INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 02 lutego 2011 r. (data wpływu 07.02.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07 lutego 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, posiadający formę prawną Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej, którego organem tworzącym jest Wojewoda, realizował w okresie 28.07.2009 - 31.12.2010 r. inwestycję „Termomodernizacja budynków wraz z wykorzystaniem odnawialnych źródeł energii w Samodzielnym Publicznym Szpitalu (…)”. Projekt realizowany był w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2007 – 2013, Priorytet 3 – Ochrona i zarządzanie zasobami środowiska przyrodniczego, Działanie 3.2 – Poprawa jakości powietrza, efektywności energetycznej oraz rozwój i wykorzystanie odnawialnych źródeł energii. W ramach projektu przeprowadzono cztery podstawowe zadania:

• Zadanie 1 – wymiana okien,
• Zadanie 2 – ocieplenie stropu ostatniej kondygnacji,
• Zadanie 3 – montaż kolektorów słonecznych,
• Zadanie 4 – modernizacja węzła cieplnego.
  
  

Amortyzacja środków trwałych projektu została oszacowana przy uwzględnieniu okresu użytkowania poszczególnych aktywów wytworzonych w ramach projektu. Zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz „Klasyfikacją środków trwałych ze stawkami amortyzacji” ODDK rok 2008, Załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1992 r. w sprawie klasyfikacji środków trwałych (KŚT) – Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm. – założono, iż nakłady na środki trwałe – budynki budowle (wzrost wartości budynków wynikający z wymiany stolarki okiennej i ocieplenie stropów) amortyzowane będą przez 40 lat ze stawką 2,5%, instalacje (węzeł cieplny) przez 22 lata ze stawką 4,5%, natomiast instalacje (kolektory słoneczne) w okresie 10 – letnim ze stawką 10% (ŚT Grupa 6 Rodzaj 669 – „Pozostałe urządzenia nieprzemysłowe”). Dodatkowo przyjęto, iż w roku 2020, tj. roku całkowitego zamortyzowania kolektorów słonecznych, nie zostaną podjęte żadne działania zmierzające do odtworzenia zamortyzowanego środka trwałego. Wynika to z faktu, iż po 10 – letnim okresie użytkowania kolektory słoneczne będą dalej środkiem trwałym pozostającym w stanie technicznym umożliwiającym jego dalszą eksploatację. Niezasadnym byłoby więc podjęcie przez kierownictwo SPZOZ w roku 2020 działań inwestycyjnych ukierunkowanych na zakup i instalację nowych urządzeń tego typu. Amortyzacja stanowi koszt projektu, a nie jest wydatkiem. Odpisy amortyzacyjne od posiadanego majątku służą do jego odtworzenia lub przeznaczane są na inwestycje.

W związku z powyższym Wnioskodawca zwrócił się z prośbą o ustosunkowanie się do kwestii poprawności przyjętej do planu amortyzacji Grupy ŚT oraz stawki amortyzacyjnej dla kategorii wydatków – Instalacje – kolektory słoneczne.

Zdaniem Wnioskodawcy, przyjęta dla kategorii wydatków Instalacje – kolektory słoneczne Grupa ŚT oraz stawka amortyzacyjna jest poprawna. Przedmiotowe urządzenie wykorzystujące energię słoneczną do ogrzewania wody należy klasyfikować w Grupowaniu KŚT Grupa 6 Rodzaj 669.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zatem kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Na podstawie art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Natomiast art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, iż amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Uwzględniając, że amortyzacji środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych (art. 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy, w którym następuje odwołanie się do symbolu Klasyfikacji Środków Trwałych, należy stwierdzić, że rozwinięcie zakresu przedmiotowego środków trwałych wskazanych w art. 16a ust. 1 ww. ustawy ma miejsce w Klasyfikacji Środków Trwałych, która została wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r. (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 ze zm.).

Kwestie właściwej klasyfikacji danego środka trwałego są obecnie unormowane w obowiązującym od dnia 01 stycznia 2011 r. rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z dnia 23 grudnia 2010 r. Nr 242, poz. 1622).

Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m. in. do celów ewidencyjnych, ustaleniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Przez środki trwałe rozumie się w Klasyfikacji Środków Trwałych rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki lub oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się w Klasyfikacji Środków Trwałych pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy , którym może być np. zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy osiedla, zespoły komputerowe itp.

Zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m. in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

Mając na względzie powyższe, przypomnieć należy, iż organ podatkowy nie jest uprawniony do dokonywania klasyfikacji środków trwałych do odpowiedniej grupy. Klasyfikacji tej powinien dokonać sam podmiot gospodarczy przy ewentualnej pomocy uprawnionego organu statystycznego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca realizował w okresie 28.07.2009 - 31.12.2010 r. inwestycję, w ramach której przeprowadzono m.in. montaż kolektorów słonecznych. Ponadto wskazano, iż zgodnie ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz „Klasyfikacją środków trwałych ze stawkami amortyzacji” ODDK rok 2008, a także załącznikiem do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1992 r. w sprawie klasyfikacji środków trwałych (KŚT) – Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm. –założono, iż nakłady na środki trwałe - Instalacje (kolektory słoneczne) amortyzowane będą w okresie 10 – letnim ze stawką 10% (ŚT Grupa 6 Rodzaj 669 – „Pozostałe urządzenia nieprzemysłowe”).

Wobec powyższego, sposób zakwalifikowania przedmiotowych kolektorów słonecznych do Grupy 6 Rodzaj 669 – „Pozostałe urządzenia nieprzemysłowe” należy uznać za element stanu faktycznego.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, roczna stawka amortyzacyjna dla Grupy 6 Urządzenia techniczne w tym podgrupa 669 (z wyjątkiem kas fiskalnych i rejestrujących) wynosi 10%.

Zgodnie z art. 16f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1 - 3 oraz w art. 16b.

Natomiast, na podstawie art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przepis art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, iż odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j - 16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Stawki tam wykazane można podwyższać lub obniżać zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami ustawy.

Reasumując, przedmiotowe środki trwałe zakwalifikowane przez Wnioskodawcę do Grupy 6 Podgrupa 669 Klasyfikacji Środków Trwałych powinny być amortyzowane według „Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych” stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. wg stawki 10%), zgodnie z art. 16i ust. 1 tej ustawy, z uwzględnieniem zasad określonych w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Należy jednocześnie zauważyć, iż Wnioskodawca przedstawiając stan faktyczny (str. 3 wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej w. 14 - 15) błędnie wskazał „zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych”, podczas gdy powinno być „zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych.” Organ uznał to za oczywistą omyłkę nie mającą wpływu na rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.