INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 listopada 2010 r. (data wpływu 3 grudnia 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 lutego 2011 r. (data wpływu 21 lutego 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku uzyskania certyfikatu rezydencji – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 grudnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku uzyskania certyfikatu rezydencji.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka prowadzi działalność w zakresie m.in. wydobycia i przerobu ropy naftowej oraz dystrybucji i sprzedaży szerokiego asortymentu produktów i towarów naftowych. W prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka nabywa usługi od wielu kontrahentów nie posiadających rezydencji podatkowej w Polsce. Spółka dokonuje płatności z tytułu m.in. usług wymienionych w art. 21 ust. 1, art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT") oraz art. 29 ust. 1, art. 30a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „ustawa o PIT") na rzecz zagranicznych osób prawnych oraz osób fizycznych. Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, oraz art. 30a ust. 2 ustawy o PIT, Spółka jako płatnik, aby pobrać podatek od należności wypłacanych osobom zagranicznym zgodnie z właściwymi umowami o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartymi między Polską a innymi państwami, a więc aby zastosować stawki przewidziane tymi umowami, niższe niż stawki przewidziane ustawami CIT i PIT powinna być w posiadaniu certyfikatów rezydencji podmiotów, na rzecz których dokonywane są wypłaty należności, Certyfikaty powinny potwierdzać rezydencję podatkową kontrahenta dla celów podatku dochodowego tych podmiotów w określonych państwach. Spółka ubiega się u kontrahentów o certyfikaty rezydencji podatkowej wydane przez administrację podatkową państwa zamieszkania/siedziby danego kontrahenta, na rzecz którego płatność jest realizowana. W zależności od kraju, z którego kontrahenci pochodzą, kontrahenci przedstawiają różne certyfikaty rezydencji. Część certyfikatów rezydencji wskazuje okres, za który potwierdza rezydencję podatkową kontrahenta np. rok kalendarzowy, inne certyfikaty zaświadczają rezydencję za określony czas w przeszłości do daty wydania certyfikatu rezydencji. Dużą część stanowią certyfikaty rezydencji, które nie podają okresu za jaki poświadczają rezydencję podatkową, a jedynie posiadają datę wystawienia certyfikatu.

Spółka współpracuje z wieloma kontrahentami od wielu lat i aby w stosunku do płatności wymienionych w art. 21 ust 1 i art. 22 ust. 2 ustawy o CIT oraz art. 29 ust. 1 i art. 30a ust. 1 ustawy o PIT, zastosować postanowienia umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, co roku Spółka w celu aktualizacji posiadanych certyfikatów ubiega się u kontrahentów o nowe (z bieżąca datą wystawienia) certyfikaty. Bardzo często zdarza się że kontrahenci niechętnie przesyłają nowe certyfikaty, uważając iż certyfikat przesłany w roku poprzednim lub latach poprzednich pozostaje aktualny.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy prawidłowym jest stanowisko Spółki zgodnie z którym, na gruncie art. 5a pkt 21 w zw. z art. 29 ust. 2 i art. 30a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za certyfikat rezydencji o którym mowa w tych przepisach można uznać certyfikat przekazany Spółce przez kontrahenta, wydany przez właściwe władze podatkowe kraju siedziby kontrahenta, jeżeli w takim dokumencie - poza datą jego wydania - nie ma wskazania jakiego okresu ten dokument dotyczy, oraz że taki certyfikat rezydencji zachowuje swą ważność do czasu zmiany statusu podatkowego kontrahenta ...
2. Czy prawidłowym jest stanowisko Spółki zgodnie z którym, na gruncie art. 5a pkt 21 w zw. z art. 29 ust. 2 i art. 30a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku dokonywania płatności, o których mowa w art. 29 ust. 1 i art. 30a ust. 1 ustawy o PIT, w przypadku posiadania przez Spółkę dokumentu certyfikatu rezydencji, o którym mowa w art. 5a pkt 21 i art. 29 ust. 2 oraz art. 30a ust. 2 ustawy o PIT, z datą wydania w roku lub w latach poprzedzających rok w którym dokonuje się płatności, o której mowa w art. 29 ust. 1 oraz art. 30a ust. 1 ustawy o PIT, do uznania certyfikatu rezydencji za potwierdzający rezydencję podatkową kontrahenta również za rok w którym dokonywana jest płatność, wystarczające będzie posiadanie dokumentu certyfikatu rezydencji z datą wydania w roku lub w latach poprzedzających rok w którym dokonuje się płatności oraz pisemnego oświadczenia kontrahenta w formie e-mail o braku, w roku w którym jest dokonywana wypłata, zmian w zakresie rezydencji podatkowej kontrahenta...

Zdaniem Wnioskodawcy na gruncie art. 5a pkt 21 w zw. z art. 29 ust. 2 i art. 30a ust. 2 ustawy o PIT, za certyfikat rezydencji o którym mowa w tych przepisach można uznać certyfikat przekazany Spółce przez kontrahenta, wydany przez właściwe władze podatkowe kraju siedziby kontrahenta, jeżeli w takim dokumencie - poza datą jego wydania - nie ma wskazania jakiego okresu ten dokument dotyczy. W ocenie Spółki taki certyfikat rezydencji zachowuje swą ważność do czasu zmiany statusu podatkowego kontrahenta. Przepisy podatkowe, a w szczególności art. 5a pkt 21 ustawy o PIT, który wprowadza definicje certyfikatu rezydencji nie określają terminu jego ważności. W związku z powyższym należy przyjąć, iż certyfikat rezydencji utraci swoją ważność w przypadku zmian w rezydencji podatkowej podmiotu którego rezydencję potwierdza, natomiast w przypadku braku zmian w rezydencji podmiotu certyfikat zachowuje swoją aktualność nawet przez kilka lat. Takie stanowisko, w ocenie Wnioskodawcy, zostało potwierdzone licznymi interpretacjami organów podatkowych, między innymi w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 10 grudnia 2009 r. sygn. IPPB4/415-648/092/JK2, gdzie stwierdzono, że: „Przepisy nie regulują kwestii jak długo certyfikat rezydencji, wydany przez właściwy organ administracji podatkowej, zachowuje swoją aktualność, a tym samym ważność, dlatego można uznać, iż certyfikat zachowuje ważność tak długo, jak długo nie ulega zmianie potwierdzony w nim stan faktyczny."

Wnioskodawca cytuje również interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 czerwca 2010 r. sygn. IPPB4/415-263/10-4/SP, wskazując że: „(...) należy uznać, że certyfikat zachowuje ważność tak długo, jak długo stan faktyczny w nim zawarty nie ulega zmianie. Oczywiście zasada ta nie ma zastosowania w sytuacjach, w których treść certyfikatu określa termin jego ważności wskazując rok podatkowy, bądź też konkretnie wskazuje okres czasu na jaki certyfikat został wydany". Ponadto powołuje interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 19 maja 2008 r. o sygn. IBPB3/423-137/08/BG, który zważył, że: „Przepisy nie regulują kwestii jak długo certyfikat rezydencji wydany przez właściwy organ administracji podatkowej, zachowuje swoją aktualność, a tym samym ważność, dlatego można uznać, iż certyfikat zachowuje ważność tak długo, jak długo nie ulega zmianie potwierdzony w nim stan faktyczny. Certyfikat rezydencji ma służyć przede wszystkim płatnikowi w ustaleniu czy powinien pobrać podatek według stawki wynikającej z umowy, czy też według stawki krajowej."

Końcowo Wnioskodawca wskazuje na postanowienie wydane przez Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 6 kwietnia 2005 r. sygn. 1471/DPD2/423/8/05/HT/2, który uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, iż: „do rezydencji podatkowej klienta może stosować certyfikat rezydencji także po upływie roku od jego wydania".

W ocenie Wnioskodawcy art. 5a pkt 21 w zw. z art. 29 ust. 2 i art. 30a ust. 2 ustawy o PIT, w przypadku dokonywania płatności, o których mowa w art. 29 ust. 1 i art. 30a ust. 1 ustawy o PIT, w przypadku posiadania przez Spółkę dokumentu certyfikatu rezydencji, o którym mowa w art. 5a pkt 21 i art. 29 ust. 2 oraz art. 30a ust. 2 ustawy o PIT, z datą wydania w roku lub w latach poprzedzających rok w którym dokonuje się płatności, o której mowa w art. 29 ust. 1 oraz art. 30a ust. 1 ustawy o PIT do uznania certyfikatu rezydencji za potwierdzający rezydencję podatkową kontrahenta również za rok w którym dokonywana jest płatność, wystarczające będzie posiadanie dokumentu certyfikatu rezydencji z datą wydania w roku lub w latach poprzedzających rok w którym dokonuje się płatności oraz pisemnego oświadczenia kontrahenta w formie e-mail o braku, w roku w którym jest dokonywana wypłata, zmian w zakresie rezydencji podatkowej kontrahenta. Wynika to z faktu, iż – jak wskazuje Wnioskodawca - mimo że organy podatkowe w wydawanych interpretacjach wielokrotnie wskazywały, iż certyfikat rezydencji zachowuje swoją aktualność (ważność) tak długo, jak długo nie ulega zmianie potwierdzony w nim stan faktyczny to jednak brak jest informacji w jaki sposób płatnik powinien zweryfikować (potwierdzić) czy stan faktyczny przedstawiony w posiadanym certyfikacie rezydencji nie uległ zmianie. W tym miejscu Wnioskodawca wskazuje na interpretację wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 marca 2009 r., sygn. IPPB5/423-26/10-2/AM, gdzie wskazano, że: „stanowisko Wnioskodawcy, iż certyfikat rezydencji, który nie wskazuje daty, do której obowiązuje, zachowuje swoją aktualność dopóki nie ulegnie zmianie wskazany w nim stan faktyczny jest prawidłowe. Spółka będąc w posiadaniu oryginału wydanego certyfikatu rezydencji kontrahenta jeśli uzyska od niego potwierdzenie, iż dane wynikające z owego certyfikatu nie uległy zmianie to jest to wystarczające do uwzględnienia przez Spółkę właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania."

W ocenie Wnioskodawcy stanowisko, iż potwierdzenie przez kontrahenta, że stan faktyczny określony w certyfikacie rezydencji na dzień jego wydania nie uległ zmianie, w formie pisemnego oświadczenia np. e-mail, znajduje potwierdzenie w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), który stwierdza, iż jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), od określonych przychodów uzyskiwanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby niemające miejsca zamieszkania w Polsce pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy.

W świetle art. 29 ust. 2 ww. ustawy wyżej powołany przepis stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których strona jest Rzeczypospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

W myśl art. 30a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych od uzyskanych dochodów (przychodów) pobiera się 19% zryczałtowany podatek dochodowy.

Zgodnie z art. 30a ust. 2 ww. ustawy przepisy ust. 1 pkt 1-5 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

W myśl art. 5a pkt 21 ww. ustawy ilekroć w ustawie jest mowa o certyfikacie rezydencji – oznacza to zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Jak wynika z powołanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, certyfikat rezydencji jest dokumentem wydawanym przez właściwą administrację podatkową, potwierdzającym określony stan faktyczny - miejsce rezydencji podatnika dla celów podatkowych, którym w przypadku podatników podatku dochodowego od osób fizycznych jest miejsce zamieszkania. Wydając takie zaświadczenie właściwy organ potwierdza, że – na moment wydania tego dokumentu bądź na moment w nim określony – stan faktyczny wskazany w jego treści jest zgodny ze stanem faktycznym, wynikającym z ewidencji, rejestrów prowadzonych przez ten organ bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. Certyfikat może zatem dotyczyć wyłącznie zaistniałych, tj. teraźniejszych lub przeszłych stanów faktycznych, nigdy przyszłych okoliczności faktycznych.

Tym samym, o ile brak zmiany rezydencji podatkowej podmiotu po upływie momentu/okresu, którego dotyczy wydany na jego rzecz certyfikat rezydencji, pozwala na stwierdzenie, że okoliczności faktyczne potwierdzone w certyfikacie nie uległy zmianie, nie uprawnia to jednak do uznania, że okoliczności faktyczne istniejące po dniu/okresie, jakiego dotyczy certyfikat, zostały potwierdzone tym certyfikatem.

W konsekwencji, certyfikat rezydencji stanowi również dokument, z którego wynika, czy od wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 29 ust. 1 i art. 30a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dokonywanych na rzecz danego podatnika, powinien zostać pobrany podatek, a jeśli tak, jaka stawka podatku, tj. wynikająca z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych czy postanowień stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania powinna zostać zastosowana.

W razie wątpliwości, to na płatniku spoczywa ciężar udowodnienia, że prawidłowo zrealizował ciążące na nim obowiązki. Zgodnie bowiem z art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej, płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

Należy przy tym podkreślić, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wymaga od płatnika posiadania certyfikatu rezydencji potwierdzającego miejsce zamieszkania podatnika na dzień wypłaty należności z tytułów wymienionych w art. 29 ust. 1 i art. 30a ust. 1 w momencie dokonywania tej wypłaty. W większości przypadków nie ma możliwości uzyskania takiego dokumentu w dniu wypłaty tych należności.

Z przepisów art. 29 ust. 2 i art. 30a ust. 2 zdanie drugie omawianej ustawy wynika, że warunkiem zastosowania stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobrania podatku zgodnie z taką umową jest udokumentowanie miejsca zamieszkania podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. A zatem, prawidłowa realizacja obowiązków przez płatnika wymaga uzyskania przez niego certyfikatu rezydencji aktualnego na moment dokonywania wypłat na rzecz podatnika. Ustawodawca nie wskazał przy tym, w jakim terminie płatnik powinien wejść w posiadanie tego dokumentu.

Wobec powyższego, w przypadku wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 29 ust. 1 oraz art. 30a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnik może – mając jednak na względzie ryzyko odpowiedzialności na podstawie art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej – zastosować zwolnienie od podatku bądź stawki podatku wynikające z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, w oparciu o informacje uzyskane od podatnika bądź na podstawie uzyskanego wcześniej certyfikatu rezydencji i potwierdzenia przez podatnika, że dane w nim zawarte nie uległy zmianie. Nie zwalnia to jednak płatnika z obowiązku późniejszego uzyskania certyfikatu rezydencji dotyczącego okresu, w którym dokonane zostały te wypłaty.

Jeśli natomiast płatnik nie ma pewności co do rezydencji podatkowej danego podmiotu, w celu dochowania należytej staranności przy realizacji ciążących na nim obowiązków, powinien stosować przepisy krajowe. W przypadku poboru podatku w wysokości wyższej niż należna, podatnik ma bowiem możliwość wystąpienia do właściwego organu podatkowego o zwrot nadpłaty.

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego, Spółka nie może uznać, że certyfikat rezydencji, który zawiera jedynie datę wydania, stanowi zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych obejmujące okres do momentu zmiany tej rezydencji. Nie ma przy tym znaczenia, że zawarte w takim dokumencie określenie miejsca siedziby podmiotu dla celów podatkowych pozostaje aktualne w odniesieniu do późniejszych okresów. Należy bowiem odróżnić kwestie:

• ważności dokumentu urzędowego (zaświadczenia) jakim jest certyfikat rezydencji, tj. możliwości skutecznego powoływania się na ten dokument przy dokonywaniu określonych czynności prawnych; ważność certyfikatu rezydencji może wynikać z przepisów wewnętrznych państwa, którego organy wydają tego rodzaju zaświadczenie;

• okresu, jakiego dotyczy certyfikat rezydencji, tj. okresu, za który dokument ten potwierdza rezydencję podatkową danego podmiotu (zakresu przedmiotowego certyfikatu rezydencji); kwestia ta jest istotna z punktu widzenia realizacji obowiązków płatnika;

• aktualności stanowiącego treść certyfikatu rezydencji stwierdzenia, że dany podmiot dla celów podatkowych jest rezydentem określonego państwa; niezmienność rezydencji podatkowej danego podmiotu po upływie okresu, jakiego dotyczy certyfikat rezydencji nie ma znaczenia dla oceny ważności i zakresu przedmiotowego certyfikatu rezydencji.

Innymi słowy, dla uznania, że Wnioskodawca prawidłowo wykonał obowiązek uzyskania certyfikatu rezydencji podatnika, o którym mowa w art. 29 ust. 2 oraz art. 30a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, niewystarczające jest posiadanie „dokumentu certyfikatu rezydencji z datą wydania w roku lub w latach poprzedzających rok w którym dokonuje się płatności oraz pisemnego oświadczenia kontrahenta w formie e-mail o braku, w roku w którym jest dokonywana wypłata, zmian w zakresie rezydencji podatkowej kontrahenta”. Prawidłowa realizacja obowiązków płatnika wymaga bowiem uzyskania przez niego certyfikatu rezydencji potwierdzającego rezydencję podatkową kontrahenta na moment dokonywania na jego rzecz wypłat należności z tytułów określonych ww. przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie certyfikatu rezydencji dotyczącego jakiegokolwiek okresu, w tym certyfikatu „potwierdzonego” przez kontrahenta. Ponadto, jak wynika wprost z art. 5a pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, certyfikat rezydencji oznacza zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika - nie można tym samym zastąpić go pisemnym oświadczeniem kontrahenta.

Należy ponadto podkreślić, że określony w art. 29 ust. 2 oraz art. 30a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji stanowi przesłankę materialnoprawną zastosowania przez płatnika stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobrania podatku zgodnie z taką umową. Powołany przez Wnioskodawcę przepis art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej - w myśl którego, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem - jest natomiast przepisem o charakterze proceduralnym, dotyczącym sposobu udowadniania okoliczności faktycznych w toku postępowania dowodowego. Postępowanie dowodowe może służyć ustaleniu, czy w danej sytuacji zaistniały okoliczności faktyczne wypełniające hipotezę adresowanych do płatnika norm prawnych zawartych w art. 29 ust. 2 oraz art. 30a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepisy proceduralne nie mogą jednak modyfikować określonych przez ustawodawcę warunków stosowania przepisów o charakterze materialnoprawnym.

Podsumowując, Wnioskodawca, będąc w posiadaniu oryginału certyfikatu rezydencji podatnika, na rzecz którego dokonuje wypłat należności z tytułów wskazanych w art. 29 ust. 1 oraz w art. 30a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz pisemnego lub mail’owego potwierdzenia przez tego podatnika braku zmiany danych wynikających z certyfikatu, może stosować zwolnienie od podatku bądź stawki podatku wynikające z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby tego podatnika dla celów podatkowych za okres, w którym dokonane zostały przedmiotowe wypłaty uzyskanym certyfikatem rezydencji. Warunek, o którym mowa w art. 29 ust. 2 oraz art. 30a ust. 2 zdanie drugie tej ustawy zostanie zatem spełniony dopiero w momencie uzyskania przez Spółkę takiego certyfikatu. Z tą chwilą zostanie również udokumentowana prawidłowość wykonania przez Wnioskodawcę ciążących na nim obowiązków płatnika.

Odnosząc się do przykładów rozstrzygnięć powołanych przez Wnioskodawcę, należy ponadto wskazać, że funkcjonowanie w obrocie prawnym interpretacji indywidualnych, w których odmiennie oceniono takie same albo zbliżone stany faktyczne lub zdarzenia przyszłe jest niewątpliwie niepożądane z punktu widzenia zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów, wyrażonej w art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej. Niemniej jednak, w praktyce sytuacje takie mogą mieć miejsce, choćby z uwagi na przewidzianą przez ustawodawcę możliwość zmiany interpretacji indywidualnej w trybie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem, minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Jak wynika z powołanego unormowania, przesłanką dla rozważenia zmiany interpretacji indywidualnej (tj. w istocie zmiany stanowiska w zakresie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego) jest w szczególności ugruntowanie się linii orzeczniczej sądów, w której prezentowany jest odrębny niż zawarty w tym rozstrzygnięciu pogląd dotyczący interpretacji określonego przepisu lub przepisów prawa podatkowego. Wskazana okoliczność powinna być jednocześnie brana pod uwagę przy wydawaniu nowych interpretacji indywidualnych w takich samych sprawach.

Co więcej, cel instytucji interpretacji indywidualnej, jakim jest zapewnienie jednolitego stosowania prawa podatkowego, nie może być realizowany z pominięciem zasady praworządności (art. 7 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. - Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.; art. 120 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej). Podstawowym zadaniem tutejszego organu jest wydawanie interpretacji prawidłowych, tj. w prawidłowy sposób odczytujących normy prawne zawarte w poszczególnych przepisach prawa podatkowego, a nie utrwalających raz wyrażony pogląd w tym zakresie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu jej datowania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.