INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 16 stycznia 2011r. (data wpływu 1 lutego 2011r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 lutego 2011r. (data wpływu 1 marca 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia miejsca świadczonej usługi dotyczącej prowadzenia saloniku VIP - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lutego 2011r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek, uzupełnionym w dniu 1 marca 2011r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia miejsca świadczonej usługi dotyczącej prowadzenia saloniku VIP.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca świadczy usługi gastronomiczne i cateringowe na terenie portu lotniczego. Usługi te świadczone są w różnych formach, a jedną z nich jest prowadzenie saloniku VIP.

W ramach tej usługi spółka podpisuje umowy z przewoźnikami oraz firmami zajmującymi się obsługą programu wstępu do saloników VIP.

Usługa saloniku VIP oferowana przez Wnioskodawcę obejmuje:

• usługę gastronomiczną - pasażerowie korzystający z saloniku otrzymują posiłek;
• usługę podawania napojów - pasażerowie korzystający z saloniku VIP otrzymują napoje;
• możliwość spędzenia czasu w oczekiwaniu na samolot w wydzielonym pomieszczeniu, z dala od zgiełku i hałasu lotniska;
• korzystanie z prasy dostępnej w saloniku;
  
  

Cena za korzystanie z saloniku VIP obejmuje wszystkie ww. usługi i jest ustalana w przeliczeniu na jedną osobę. Zgodnie z umową odpłatność za usługi saloniku VIP jest liczona jako iloczyn ceny jednostkowej i ilości osób z niego korzystających.

Wnioskodawca wystawia co miesiąc fakturę za wykonane usługi saloniku VIP i opodatkowuje je stawką podstawową 23% traktując usługę saloniku VIP jako całościową obsługę pasażerów, na którą składa się wiele elementów (opisanych powyżej).

W przypadku podpisania umowy z kontrahentem posiadającym siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania w innym kraju niż Polska, spółka również opodatkowuje usługi saloniku VIP w Polsce - wystawiana jest faktura ze stawką podstawową 23%.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy usługi świadczone przez Spółkę w ramach prowadzenia saloniku VIP dla podmiotów nie posiadających siedziby lub stałego miejsca zamieszkania w Polsce są prawidłowo opodatkowane w Polsce...

Zdaniem wnioskodawcy, zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 28b ust.1 ustawy o podatku od towarów i usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania. W odniesieniu do pewnych kategorii usług, przepisy ustawy o VAT wprowadzają szczególne regulacje dotyczące miejsca świadczenia. I tak jednym z odstępstw od zasady ogólnej zawartej w art. 28b jest art. 28e, który określa miejsce świadczenia usług związanych z nieruchomościami. W myśl tego przepisu, w przypadku świadczenia tych usług, ich miejscem świadczenia jest miejsce położenia nieruchomości. Kolejnym odstępstwem od zasady ogólnej jest art. 28i stanowiący, iż usługi gastronomiczne i cateringowe opodatkowane są w miejscu gdzie są faktycznie wykonywane.

Rozważając kwestię zakwalifikowania usług wykonywanych w ramach saloniku VIP, biorąc pod uwagę ich złożoność, Wnioskodawca uznał, że należy je traktować jako usługi związane z nieruchomościami i utożsamiać z usługą wynajmu nieruchomości. Stanowisko Wnioskodawcy wynika z szerokiego potraktowania przez ustawodawcę nowej definicji usług związanych z nieruchomościami. Do tych usług ustawodawca zaliczył nie tylko usługi stricte dotyczące prac wykonywanych w nieruchomościach i obrotu nieruchomościami, ale także usługi, których wykonanie oparte jest na wykorzystaniu, używaniu i użytkowaniu nieruchomości. Przez użytkowanie należy rozumieć każdy przypadek oddania nieruchomości do używania.

Taka interpretacja wynika między innymi z brzemienia angielskiej wersji dyrektywy rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008r. zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w tym zakresie (The Granting of rihts to use immoveble property”, czyli przyznawanie praw do używania nieruchomości).

Mając na uwadze powyższe oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że sprzedawane przez Wnioskodawcę usługi saloniku VIP stosownie do postanowień art. 28e ustawy o VAT są opodatkowane w miejscu położenia nieruchomości czyli na terytorium Polski.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Z przepisu powyższego wynika zasada, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem świadczenia (określonym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które, w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 powołanej ustawy, rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

W przypadku świadczenia usług bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dane świadczenie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Zgodnie z art. 28a ustawy o VAT na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału <miejsce świadczenia="" przy="" świadczeniu="" usług="">:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej

ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Za podatników będą uznawane również podmioty wykonujące działalność uznawaną za działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich. W Polsce oraz w innych krajach UE wykonywanie takiej działalności wiąże się ze statusem podatnika VAT. Jednak status podatnika według tej definicji nie jest, co do zasady, uzależniony od rejestracji do VAT jako podatnika VAT czynnego. Dlatego podatnikiem według tych regulacji jest podatnik VAT czynny oraz korzystający ze zwolnienia.

Stosownie do art. 28b ust. 1 ustawy o VAT miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j i 28n.

Zgodnie z brzmieniem przepisów obowiązujących od 1 stycznia 2010r. co do zasady gdy usługa świadczona jest na rzecz podatnika (według definicji ustawowej z art. 28a ustawy), miejsce jej świadczenia będzie znajdować się w kraju, w którym posiada on siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania (dotyczy osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą). Tę zasadę ogólną będziemy stosować, gdy usługa będzie świadczona na rzecz podatnika i przepisy < art. 28e, 28f, 28g, 28i, 28j, 28n ustawy> nie będą przewidywać specjalnych zasad ustalania miejsca świadczenia.

Z powyższego przepisu wynika zatem, iż w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika miejscem świadczenia tej usługi jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, bądź stałe miejsce prowadzenia działalności, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania, czyli opodatkowanie usługi zostaje przeniesione do państwa, gdzie następuje faktyczna konsumpcja usługi jednakże od tej zasady ustalono szereg wyjątków.

Zatem chcąc określić miejsce świadczenia usługi konieczne jest jej scharakteryzowanie. Jak wynika z wniosku świadczenie Wnioskodawcy składa się kilku elementów, a mianowicie z:

• usługi gastronomicznej - pasażerowie korzystający z saloniku otrzymują posiłek;
• usługi podawania napojów - pasażerowie korzystający z saloniku VIP otrzymują napoje;
• możliwości spędzenia czasu w oczekiwaniu na samolot w wydzielonym pomieszczeniu, z dala od zgiełku i hałasu lotniska;
• korzystania z prasy dostępnej w saloniku.
  
  

Kwestią, która wymaga wyjaśnienia jest sytuacja gdy na jedną transakcję składają się dwa lub więcej różnorodnych świadczeń. Sposób opodatkowania takich transakcji nie został uregulowany przepisami ustawy jednakże w tej materii niejednokrotnie wypowiadał się Europejski Trybunał Sprawiedliwości. Często, zarówno w orzecznictwie jak i doktrynie, przywoływana jest sprawa C-349/96 gdzie Trybunał uznał, że „w celu ustalenia, czy świadczenie usług obejmujące kilka części składowych należy traktować jako jedno świadczenie czy też jako dwa lub więcej świadczeń wycenianych odrębnie, należy zważyć dwie podstawowe zasady rządzące VAT. Po pierwsze, treść art. 2 (1) VI Dyrektywy, zgodnie z którym każde świadczenie usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne. Po drugie, fakt, że świadczenie obejmujące z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę nie powinno być sztucznie dzielone, co mogłoby doprowadzić do nieprawidłowości w funkcjonowaniu systemu VAT. Zdaniem ETS pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej”.

Warto tutaj również przywołać orzeczenie w sprawie C 41/04 gdzie ETS zauważył, że „jeżeli dwa lub więcej świadczenia (lub czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, rozumianego jako konsumenta przeciętnego, są tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jedno świadczenie do celów stosowania podatku od wartości dodanej”.

Zdaniem tut. organu w przedmiotowej sprawie z ekonomicznego punktu widzenia dochodzi do świadczenia jednej usługi, a elementem zasadniczym tej usługi wydaje się być możliwość skorzystania z nieruchomości jaką jest salonik VIP w celu oczekiwaniu na samolot w bardziej komfortowych warunkach. Należy bowiem zauważyć, że dodatkowe świadczenia takie jak usługa gastronomiczna czy możliwość skorzystania z prasy wiążą się z pobytem podróżnego w saloniku VIP, a z drugiej strony podróżny może się ograniczyć jedynie spędzenia czasu w saloniku VIP bez korzystania z dodatkowych świadczeń. Czyli użytkowanie nieruchomości (saloniku VIP) jako poczekalni jest konieczne do wyświadczenia dodatkowych świadczeń ale też może być wykorzystane do wyświadczenia samodzielnego świadczenia.

Tym samym należy stwierdzić, że usługa świadczona przez Wnioskodawcę jest usługą związaną z nieruchomościami. Jest to o tyle istotne gdyż jednym z wyjątków od przytoczonej powyżej zasady określania miejsca świadczenia usług są usługi związane z nieruchomościami. Stosownie do art. 28e ustawy o VAT miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Zastosowanie omawianej reguły ustalania miejsca świadczenia jest niezależne od statusu stron transakcji, w szczególności od tego, czy usługobiorca jest podatnikiem (przedsiębiorcą), czy konsumentem (osobą niebędącą podatnikiem).

Nie ma także znaczenia to, czy usługodawca ma siedzibę (miejsce zamieszkania, stałe miejsce prowadzenia działalności) w państwie, gdzie jest położona nieruchomość. Nie jest istotne, czy usługodawca ewentualnie świadczy usługi ze swojego stałego miejsca prowadzenia działalności. Nie gra roli także to, czy jest zidentyfikowany dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych, czy też nie. Miejscem świadczenia dla usług związanych z nieruchomościami jest państwo, w którym nieruchomość jest położona (A. Bartosiewicz, R. Kubacki, VAT. Komentarz, Lex, 2010, wyd. IV).

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że usługa świadczona przez Wnioskodawcę będzie opodatkowana w miejscu położenia nieruchomości (saloniku VIP) czyli w Polsce. Tym samym opodatkowanie usługi nastąpi w miejscu jej faktycznej konsumpcji.

Co do zasady stosownie do art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a ww. ustawy stawka podatku w okresie od 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r. wynosi 23% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 oraz art. 146f.

Ze względu, iż przedmiotowa usługa nie została wymieniona ani w ustawie VAT ani też w aktach wykonawczych do ustawy jako korzystająca z opodatkowania preferencyjną stawką VAT zastosowanie do niej znajdzie stawka podstawowa w wysokości 23%.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.