Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/423-231/12-3/DS
z 26 października 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 23 lipca 2012 r. (data wpływu 26 lipca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wyposażenia i prawa do jego jednorazowej amortyzacji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lipca 2012 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z dnia 24 października 2012 r. – o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych:

• Wyposażenia i prawa do jego jednorazowej amortyzacji,
• Materiałów Ekspozycyjnych i prawa do ich jednorazowej amortyzacji.
  
  

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej zajmuje się dystrybucją stolarki drzwiowej. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, u którego pierwszy rok podatkowy rozpoczął się dnia 1 grudnia 2010 r. i zakończył 31 grudnia 2011 r.

W dniu 5 grudnia 2011 r. Wnioskodawca nabył, w drodze wkładu niepieniężnego w związku z pokryciem w ten sposób wydanych udziałów, przedsiębiorstwo Sp. z o.o. (dalej: „Stara Spółka”). Wkład przedsiębiorstwa Starej Spółki do Wnioskodawcy nastąpił więc przed końcem wybranego przez Spółkę pierwszego roku podatkowego.

Aportem, jako składniki przedsiębiorstwa, zostało do Spółki wniesione m.in.:

1. wyposażenie wykorzystywane w Starej Spółce, stanowiące niskocenne składniki majątku o wartości nieprzekraczającej 3.500,00 złotych (dalej: „Wyposażenie”); elementy Wyposażenia są przez Spółkę wykorzystywane w celu osiągnięcia przychodu;
2. drzwi i inne akcesoria eksponowane w salonie firmowym Starej Spółki (dalej: „Materiały Ekspozycyjne”), o wartości do 3.500,00 złotych; w wykazie składników przedsiębiorstwa wnoszonego aportem Materiały Ekspozycyjne były wykazane jako „wyposażenie”; aktualnie są one przez Wnioskodawcę wykorzystywane w celu osiągnięcia przychodu, w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.
   
   

W Starej Spółce wydatki związane z nabyciem Wyposażenia księgowane było na koncie 401-03 „Niskocenne środki trwałe”. Stara Spółka sporządzała do każdego składnika Wyposażenia dowód księgowy potwierdzający przyjęcie środka trwałego do używania (OT) oraz dokument amortyzacji (AM). Dokumenty te nie były jednak księgowane. Spółka faktycznie nie księgowała również odpisu wynikającego z dokumentu AM na koncie księgowym amortyzacji.

Jeżeli chodzi o Materiały Ekspozycyjne, to pierwotnie w Starej Spółce księgowane były one jako towary handlowe. Do dnia wniesienia aportu, w Starej Spółce nie były one zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, jak też nie były przyjęte do używania jako środki trwałe ani ujęte w ewidencji środków trwałych.

Po wniesieniu aportu Stara Spółka dokonała korekt księgowań. Korekty te polegały na ujęciu wydatków poniesionych na nabycie Materiałów Ekspozycyjnych w kosztach uzyskania przychodów okresu, w którym zostały one poniesione. Stara Spółka nie wystawiała na tę okoliczność dokumentów OT ani AM, ani nie ujmowała Materiałów Ekspozycyjnych w żadnej ewidencji.

W piśmie uzupełniającym z dnia 24 października 2012 r. doprecyzowano opis zdarzenia przyszłego wskazując, iż:

• w Starej Spółce Wyposażenie oraz Materiały Ekspozycyjne nie były wykazane w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych; w Starej Spółce były one nabyte odpłatnie i wykorzystywane aż do dnia aportu;
• w ewidencji Wnioskodawcy zostały one zaliczone do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych; przewidywany okres używania tych składników majątku był dłuższy niż rok;
• wartość poszczególnych elementów Wyposażenia i Materiałów Ekspozycyjnych była niższa niż 3.500 zł i tak też została ustalona w celu wykazania w ewidencji Wnioskodawcy.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca może ująć Wyposażenie w ewidencji środków trwałych i dokonać ich jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania do używania albo w miesiącu następnym?
2. W przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie 1, czy taki dokonany przez Wnioskodawcę jednorazowy odpis amortyzacyjny będzie stanowił w całości koszty podatkowe w Spółce?
3. Czy Wnioskodawca może ująć Materiały Ekspozycyjne w ewidencji środków trwałych i dokonać ich jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania do używania albo w miesiącu następnym?
4. W przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie 3, czy taki dokonany przez Wnioskodawcę jednorazowy odpis amortyzacyjny będzie stanowił w całości koszty podatkowe w Spółce?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytania nr 1 i 2. Wniosek Spółki w zakresie pytań nr 3 i 4 został rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną w dniu 26 października 2012 r. nr ILPB4/423-231/12-4/DS.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Wnioskodawca może ująć Wyposażenie w ewidencji środków trwałych i dokonać ich jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania do używania albo w miesiącu następnym.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Tak dokonany przez Wnioskodawcę jednorazowy odpis amortyzacyjny będzie stanowił w całości koszty podatkowe w Spółce.

Uzasadnienie.

Zgodnie z treścią przepisu art. 10 ustawy z dnia 25 listopada 2010 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2010 r. Nr 226, poz. 1478; dalej: „Ustawa Nowelizująca”), „do odpłatnego zbycia składników majątku wchodzących w skład przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części nabytego w drodze wkładu niepieniężnego do dnia 31 grudnia 2010 r. stosuje się zasady ustalania kosztów uzyskania przychodów obowiązujące na dzień 31 grudnia 2010 r.”.

Z kolei przepis art. 12 ust. 1 Ustawy Nowelizującej stanowi, że „podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych, u których rok podatkowy jest inny niż rok kalendarzowy i rozpoczął się przed dniem 1 stycznia 2011 r. stosują do końca przyjętego przez siebie roku podatkowego przepisy ustawy wymienionej w art. 2, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r.”.

Z tego względu, w zakresie przedmiotowej sprawy mają zastosowanie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r.

W praktyce obrotu gospodarczego na wartość wnoszonego aportu mają wpływ poszczególne składniki wchodzące w skład przedmiotu aportu. Te poszczególne „elementy składowe” przedmiotu aportu stanowią istotny element kalkulacji wartości aportu całego przedsiębiorstwa. Z samej prawno - ekonomicznej konstrukcji aportu oraz wyszczególnienia jego poszczególnych elementów w akcie notarialnym wynika, że Spółka, jako przyjmująca aport w zamian za udziały w Spółce, dokonuje swoistego nabycia m.in. składników majątku, takich jak Wyposażenie i Elementy Ekspozycyjne. Nabyte składniki majątku wykorzystywane są przez Spółkę do wykonywania działalności gospodarczej i osiągania przez Nią przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowej sprawie, wartość nominalna udziałów nabytych przez Starą Spółkę (spółkę wnoszącą aport do Spółki) przypadająca na Wyposażenie i Wystawkę, jako wydatek Wnioskodawcy związany z działalnością gospodarczą stanowi dla Spółki koszty uzyskania przychodów. Spółka w zamian za uzyskanie możliwości dysponowania przedmiotem aportu (w tym także Wyposażeniem i Materiałami Ekspozycyjnymi) poniosła efektywny wydatek (koszt), tj. rzeczywiste obciążenie po stronie pasywów w postaci wydania własnych udziałów.

Wobec powyższego, należy uznać, iż w przypadku nabycia Wyposażenia i Materiałów Ekspozycyjnych kosztem uzyskania przychodów dla celów podatkowych powinna być kwota odpowiadająca nominalnej wartości udziałów wydanych w zamian za Wyposażenie i Wystawkę nabyte w ramach aportu przedsiębiorstwa.

Zgodnie z treścią przepisu art. 16f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wydatki na nabycie Wyposażenia i Materiałów Ekspozycyjnych nieujętych w ewidencji środków trwałych Starej Spółki mogą zostać przez Spółkę rozliczone poprzez ujęcie ich w ewidencji środków trwałych w Spółce i jednorazowy odpis amortyzacyjny w miesiącu oddania do używania tych składników majątku.

Stanowisko to potwierdza praktyka orzecznicza organów podatkowych (vide interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 maja 2012 r. nr IPPB3/423-112/12-2/PK1, interpretacja indywidualna z dnia 13 czerwca 2011 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu nr ILPB4/423-84/11-4/MC, interpretacja indywidualna z dnia 11 lutego 2011 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu nr ILPB4/423-299/10-4/MC).

Jeżeli chodzi o Materiały Ekspozycyjne to nie były one na dzień wniesienia wkładu ujęte w ewidencji środków trwałych, ani nawet zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w Starej Spółce. Zaliczenie do kosztów wydatków związanych z tymi składnikami nastąpiło dopiero po dokonaniu aportu, poprzez korektę księgowań, na które Wnioskodawca nie miał wpływu. Niezależnie jednak od tego, z punktu widzenia Wnioskodawcy, fakt zaliczenia takich składników majątku do kosztów uzyskania przychodów przez zbywcę przedsiębiorstwa, nie ma żadnego znaczenia, skoro nie zostały one ujęte w ewidencji środków trwałych na dzień wniesienia aportu.

Z kolei, jeżeli chodzi o Wyposażenie, to również nie ma znaczenia zaliczenie przez Starą Spółkę do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na ich nabycie ani fakt wystawienia przez nią dokumentów OT i AM dotyczących tych składników, jeżeli na dzień wniesienia aportu nie były one faktycznie ujęte w ewidencji środków trwałych Starej Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym Spółka wskazała, iż w trakcie pierwszego roku podatkowego, który rozpoczął się 1 grudnia 2010 r., a zakończył się 31 grudnia 2011 r., nabyła w drodze wkładu niepieniężnego, w związku z pokryciem w ten sposób wydanych udziałów, przedsiębiorstwo (dalej: „Stara Spółka”).

Jako składniki przedsiębiorstwa aportem wniesiono m.in. wyposażenie wykorzystywane w Starej Spółce, stanowiące nieskocenne składniki majątku o wartości nieprzekraczającej 3.500 zł (dalej: „Wyposażenie”).

Na moment wniesienia aportem składników majątku w postaci Wyposażenia do Spółki nie były one ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wnoszącego aport jako środki trwałe. Powyższe składniki majątku spełniały definicję środków trwałych, które mogą podlegać amortyzacji na podstawie art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jednocześnie Wnioskodawca wskazał, iż wartość początkowa wniesionych aportem przedmiotowych składników majątku została przez Niego ustalona w wartości nieprzekraczającej 3.500 zł.

Zgodnie z treścią przepisu art. 10 ustawy z dnia 25 listopada 2010 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 226, poz. 1478 ze zm.), do odpłatnego zbycia składników majątku wchodzących w skład przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części nabytego w drodze wkładu niepieniężnego do dnia 31 grudnia 2010 r. stosuje się zasady ustalania kosztów uzyskania przychodów obowiązujące na dzień 31 grudnia 2010 r.

Z kolei, przepis art. 12 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych, u których rok podatkowy jest inny niż rok kalendarzowy i rozpoczął się przed dniem 1 stycznia 2011 r. stosują do końca przyjętego przez siebie roku podatkowego przepisy ustawy wymienionej w art. 2, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r. (…).

W związku z powyższym, w przedmiotowej sprawie, zastosowanie znajdą przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie bądź zachowanie źródła przychodów i które nie zostały wyłączone z kosztów na podstawie art. 16 ust. 1 omawianej ustawy. Z powyższego wynika, że określony wydatek, nie wymieniony w katalogu wydatków nie stanowiących kosztów podatkowych, może stanowić koszt uzyskania przychodu, pod warunkiem że między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu zachodzi związek przyczynowo - skutkowy, czyli że poniesienie tego wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zachowanie przychodu podatnika.

Z art. 15 ust. 6 cytowanej ustawy wynika, iż kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zamieszczone zostały w przepisach art. 16a - 16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Treść powyższego przepisu oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie.

Zatem, stosownie do wyżej przytoczonej regulacji, wymienione w pkt 1 - 3 środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie;
• stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych;
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania. Amortyzacja wskazana w art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uzależniona jest od kompletności, jak i zdatności do użytku środka trwałego w dniu przyjęcia go do używania. Ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie;
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok - o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik;
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu. Podatnik musi te środki w takiej działalności używać. Oddanie takiego środka do używania oznacza, że rozpoczęło się wykorzystywanie tego środka w działalności gospodarczej. Pojęcie „wykorzystywanie na potrzeby” jest pojęciem szerszym od pojęcia „wykorzystywania w ramach” prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem, środek trwały nie musi być wykorzystywany bezpośrednio na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Wystarczy jego pośrednie wykorzystanie na ten cel;
• nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy.
  
  

Podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania (art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Jak stanowi art. 16f ust. 1 tej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1 - 3 oraz w art. 16b.

W myśl art. 16f ust. 3 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h - 16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h - 16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Składniki majątku, o których mowa w art. 16a - 16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4 (art. 16d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Z cytowanych wyżej przepisów art. 16d ust. 1 i art. 16f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, iż obowiązek ewidencjonowania obejmuje bezwzględnie składniki majątkowe o wartości początkowej powyżej 3.500 zł.

Natomiast w przypadku składników majątkowych o wartości nieprzekraczającej 3.500 zł podatnik ma wybór, tj. może:

1. nie zaliczać ich do podlegających amortyzacji składników majątku, o których mowa w art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odnosząc ich wartość bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania;
   
2. zaliczyć je do podlegających amortyzacji środków trwałych, ujmując je w stosownej ewidencji, po czym:
   
   1. dokonać ich jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania ich do używania lub w miesiącu następnym,
      
   2. dokonywać odpisów amortyzacyjnych od ich wartości początkowej zgodnie z art. 16h –16m ww. ustawy.
   
   

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, iż w sytuacji, gdy wartość początkowa – ustalona przez Wnioskodawcę zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – Wyposażenia, które w Starej Spółce na moment wniesienia nie było ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, wchodzącego w skład wniesionego aportem przedsiębiorstwa jest niższa niż 3.500,00 zł, to prawem Spółki jest jego zaliczenie do środków trwałych, wprowadzenie do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w miesiącu jego przekazania do używania oraz dokonanie jego jednorazowej amortyzacji w tym samym miesiącu lub następnym. Tym samym, odpis ten stanowić będzie koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Reasumując, Wnioskodawca może ująć Wyposażenie w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz zgodnie z art. 16f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dokonać jego jednorazowej amortyzacji podatkowej w miesiącu oddania do używania albo w miesiącu następnym. Tak dokonany przez Wnioskodawcę jednorazowy odpis amortyzacyjny będzie stanowić w całości koszty podatkowe Spółki.

Jednocześnie należy wskazać, iż w odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji, stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

W tym miejscu należy jednak wskazać, iż niniejsza interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. W szczególności dotyczy to kwestii związanej z ustaleniem wartości początkowej wniesionych aportem składników majątkowych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.