INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2, § 6 i § 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 10 stycznia 2011 r. (data wpływu 31 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie składania korekty deklaracji w związku z nieprawidłowymi wysokościami odpisów amortyzacyjnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie składania korekty deklaracji w związku z nieprawidłowymi wysokościami odpisów amortyzacyjnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w 2007 roku zakupił używany samochód ciężarowy i wprowadził go do ewidencji środków trwałych. Stawkę amortyzacji ustalono indywidualnie w wysokości 40 %. W styczniu 2009 roku, ze względu na spadek ilości zamówień i mniejszego wykorzystania środka trwałego obniżono stawkę amortyzacji do wysokości 8 %. Według tej stawki dokonano odpisów bilansowych oraz w tej samej wysokości odpisów podatkowych. Wnioskodawca wskazuje, że w styczniu 2010 r. zauważono, iż sposób postępowania był błędny i podjęto decyzje o amortyzacji według zasad ustalonych w chwili przyjęcia środka trwałego do ewidencji środków trwałych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w chwili obecnej można dokonać korekty deklaracji PIT–36L za 2009 rok, w której uwzględni się odpisy amortyzacyjne dla celów podatkowych od opisywanego środka trwałego w wysokości 40% rocznie...

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na to, iż nie można dokonać obniżenia stawki amortyzacji podatkowej ustalonej w sposób indywidualny, amortyzacja podatkowa za 2009 r. powinna być ustalona od środka trwałego według zasad ustalonych w momencie przyjęcia do ewidencji środka trwałego (40%). Ponieważ Wnioskodawca ujął w kosztach odpisy w kwocie niższej, obecnie ma prawo do skorygowania rozliczenia rocznego za 2009 r. i ujęcia w kosztach uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od tego środka trwałego w poprawnej wysokości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j . Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 powołanej ustawy.

Zasady amortyzacji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w przepisach art. 22a – 22o ww. ustawy.

Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty,

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór: suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przepisy art. 22h ust. 2 cytowanej ustawy określają, że podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Z przepisu tego wynika, iż:

• wyboru metody amortyzacji środka trwałego dokonuje się przed rozpoczęciem amortyzacji,
• raz wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka, co oznacza zakaz zmiany metody amortyzacji w trakcie trwania tego procesu,
• przez metody amortyzacji, o których mowa w ustawie, rozumie się metody opisane w art. 22i-22k.
  
  

Jedną z metod amortyzacji jest metoda dokonywania odpisów z zastosowaniem stawek ustalonych indywidualnie przez podatnika, przewidziana w art. 22j ustawy. Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 2 cytowanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla środków transportu, w tym samochodów osobowych, nie może być krótszy niż 30 miesięcy.

Przy czym zmianę stawki amortyzacyjnej w trakcie trwania amortyzacji przewiduje jedynie art. 22i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Zatem zmiana stawki amortyzacyjnej możliwa jest tylko przy stosowaniu metody określonej w art. 22i ust. 1, tj. przy stosowaniu stawek wynikających z Wykazu stawek amortyzacyjnych.

Ze złożonego wniosku wynika, iż do amortyzacji samochodu ciężarowego Wnioskodawca ustalił indywidualną stawkę amortyzacji w wysokości 40%.

Jak wskazano wyżej stawkę tę określa art. 22j ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Metoda ta nie przewiduje możliwości podwyższenia lub obniżenia stawek amortyzacyjnych w trakcie trwania okresu amortyzacji. Zmiana stawki spowodowałaby w tym przypadku jednocześnie zmianę metody amortyzacji, czego zabrania przepis art. 22h ust. 2 omawianej ustawy.

Podatnik ma obowiązek prawidłowo ustalić dochód, a co za tym idzie – wysokość podatku dochodowego. W przypadku, gdy dochód ten był wykazany w zeznaniu podatkowym w wysokości innej, niż wynikałaby z prawidłowego stosowania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, konieczna jest jego korekta. Korekta dochodu, a co za tym idzie zeznania rocznego w którym ten dochód został wykazany jest zatem możliwa w przedmiotowej sytuacji, gdyż zgodnie z podanym stanem faktycznym Podatnik ujmował w kosztach uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne w niewłaściwej wielkości, gdyż zmienił wysokość stawki amortyzacyjnej w trakcie trwania amortyzacji, prowadzonej metodą indywidualnych stawek, czego zabraniają przepisy art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie art. 81 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Zgodnie zaś z § 2 ww. regulacji prawnej skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Należy jednocześnie zauważyć, iż stosownie do art. 81b § 1 tej ustawy uprawnienie do skorygowania deklaracji:

1. ulega zawieszeniu na czas trwania postępowania podatkowego lub kontroli podatkowej - w zakresie objętym tym postępowaniem lub kontrolą;
2. przysługuje nadal po zakończeniu:
   1. kontroli podatkowej,
   2. postępowania podatkowego - w zakresie nieobjętym decyzją określającą wysokość zobowiązania podatkowego.
   
   

Na podstawie art. 81b § 2 ww. ustawy, złożenie korekty w przypadku, o którym mowa w § 1 pkt 1 nie wywołuje skutków prawnych.

Jeżeli w wyniku dokonanej korekty powstanie nadpłata podatku, to w takim wypadku, stosownie do art. 75 § 2 pkt 1 lit. a) Ordynacji podatkowej podatnikowi, przysługuje uprawnienie do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty podatku. Równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty podatnik powinien złożyć skorygowane zeznanie (art. 75 § 3 Ordynacji podatkowej).

Reasumując, Wnioskodawca może dokonać korekty deklaracji PIT-36L za 2009 rok, w której uwzględni odpisy amortyzacyjne dla celów podatkowych od opisanego środka trwałego w wysokości 40% rocznie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.