wniósł o uchylenie w całości zaskarżonej interpretacji indywidualnej.

Wyrokiem z dnia 25 czerwca 2009r. sygn. akt III SA/Gl 26/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

W ww. wyroku WSA uznał, że skargę należało uwzględnić, ponieważ udzielona skarżącemu interpretacja indywidualna nie odpowiada prawu.

WSA w Gliwicach podzielił zdanie Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w wyroku z dnia 13 maja 2008r. I FSK 600/07 (LEX nr 371671), iż zmiana jaką dokonano w art. 7 ustawy o VAT z 2004r. po 1 czerwca 2005r. polegała na tym, że w treści art. 7 ust. 3 tej ustawy postanowiono, iż przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości próbek, zamiast jak było do 31 maja 2005r. – do przekazywania prezentów o małej wartości i próbek, jeżeli ich przekazanie (wręczenie) wiązało się bezpośrednio z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. Zmiana ta w sposób istotny wpłynęła na wykładnię normy art. 7 ust. 2, której odczytywanie w brzmieniu obowiązującym do 31 maja 2005r. następowało przez pryzmat art. 7 ust. 3 tej ustawy, z uwzględnieniem prowspólnotowej wykładni tej regulacji. „Nowelizacja ta, przez odstąpienie od treści art. 7 ust. 3 ustawy o VAT z 2004r. obowiązującej do 31 maja 2005r. – korelującej z końcową częścią przepisu art. 5 ust. 6 VI Dyrektywy – zdezaktualizowała powyższą uchwałę NSA z dnia 28 maja 2007r., odnoszącą się jednoznacznie do art. 7 ust. 2 i 3 u.p.t.u. (ustawy o VAT z 2004r. – dopow. Sądu), w brzmieniu obowiązującym w okresie od dnia 1 maja 2004r. do dnia 31 maja 2005r.

Od 1 czerwca 2005r. w wyniku zmiany treści art. 7 ust. 3 ustawy o VAT z 2004r. poprzez pominięcie w nim fragmentu wskazującego na opodatkowanie również czynności przekazania towarów na cele związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem (z pominięciem prezentów o małej wartości i próbek) – nastąpiło odstąpienie od brzmienia zdania drugiego art. 5 ust. 6 VI Dyrektywy, co prowadzi do wniosku, iż nastąpiła wadliwa implementacja tej normy unijnej na grunt ustawy o VAT z 2004r., w rozumieniu nadanym jej przez ETS w wyroku w sprawie C-48/97 Kuwait Petroleum (GB) w ramach art. 7 ust. 2 i ust. 3 ustawy o VAT z 2004r.

Jak słusznie stwierdził NSA w uzasadnieniu wskazanego wyżej wyroku: „Istotnie natomiast wadliwa implementacja normy wspólnotowej na gruncie prawa krajowego nie pozostaje bez wpływu na możliwość dokonywania wykładni normy prawa krajowego w zgodzie z wykładnią normy dyrektywy unijnej, w sytuacji gdy brzmienie normy prawa krajowego zdecydowanie odbiega od treści normy dyrektywy, która powinna być przedmiotem implementacji. Taka natomiast sytuacja ma miejsce po nowelizacji z dniem 1 czerwca 2005r. art. 7 ust. 3 u.p.t.u. i wyeliminowaniu z niego fragmentu wiążącego bezpośrednio wskazaną w nim czynność nieopodatkowaną z działalnością przedsiębiorstwa podatnika. Z literalnego brzmienia części wstępnej art. 7 ust. 2 u.p.t.u. wynika, że odnosi się on do takiego przekazania towarów, które nastąpiło wyłącznie na cele inne niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem, co oznaczałoby, że przepis ten pomija takie nieodpłatne przekazanie towarów, które zostało dokonane na cele związane z przedsiębiorstwem prowadzonym przez podatnika”. Należy zauważyć, iż po nowelizacji art. 7 ust. 3 ustawy o VAT z 2004r. zakres przedmiotowy opodatkowania określony w art. 7 ust. 2 i 3 ustawy, określony jest jedynie w ust. 2, w jego części wstępnej, określając ten przedmiot jako: „przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem”. Przepis ust. 3 art. 7 ustawy o VAT z 2004r. stanowiący, że : „przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek”, określa aktualnie tylko rodzaje przedmiotów, których przekazanie określone w ust. 2 („na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem”) zostało wyłączone z zakresu przedmiotowego opodatkowania (wyłączenie przedmiotowe). Brak jest, jak zauważył NSA w cytowanym wyżej wyroku, występującego w tym przepisie (ust. 3) do 31 maja 2005r. „…powiązania tego wyłączenia z faktem jego bezpośredniego związku z prowadzeniem przez podatnika przedsiębiorstwa (wyłącznie przedmiotowo-celowe)), wskazującego właśnie na konieczność odczytywania normy tego przepisu w szerszym kontekście przedmiotowym określonego w niej wyłączenia ( z uwzględnieniem określenia nie tylko rzeczy, lecz także celu, który determinuje wyłączenie z opodatkowania ich przekazania), zmienia istotnie jakościowo jego treść, a zarazem wykładnię art. 7 ust. 2 i 3 u.p.t.u. Z wykładni językowej przepisów art. 7 ust. 2 i ust. 3 ustawy o VAT z 2004r., w brzmieniu obowiązującym od 1 czerwca 2005r., wynika obecnie jedynie, że „przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na inne cele niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem” (ust. 2), w postaci „drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek” (ust. 3) – nie podlega opodatkowaniu VAT i to niezależnie od tego, czy przy nabyciu tych przekazywanych towarów podatnikowi przysługiwało czy też nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, w całości lub w części.

W konsekwencji skład orzekający w niniejszej sprawie podziela stwierdzenie NSA wyrażone w uzasadnieniu wskazanego wyżej wyroku, iż niedopuszczalnym jest w takiej sytuacji stosowanie do treści art. 7 ust. 2 i ust. 3 ustawy o VAT z 2004r. wykładni celowościowej prowadzącej do rozszerzenia zakresu przedmiotowego opodatkowania (obowiązku podatkowego) w oparciu o treść przepisu ust. 3, poza zakres pomieszczony w normie ust. 2, wynikający z zastosowania wykładni językowej.

Konkludując należy jeszcze raz podkreślić, iż w stanie faktycznym i prawnym niniejszej sprawy Sąd uznał, iż w świetle art. 7 ust. 2 i ust. 3 ustawy o VAT z 2004r., w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 czerwca 2005r., nie stanowi dostawy przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia swoim kontrahentom lub ich przedstawicielom towarów (głównie upominków reklamowych – koszulek, czapeczek, ubrań i innych gadżetów opatrzonych emblematami reklamowymi skarżącej Spółki oraz innych prezentów) należących do jego przedsiębiorstwa, na cele wiążące się z tym przedsiębiorstwem, nawet jeśli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów.

Przy ponownym rozpoznaniu organ wydając ponownie indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego powinien uwzględnić treść uzasadnienia niniejszego wyroku oraz wskazanych w nim wyroków sądów administracyjnych.

Od powyższego wyroku Minister Finansów reprezentowany przez pełnomocnika złożył skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Wyrokiem z dnia 7 grudnia 2010r. sygn. akt I FSK 1995/09 skarga została oddalona.

NSA w ww. wyroku wskazał, że skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Zdaniem NSA w niniejszej sprawie słusznie wskazał Sąd pierwszej instancji, że z wykładni gramatycznej omawianych przepisów wynika, że część wstępna art. 7 ust. 2 ustawy o VAT odnosi się do takiego przekazania towarów, które nastąpiło wyłącznie na cele inne, niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem, co oznacza, iż przepis ten pomija takie nieodpłatne przekazanie towarów przez podatnika, które zostało dokonane na cele związane z przedsiębiorstwem przez niego prowadzonym. Ustęp 3 tego przepisu po nowelizacji określa tylko rodzaje towarów, których przekazanie wskazane w ustępie 2, czyli na inne cele niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, zostało wyłączone z zakresu przedmiotowego opodatkowania.

Również za prawidłowe należy uznać stanowisko Sądu pierwszej instancji w zakresie, w jakim stwierdził, iż treści omawianych przepisów w oparciu o ich wykładnię gramatyczną nie stoi na przeszkodzie wykładnia norm prawa wspólnotowego, które czynności przekazania towarów na cele związane z działalnością podatnika uznają za opodatkowane, jeżeli wiąże się z nimi prawo odliczenia podatku naliczonego. W sytuacji bowiem wadliwej transpozycji art. 5 ust. 6 Szóstej Dyrektywy (obecnie art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE) do polskiej ustawy o VAT, brak jest podstaw do dokonywania wykładni przepisów art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT w sposób, który odpowiadałby treści prawa unijnego.

A zatem wbrew twierdzeniom skargi kasacyjnej Sąd I instancji nie naruszył prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy i tym samym nie są zasadne podnoszone przez organ w skardze kasacyjnej zarzuty.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność była przedmiotem zaskarżenia.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez dostawę towarów rozumie się również – zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy – przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny

-jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

Jednocześnie z treści art. 7 ust. 3 ustawy wynika, iż nie uznaje się za dostawę towarów przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek.

Przepis art. 7 ust. 4 ustawy definiuje prezenty o małej wartości, przez które rozumie się przekazywane przez podatnika jednej osobie towary:

1. o łącznej wartości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), jeżeli podatnik prowadzi ewidencję pozwalającą na ustalenie tożsamości tych osób,
2. których przekazania nie ujęto w ewidencji, o której mowa w pkt 1, jeżeli wartość rynkowa przekazanego towaru nie przekracza 5 zł.
   
   

Z kolei przez próbkę, w rozumieniu art. 7 ust. 7 ustawy, rozumie się niewielką ilość towaru reprezentującą określony rodzaj lub kategorię towarów, która zachowuje skład oraz wszystkie właściwości fizyczne, fizykochemiczne i chemiczne lub biologiczne towaru, przy czym ilość lub wartość przekazywanych (wręczanych) przez podatnika próbek nie wskazuje na działanie mające charakter handlowy.

Z literalnego brzemienia art. 7 ust. 2 ustawy wynika wprost, że odnosi się on do takiego przekazania towarów, które nastąpiło wyłącznie na cele inne niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. Oznacza to, że przepis ten pomija takie nieodpłatne przekazania towarów, które zostały dokonane na cele związane z przedsiębiorstwem prowadzonym przez podatnika. Przepis ust. 3 tego artykułu określa tylko rodzaje towarów, których przekazanie wskazane w ust. 2 – czyli na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem – zostało wyłączone z zakresu przedmiotowego opodatkowania – jest to przepis szczególny zawierający wyjątki w stosunku do ust. 2.

W świetle powyższego należy uznać, że przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele związane z tym przedsiębiorstwem, na mocy art. 7 ust. 2 i ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, nie stanowi dostawy towarów, nawet jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z tym nabyciem.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności i chęci utrzymania dobrych stosunków z obecnymi kontrahentami, jak również chęci pozyskania nowych klientów, nieodpłatnie przekazuje im bądź ich przedstawicielom, towary - głównie upominki reklamowe (koszule, czapeczki, ubrania i inne gadżety opatrzone emblematami reklamowymi Spółki) oraz inne prezenty.

W świetle powyższego oraz mając na uwadze przytoczone wyżej przepisy należy stwierdzić, iż nieodpłatne przekazanie przez Wnioskodawcę towarów należących do jego przedsiębiorstwa (upominki reklamowe oraz inne prezenty) na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą (cele marketingowo-reklamowe) nie stanowi dostawy towarów o której mowa w art. 7 ust. 2 ustawy, a tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Ustalenie czy podatnikowi przysługiwało czy też nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów nie jest w sprawie istotne, albowiem ważny jest cel przekazania tj. ważne jest czy przekazanie tych towarów nastąpiło na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem. Warunek taki w przedmiotowej sprawie został wypełniony.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja zachowuje swoją aktualność według stanu prawnego obowiązującego do dnia 31 marca 2011r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa St. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.