INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 4 stycznia 2011 r. (data wpływu 13 stycznia 2011 r.), uzupełnionym w dniu 14 marca 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie źródeł przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie źródeł przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 1 marca 2011 r. nr ILPB1/415-52/11-2/AGr wezwano do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 4 marca 2011 r., natomiast w dniu 14 marca 2011 r. Wnioskodawca uzupełnił wniosek (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 11 marca 2011 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest podmiotem powstałym wskutek połączenia kilkunastu spółek z grupy „A”, w tym m.in. spółki „B” S.A. (dalej: Kopalnia), która z kolei została wyodrębniona w ramach wewnętrznej struktury „A”, jako jeden z jej oddziałów.

Co niezwykle istotne, przed połączeniem podmiotów z grupy „A”, Kopalnia była następcą prawnym skomercjalizowanego przedsiębiorstwa państwowego „C” i jako jego sukcesor przejęła jego wszystkie prawa i obowiązki.

Wskutek wadliwych informacji udzielonych w przeszłości przez „C” kilku swoim pracownikom, nie złożyli oni w ustawowym terminie oświadczenia o zamiarze nieodpłatnego nabycia akcji w trybie ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych (Dz. U z 2010 r. Nr 108, poz. 685 ze zm., dalej: ustawa o komercjalizacji i prywatyzacji). W konsekwencji nie otrzymali oni nieodpłatnego pakietu akcji skomercjalizowanej, a następnie sprywatyzowanej spółki.

W celu uniknięcia kosztownego procesu sądowego, pomiędzy Kopalnią a pracownikami zawarte zostały ugody przyznające pracownikom odszkodowania z ww. tytułu (dalej: Ugody).

§ 3 Ugód stanowi, iż „dążąc do ugodowego załatwienia sprawy oraz uniknięcia ewentualnego procesu sądowego strony zgodnie ustalają, że tytułem odszkodowania za zaniedbania poprzednika prawnego (...) Pracownik otrzyma jednorazowe odszkodowanie w wysokości (...,) płatnych w kasie (...) w terminie 14 dni licząc od daty podpisania ugody.”

§ 5 Ugód stanowi z kolei, iż „podstawę prawną wypłaty odszkodowania stanowi przepis art. 471 kodeksu cywilnego.”

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca, działając jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do wypłaconych na podstawie Ugód odszkodowań z tytułu nieotrzymania pakietu akcji, powinien był pobrać od kwot odszkodowań zaliczki według zasad określonych w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (kwalifikując wypłacone kwoty jako przychody z praw majątkowych, o których mowa w art. 18 ww. ustawy), czy też zaliczki według zasad określonych w art. 32 ust. 1 ww. ustawy (kwalifikując wypłacone kwoty jako przychody ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ww. ustawy)...

Zdaniem Wnioskodawcy, Zainteresowany działając jako płatnik w stosunku do wypłaconych na podstawie Ugód odszkodowań z tytułu nieotrzymania pakietu akcji, powinien był pobrać od kwot odszkodowań zaliczki według zasad określonych w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kwalifikując wypłacone kwoty jako przychody z praw majątkowych, o których mowa w art. 18 ww. ustawy.

Uzasadnienie:

Na wstępie Zainteresowany zwraca uwagę na fakt, iż art. 10 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.; dalej: ustawa PDOF) zawiera katalog źródeł przychodów opodatkowanych podatkiem dochodowym osób fizycznych. Co prawda katalog ten nie jest zamknięty, jednakże grupuje źródła według podobnego charakteru. Prawidłowe ustalenie źródła przychodu ma kluczowe znaczenie dla płatnika w kontekście ustalenia prawidłowych zasad poboru i wysokości zaliczek na podatek.

W świetle przedstawionego na wstępie stanu faktycznego oraz uwag poczynionych powyżej, z punktu widzenia odpowiedzi na postawione przez Wnioskodawcę pytanie, na szczególną uwagę zasługują źródła przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 i 7 ustawy PDOF, tj. stosunek pracy i prawa majątkowe.

Jak bowiem stanowi art. 12 ust. 1 ustawy o PDOF „za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.”

Art. 18 ustawy PDOF stanowi z kolei, iż „za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychód z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.” W tym miejscu Wnioskodawca zwraca jednak uwagę na fakt, iż zawarty w ww. artykule katalog przychodów z praw majątkowych jest katalogiem otwartym, a co za tym idzie „jest możliwe zaliczenie do niego także innych praw, nigdzie w ustawie niewymienionych” (por. wyrok NSA z dnia 28 maja 1997 r., sygn. Sa/Ka 102/96).

Mając na uwadze powyższe, w celu prawidłowego zakwalifikowania omawianego przychodu na gruncie ustawy PDOF, przeanalizować należy całokształt okoliczności związanych z wypłatą przez Wnioskodawcę środków finansowych będących przedmiotem wątpliwości Zainteresowanego.

Uwagi dotyczące natury wypłacanych przez Wnioskodawcę środków pieniężnych - uwagi na gruncie ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji.

W ocenie Wnioskodawcy, punktem wyjścia dla dalszej analizy w zakresie podatkowej kwalifikacji omawianych przychodów powinny być przepisy ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji. I tak, zgodnie z art. 2 pkt 5 tej ustawy, „ilekroć w ustawie jest mowa o (...) uprawnionych pracownikach - rozumie się przez to:

1. osoby będące w dniu wykreślenia z rejestru komercjalizowanego przedsiębiorstwa państwowego pracownikami tego przedsiębiorstwa lub osoby będące pracownikami przedsiębiorstwa państwowego w dniu zawarcia umowy rozporządzającej przedsiębiorstwem poprzez jego wniesienie do spółki,
2. osoby fizyczne, które w dniu wykreślenia komercjalizowanego przedsiębiorstwa państwowego z rejestru przedsiębiorców, lub osoby fizyczne, które w dniu zawarcia umowy rozporządzającej przedsiębiorstwem poprzez jego wniesienie do spółki były stroną umowy o zarządzanie przedsiębiorstwem państwowym, zawartej na podstawie przepisów rozdziału 8a ustawy z dnia 25 września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych (Dz. U z 2002 r. Nr 112, poz. 981),
3. osoby, które przepracowały co najmniej dziesięć lat w komercjalizowanym przedsiębiorstwie państwowym oraz jego poprzedniku albo w przedsiębiorstwie, które zostało sprywatyzowane przez wniesienie do spółki oraz jego poprzedniku, a rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło wskutek przejścia na emeryturę lub rentę albo z przyczyn niedotyczących pracowników,
4. osoby, które po przepracowaniu dziesięciu lat w przedsiębiorstwie państwowym podlegającym prywatyzacji oraz jego poprzedniku, zostały przejęte przez inne zakłady pracy w trybie art. 23¹ Kodeksu pracy...”
   
   

Z powyższego w sposób jednoznaczny wynika zatem, iż podmiotowy krąg osób uprawnionych do nabycia akcji komercjalizowanych spółek obejmuje nie tylko pracowników sensu stricte, tj. osoby zatrudnione na podstawie umowy o pracę, ale także osoby, które na potrzeby niniejszej ustawy definiowane są co prawda jako pracownicy, ale nie są nimi z formalnego punktu widzenia. Chodzi tutaj o osoby będące stroną umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, jak również o emerytów i rencistów. Co za tym idzie, objęcie akcji prywatyzowanego przedsiębiorstwa nie jest wyłącznie konsekwencją istnienia stosunku pracy pomiędzy uprawnionym a spółką, ponieważ akcje otrzymać mogą także osoby niebędące pracownikami prywatyzowanej spółki.

W tym miejscu zwrócić także należy uwagę na fakt, iż ustawa o komercjalizacji i prywatyzacji stanowi, że podmiotem, który zobowiązany jest do zbycia na rzecz uprawnionych podmiotów akcji, nie jest Wnioskodawca (będący w zależności od statusu uprawnionego: (i) pracodawcą lub (ii) stroną umowy o współpracy w zakresie zarządzania przedsiębiorstwem), lecz Skarb Państwa (art. 36 ust. 1 ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji). Ten to bowiem podmiot, reprezentowany przez Ministra Skarbu, na podstawie umowy nieodpłatnego zbycia akcji przenosi owe akcje na uprawnione podmioty. W praktyce orzeczniczej Sądu Najwyższego ukształtowała się jednak koncepcja, która dopuszczała skierowanie roszczeń także w stosunku do skomercjalizowanej spółki w przypadku wprowadzenia pracownika w błąd co do uprawnienia do nieodpłatnego nabycia akcji przez komercjalizowaną spółkę. Fakt dopuszczalności skierowania roszczeń wobec komercjalizowanej spółki nie zmienia jednak faktu, iż to nadal Skarb Państwa jest podmiotem uszczuplającym swoje uprawnienia i zbywającym akcje. Nie można tym samym twierdzić, iż fakt pośredniczenia w ww. transakcji przez Spółkę powoduje jednocześnie, iż owo świadczenie staje się jednocześnie świadczeniem należnym od pracodawcy.

Kryteria zaliczenia określonych składników majątkowych do przychodu ze stosunku pracy.

W tym miejscu zwrócić należy uwagę na fakt, iż jak stanowi art. 12 ust. 1 ustawy PDOF przychodem ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia powodujące przysporzenie majątkowe u podatnika, ale tylko takie, które mają swoje źródło w łączącym podatnika z pracodawcą stosunku pracy.

Potwierdzeniem powyższego może być m.in. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 10 lutego 2005 r. (sygn. akt I SA/Wr 1038/03), w myśl którego o zakwalifikowaniu świadczenia jako przychodu ze stosunku pracy, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, decyduje to, czy określone świadczenie może otrzymać wyłącznie pracownik, czy również inna osoba niezwiązana tego rodzaju stosunkiem prawnym. Podobne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 24 czerwca 2009 r. (sygn. II FSK 251/08), który stwierdził, iż „o zakwalifikowaniu świadczenia jako przychodu ze stosunku pracy decyduje (…) to, czy określone świadczenie może otrzymać wyłącznie pracownik, czy również inna osoba nie związana tego rodzaju stosunkiem prawnym. Istotne jest więc to, czy istnieje związek prawny lub faktyczny danego świadczenia z istniejącym stosunkiem pracy.”

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca pragnie wskazać, iż powstały w danym stanie faktycznym po stronie osoby uprawnionej uszczerbek majątkowy polegający na nienabyciu przez niego nieodpłatnie pakietu akcji komercjalizowanej spółki był konsekwencją niezbycia akcji nie przez Kopalnię, lecz przez Skarb Państwa, choć na skutek zawinionego działania Kopalni. Fakt ten w opinii Wnioskodawcy sprawia, iż tak wypłacone pracownikowi Spółki odszkodowanie nie mieści się w katalogu przychodów, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy PDOF. To bowiem Skarb Państwa, a nie Wnioskodawca na podstawie umowy nieodpłatnego zbycia akcji powinien był przenieść te akcje na pracownika Spółki.

Co istotne, doktryna Sądu Najwyższego dość jednoznacznie stoi na stanowisku, iż „do rozpoznania roszczeń uprawnionych pracowników, o których mowa w art. 2 pkt 5 lit. a), c) i d) ustawy , z tytułu prawa do nieodpłatnego nabycia akcji Skarbu Państwa właściwy jest tryb postępowania zwykłego, nie są to bowiem sprawy z zakresu prawa pracy w rozumieniu art. 476 § 1 k.p.c.” (por. A. Chróścicki, Komentarz do art. 36 ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych (Dz.U.96.118.561), (w) A. Chróścicki, Ustawa o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych. Komentarz, Dom Wydawniczy ABC, 2001, wyd. II.).

W tym miejscu Wnioskodawca przytacza także Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 maja 1999 r. (sygn. III SA 7785/98), w sprawie opodatkowania podatkiem PDOF otrzymanego przez skarżącego odszkodowania z tytułu rozwiązania umowy o pracę z przyczyn leżących po stronie pracodawcy oraz odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę w wyniku niezastosowania się przez pracodawcę do postanowień umowy zawartej pomiędzy NBP a „D” S.A. gwarantującej pracownikom „D” S.A. zatrudnienie do września 1998 r.

W przedmiotowej sprawie Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, iż „odszkodowanie otrzymane przez skarżącego w związku ze skróceniem przez strony stosunku pracy na mocy porozumienia okresu wypowiedzenia jest świadczeniem związanym bezpośrednio ze stosunkiem pracy i stanowi przychód, o którym mowa w art. 12 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. 1993 r. Nr 90, poz. 416 ze zm.). Natomiast odszkodowanie otrzymane na podstawie umowy zawartej pomiędzy Narodowym Bankiem Polskim a „D” S.A. jest typowym odszkodowaniem wypłaconym na podstawie przepisów prawa cywilnego. Bez znaczenia jest fakt, iż skarżący nie był stroną tej umowy. Istotne jest to, że ewentualnych roszczeń z tytułu tęj umowy skarżący dochodziłby na podstawie przepisów prawa cywilnego, nie zaś w oparciu o przepisy Kodeksu pracy.”

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższe w sposób jednoznaczny dowodzi, iż wypłacone poszkodowanemu odszkodowanie (niezależnie od faktu, iż obecnie pozostaje on pracownikiem Spółki) nie mieści się w katalogu przychodów z tytułu umowy o pracę.

Kryteria zaliczenia określonych składników majątkowych do przychodu z praw majątkowych.

Na wstępie zwrócić należy uwagę na fakt, iż zgodnie z Kodeksem cywilnym i poglądami wyrażanymi w doktrynie przedmiotu, „w odróżnieniu od własności, przedmiotem innych praw majątkowych mogą być zarówno rzeczy, jak i przedmioty niebędące rzeczami (np. wierzytelności, energia elektryczna, gazowa). Zakres tych praw kształtowany jest przez przepisy ustawowe, ich rodzaj, wolę stron i wzajemne zobowiązania podmiotów stosunków prawnych, z których te prawa wynikają.” Pojęcie prawa majątkowego należy rozumieć szeroko. Obejmuje bowiem ono także pewne stany faktyczne, z których wynikają konkretne uprawnienia lub roszczenia mające wartość majątkową i traktowane w obrocie jak prawa majątkowe.

Co równie istotne, zgodnie ze stanowiskiem wyrażanym w orzecznictwie, odszkodowanie za niewywiązanie się z konkretnego zobowiązania ma taki sam charakter prawny jak to zobowiązanie, ponieważ zastępuje ona zobowiązanie, które nie zostało wykonane (por. wyrok z dnia 15 października 2007 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie sygn. III SA/Wa 1231/07).

Z powyższego w sposób jednoznaczny można wywieść, iż otrzymane przez poszkodowaną osobę odszkodowanie nosi takie same cechy jak zobowiązanie, które ono zastępuje. Co za tym idzie, jak zostało dowiedzione powyżej, skoro prawo do otrzymania akcji pracowniczych nie nosi cech przychodu ze stosunku pracy, to i odszkodowanie z tego tytułu nie powinno być postrzegane jako przychód ze stosunku pracy. Takie świadczenie powinno stanowić przychód z praw majątkowych, o którym mowa w art. 18 ustawy PDOF.

Potwierdzeniem ww. stanowiska może być interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 11 maja 2009 r. (sygn. IPPB2/415-81/09-5/MK), zgodnie z którą „uzyskane przez Wnioskodawcę przysporzenie majątkowe wynika wprost z ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji, a zatem należy je zakwalifikować do źródła przychodów z praw majątkowych. Potwierdzenie tego faktu, że otrzymany ekwiwalent stanowi wynagrodzenie należne z tytułu umorzenia akcji wypłaconego przez spółkę, a nie świadczenie dla byłych emerytów zawarte jest w treści art. 38b ust. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji (t. j. Dz. U. z 2002 r. Nr 171, poz. 1397 ze zm.). Oznacza to, że w przedstawionym stanie faktycznym, w przypadku byłych pracowników (emerytów) uzyskany przychód nie stanowi świadczenia, o którym mowa w wyżej powołanych przepisach, stanowi natomiast źródło przychodu z praw majątkowych i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na ogólnych zasadach.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż przyznane pracownikom na mocy Ugód odszkodowania z tytułu nieotrzymania przez nich nieodpłatnego pakietu akcji stanowiły przychody z praw majątkowych w rozumieniu przepisów ustawy o PDOF.

W związku z powyższym, Wnioskodawca, działając jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, powinien był pobrać od wypłaconych kwot odszkodowań zaliczki na podatek dochodowy według zasad właściwych dla przychodów z praw majątkowych (o których mowa w art. 18 ustawy PDOF) określonych w art. 41 ust. 1 ustawy PDOF.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Powołana ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 1,7 i 9:

• stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta (pkt 1),
• kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a)-c) (pkt 7),
• inne źródła (pkt 9).
  
  

Na mocy art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wskazane kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Z kolei za przychody z praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 powoływanej wyżej ustawy, uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw (art. 18 ustawy).

Stosownie natomiast do art. 20 ust. 1 wyżej powołanej ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Sformułowanie „w szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Zgodnie z art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Wypłacone świadczenie nie jest prawem majątkowym. Wprawdzie treść art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – podobnie jak art. 20 ww. ustawy – nie zawiera katalogu zamkniętego przychodów zaliczanych do praw majątkowych. Należy przy tym zauważyć, iż pracownicy nie otrzymali świadczeń o charakterze praw zbywalnych, lecz świadczenie odszkodowawcze o charakterze pieniężnym. Taki charakter świadczenia – mimo faktu, iż źródłem jego wypłaty było niepostawienie do dyspozycji świadczeń o charakterze praw majątkowych, nakazuje uznanie wypłaconego odszkodowania do przychodów ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, tj. innych źródeł.

Podmiotem zobowiązanym do zbycia na rzecz pracowników akcji był Skarb Państwa, wypłata przedmiotowego odszkodowania wynikała z zaniedbania poprzednika prawnego Wnioskodawcy.

Reasumując, wypłacone odszkodowanie z tytułu nieotrzymania przez pracownika pakietu akcji stanowi przychód z innych źródeł, o którym mowa w powołanym art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy. Zainteresowany dokonując wypłaty przedmiotowego odszkodowania nie był obowiązany do pobrania zaliczki na podatek, lecz do sporządzenia informacji PIT-8C, zgodnie ze wskazanym art. 42a ww. ustawy. W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej, tut. Organ informuje, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Jednocześnie należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.