INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 7 grudnia 2010r. (data wpływu 16 grudnia 2010r.) uzupełnionym pismem z dnia 9 marca 2011r. (data wpływu 16 marca 2011r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia i zwrotu podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej zwrot nakładów Dzierżawcy poniesionych na przedmiot dzierżawy od podatku należnego wynikającego z dostawy nieruchomości będącej przedmiotem dzierżawy (prawa użytkowania wieczystego) - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 grudnia 2010r. wpłynął do tut. organu wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia i zwrotu podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej zwrot nakładów Dzierżawcy poniesionych na przedmiot dzierżawy od podatku należnego wynikającego z dostawy nieruchomości będącej przedmiotem dzierżawy (prawa użytkowania wieczystego).

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 9 marca 2011r. (data wpływu 16 marca 2011r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 28 lutego 2011r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 6 kwietnia 2006r. Wnioskodawca (Miasto i Gmina) zawarł umowę dzierżawy nieruchomości gruntowej, do której przysługuje mu prawo użytkowania wieczystego, dz. nr 1434/5, położonej w S. ze Spółką z o.o. (Dzierżawca) na okres 10 lat. Zgodnie z postanowieniami umowy Dzierżawca został zobowiązany do wprowadzenia zmian w przedmiocie umowy poprzez wybudowanie na niej w ciągu 3 lat budynku „D”. Jednocześnie strony ustaliły w umowie, że po trzech latach jej obowiązywania, Dzierżawcy będzie przysługiwało prawo nabycia prawa użytkowania wieczystego przedmiotu dzierżawy oraz własności budynku za wynagrodzeniem ustalonym przez biegłego rzeczoznawcę, a odpowiadającym wartości rynkowej budynku.

Dzierżawca zgodnie ze wskazanymi wyżej postanowieniami umownymi w ciągu trzech lat poniósł nakłady na przedmiotową nieruchomość polegające na wybudowaniu budynku na tejże nieruchomości. Wartość tych nakładów znacząco przewyższa wartość prawa użytkowania wieczystego nieruchomości przysługującego Wnioskodawcy.

Strony również uzgodniły w postanowieniach umownych sposób rozliczenia poniesionych przez Dzierżawcę nakładów w ten sposób, że po zakończeniu trwania umowy i zwrocie nieruchomości Dzierżawca będzie miał prawo żądania równowartości wydatków poniesionych na nieruchomości, odpowiadających wartości rynkowej nakładów, bez obowiązku przywrócenia przedmiotu dzierżawy do stanu poprzedniego.

Strony ustaliły w umowie ponadto możliwość potrącenia wzajemnych roszczeń z tytułu zakupu prawa użytkowania wieczystego oraz własności budynku przez Dzierżawcę oraz zapłaty przez Wnioskodawcę wynagrodzenia za poczynione nakłady na nieruchomość.

Dzierżawca planuje nabyć, a Wnioskodawca sprzedać mu prawo użytkowania wieczystego wraz z własnością budynku, zgodnie z postanowieniami umowy dzierżawy, która wygaśnie w związku z wykonaniem przez Dzierżawcę prawa nabycia przedmiotu dzierżawy. Z tytułu tej sprzedaży Wnioskodawca wystawi faktury VAT, obejmujące sprzedaż prawa użytkowania wieczystego i prawa własności budynku z 22% stawką podatku. Zgodnie z postanowieniami umowy, Dzierżawca wystawi z kolei fakturę VAT z 22% stawką podatku tytułem wynagrodzenia za poniesione nakłady na przedmiot dzierżawy. Strony dokonają potrącenia należnych wierzytelności.

Sprzedaż prawa użytkowania wieczystego gruntu wraz z posadowionym na nim budynkiem nie miała jeszcze miejsca.

Właścicielem gruntu jest Skarb Państwa, Gmina jest użytkownikiem wieczystym.

Gmina Aktem Notarialnym z dnia 16 grudnia 2005r. skorzystała z prawa pierwokupu i nabyła prawo użytkowania wieczystego od osoby fizycznej.

Gmina nabyła prawo użytkowania wieczystego w związku z inicjatywą uchwałodawczą ówczesnej Komisji Planowania i Budżetu Rady Miasta z dnia 13 grudnia 2005r. w celu odbudowy budynku „D".

Właścicielem budynku jest dzierżawca - Sp. z o.o. Pozwolenie na budowę zostało wydane przez Starostę Decyzją z dnia 16 stycznia 2008r. - budowa jest w toku, brak informacji o zakończeniu budowy - budynek jest w stanie surowym zamkniętym.

Wydatki na zakup towarów i usług związane z budową przedmiotowego budynku ponosił wyłącznie dzierżawca. Faktury VAT dokumentujące nabywane towary i usługi związane z budową przedmiotowego budynku wystawiane były na dzierżawcę (na jaki konkretnie podmiot, w tym zakresie Wnioskodawca informacji nie posiada).

Przez pojęcie nakładów na nieruchomość należy rozumieć wyłącznie nakłady poniesione na budowę przedmiotowego budynku.

Nabyte nakłady będą podlegały dalszej odsprzedaży (na obecnym etapie nie można stwierdzić czy będzie to sprzedaż opodatkowana).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia i zwrotu podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej zwrot nakładów Dzierżawcy poniesionych na przedmiot dzierżawy od podatku należnego wynikającego z dostawy nieruchomości będącej przedmiotem dzierżawy (prawa użytkowania wieczystego)...

Zdaniem Wnioskodawcy od podatku należnego z tytułu dostawy nieruchomości będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury wystawionej przez Dzierżawcę, która będzie dokumentować rozliczenie z tytułu zwrotu poniesionych przez niego nakładów na przedmiot dzierżawy.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 Ustawy o podatku od towarów i usług (dalej Ustawa) towar będący przedmiotem dostawy, nieruchomość zabudowana, będzie służył do wykonywania czynności opodatkowanych (sprzedaż), a ponadto grunt, na którym został wzniesiony budynek, do którego przysługuje Wnioskodawcy prawo użytkowania wieczystego służył również wcześniej czynnościom opodatkowanym, był przedmiotem dzierżawy opodatkowanej stawką 22% podatku VAT. Tym samym zgodnie ze wskazanym wyżej przepisem Wnioskodawca otrzymując fakturę VAT z tytułu rozliczenia poniesionych przez Dzierżawcę nakładów będzie uprawniony do odliczenia wynikającego z tej faktury podatku naliczonego od podatku należnego z faktury wystawionej przez Wnioskodawcę z tytułu sprzedaży prawa użytkowania wieczystego i do zwrotu nie odliczonej części podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011r. gdyż w uzupełnieniu wniosku z dnia 9 marca 2011r. (data wpływu 16 marca 2011r.) Wnioskodawca wskazał, iż sprzedaż prawa użytkowania wieczystego gruntu wraz z posadowionym na nim budynkiem nie miała jeszcze miejsca.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011r. opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają między innymi odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011r., są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl postanowień art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.
   
   

Przez świadczenie usług, na mocy art. 8 ust. 1 ww. ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z cyt. wyżej art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W treści art. 7 ust. 1 ww. ustawy, mowa jest bowiem o tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nią jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności” lecz jako własność ekonomiczną.

W tym znaczeniu własność ekonomiczna to sytuacja, w której z punktu widzenia aspektów ekonomicznych oraz w rozumieniu potocznym należałoby uznać kogoś za właściciela rzeczy, np. posiadacza nieruchomości, której wydaniu nie towarzyszyło przeniesienie własności w formie aktu notarialnego. W każdym razie w przypadku przejścia własności ekonomicznej ma miejsce dostawa towarów. Czynność przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejęcie własności w sensie prawnym. „Dostawa towarów” nie ogranicza się więc wyłącznie do zbycia własności rzeczy.

Należy więc uznać, że dostawa towarów powinna podlegać ocenie przede wszystkim z punktu widzenia swoich aspektów ekonomicznych, mniejsze zaś znaczenie mają jej skutki o charakterze cywilnoprawnym, występujące na gruncie prawa prywatnego.

Oderwanie pojęcia „dostawa towarów” od skutków cywilnoprawnych powstających na gruncie prawa od ekonomicznych aspektów transakcji pozwala także na opodatkowanie czynności mających za przedmiot przeniesienie towarów, które to czynności byłyby nieważne (przede wszystkim z uwagi na zachowanie niewłaściwej formy), czy też nieskuteczne na gruncie prawa cywilnego.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w dniu 6 kwietnia 2006r. Wnioskodawca (Miasto i Gmina) zawarł umowę dzierżawy nieruchomości gruntowej, do której przysługuje mu prawo użytkowania wieczystego, ze Spółką z o.o. (Dzierżawca) na okres 10 lat. Zgodnie z postanowieniami umowy Dzierżawca został zobowiązany do wybudowania na przedmiotowej działce w ciągu 3 lat budynku „D”. Jednocześnie strony ustaliły w umowie, że po trzech latach jej obowiązywania, Dzierżawcy będzie przysługiwało prawo nabycia prawa użytkowania wieczystego przedmiotu dzierżawy oraz własności budynku za wynagrodzeniem odpowiadającym wartości rynkowej budynku.

Dzierżawca zgodnie z postanowieniami umowy w ciągu trzech lat poniósł nakłady na przedmiotową nieruchomość polegające na wybudowaniu budynku. Wartość tych nakładów znacząco przewyższa wartość prawa użytkowania wieczystego nieruchomości przysługującego Wnioskodawcy.

Strony ustaliły w umowie ponadto możliwość potrącenia wzajemnych roszczeń z tytułu zakupu prawa użytkowania wieczystego oraz własności budynku przez Dzierżawcę oraz zapłaty przez Wnioskodawcę wynagrodzenia za poczynione nakłady na nieruchomość.

Dzierżawca planuje nabyć, a Wnioskodawca sprzedać mu prawo użytkowania wieczystego wraz z własnością budynku, zgodnie z postanowieniami umowy dzierżawy, która wygaśnie w związku z wykonaniem przez Dzierżawcę prawa nabycia przedmiotu dzierżawy. Z tytułu tej sprzedaży Wnioskodawca wystawi faktury VAT, obejmujące sprzedaż prawa użytkowania wieczystego i prawa własności budynku z 22% stawką podatku. Zgodnie z postanowieniami umowy, Dzierżawca wystawi z kolei fakturę VAT z 22% stawką podatku tytułem wynagrodzenia za poniesione nakłady na przedmiot dzierżawy. Strony dokonają potrącenia należnych wierzytelności.

Właścicielem gruntu jest Skarb Państwa, Gmina jest użytkownikiem wieczystym. Gmina Aktem Notarialnym z dnia 16 grudnia 2005r., skorzystała z prawa pierwokupu i nabyła prawo użytkowania wieczystego od osoby fizycznej. Właścicielem budynku jest dzierżawca. Pozwolenie na budowę zostało wydane przez Starostę decyzją z dnia 16 stycznia 2008r. Budynek jest w stanie surowym zamkniętym. Wydatki na zakup towarów i usług związane z budową przedmiotowego budynku ponosił wyłącznie dzierżawca. Faktury VAT dokumentujące nabywane towary i usługi związane z budową przedmiotowego budynku wystawiane były na dzierżawcę.

Przez pojęcie nakładów na nieruchomość należy rozumieć wyłącznie nakłady poniesione na budowę przedmiotowego budynku. Nabyte nakłady będą podlegały dalszej odsprzedaży (na obecnym etapie nie można stwierdzić czy będzie to sprzedaż opodatkowana).

Zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez dzierżawę rozumie się umowę wzajemną, w której wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz lub prawo do używania i pobierania pożytków na czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu czynsz.

Do dzierżawy stosuje się odpowiednio przepisy o najmie z zachowaniem przepisów poniższych, stosownie do art. 694 K.c. Przepisy kodeksu cywilnego regulują prawa i obowiązki stron, i tak w myśl art. 676 K.c. jeżeli najemca ulepszył rzecz najętą wynajmujący, w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego. Zaś na podstawie art. 705 K.c. po zakończeniu dzierżawy dzierżawca obowiązany jest, w braku odmiennej umowy, zwrócić przedmiot dzierżawy w takim stanie, w jakim powinien się znajdować stosownie do przepisów o wykonaniu dzierżawy.

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, że roszczenie o zwrot nakładów ulepszających, jeżeli umowa przewiduje taki sposób rozliczenia przez wydzierżawiającego poniesionych przez dzierżawcę nakładów, powstaje w momencie zakończenia umowy czy też zawarcia z dzierżawcą umowy sprzedaży nieruchomości. Dopiero wobec braku stosownych postanowień umowy miałyby zastosowanie powołane wyżej przepisy art. 676 i art. 705 K.c. Jednocześnie należy zauważyć, iż umowa dzierżawy wygasa z mocy prawa w sytuacji gdy dochodzi do umowy kupna – sprzedaży dzierżawionego gruntu przez jego dzierżawcę. Zatem nie jest konieczne dla skuteczności nabycia gruntu uprzednie rozwiązanie czy zakończenie umowy dzierżawy.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że sprzedaż nieruchomości nastąpi w trakcie trwania umowy dzierżawy, a przed sprzedażą nieruchomości nie nastąpi zakończenie umowy dzierżawy, nie nastąpi też zwrot dzierżawionej nieruchomości. Oceniając konsekwencje prawne przedstawionej przez Wnioskodawcę sytuacji, w kontekście zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że ekonomiczne władanie rzeczą (budynkiem) należało do dzierżawcy z chwilą wybudowania budynku, chociaż nie należało do niego prawo własności.

Skoro zatem art. 7 ust. 1 ustawy o VAT mówi o czynności, w wyniku której nabywca otrzyma prawo rozporządzania rzeczą jak właściciel, to niewątpliwie transakcja zbycia nieruchomości – w części obejmującej budynek - nie będzie stanowiła dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, chociaż Wnioskodawca przeniesie jego własność - przenosząc na Dzierżawcę własność użytkowania wieczystego gruntu.

Z punktu widzenia prawa cywilnego, na dzierżawcę formalnie przejdzie prawo własności budynku z wszystkimi cywilistycznymi konsekwencjami tego faktu, jednak biorąc pod uwagę rozwiązania przyjęte w ustawie o VAT, nie wystąpi dostawa towaru, jakim jest budynek, gdyż już wcześniej dzierżawca mógł dysponować wybudowanym przez siebie budynkiem jak właściciel.

Powyższe oznacza na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, że po stronie Dzierżawcy nie powstanie czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w postaci sprzedaży przez Dzierżawcę na rzecz Wnioskodawcy poniesionych nakładów na wybudowanie budynku „D”.

W związku z powyższym brak jest podstawy do wystawienia przez Dzierżawcę faktury, o której mowa w art. 106 ust. 1 ustawy o VAT dokumentującej sprzedaż poniesionych wydatków na wybudowanie ww. obiektu.

Stosownie bowiem do art. 106 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Jeżeli Dzierżawca wystawi fakturę VAT dokumentującą zbycie ww. nakładów to należy mieć na uwadze, iż będzie to faktura, która nie dokumentuje czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT, o takich m. in. fakturach stanowi art. 108 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym w przypadku gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku jest obowiązana do jego zapłaty.

Natomiast odbiorca ww. faktury (Wnioskodawca) nie będzie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego wykazanego w tej fakturze, co wynika wprost z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, bowiem w myśl tego przepisu nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Jednocześnie należy wskazać, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego.

Niniejsza interpretacja skierowana jest zatem wyłącznie do Wnioskodawcy i nie wywołuje skutków podatkowoprawnych, o których mowa w art. 14k-14n ustawy Ordynacja podatkowa dla kontrahenta Wnioskodawcy.

Natomiast, jeżeli kontrahent Wnioskodawcy zainteresowany jest otrzymaniem interpretacji indywidualnej, może złożyć odrębny wniosek przedstawiając odpowiedni dla niego stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe, zapytanie i własne stanowisko w sprawie oraz dokonać odrębnej opłaty.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.