Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/415-141/13-2/EL
z 18 marca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 14.02.2013 r. (data wpływu 20.02.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania odszkodowania wypłaconego w drodze ugody – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20.02.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania odszkodowania wypłaconego w drodze ugody .

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni pozwem z dnia 18 października 2011 r. skierowanym przeciwko swojemu pracodawcy wniosła na podstawie art. 45 Kodeksu pracy pozew o uznanie wypowiedzenia o pracę za bezskuteczne i wniosła o przywrócenie do pracy. W dniu rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę wnioskodawczyni podlegała „ochronie przedemerytalnej” przewidzianej art. 39 Kodeksu pracy.

Wnioskodawczyni w wyniku rozwiązania umowy o pracę otrzymała stosowaną „odprawę” przewidzianą przepisami prawa, natomiast roszczenie jej było oparte na podstawie twierdzenia, że nastąpiła „pozorna” likwidacja zakładu pracy, w związku z czym nastąpiło przejście zakładu pracy w trybie art. 23 (1) Kodeksu pracy, zatem wypowiedzenie umowy o pracę pracownikowi objętemu ochroną przedemerytalną” jest niezgodne z prawem.

Z dniem 18 grudnia 2012r. Wnioskodawczyni zawarła z pracodawcą ugodę sądową, na mocy której pracodawca wypłacił Jej odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę kwotę równą równowartości 7 wynagrodzeń brutto (z uwagi na treść art. 47 Kodeksu pracy, zgodnie z którym w przypadku przywrócenia do pracy osoby podlegającej ochronie przedemerytalnej” przysługuje wynagrodzenie za cały okres pozostawania bez pracy), tj. kwotę 29.400 złotych, natomiast Wnioskodawczyni zrzekała się jakichkolwiek roszczeń ze stosunku pracy, w tym roszczenia o przywrócenie do pracy.

Zgodnie z treścią zawartej pomiędzy stronami ugody sądowej, było to odszkodowanie wypłacone tyłem niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę. Odszkodowanie zostało wypłacone w styczniu br., przy czym pracodawca nie pobrał od kwoty tegoż odszkodowania jakiegokolwiek podatku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy odszkodowanie wypłacone na rzecz pracownika przez pracodawcę na podstawie ugody sądowej z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę jest zwolnione od podatku od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, odszkodowanie wypłacone na rzecz pracownika przez pracodawcę na podstawie ugody sądowej z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę jest zwolnione od podatku od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 oraz art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwolnione od podatku są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, przy czym wyżej wymieniony pkt 3 zawiera katalog zamknięty wyłączeń tegoż zwolnienia przedmiotowego, przy czym pkt 3 lit. g) wskazuje, że zwolnieniem nie jest objęte odszkodowanie wypłacone na podstawie ugody innej, niż ugoda sądowa. W przedmiotowej sprawie Wnioskodawczyni zostało wypłacone odszkodowanie na podstawie ugody sądowej, a zasady ustalania takiego odszkodowania wynikają z przepisów kodeksu pracy.

Zarówno Naczelny Sąd Administracyjny jak i organy podatkowe wielokrotnie stawały na stanowisku, że wypłata odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę jest odszkodowaniem, którego wysokość i zasady wynikają wprost z kodeksu pracy. Z tego względu zastosowanie do niego znajduje art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tak: Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 14 maja 2009 r. sygn. IPPB4-415-179/09-2/PJ oraz Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 3 września 2010 r. sygn. IBPBII/1/415-542/10/ASz).

Powyższe stanowisko potwierdza również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 2007-02-23, (sygn. akt: III SA/Wa 115/07, opubl.: system informacji prawnej Legalis), który wskazał, iż „Odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia (wypłacone na podstawie art. 58 Kodeksu pracy) ma charakter ustawowy nawet, jeśli jego wysokość została ustalona w drodze ugody pomiędzy stronami. W takim przypadku odpowiedzialność odszkodowawcza pracodawcy jest odpowiedzialnością ustawową i jako taka stanowi podstawę do zawarcia ugody w zakresie obowiązków wynikających z tej odpowiedzialności, co za tym idzie, do takiego odszkodowania ma zastosowanie przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie jest ono objęte zakresem art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy”.

Wyżej wymienione stanowisko należy zastosować w drodze analogii do niniejszego przypadku, przy czym zarówno orzecznictwo jak i doktryna traktują wynagrodzenie wypłacone pracownikowi w przypadku przywrócenia do pracy jako odszkodowanie, albowiem taką de facto funkcję wynagrodzenie to przyjmuje w stosunkach pomiędzy pracodawcą i pracownikiem.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 47 kodeksu pracy, w przypadku przywrócenia do pracy osoby podlegającej ochronie przedemerytalnej, przysługuje jej wynagrodzenie za cały okres pozostawania bez pracy. W przedmiotowej sprawie strony spodziewały się zakończenia postępowania sądowego z końcem 2013r., co skłoniło pracodawcę do zawarcia ugody na wyżej opisanych warunkach, która pozwalała pracodawcy na uniknięcie zapłaty wynagrodzenia za tak długi okres pozostawania bez pracy.

W przedstawionego stanu faktycznego wynika, że przewidziane w wyżej wymienionej ugodzie sądowej odszkodowanie, wypłacone na rzecz pracownika B. L. wynikało z przepisów prawa, tj. z art. 39 oraz art. 47 kodeksu pracy, przede wszystkim jednak zgodnie z treścią zawartej pomiędzy stronami ugody było to odszkodowanie wypłacone tytułem niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę.

Odszkodowanie wypłacone na rzecz pracownika przez pracodawcę na podstawie ugody sądowej z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę jest zwolnione od podatku od osób fizycznych. Z tego względu zastosowanie do niego znajduje art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, albowiem zwolnione od podatku jest otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są : stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na mocy art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami (z pewnymi zastrzeżeniami pozostającymi bez znaczenia w rozpatrywanej sprawie) są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a „w szczególności”: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Takim przychodem jest również przedmiotowe odszkodowanie wynikające z ugody sądowej z tytułu rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę bez wypowiedzenia.

W świetle zatem zacytowanego wyżej przepisu należności wynikające ze stosunku pracy stwierdzone prawomocnym wyrokiem sądowym są przychodem ze stosunku pracy.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy, wolne od podatku są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
   
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
   
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
   
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
   
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
   
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
   
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych, niż ugody sądowe.
   
   

Na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3b cytowanej ustawy wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
   
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

W świetle powyższego, z literalnego brzmienia powołanych przepisów jednoznacznie wynika, iż ze zwolnienia – na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 powołanej ustawy – korzystają te odszkodowania, których prawo otrzymywania wynika wprost z przepisów ustawy, z wyjątkiem wyłączonych ze zwolnienia wolą ustawodawcy. Ze zwolnienia korzystają również inne odszkodowania (a więc te, których wysokość i zasady ustalania nie wynikają wprost z przepisów prawa), ale otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej – art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy (także z wyjątkami).

Nadmienić należy, jeśli chodzi o pkt 3b omawianego przepisu, iż na gruncie wykładni stosowanej w prawie podatkowym przyjęło się, że przez określenie "inne" rozumie się odszkodowania lub zadośćuczynienia, których wprost nie wymieniono w katalogu zwolnień podatkowych. Będą to przede wszystkim inne odszkodowania lub zadośćuczynienia niż te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, jednakże koniecznym jest, aby te inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane były na mocy wyroku lub ugody sądowej.

Należy mieć tu na uwadze, iż użyty w powyższych przepisach termin „odszkodowanie” oznacza świadczenie, jakie należy się poszkodowanemu za wyrządzenie szkody od osoby, która tę szkodę wyrządziła lub ponosi za nią odpowiedzialność. Odszkodowanie może pokrywać rzeczywiście wyrządzoną szkodę, czyli straty, które poniósł poszkodowany, bądź również utracone korzyści, które poszkodowany mógłby uzyskać, gdyby szkody mu nie wyrządzono. Odszkodowanie nie może być wyższe od wyrządzonej szkody, jego rolą jest tylko jej wyrównanie.

Natomiast termin „zadośćuczynienie” oznacza świadczenie mające na celu naprawienie (wyrównanie) szkody niemajątkowej, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach niemajątkowych przez prawo chronionych. Przepisy prawne regulują wprost, w jakich przypadkach zadośćuczynienie może być przyznane.

Wskazać przy tym należy, że odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającym na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach chronionych przez prawo. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Dla ustalenia, czy określone świadczenie jest w rzeczywistości odszkodowaniem, istotne jest zbadanie jego charakteru, przy czym bez znaczenia jest okoliczność, czy zostało ono w ugodzie sądowej nazwane odszkodowaniem, czy też nie.

Kwestie zasad i podstawy wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę regulują przepisy ustawy z dnia 26 czerwca 1974 roku Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż firma rozwiązała z Wnioskodawczynią umowę o pracę, z czym Zainteresowana się nie zgodziła i wniosła pozew do sądu pracy o uznanie wypowiedzenia umowy za bezskuteczne.

W stanie faktycznym przedstawionym we wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że otrzymała odszkodowanie na podstawie ugody sądowej tytułem naruszającego przepisy rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony, kiedy to znajdowała się w „okresie ochronnym”, a wypowiedzenie nastąpiło z naruszeniem art. 39 Kodeksu pracy. Na mocy ugody zawartej z byłym pracodawcą Wnioskodawczyni zrzekła się jakichkolwiek roszczeń ze stosunku pracy, w tym roszczenia o przywrócenie do pracy , a firma tytułem całkowitego zaspokojenia roszczeń wynikających ze stosunku pracy zobowiązała się zapłacić Wnioskodawcy zasądzoną kwotę 29.400,00 zł.

Art. 39 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) stanowi, że pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę pracownikowi, któremu brakuje nie więcej niż 4 lata do osiągnięcia wieku emerytalnego, jeżeli okres zatrudnienia umożliwia mu uzyskanie prawa do emerytury z osiągnięciem tego wieku.

W myśl art. 45 § 1 Kodeksu pracy w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nie określony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Na podstawie art. 45 § 2 Kodeksu pracy, sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu.

Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 Kodeksu pracy, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (art. 47¹ Kodeksu pracy).

Niemniej istotnym jest w niniejszej sprawie fakt zawarcia ugody, która jest - jako jeden z typów umowy – uregulowana przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z art. 917 ww. ustawy, przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie, albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Powołana definicja ugody pozwala wyróżnić elementy konstrukcyjne tej instytucji. Po pierwsze, zauważyć należy, że umowa ta może być zawarta wyłącznie w sytuacji, gdy między stronami stosunku prawnego istnieje niepewność albo spór, co do roszczeń wynikających z tego stosunku. Po drugie, celem zawarcia ugody jest uchylenie tej niepewności lub sporu. Wreszcie po trzecie, strony dążą do osiągnięcia celu przez wzajemne ustępstwa. Tak więc nieodłącznym elementem ugody są wzajemne ustępstwa stron. W literaturze przedmiotu podkreśla się, że z ustępstwem mamy do czynienia, gdy ktoś rezygnuje z jakiegoś warunku, wymagania, zmniejsza swoje żądania czy też odstępuje od nich. Ustępstwa mogą polegać m.in. na zrzeczeniu się uprawnień czy też zarzutów, zaciąganiu zobowiązań, obniżeniu świadczenia itp.

Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie podkreśla się szczególną przyczynę prawną ugody. Oznacza to, że ugoda nie tworzy nowego stosunku prawnego, a jedynie odnosi się do istniejącego stosunku prawnego (w omawianym stanie faktycznym stosunku pracy) stanowiącego podstawę powództwa, a tym samym podstawę zawarcia ugody.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż przyznana Wnioskodawczyni kwota na mocy zawartej z pracodawcą ugody sądowej, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna jest od podatku dochodowego, bowiem jej wysokość oraz zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw.

Tut. Organ pragnie podkreślić, że zwolnienia podatkowe oraz ulgi są wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania, dlatego do interpretacji przepisów ustanawiających zwolnienia podatkowe, jak również ulgi, należy stosować wykładnię ścisłą, która nie wychodzi poza literalne brzmienie przepisów. Stąd też, korzystanie z każdego zwolnienia przysługuje podatnikowi tylko i wyłącznie w sytuacji spełnienia wszystkich przesłanek wskazanych w przepisie prawa.

Należy również zastrzec, że w przypadku korzystania z ulg i zwolnień podatkowych, wynikających z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązek udowodnienia, że przedmiotowe zwolnienie zostało zastosowane przy spełnieniu wszystkich warunków wynikających z przepisów podatkowych spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Ponadto należy podkreślić, że przywołane przez Wnioskodawcę wyroki Wojewódzkich Sądów Administracyjnych wydane zostały w indywidualnych sprawach i nie mogą być źródłem praw i obowiązków w innych sprawach oraz nie są wiążące dla tut. Organu podatkowego. Na mocy art. 87 ust. 1 ww. Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych wskazać należy, iż rozstrzygnięcia w nich zawarte nie są wiążące dla tutejszego Organu. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące. Nie wywołują one zatem żadnych skutków prawnych w odniesieniu do innych podatników.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.