INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 03.08.2010 r. (data wpływu 05.08.2010 r.), uzupełnionym w dniu 09.09.2010 r. na wezwanie organu podatkowego z dnia 01.09.2010 r. (doręczone w dniu 06.09.2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania odszkodowania z tytułu wygaśnięcia prawa wieczystego użytkowania gruntów oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktury VAT dokumentującej kwotę wypłaconego odszkodowania - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 05.08.2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania odszkodowania z tytułu wygaśnięcia prawa wieczystego użytkowania gruntów oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktury VAT dokumentującej kwotę wypłaconego odszkodowania.

Wniosek uzupełniony został w dniu 09.09.2010 r. (data wpływu 10.09.2010 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

P. S.A. na podstawie decyzji lokalizacyjnej linii kolejowej nabyła prawo wieczystego użytkowania gruntu położnego w W. (działki o nr 13/18), który przed wydaniem tej decyzji znajdował się w wieczystym użytkowaniu A. Sp. z o.o. oraz C. Sp. z o.o. Zgodnie z postanowieniami ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 16, poz. 94 ze zm., dalej zwaną ustawą o transporcie kolejowym”) P. jest obowiązana do zaoferowania dotychczasowym użytkownikom wieczystym odszkodowania za wygasłe prawo do gruntu. Po uzgodnieniu wysokości odszkodowania A. wystawiła fakturę VAT z dnia 7 stycznia 2010 r. na ustaloną kwotę, powiększając ją o podatek od towarów i usług.

Wypłata dotychczasowemu użytkownikowi kwoty związanej z lokalizacją linii ma związek z wykonywaniem przez P. czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług (budowa linii kolejowej, która będzie udostępniana odpłatnie przewoźnikom kolejowym). P. nie skorzystała do tej pory z prawa do odliczenia podatku naliczonego z otrzymanej od A. faktury.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wypłacana A. kwota z tytułu wygaśnięcia prawa wieczystego użytkowania gruntów stanowi wynagrodzenie za czynność podlegającą opodatkowaniu, tj. czy z otrzymanej od A. faktury VAT P. może odliczyć kwotę podatku naliczonego...

Zdaniem P. wypłata A. kwoty tytułem odszkodowania w związku z lokalizacją linii kolejowej nie stanowi wynagrodzenia za odpłatną dostawę albo świadczenie usług. P. nie może odliczyć podatku naliczonego wynikającego z otrzymanej od A. faktury.

Przeniesienie prawa wieczystego użytkowania gruntów, a także zbycie tego prawa są traktowane przez ustawę z dnia 11 marca 2004 r. jak dostawa towarów. Dla wystąpienia przedmiotu opodatkowania (dostawy towarów) konieczne jest istnienie stosunku prawnego, w ramach którego na skutek zgodnych oświadczeń woli nastąpi przejście prawa do dysponowania towarem (gruntem w wieczystym użytkowaniu) jak właściciel (stąd kradzież nie jest uznawana za dostawę towarów). Dodatkowo konieczne jest, aby w ramach tego stosunku prawnego strony ustaliły wynagrodzenie bezpośrednio związane z przejściem tego prawa.

Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. uznaje za dostawę również te czynności, w których nie ma zgodnego zamiaru i woli stron, przejście prawa do dysponowania gruntem następuje na mocy władczego rozstrzygnięcia organu administracji, a świadczeniem ekwiwalentnym jest odszkodowanie. Art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa, prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie, oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste, zbycie prawa użytkowania wieczystego gruntów. W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, iż przepis ten rozróżnia nabycie konstytutywne prawa do dysponowania nieruchomością (oddanie gruntów w wieczyste użytkowanie, tj. wykreowanie tego prawa, co samo już stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu) od nabycia translatywnego (nabycie prawa już istniejącego — art. 7 ust. 1 pkt 1 i pkt 7 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.). Dla wystąpienia przedmiotu opodatkowania wymienionego w pkt 1 powyżej, konieczne jest działanie władcze organu władzy publicznej, wystąpienie odszkodowania jako ekwiwalentu i translatywne nabycie prawa do dysponowania gruntem („przeniesienie (...) prawa własności”).

Jeżeli przesłanki te są spełnione, wówczas między dotychczasowym właścicielem, a nowym podmiotem rozporządzającym towarem ma miejsce odpłatna dostawa towarów (władcze działanie organu zastępuje zgodne oświadczenia stron). Konieczne jest jednak przeniesienie prawa własności, art. 7 ust. 1 pkt 1 nie dotyczy natomiast — interpretując literalnie — ani przejścia wieczystego użytkowania ani jego ustanowienia. W przedmiotowej sprawie tryb objęcia we władanie gruntu przez P. jest szczególny. Co prawda następuje za odszkodowaniem należnym A., ale decyzja o ustaleniu lokalizacji linii kolejowej wywołuje kilka skutków prawnych: - nieruchomości stają się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa z dniem, w którym decyzja o ustaleniu lokalizacji linii kolejowej stała się ostateczna (art. 9s ust. 3 ustawy o transporcie kolejowym), - P. nabywają z mocy prawa z dniem, w którym decyzja o ustaleniu lokalizacji linii kolejowej stała się ostateczna, prawo użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowych określonych w ust. 3 oraz prawo własności budynków, innych urządzeń i lokali znajdujących się na tych nieruchomościach (art. 9s ust. 3b ustawy o transporcie kolejowym).

Jeżeli przeznaczona na pas gruntu pod linię kolejową nieruchomość gruntowa stanowiąca własność Skarbu Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego została oddana w użytkowanie wieczyste, użytkowanie to wygasa za odszkodowaniem, z dniem w którym decyzja o ustaleniu lokalizacji linii kolejowej stała się ostateczna, ustalonym według zasad określonych w przepisach o gospodarce nieruchomościami, z zastrzeżeniem art. 9y oraz art. 9z (art. 9x ust. 4 ustawy o transporcie kolejowym).

Ustawa o transporcie kolejowym przewiduje szczególny tryb wypłaty i ustalenia odszkodowania. Ustalenie odszkodowania następuje w drodze negocjacji P. z dotychczasowym właścicielem lub użytkownikiem wieczystym gruntu. P. dokonuje także wypłaty odszkodowania.

W przedmiotowym stanie faktycznym, P. nabyła prawo do dysponowania gruntem jak właściciel nie od A., ale od Skarbu Państwa, w sposób konstytutywny. Z powoływanych wyżej regulacji wynika, że wskutek lokalizacji linii (decyzji administracyjnej) własność gruntu przeszła na Skarb Państwa (de facto pozostała przy Skarbie Państwa), a prawo wieczystego użytkownika (A.) wygasło. Nie nastąpiło zatem w żadnym razie przejście prawa własności na P. (ustawa wyraźnie wskazuje jako nowego właściciela Skarb Państwa). P. nie nabyło również prawa wieczystego użytkowania od A., bowiem prawo A. - z dniem, w którym decyzja o ustaleniu lokalizacji linii kolejowej stała się ostateczna - wygasło (A. nie mogła dokonać jego przeniesienia). Jednocześnie z przepisów ustawy o transporcie kolejowym wynika, iż P. nabywa prawo wieczystego użytkowania (bez wskazania wprost od kogo — należy przyjąć, iż od Skarbu Państwa) — ale bez wynagrodzenia.

W konsekwencji nie ma miejsca czynność odpłatnego zbycia prawa wieczystego użytkowania gruntu przez A. (bowiem prawo to wygasa) i nie następuje z woli stron (co jest wymagane w świetle art. 5 ust. 1 i art. 7 ust. 1 in principio). Nie może znajdować zastosowania art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., który wprost stosuje się do przejścia własności (a nie prawa wieczystego użytkowania gruntu); nawet gdyby uznać, iż chodzi tu również o przejście prawa użytkowania wieczystego, to w przedmiotowej sprawie to nie następuje. Zważywszy, że nabycie prawa wieczystego użytkowania następuje nieodpłatnie — co wprost wynika z ustawy o transporcie kolejowym — nie ma miejsca czynność, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (oddanie gruntu w wieczyste użytkowanie). Nabycie użytkowania wieczystego następuje nieodpłatnie — za jego ustanowienie Skarbowi Państwa nie jest należna ani pierwsza opłata, ani opłaty roczne. Odszkodowanie nie jest natomiast świadczeniem na rzecz Skarbu Państwa w zamian za ustanowienie użytkowania wieczystego ( jest wypłacane dotychczasowemu użytkownikowi).

W opinii P. jakakolwiek czynność opodatkowana nie ma też miejsca między A. a P. Odszkodowanie wypłacane przez P. pełni wyłącznie funkcję kompensacyjną za utratę (wygaśnięcie) prawa wieczystego użytkowania gruntu. Kwota wypłacana dotychczasowemu użytkownikowi nie jest odszkodowaniem, które jest równoważnym świadczeniu wzajemnemu z tytułu dostawy (jest płacone podmiotowi innemu niż ten, od którego następuje nabycie prawa wieczystego użytkowania gruntu). W ocenie P. faktura wystawiona przez A. nie dokumentuje żadnej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a w konsekwencji nie daje prawa do odliczenia podatku naliczonego z niej wynikającego. Zgodnie z art. 88 ust. 3a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku. P. wskazuje również na pogląd Ministra Finansów wyrażony w interpretacji indywidualnej z dnia 10 października 2007 r. sygn. IPPP1-443/277/07-2/AB (Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie) „W przedmiotowym stanie faktycznym dochodzi do wypłaty odszkodowania w związku wygaśnięciem umowy użytkowania wieczystego gruntu, na mocy przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261 poz. 2603 ze zm.), czyli do jednostronnego ekwiwalentu pieniężnego wypłaconego P. tytułem rekompensaty. W związku z powyższym nie ma tu do czynienia z dostawą towarów ani też ze świadczeniem usługi przez Wnioskodawcę. Reasumując, stwierdzić zatem należy, iż w przedstawionym stanie faktycznym odszkodowanie na rzecz Strony nie stanowi wynagrodzenia za świadczoną usługę, lecz rekompensatę. W konsekwencji otrzymanie płatności nie rodzi obowiązku podatkowego z tytułu wykonania czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług i nie pociąga za sobą konieczności wystawienia faktury VAT”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Definicję towaru ustawodawca zawarł w art. 2 pkt 6 powołanej ustawy. Zgodnie z tą definicją, pod pojęciem towaru rozumie się rzeczy ruchome jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

W myśl postanowień art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług poprzez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa, prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.
   
   

Na podstawie powołanego art. 7 ust. 1 pkt 6 i 7 ustawy, zarówno oddanie gruntów w wieczyste użytkowanie, jak i zbycie tego prawa ustawodawca określił jako dostawę towarów. Koresponduje to w pełni z istotą wieczystego użytkowania, które daje wieczystemu użytkownikowi szerokie prawo do dysponowania gruntem z tego tytułu, upodobniając tę instytucję prawną do własności. Natomiast z art. 7 ust. 1 pkt 1 wymienionej ustawy, wynika, iż przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów stanowi odpłatną dostawę towarów. Ten szczególny przypadek dostawy towarów określony w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy, ma na celu wskazanie, że dostawą towarów jest nawet tak nietypowa sytuacja, jak władcze działanie organu lub samego przepisu prawa, w którym towar (także wbrew woli) zmienia właściciela za odszkodowaniem. Własność towaru nie jest tu najistotniejsza cechą opisanego przypadku, lecz nierówna pozycja stron takiej specyficznej dostawy, w której jedna niejako „zmuszona” jest poddać się określonym nakazom płynącym z organu lub z mocy prawa.

W świetle art. 233 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16 poz. 93 ze zm.), w granicach, określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, użytkownik może korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać.

Zacytowane powyżej unormowanie, jak również następne przepisy Kodeksu cywilnego (art. 234, art. 235, art. 237) kształtujące uprawnienia użytkownika wieczystego na wzór uprawnień właściciela, jak również długi czas trwania użytkowania wieczystego (art. 236 § 1 i 2) wskazują, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi w istocie przeniesienie prawa do rozporządzania tym gruntem jak właściciel, co ustawodawca uwzględnił również w przepisie art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

W kwestii tej wypowiedział się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 21 kwietnia 2005r. w sprawie C-25/03. ETS przedstawił pogląd, że pojęcie dostawy towaru nie odnosi się do przeniesienia własności w formach przewidzianych we właściwym prawie krajowym, lecz obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej prawo do faktycznego dysponowania nim, jak gdyby była właścicielem tego dobra.

W wyniku ustanowienia prawa wieczystego użytkowania dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem (towarem w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy) na rzecz użytkownika wieczystego, co pozwala rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak również w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, tak jak ma to miejsce w przypadku dokonywania sprzedaży gruntu przez właściciela.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że P. na podstawie decyzji lokalizacyjnej nabyła prawo użytkowania wieczystego gruntu stanowiącego własność Skarbu Państwa. Przed wydaniem tej decyzji przedmiotowy grunt znajdował się w wieczystym użytkowaniu A. Sp. z o.o. oraz C. Sp. z o.o. Zgodnie z postanowieniami ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym P. jest obowiązana do zaoferowania dotychczasowym użytkownikom wieczystym odszkodowania za wygasłe prawo do gruntu. Po uzgodnieniu wysokości odszkodowania A. wystawiła na rzecz Spółki P. fakturę VAT na ustaloną kwotę.

Wypłata dotychczasowemu użytkownikowi kwoty związanej z lokalizacją linii ma związek w wykonywaniem przez P. czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług – budowa linii kolejowej, która będzie udostępniana odpłatnie przewoźnikom kolejowym.

Mając na uwadze szerokie ekonomiczne, a nie cywilistyczne rozumienie pojęcia przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, a także uwzględniając fakt, że definicja towaru, zawarta w art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług obejmuje grunty, należy uznać, że pozbawienie prawa wieczystego użytkowania gruntu z nakazu władzy publicznej (w drodze decyzji) w zamian za odszkodowanie, stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podlegającą opodatkowaniu według stawki podatku od towarów i usług właściwej dla gruntów, będących przedmiotem wywłaszczenia.

W tym przypadku, odszkodowanie pełnić będzie funkcję wynagrodzenia za zbycie (rozwiązanie umowy) prawa wieczystego użytkowania gruntu.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika m. in. z tytułu nabycia towarów i usług.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje zatem wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

W przedmiotowej sprawie wypłata odszkodowania dotychczasowemu użytkownikowi wieczystemu przedmiotowej nieruchomości ma związek w wykonywaniem przez P. czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, a mianowicie z budową linii kolejowej, które następnie będzie udostępniana odpłatnie przewoźnikom kolejowym.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa podatkowego w kontekście przedstawionych okoliczności sprawy wskazać należy, że Spółce przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktury wystawionej przez A. i dokumentującej kwotę wypłaconego odszkodowania.

Na poparcie własnego stanowiska w sprawie Spółka wskazała i wybiórczo przytoczyła interpretację indywidualną z dnia 10 października 2007 r. sygn. IPPP1-443/277/07-2/AB wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie. W tym miejscu wskazać należy, iż powołana wyżej interpretacja nie zmienia dokonanej niniejszą interpretacją oceny stanowiska Wnioskodawcy. Stosownie do treści art. 14c § 1 zdanie pierwsze Ordynacji podatkowej, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z zacytowanych unormowań wynika więc, że zakres udzielania interpretacji uzależniony jest od woli wnioskodawcy, który prezentując stan faktyczny, przedstawia własne stanowisko w sprawie. Organ upoważniony do wydawania interpretacji związany jest więc przedstawionym we wniosku stanem faktycznym bądź zdarzeniem przyszłym.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedmiotowym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock