Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-249/12-4/JG
z 19 października 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 02 lipca 2012 r. (data wpływu 09 lipca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych związanych z otrzymaniem faktur korygujących – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 09 lipca 2012 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z dnia 03 października 2012 r. (data wpływu 08 października 2012 r.) – o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych związanych z otrzymaniem faktur korygujących.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka z o.o. jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, zwana dalej Spółką.

Spółka na podstawie zawartej umowy nabywa energię elektryczną od firmy „V.” Sp. z o.o., która z dniem 02.04.2012 r. zmieniła nazwę na „T.” Sp. z o.o. Ponadto, Spółka na podstawie odrębnej umowy nabywa usługi dystrybucji energii elektrycznej od firmy „E.” S.A., która od 01.09.2011 r. działa pod firmą „T.” S.A., zwana dalej OSD (Operator Systemu Dystrybucyjnego).

Zakupy energii elektrycznej, udokumentowane fakturami VAT przez Sprzedającego, kwalifikowane są przez Spółkę do kosztów pośrednich związanych z uzyskiwanymi przychodami w dniu otrzymania faktury, a na przełomie lat podatkowych proporcjonalnie do okresu, którego dotyczą.

Zgodnie z umową zawartą z firmą V., rozliczenia między stronami za sprzedaną energię elektryczną powinny odbywać się z uwzględnieniem odczytów liczników dostarczanych przez OSD do sieci. W przypadku braku odczytu od OSD wykonywane są rozliczenia prognozowane (par. 5 pkt 6 Umowy). Ponadto, zgodnie z par. 5 pkt 7 Umowy, w przypadku, gdy w wyniku błędu pomiaru lub odczytu ilości zużytej energii elektrycznej określona na rozliczeniu nie odpowiada ilości energii elektrycznej faktycznie sprzedanej, Sprzedawca dokonuje korekty rozliczeń za sprzedaną energię elektryczną. Korekta obejmuje cały okres rozliczeniowy lub okres, w którym występowały stwierdzone nieprawidłowości i błędy.

W rzeczywistości wszystkie faktury VAT za energię elektryczną otrzymane przez Spółkę od firmy „V.” od dnia 01.05.2010 r. (od dnia podpisania umowy) były wystawione na podstawie prognozowanego (szacunkowego) zużycia energii elektrycznej. Koszty wynikające z powyższych faktur zostały zakwalifikowane przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodu poszczególnych lat podatkowych. W czerwcu 2012 r. Spółka otrzymała od sprzedawcy energii elektrycznej firmy „T.” Sp. z o.o. faktury korygujące (51 szt.) z dnia 28.05.2012 r. dotyczące wszystkich faktur za sprzedaną energię elektryczną od dnia 01.05.2010 r. Jako przyczynę wystawienia faktur korygujących podano: korekta sprzedaży energii elektrycznej według zużycia OSD. Większość otrzymanych faktur korygujących są to faktury „in minus”, czyli zmniejszające wartość zużycia energii elektrycznej oraz kilka faktur korygujących „in plus”, czyli zwiększających koszty zużycia energii. W wyniku wystawienia faktur korygujących za okres od maja 2010 r. do kwietnia 2012 r. powstała nadpłata z tytułu zużycia energii elektrycznej, czyli koszty zostały zmniejszone.

Ponadto Spółka informuje, że na dzień złożenia wniosku księgi rachunkowe Spółki za rok 2010 i 2011 zostały zamknięte, a sprawozdania finansowe za te okresy zostały również sporządzone i zatwierdzone. Ostateczne zamknięcie ksiąg rachunkowych za lata 2010 i 2011 oznacza nieodwracalne wyłączenie możliwości dokonywania zapisów księgowych i korygowania tych zapisów w ww. okresach.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy nadpłatę za energię elektryczną wynikającą z faktur korygujących otrzymanych w czerwcu 2012 r. (w chwili złożenia wniosku jest to kwota 21 539,30 zł brutto łącznie za lata 2010, 2011 i 2012), a dotycząca kosztów roku 2010 i 2011 można odnieść do przychodów podatkowych Spółki w roku 2012, czyli w dacie otrzymania faktur korygujących?
2. Czy Spółka powinna dokonać korekty kosztów za lata 2010 i 2011 łącznie z korektą deklaracji CIT-8 za te lata oraz zapłacić z tego tytułu zaległy podatek wraz z odsetkami?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka może na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zaliczyć nadpłatę za energię elektryczną wynikającą z faktur korygujących, otrzymanych w czerwcu 2012 r., a dotyczącą lat 2010 i 2011 do przychodów podatkowych w tej części, w której wcześniej zaliczono wydatki do kosztów uzyskania przychodu, w dacie otrzymania korekt, czyli w roku 2012. W chwili obecnej koszty roku 2012 zostały skorygowane tylko w związku z fakturami korygującymi dotyczącymi bieżącego roku, natomiast korekty dotyczące lat 2010 i 2011 nie zostały jeszcze rozliczone.

Spółka ma możliwość rozdysponowania nadpłaty w dwojaki sposób: albo wystąpić z wnioskiem o przekazania nadpłaty na rachunek bankowy, albo zaliczyć nadpłatę na poczet przyszłych płatności. Obecnie jeszcze nie zdecydowano w jaki sposób zostanie rozliczona nadpłata.

Ponadto przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie określają zasad dokonywania korekt kosztów uzyskania przychodu. Brak jest uregulowań dotyczących momentu powiększenia (lub zmniejszenia) tychże kosztów, tj. czy koszty podatkowe powiększa się (lub pomniejsza) w dacie korekty, czy też w dacie poniesienia kosztu.

Koszty energii elektrycznej są dla Spółki kosztami pośrednimi, gdyż nie można ich odnieść do konkretnego przychodu. Natomiast kwestie potrącalności kosztów pośrednich regulują przepisy art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 4d ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Natomiast, zgodnie z art. 15 ust. 4e ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f - 4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Spółka nie może ze względów rachunkowych zmniejszyć kosztów energii elektrycznej w dacie otrzymania korekt (tzn. w czerwcu 2012 r.), ponieważ bieżące koszty energii są mniejsze od kwot wynikających z faktur korygujących i o które należy pomniejszyć koszty podatkowe. W związku z tym, proponuje się nadpłatę (korektę) zaliczyć do bieżących przychodów podatkowych.

Poza tym, jak wyjaśnia Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej nr ITPB3/423-636/09/AM z dnia 13.01.2010 r., faktura korygująca nawiązuje bezpośrednio do faktury pierwotnej i można wyróżnić dwie sytuacje korygowania faktur:

• korekta jest wynikiem błędu, jaki miał miejsce w momencie wystawienia faktury pierwotnej (wówczas korekta winna być przyporządkowana do roku, którego dotyczy),
• korekta jest wynikiem wystąpienia zdarzenia, które nastąpiło po wystawieniu faktury pierwotnej, o którym wystawca faktury nie wiedział w momencie wystawienia faktury pierwotnej (wówczas korekta powinna być rozpoznana na bieżąco).
  
  

Spółka podczas rozmowy z konsultantem Sprzedawcy energii elektrycznej dowiedziała się, że firma „V.” w momencie wystawiania faktur sprzedaży energii nie posiadała informacji od OSD na temat faktycznego zużycia prądu, dlatego faktury były wystawiane zgodnie z umową na podstawie zużycia prognozowanego (szacunkowego). Dopiero w chwili uzyskania informacji przez Sprzedawcę energii elektrycznej od OSD, czyli w 2012 r. o rzeczywistych danych pomiarowych z odczytów liczników za okres od maja 2010 r. do kwietnia 2012 r., firma „T.” Sp. z o.o. wystawiła faktury korygujące na podstawie tych danych.

Jednocześnie Spółka pragnie podkreślić, że nie jest w stanie jednoznacznie określić i nie ma żadnego wpływu na to, na jakiej zasadzie Sprzedawca energii elektrycznej współpracuje z Operatorem Systemu Dystrybucyjnego w zakresie przekazywania sobie informacji na temat rzeczywistych odczytów z liczników u odbiorcy finalnego, jakim jest Spółka i których dokonuje pracownik OSD. Ponadto, Spółka stoi na stanowisku, że nie może ponosić odpowiedzialności ani „kary” z punktu widzenia podatkowego za to, że Sprzedawca energii nie posiadał w odpowiednim czasie informacji o faktycznym zużyciu energii, mimo tego, że w siedzibie Spółki dokonywane były regularnie odczyty liczników przez uprawnionego pracownika firmy energetycznej.

W piśmie z dnia 03 października 2012 r. Wnioskodawca uzupełnił wniosek o własne stanowisko w sprawie i wskazał, co następuje.

Ponieważ Spółka uważa, że nadpłatę za energię elektryczną wynikającą z faktur korygujących, otrzymanych w czerwcu 2012 r., a dotyczącą lat 2010 i 2011 należy zaliczyć do przychodów podatkowych roku 2012 w tej części, w której wcześniej zaliczono wydatki do kosztów uzyskania przychodu, to w związku z tym, nie należy korygować kosztów podatkowych, a także deklaracji CIT-8 za lata 2010 i 2011.

Jednocześnie Spółka nie będzie zobowiązana do zapłaty zaległego podatku dochodowego od osób prawnych za ww. lata wraz z odsetkami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, iż wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiąganymi przychodami, bądź służą zabezpieczeniu lub zachowaniu źródła przychodów.

I tak, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Ponadto ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych przewiduje dwie kategorie kosztów:

• koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami,
• koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami.
  
  

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów.

Natomiast koszty pośrednie stanowią te wydatki, które ponoszone są w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, tj. wydatki na funkcjonowanie przedsiębiorstwa, związane z całokształtem działalności. Co do zasady, kosztów takich nie można przypisać konkretnym przychodom, jak również ocenić szczegółowo stopnia ich wpływu na uzyskanie przychodów.

Powyższy podział jest istotny z punktu widzenia momentu obciążenia kosztów uzyskania przychodów. Tym samym, w celu ustalenia momentu potrącalności wydatków należy prawidłowo określić ich charakter, tj. czy stanowią one koszty bezpośrednio związane z uzyskiwanym przychodem, czy też koszty pośrednie.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącane w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Generalnie koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

– są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody (art. 15 ust. 4b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Natomiast koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie (art. 15 ust. 4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Zgodnie z zasadą potrącalności kosztów w czasie wyrażoną w tych przepisach, jeżeli poniesiony koszt można bezpośrednio odnieść do osiągniętego przychodu, wówczas powinien on być uwzględniony w rachunku podatkowym, w tym roku, w którym osiągnięty został przychód.

Zasada dotycząca kosztów uzyskania przychodów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami – art. 15 ust. 4d ustawy stanowi, że są one potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Jednocześnie w art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawodawca wyjaśnił, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f - 4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, iż Spółka ponosi koszty zakupu energii elektrycznej, które udokumentowane są przez sprzedającego fakturami VAT. Spółka kwalifikuje te wydatki do kosztów pośrednich związanych z uzyskiwanymi przychodami w dniu otrzymania faktury, a na przełomie lat podatkowych proporcjonalnie do okresu, którego dotyczą. W myśl postanowień umowy o nabyciu energii elektrycznej, w przypadku, gdy w wyniku błędu pomiaru lub odczytu ilości zużytej energii elektrycznej określona na rozliczeniu nie odpowiada ilości energii elektrycznej faktycznie sprzedanej, sprzedawca dokonuje korekty rozliczeń za sprzedaną energię elektryczną. Korekta obejmuje cały okres rozliczeniowy lub okres, w którym występowały stwierdzone nieprawidłowości i błędy.

W czerwcu 2012 r. Spółka otrzymała od sprzedawcy energii elektrycznej faktury korygujące (51 szt.) z dnia 28.05.2012 r. dotyczące wszystkich faktur za sprzedaną energię elektryczną od dnia 01.05.2010 r. Większość otrzymanych faktur korygujących są to faktury „in minus”, czyli zmniejszające wartość zużycia energii elektrycznej oraz kilka faktur korygujących „in plus”, czyli zwiększających koszty zużycia energii. W wyniku wystawienia faktur korygujących za okres od maja 2010 r. do kwietnia 2012 r. powstała nadpłata z tytułu zużycia energii elektrycznej, czyli koszty zostały zmniejszone.

Wnioskodawca wskazał, że księgi rachunkowe Spółki za rok 2010 i 2011 zostały zamknięte, a sprawozdania finansowe za te okresy zostały również sporządzone i zatwierdzone.

Rozstrzygając kwestie podatkowe, o których stanowi niniejszy wniosek w pierwszej kolejności podkreślić należy, iż faktura korygująca nie dokumentuje odrębnego, niezależnego zdarzenia gospodarczego, lecz odnosi się ściśle do stanu zaistniałego w przeszłości. Punktem odniesienia do faktury korygującej jest zatem zawsze faktura pierwotna.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie określają szczególnych zasad dokonywania korekt kosztów uzyskania przychodów. Zatem, bez względu na to czy poniesiony koszt ma charakter kosztu bezpośredniego czy też kosztu pośredniego, wystawiona faktura korygująca nie zmienia momentu poniesienia i potrącenia kosztu, a jedynie jego wysokość.

W przedmiotowej sprawie korekta dotyczy kosztów poniesionych przez Spółkę na zakup energii elektrycznej, zaliczonych uprzednio do kosztów podatkowych, a więc skutek dokonanej korekty Wnioskodawca powinien rozpoznać po stronie kosztów uzyskania przychodów, a nie przychodów, co skutkuje stwierdzeniem, że nie można uznać, iż w niniejszej sprawie dokonana korekta spowoduje zwiększenie przychodu podatkowego (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 14 listopada 2011 r. sygn. akt I SA/Wr 1369/11).

W świetle powyższego, faktury korygujące koszty uzyskania przychodów otrzymane przez Spółkę w czerwcu 2012 r. winny być odniesione do poszczególnych okresów, w którym ujęto faktury pierwotne.

Dokonanie korekty kosztów uzyskania przychodów za lata 2010 i 2011, skutkuje w konsekwencji koniecznością korekty złożonych w urzędzie skarbowym zeznań o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) CIT-8 za lata podatkowe 2010 i 2011.

W stosunku do zagadnień dotyczących korygowania deklaracji podatkowych, należy wskazać, iż przepisy regulujące zasady uprawniające do skorygowania deklaracji oraz jej wymogi formalne zawarto w art. 81 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa. Z treści § 1 ww. artykułu wynika, że jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty – art. 81 § 2 ww. ustawy.

Przez deklarację rozumie się również zeznania, wykazy oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego, podatnicy, płatnicy i inkasenci – art. 3 pkt 5 Ordynacji podatkowej.

Zwrócić jednak należy uwagę, iż korekta deklaracji jest możliwa tylko w sytuacji, gdy za ten rok wysokość należnego zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych wynika z zeznania, tzn. nie była określona decyzją organu podatkowego.

Stosownie bowiem do regulacji art. 81b § 1 Ordynacji podatkowej uprawnienie do skorygowania deklaracji ulega zawieszeniu na czas trwania postępowania podatkowego lub kontroli podatkowej – w zakresie objętym tym postępowaniem lub kontrolą i przysługuje nadal po zakończeniu kontroli podatkowej, postępowania podatkowego (w zakresie nieobjętym decyzją określającą wysokość zobowiązania podatkowego).

W tym miejscu zaznaczyć należy, że uprawnienie wynikające z powyższych regulacji nie zostało ograniczone do konkretnych podatków. Zatem, przysługuje wszystkim wskazanym w tym przepisie podmiotom, zobowiązanym na podstawie przepisów prawa podatkowego do składania deklaracji podatkowych, w których treści wykazywane jest zobowiązanie podatkowe lub kwota nadpłaty podatku. Jednocześnie, korekta zeznania jest możliwa tylko wtedy, jeśli zobowiązanie podatkowe nie uległo przedawnieniu (zobowiązanie przedawnia się, co do zasady, z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku – art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej).

Na gruncie prawa podatkowego dokonanie korekty deklaracji podatkowej wywołuje takie skutki, jak pierwotne złożenie deklaracji. Korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzeniu i może dotyczyć każdej jej pozycji – o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Skorygowanie deklaracji polega więc na ponownym (poprawnym już) wypełnieniu formularza z zaznaczeniem, iż w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej deklaracji, z wynikającym z przepisu prawa obowiązkiem dołączenia pisemnego uzasadnienia przyczyn korekty. Korekta może dotyczyć określenia wysokości zobowiązania podatkowego, wysokości nadpłaty lub zwrotu podatku oraz innych danych zawartych w treści deklaracji.

Natomiast zgodnie z art. 51 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zaległością podatkową jest podatek niezapłacony w terminie płatności. Za zaległość podatkową uważa się także m.in. niezapłaconą w terminie płatności zaliczkę na podatek, w tym również zaliczkę, o której mowa w art. 23a, lub ratę podatku (art. 51 § 2 Ordynacji podatkowej).

W myśl art. 53 § 1 Ordynacji podatkowej, od zaległości podatkowych, z zastrzeżeniem art. 54, naliczane są odsetki za zwłokę. Na mocy art. 53 § 2 ww. ustawy, przepis ten stosuje się również do należności, o których mowa w art. 52 § 1, oraz do nieuregulowanych w terminie zaliczek na podatek, w części przekraczającej wysokość podatku należnego za rok podatkowy.

Odsetki za zwłokę nalicza podatnik, płatnik, inkasent, następca prawny lub osoba trzecia odpowiadająca za zaległości podatkowe, z zastrzeżeniem art. 53a, art. 62 § 4, art. 66 § 5, art. 67a § 1 pkt 1 lub 2 i art. 76a § 1 (art. 53 § 3 ustawy Ordynacja podatkowa).

Zgodnie z art. 53 § 4 Ordynacji podatkowej, odsetki za zwłokę naliczane są od dnia następującego po dniu upływu terminu płatności podatku lub terminu, w którym płatnik lub inkasent był obowiązany dokonać wpłaty podatku na rachunek organu podatkowego.

Stosownie do art. 55 § 1 ww. ustawy, odsetki za zwłokę wpłacane są bez wezwania organu podatkowego.

Odnosząc powyższe uwarunkowania prawne do przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzić należy, iż Wnioskodawca, o ile nie zaistnieją sytuacje wskazane w art. 54 ustawy Ordynacja podatkowa, będzie zobowiązany do zapłaty odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych, powstałych w związku ze skorygowaniem – zmniejszeniem – kosztów uzyskania przychodów, a tym samym skorygowaniem – zwiększeniem – podstawy opodatkowania i należnego podatku dochodowego za okresy, w których wykazał te koszty w wysokości zawyżonej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W odniesieniu do powołanej przez Spółkę interpretacji indywidualnej, stwierdzić należy, iż jest ona rozstrzygnięciem wydanym w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko do niego się odnoszącym, w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.