INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 28 marca 2011r. (data wpływu do Organu 01 kwietnia 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uznania wskazanego we wniosku samochodu za samochód ciężarowy dla potrzeb jednorazowej amortyzacji - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 01 kwietnia 2011r. wpłynął do Organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uznania wskazanego we wniosku samochodu za samochód ciężarowy dla potrzeb jednorazowej amortyzacji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od 29 kwietnia 2008r. Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu. W 2010r. była i jest nadal małym podatnikiem. W miesiącu wrześniu 2010r. zakupiła na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej samochód ciężarowy za kwotę 85.163,94 zł. Samochód ten jest nowy i posiada świadectwo homologacji producenta, według której dopuszczalna ładowność wynosi 599 kg, masa całkowita 2145 kg. W dowodzie rejestracyjnym jest adnotacja, że jest to samochód ciężarowy, podrodzaj wielozadaniowy. Samochód ten nie posiada dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, ponieważ stacja odmówiła wystawienia takiego zaświadczenia, gdyż Wnioskodawczyni posiada wyciąg ze świadectwa homologacji, iż samochód jest samochodem ciężarowym oraz właściciel stacji oświadczył, że zaświadczenie wydaje się w oparciu o art. 86 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku VAT, a nie na podstawie art. 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przedmiotowy samochód na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi samochód ciężarowy, a tym samym czy Wnioskodawczyni może zastosować jednorazową amortyzację...

Zdaniem Wnioskodawczyni, nabyty samochód jest samochodem ciężarowym co potwierdza wyciąg ze świadectwa homologacji producenta oraz wpis w dowodzie rejestracyjnym. Wnioskodawczyni posiada statut małego podatnika oraz skorzystała z możliwości dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od jego wartości na zasadach określonych w art. 22k ust. 7-12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podejmując decyzje o jednorazowej amortyzacji Wnioskodawczyni stwierdziła, że brak badań, o których mowa w art. 5c ust. 1 ww. ustawy, nie oznacza, że dany samochód nie może być uznany za inny niż osobowy. Z przepisu tego nie można bowiem wywieść, że takie badania są jedynym i decydującym dowodem pozwalającym na uznanie, że dany pojazd nie jest samochodem osobowym. Zgodnie z art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, jako dowód należy dopuścić wszystko co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Z uwagi na fakt, iż przedmiotem złożonego wniosku jest zaistniały stan faktyczny, niniejszą interpretację oparto o przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010r.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z treścią art. 22k ust. 7 ww. ustawy, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Ustawą z dnia 5 marca 2009r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2009r. Nr 69, poz. 587), zmieniono kwotę tego limitu. Zgodnie z art. 5 powołanej ustawy, w latach podatkowych rozpoczynających się w 2009r. i 2010r., kwota limitu odpisów amortyzacyjnych, o której mowa w art. 22k ust. 7 ustawy zmienianej w art. 1 (tj. ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych) oraz art. 16k ust. 7 ustawy zmienianej w art. 2 (t.j. ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych), wynosi 100.000 euro w każdym z tych lat podatkowych.

Powyższy przepis wyklucza możliwość dokonywania jednorazowo odpisów amortyzacyjnych, w stosunku do niektórych środków trwałych m.in. samochodów osobowych oraz niektórych podatników – nie spełniających kryteriów małego podatnika, a także osób rozpoczynających prowadzenie działalności w warunkach określonych w art. 22k ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże przepisy te nie wykluczają możliwości stosowania tej metody amortyzacji w stosunku do innych pojazdów transportu drogowego, w tym samochodów ciężarowych.

Określenie „samochód osobowy”, o którym mowa w art. 22k ust. 7 ww. ustawy, należy rozpatrywać w kontekście definicji ustawowej zawartej w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zgodnie z którym, ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanego na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van,
2. pojazdu samochodowego mającego więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u którego długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków,
3. pojazdu samochodowego, który ma otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków,
4. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
5. pojazdu samochodowego będącego pojazdem specjalnym w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

Wskazać należy, iż powyższy przepis zawiera regulacje analogiczne do zawartych w art. 86 ust. 4 pkt 1-5 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym w 2010r.

Ponadto należy wskazać, iż zgodnie z brzmieniem art. 5c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony spełnienie wymagań określonych w art. 5a pkt 19 lit. a)-d), pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań. Kopię takiego zaświadczenia podatnik jest obowiązany dostarczyć, w terminie 14 dni od dnia jego otrzymania, właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego (art. 5c ust. 2 ww. ustawy).

W myśl natomiast art. 86 ust. 5 ww. ustawy o podatku od towarów i usług w ww. brzmieniu, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 4 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań. Przy czym kopię zaświadczenia, o którym mowa w ust. 5, podatnik jest obowiązany dostarczyć, w terminie 14 dni od dnia jego otrzymania, do naczelnika urzędu skarbowego (art. 86 ust. 5a tej ustawy).

Niespełnienie wymogów określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczących wyłączenia danego samochodu z kategorii samochodów osobowych powoduje, iż na potrzeby tej ustawy taki pojazd będzie kwalifikowany jako samochód osobowy, co oznacza brak możliwości skorzystania z jego jednorazowej amortyzacji.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni od 29 kwietnia 2010r. prowadzi działalność w zakresie handlu. W 2010r. była i jest nadal małym podatnikiem. W miesiącu wrześniu 2010r. na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej zakupiła za kwotę 85.163,94 zł samochód ciężarowy. Przedmiotowy samochód posiada świadectwo homologacji producenta, dopuszczalna jego ładowność wynosi 599 kg, masa całkowita 2145 kg. W dowodzie rejestracyjnym wpisany jest jako samochód ciężarowy, ale Wnioskodawczyni nie posiada dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, stwierdzić należy, iż w celu uznania wskazanego we wniosku samochodu za samochód ciężarowy, dla potrzeb jego jednorazowej amortyzacji, koniecznym było - zgodnie z art. 5c ust. 1 ww. ustawy - przeprowadzenie przez Wnioskodawczynię dodatkowego badania technicznego w okręgowej stacji kontroli pojazdów. Jak wskazano we wniosku, Wnioskodawczyni nie dokonała ww. badania oraz nie posiada przedmiotowego zaświadczenia. Nie posiada również zaświadczenia, o którym mowa w art. 86 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług (w brzmieniu obowiązującym w 2010r.), potwierdzającego, że przedmiotowy samochód spełnia wymogi, o których mowa w art. 86 ust. 4 tej ustawy, a więc tożsame z przepisami z art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozwalające uznać dany samochód za samochód ciężarowy. Nie sposób również twierdzić, iż przedmiotowy samochód jest samochodem ciężarowym na podstawie świadectwa homologacji producenta oraz wpisu w dowodzie rejestracyjnym.

Biorąc pod uwagę powyższe, w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zakupiony przez Wnioskodawczynię samochód traktowany jest jako samochód osobowy, co oznacza, iż nie mógł być on przedmiotem jednorazowej amortyzacji.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44 – 100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.