INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2, § 6 i § 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 14 stycznia 2011 r. (data wpływu 19.01.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodu oraz kosztów jego uzyskania – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z dnia 21 kwietnia 2011 r. (data wpływu 28.04.2011 r.) – o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodu oraz kosztów jego uzyskania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej zajmuje się produkcją i sprzedażą artykułów spożywczych znajdujących się w ofercie handlowej. Faktury sprzedażowe wystawiane są w większości z terminem płatności. Zapłata należności przez kontrahentów następuje na rachunek bankowy lub do kasy Spółki. Nieuregulowane należności od jednego z kontrahentów (Spółka ma kłopoty z uzyskaniem od dłużnika zapłaty za sprzedane towary i usługi), Firma sprzedała innemu podmiotowi, aby ten we własnym zakresie i na własny rachunek je odzyskał. Kontrahent, którego wierzytelność została przeniesiona na inny podmiot, znajduje się w upadłości. Przeniesienie wierzytelności nastąpiło w formie cesji wierzytelności. Zgodnie z zawartą warunkową umową przelewu wierzytelności, Spółka przelewa całą swoją wierzytelność należną od dłużnika na Cesjonariusza. W zamian za przeniesienie wierzytelności, Spółka otrzyma zapłatę w wysokości 30% wartości sprzedanej należności. Warunkiem wejścia w życie umowy jest dokonanie zapłaty przez Cesjonariusza, która to zapłata nastąpi w terminie 30 dni od dnia wydania postanowienia o umorzeniu postępowania upadłościowego. Ponadto, w związku z postanowieniem o ogłoszeniu upadłości dłużnika, Spółka utworzyła odpis aktualizujący w wysokości 100% nieuregulowanych należności. Wartość netto niezapłaconych faktur została zakwalifikowana jako koszty stanowiące koszty uzyskania przychodu, a podatek VAT jako koszty niestanowiące kosztów uzyskania przychodu.

W piśmie z dnia 21 kwietnia 2011 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie do uzupełnienia wniosku Wnioskodawca poinformował o zmianie treści opisu zdarzenia przyszłego. We wniosku z dnia 14 stycznia 2011 r. wskazano, iż odpis aktualizujący wartość należności w części dotyczącej wartości netto niezapłaconych faktur został zakwalifikowany jako koszt uzyskania przychodu, a w części dotyczącej podatku VAT jako koszt niestanowiący kosztu uzyskania przychodów. Stan powyższy uległ zmianie, gdyż zarówno wartość netto, jak i podatek VAT od niezapłaconych faktur zostały zakwalifikowane jako koszty niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Dodatkowo wyjaśniono, iż:

1. Spółka utworzyła odpis aktualizujący wartość należności, określony w ustawie o rachunkowości, w wysokości 100% nieuregulowanych należności. Odpis ten został zakwalifikowany do kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.
2. Wartość netto faktur dokumentujących sprzedaż towarów do kontrahenta została uprzednio zaliczona do przychodów należnych zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.).
3. Nieściągalność należności została uprawdopodobniona na podstawie art. 16 ust. 2a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z otrzymanym postanowieniem z dnia 24 marca 2010 r. Sąd postanowił ogłosić upadłość dłużnika określając jako sposób prowadzenia postępowania upadłość z możliwością zawarcia układu. Postanowieniem z dnia 09 lipca 2010 r. Sąd zmienił sposób prowadzenia postępowania upadłościowego z postępowania z możliwością zawarcia układu na postępowanie obejmujące likwidację majątku upadłego.
4. Przeniesienie wierzytelności nastąpiło na podstawie „Warunkowej Umowy Przelewu Wierzytelności”, zgodnie z którą Cedent (Spółka) przelewa całą swoją wierzytelność od dłużnika na Cesjonariusza. Warunkiem wejścia w życie umowy jest dokonanie przez Cesjonariusza zapłaty ustalonej ceny nabycia nie później niż w terminie 30 dni od dnia wydania przez Sąd postanowienia o umorzeniu postępowania upadłościowego. W razie niezapłacenia ceny w ww. terminie umowa ulega automatycznemu rozwiązaniu. Zgodnie z umową, za dzień zapłaty uważa się dzień uznania konta Cedenta. W zamian za przeniesienie wierzytelności Cesjonariusz zapłaci Cedentowi cenę nabycia (o której mowa powyżej) w wysokości 30% wartości należności głównej. Zapłata nastąpi po zaistnieniu konkretnych ww. warunków.
   
   

Na dzień sporządzenia pisma, Spółka nie posiada informacji o umorzeniu postępowania upadłościowego. W związku z powyższym, Spółka nie otrzymała również zapłaty od Cesjonariusza.

W związku z powyższym zadano następujące pytania w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

1. Czy uzyskana zapłata 30% wierzytelności będzie stanowić przychód podatkowy i w którym momencie...
2. Czy na podstawie zawartej umowy i uzyskanej zapłaty należy rozwiązać utworzony wcześniej odpis aktualizujący należności niestanowiący kosztu uzyskania przychodu... W którym momencie i na podstawie jakiego dokumentu należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość sprzedanej należności...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, uzyskana przez Spółkę zapłata w wysokości 30% wartości sprzedanej wierzytelności stanowi przychód podatkowy w momencie wpływu środków na konto Spółki. W opinii Wnioskodawcy, rozwiązanie odpisu aktualizującego na sprzedaną wierzytelność powinno nastąpić w momencie zapłaty za wierzytelność przez Cesjonariusza, czyli w momencie, gdy umowa sprzedaży wierzytelności dojdzie do skutku. Rozwiązanie odpisu w wartości netto faktur będzie stanowiło przychód podlegający podatkowi dochodowemu, natomiast kwota podatku VAT będzie stanowiła przychód niepodlegający temu podatkowi. Jednocześnie, zdaniem Spółki, wartość sprzedanej wierzytelności będzie stanowiła koszt uzyskania przychodu w momencie, gdy umowa przelewu wierzytelności zostanie wykonana, czyli Cesjonariusz dokona przelewu na rzecz Cedenta. Wartość sprzedanej wierzytelności można, w opinii Firmy, zakwalifikować do kosztów uzyskania przychodu na podstawie potwierdzenia wpływu środków na konto Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397), za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

W myśl art. 12 ust. 3a ww. ustawy, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3e, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.

Stosownie natomiast do treści art. 14 ust. 1 wskazanej ustawy, przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4 i 5, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej.

Podstawę prawną kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów stanowi przepis art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Powyższe oznacza, iż podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo - skutkowy.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny.

Powyższa zasada nie dotyczy zatem wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 zostały zaliczone do przychodów należnych. Zauważyć należy, iż poprzez poczynienie takiego zastrzeżenia w istocie ograniczono zastosowanie powyższego unormowania. W praktyce podstawową zasadą, gdy chodzi o przedsiębiorców prowadzących działalności gospodarczą jest bowiem powstanie przychodu zgodnie z zasadą memoriałową, tj. przychód stanowią kwoty należne choćby nie zostały jeszcze uiszczone. Dlatego w stosunku do tych podmiotów straty z tytułu zbycia wierzytelności „własnych” mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Ponadto wskazać należy, iż zasada wyrażona w art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie może być rozciągnięta na wszystkie sprzedane wierzytelności (zaliczone uprzednio do przychodów należnych), w szczególności nie dotyczy ona straty z tytułu sprzedaży wierzytelności przedawnionych. Na przeszkodzie temu stoi treść art. 16 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy, który stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Z przedstawionych okoliczności wynika, iż Spółka ma trudności z uzyskaniem zapłaty od dłużnika za sprzedane towary i usługi. W związku z tym, nieuregulowane należności Spółka sprzedała innemu podmiotowi, aby ten we własnym imieniu i na własny rachunek je odzyskał. Kontrahent, którego wierzytelność została przeniesiona na inny podmiot, znajduje się w stanie upadłości. Przeniesienie wierzytelności nastąpiło na podstawie „Warunkowej Umowy Przelewu Wierzytelności”, zgodnie z którą Cedent (Spółka) przelewa całą swoją wierzytelność od dłużnika na Cesjonariusza. Warunkiem wejścia w życie umowy jest dokonanie przez Cesjonariusza zapłaty ustalonej ceny nabycia nie później niż w terminie 30 dni od dnia wydania przez Sąd postanowienia o umorzeniu postępowania upadłościowego. W razie niezapłacenia ceny w ww. terminie umowa ulega automatycznemu rozwiązaniu. Zgodnie z umową, za dzień zapłaty uważa się dzień uznania konta Cedenta. W zamian za przeniesienie wierzytelności Cesjonariusz zapłaci Cedentowi cenę nabycia w wysokości 30% wartości należności głównej. Zapłata nastąpi po zaistnieniu konkretnych ww. warunków. Spółka poinformowała również, iż wartość netto faktur dokumentujących sprzedaż towarów do kontrahenta została uprzednio zaliczona do przychodów należnych, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając na uwadze powyższe, wskazać należy, iż wierzytelność stanowi uprawnienie wierzyciela do żądania od dłużnika spełnienia określonego działania lub zaniechania, np. zapłaty ceny za wykonaną usługę lub zapłaty ceny za sprzedany towar. Przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) w Tytule IX, Dziale I (art. 509 - 518) przewidują możliwość przeniesienia wierzytelności.

Przeniesienie wierzytelności dochodzi do skutku w wyniku umowy zawartej między wierzycielem (cedentem) a osobą trzecią (cesjonariuszem). Zgoda dłużnika nie jest konieczna do dokonania tej czynności, chyba że strony w pierwotnej umowie tak postanowiły. Przeniesienie wierzytelności może być dokonane pod tytułem odpłatnym bądź darmym. Pod pojęciem odpłatnego zbycia wierzytelności należy rozumieć wszystkie sytuacje, w których jedna ze stron umowy przenosi wierzytelność (której jest wierzycielem) na inną osobę odpłatnie (w zamian za zapłatę w pieniądzu lub przeniesienie własności innej rzeczy bądź prawa). Stronami tej umowy są: wierzyciel jako zbywca oraz osoba trzecia jako nabywca. Pomimo zmiany osoby uprawnionej treść zbywanego prawa nie ulega zmianie. Przeniesienie wierzytelności pod tytułem odpłatnym ma miejsce najczęściej w sytuacji, gdy zagrożone jest realne odzyskanie należnych świadczeń, egzekucja może być utrudniona lub zagrożona. Najczęściej w związku z taką transakcją ponoszone są straty, gdyż wierzytelność zbywana jest poniżej jej wartości nominalnej.

U zbywcy wierzytelności „własnej”, jeżeli wierzytelność została uprzednio zaliczona do przychodów należnych – zgodnie z art. 12 ust. 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – odpłatność za zbytą wierzytelność nie zwiększa przychodów, bowiem w tym przypadku następuje jedynie spłata należności zaliczonej już wcześniej do przychodów. Jednocześnie zbywca wierzytelności „własnej” nie uwzględnia w kosztach uzyskania przychodów kwoty odpowiadającej wartości zbywanej wierzytelności zaliczonej do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 ww. ustawy. Zatem transakcja taka w ujęciu podatkowym wykazywana jest wynikowo.

Powyższe oznacza, że w przypadku odpłatnego zbycia wierzytelności uprzednio zaliczonych do przychodów należnych, podatnik może uwzględnić w kosztach uzyskania przychodów – zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 39 w związku z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jedynie stratę powstałą w wyniku tej transakcji.

W świetle powyższego, w przypadku, gdy Spółka zbywa wierzytelność „własną”, zaliczoną uprzednio do przychodu należnego, stratą u Wnioskodawcy jest różnica między ceną określoną w zawartej umowie (ceną sprzedaży), a kwotą zaliczoną do przychodu należnego (wartością netto wierzytelności). Strata ta zarazem stanowić będzie dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów w momencie ziszczenia się warunków umowy, tj. uregulowania należności przez Cesjonariusza.

Jednocześnie wskazać należy, że powołany na wstępie uzasadnienia przepis art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy interpretować łącznie z art. 9 ust. 1 tej ustawy, na mocy którego podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a - 16m.

Odrębne przepisy, o których mowa w tym artykule, zawarte są w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.).

Z przepisów tej ustawy wynika, iż podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane „dowodami źródłowymi” (art. 20 ust. 2). Księgi rachunkowe powinny być prowadzone rzetelnie, bezbłędnie, sprawdzalnie i bieżąco (art. 24 ust. 1 ustawy o rachunkowości), a transakcje udokumentowane rzetelnymi dowodami księgowymi (art. 22 tej ustawy).

Podstawą zapisów w księgach rachunkowych, zgodnie z art. 20 ust. 2 ustawy o rachunkowości, są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej „dowodami źródłowymi”:

1. zewnętrzne obce - otrzymane od kontrahentów;
2. zewnętrzne własne - przekazywane w oryginale kontrahentom;
3. wewnętrzne - dotyczące operacji wewnątrz jednostki.

Podstawą zapisów mogą być również sporządzone przez jednostkę dowody księgowe:

1. zbiorcze - służące do dokonania łącznych zapisów zbioru dowodów źródłowych, które muszą być w dowodzie zbiorczym pojedynczo wymienione;
2. korygujące poprzednie zapisy;
3. zastępcze - wystawione do czasu otrzymania zewnętrznego obcego dowodu źródłowego;
4. rozliczeniowe - ujmujące już dokonane zapisy według nowych kryteriów klasyfikacyjnych.

Art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości określa, iż dowód księgowy powinien zawierać co najmniej:

1. określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego;
2. określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej;
3. opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych;
4. datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także datę sporządzenia dowodu;
5. podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów;
6. stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.
   
   

Powyższe przepisy ustalają zasady dokumentowania operacji gospodarczych, a w szczególności warunki, jakim powinny odpowiadać dowody księgowe stanowiące podstawę zapisów w księgach rachunkowych. W świetle tych przepisów, dowody księgowe powinny być rzetelne, to jest zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne, wolne od błędów rachunkowych, zawierające wymienione wyżej elementy.

Dowód księgowy, który będzie właściwy do wprowadzenia kosztu do ksiąg rachunkowych, będzie również stosownym dokumentem do celów podatkowych. Podatnik, uznając określone wydatki za koszty uzyskania przychodu, odnosi ewidentne korzyści, bowiem o te koszty pomniejszona zostaje podstawa opodatkowania. Podejmując decyzję o poniesieniu określonych kosztów, podatnik winien w oparciu o racjonalne i obiektywne przesłanki uzasadnić związek kosztu z przychodem. Na podatniku spoczywa ciężar dowodu w zakresie wykazania związku przyczynowo - skutkowego między poniesionym wydatkiem a uzyskanym przychodem.

Wnioskodawca powinien zatem rozważyć, czy określony dokument będzie spełniał warunki dowodu księgowego, o których mowa w art. 21 ustawy o rachunkowości, a zatem czy może być przedmiotem zapisów księgowych oraz czy stanowi dowód będący podstawą do prawidłowego ustalenia dochodu (a zatem przychodów i kosztów) – w trybie art. 9 ust. 1 i art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Końcowo informuje się, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytania:

• Czy uzyskana zapłata 30% wierzytelności będzie stanowić przychód podatkowy i w którym momencie oraz
• W którym momencie i na podstawie jakiego dokumentu należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość sprzedanej należności.
  
  

W zakresie pytania: Czy na podstawie zawartej umowy i uzyskanej zapłaty należy rozwiązać utworzony wcześniej odpis aktualizujący należności niestanowiący kosztu uzyskania przychodu wydane zostało w dniu 06 maja 2011 r. postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania nr ILPB3/423-34/11-5/EK, natomiast w zakresie podatku od towarów i usług wydana została w dniu 05 maja 2011 r. odrębna interpretacja indywidualna nr ILPP2/443-129/11-4/MR.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.