INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 28.01.2013 r. (data wpływu 31.01.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• możliwości zaliczenia bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na remont budynku mieszkalnego przed jego wynajęciem – jest nieprawidłowe,

• w pozostałej części - jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 31.01.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na remont budynku mieszkalnego przed jego wynajęciem oraz wydatków poniesionych na jego wyposażenie oraz sposobu rozliczenia straty.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni w spadku odziedziczyła udział nieruchomości tj. 1/2 ponad 30 letniego domu jednorodzinnego. Z drugim współwłaścicielem podjęła decyzję o wynajmie domu. Ponieważ dom nie był od bardzo dawna remontowany, właściciele podjęli decyzję o przeprowadzeniu remontu. Remont trwał z przerwami od lutego 2012 roku do dnia wynajmu domu tj. 21.12.2012r. Część wydatków remontowych pokrywała Wnioskodawczyni, część pokrywał drugi współwłaścicieli.

Jeszcze w trakcie remontu Wnioskodawczyni umieściła ogłoszenie w Internecie o zamiarze wynajmu domu. Dom został wynajęty na okres od 21.12.2012 r. do 31.12.2015 r.

Zakres prac remontowych oraz poniesione z nim przez Wnioskodawczynię wydatki obejmowały:

1. 1. wymianę starych, zniszczonych płytek podłogowych PCV w kuchni i w jednym z przedpokoi na nową terakotę,
   2. położenie paska glazury na ścianie w kuchni,
   3. wymianę starych, zniszczonych płytek podłogowych PCV w jednym z pokoi na panele,
   4. wymianę starych, zniszczonych płytek podłogowych PCV w jednym przedpokoju na wykładzinę,
   5. pokrycie zniszczonych betonowych schodów wykładziną,
   6. zastąpienie starych „zniszczonych listew przypodłogowych nowymi listwami,
   7. wymianę części gniazd elektrycznych,
   8. wyrównanie i pomalowanie ścian,
   9. wymianę części drzwi (2 sztuki drzwi zewnętrznych 12 sztuki wewnętrznych).
   Łączny koszt wydatków na zakup materiałów, niezbędnych do wykonania prac, o których mowa wyżej wyniósł około 5 450 zł. (przy czym należy podkreślić, że przy kładzeniu wykładziny obok kosztów wykładziny uwzględniono również koszt zakupu kleju do wykładziny, przy montażu drzwi - klamki i piankę montażową, przy malowaniu ścian - koszty zakupu gruntu, gładzi, gipsu, kątowników, profili oraz farby).
2. 1. częściowej wymiany starych, zniszczonych okien na nowe, standardowe okna,
   2. częściowej wymiany instalacji c.o.
   Łączny koszt wydatków, na ww. wykonane pracę (otrzymane faktury uwzględniają zarówno koszt, jaki robociznę wyniósł ok. 7 259 zł.).
3. wycyklinowano podłogi w kilku pokojach (w tym celu wypożyczono cykliniarkę, zakupiono papier ścierny oraz podkład do drewna, lakier do drewna, klej do drewna)
   Łączny koszt wydatków uwzględniający wypożyczenie cykliniarki wyniósł około 757 zł
4. 1. zamontowano nowe meble kuchenne,
   2. zamontowano nowe meble łazienkowe wraz z lustrem i umywalką w komplecie,
   3. zamontowano nowe karnisze w części pomieszczeń.
   
   Łączny koszt wydatków na zakup ww. mebli i karniszy wyniósł około 1 471 zł.
   Wydatki te Wnioskodawczyni podzieliła na cztery grupy, ponieważ:
   • w pkt 1 ujęty został wyłącznie koszt zakupu materiałów,
   • w pkt 2 koszt zakupu usługi wraz z materiałami
   • w pkt 3 koszt zakupu materiałów i wypożyczenia maszyny
   • w pkt 4 jest zakupione wyposażenie.
     
     

Ujęte w pkt 4 wyposażenie zostało ujęte w protokole zdawczo-odbiorczym stanowiącym załącznik do umowy najmu.

Ponieważ przygotowanie domu do wynajęcia wymagało nakładów finansowych, Wnioskodawczyni podjęła decyzję, aby przychody z tytułu najmu uzyskane w 2012 roku opodatkować na zasadach ogólnych. Jednocześnie Wnioskodawczyni wyjaśnia, że nie zamierza dokonywać odpisów amortyzacyjnych od domu. Natomiast odnośnie przychodów z najmu, które Wnioskodawczyni osiągnie w roku 2013 zadeklarowała opodatkowanie w formie zryczałtowanej.

W piśmie uzupełniającym do wniosku z dnia 11.04.2013 r. ( data wpływu do BKIP w Płocku 15.04.2013 r.) Wnioskodawczyni wskazała, iż najem domu jednorodzinnego prowadzony jest w ramach najmu prywatnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

1. Czy wydatki poniesione w ramach przeprowadzonego remontu (ujęte w pozycjach 1-3 sporządzonego wykazu wydatków remontowych) przystosowującego mieszkanie do wynajmu można bezpośrednio zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu i odliczyć od przychodu z wynajmu uzyskanego w roku 2012 w zeznaniu rocznym od osób fizycznych PIT za 2012 r....
2. Czy wydatki poniesione przeze Wnioskodawczynię, ujęte w pozycji 4 sporządzonego wykazu wydatków remontowych również można bezpośrednio zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu i odliczyć od przychodu z wynajmu uzyskanego w roku 2012 w zeznaniu rocznym od osób fizycznych PIT za 2012 r....
3. Czy jeśli ww. wydatki (ujęte w pozycjach 1- 4 sporządzonego przez Wnioskodawczynię wykazu wydatków remontowych) można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu, to czy mogę te wydatki odliczyć od przychodu z tytułu najmu uzyskanego w roku 2012 uzyskaną różnicę potraktować, jako stratę z tytułu najmu w roku 2012, a następnie stratę tę rozliczać w kolejnych latach podatkowych obniżając przychody uzyskiwane z tytułu najmu w kolejnych latach o tę stratę...
   
   

Odpowiedź na pytanie pierwsze i drugie stanowi przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej. Wniosek Pani w zakresie pytania trzeciego zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją.

Zdaniem Wnioskodawcy.

Ad.1 dotyczy wydatków ujętych w pozycjach 1-3 sporządzonego przeze Wnioskodowczynię wykazu wydatków remontowych:

Wnioskodawczyni uważa, że remont starego domu, nie odnawianego od wielu lat jest przywróceniem/zachowaniem jego funkcjonalności w celu uzyskania źródła przychodu. Zgodnie z art. 22 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty poczynione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 (obejmujących m.in. wydatki na ulepszenie środków trwałych). Osoby poszukujące domu do wynajmu nie były zainteresowane wynajmem domu przed remontem. Nie byłoby źródła przychodu. Wydatki na przeprowadzony remont poniesiono z zamiarem wynajęcia domu, zatem stanowią koszt w celu osiągnięcia przychodu. Bez tych wydatków nie byłoby możliwe uzyskanie przychodu.

Poniesionych wydatków nie można uznać, jako ulepszenie środka trwałego, ponieważ nie zostały wykonywane prace związane z przebudową, rozbudową, adaptacją czy modernizacją danego budynku. Wykonane prace miały na celu przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego budynku oraz wymianę zużytych składników technicznych. Remontem – w rozumieniu przepisów prawa budowlanego - jest wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się wykorzystanie postępu technicznego w pracach remontowych. Istotą remontu są, zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, niezwiększające jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniającyjego charakteru. W niniejszym przypadku wykonano prace, będące rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, bez istotnej zmiany cech użytkowych.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni uważa, że ww. wydatki miały charakter remontu i można zaliczyć je bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Podobne stanowisko dotyczące możliwości zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodu z tytułu najmu zostało zawarte w Interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie nr IPPB1/451-08/09-2/AM z dnia 25.03.2009 r.

Ad.2 dotyczy wydatków ujętych w pozycji 4 sporządzonego przeze Wnioskodawczynię wykazu wydatków remontowych:

Stosownie do Art. 22a. ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: przedmioty (inne niż budynki, lokale, maszyny, urządzenia) o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Stosownie natomiast do Art. 22d ust. 1. Podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni uważa, że poniesione przeze Nią wydatki na zakup mebli kuchennych, łazienkowych i karniszy może potraktować, jako koszty uzyskania przychodów i odliczyć je bezpośrednio od przychodu osiągniętego z tytułu najmu w roku 2012.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się w zakresie możliwości zaliczenia bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na remont budynku mieszkalnego przed jego wynajęciem za nieprawidłowe, w pozostałej części za prawidłowe.

Ad. 1

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) jednym ze źródeł przychodów jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W przypadku opodatkowania dochodów z najmu według skali podatkowej, podatnik ma prawo do obniżania osiągniętego przychodu o koszty jego uzyskania.

W myśl ogólnej zasady wyrażonej w art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie, jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo-skutkowego, tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła przychodu. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami pod warunkiem, że podatnik wykaże, iż zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz nie zostały wymienione w art. 23 ustawy zawierającym katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W świetle powyższego, środek trwały musi być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania. Zatem wszystkie wydatki (z zastrzeżeniem art. 23 ww. ustawy) poniesione w celu przystosowania lokalu do wynajmu poniesione przed przekazaniem go do użytkowania są składnikami wartości początkowej i nie stanowią bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów, lecz zwiększają wartość początkową tego środka trwałego stanowiącą podstawę naliczenia odpisów amortyzacyjnych.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, której zasady ustalania zawarte są w art. 22g ustawy.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

• w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia,

• w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia chyba, że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.
  
  

Zgodnie natomiast z art. 22g ust. 17 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe ulegają ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Podstawą do zwiększenia wartości początkowej środków trwałych o wartość wydatków poniesionych na ich ulepszenie, co wiąże się z brakiem możliwości zaliczenia tych wydatków bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, jest spełnienie warunków zawartych w wyżej powołanym przepisie, tzn. musi nastąpić ulepszenie środków trwałych, a suma wydatków z tego tytułu musi przekroczyć 3.500 zł w danym roku podatkowym.

Ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane, chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, czyli przebudową, rozbudową rekonstrukcją, adaptacją lub modernizacją środka trwałego, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek.

Wnioskodawczyni w przedstawionym we wniosku zdarzeniem przyszłym wskazała, iż w nieruchomości (domu), którego jest współwłaścicielem został przeprowadzony remont mający na celu przystosowanie domu do wynajmu.

Pod pojęciem remontu należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym. Istotą remontu jest, zatem przywrócenie (odtworzenie) pierwotnego stanu technicznego rzeczy, nie zmieniające jego charakteru i funkcji, następujące w trakcie eksploatacji i wynikające z tej eksploatacji. Remont polega, zatem na wykonaniu robót niezbędnych do utrzymania obiektu w odpowiednim stanie technicznym, by nie uległ on pogorszeniu z powodu eksploatacji. Za remont nie mogą być, więc uznane prace w wyniku, których powstają nowe elementy. Warto zauważyć, że remont nie został wymieniony w art. 22g ust. 17 ustawy, co oznacza, że remont nie mieści się w pojęciu ulepszenie. Skoro tak to, co do zasady, wydatki na remont środka trwałego, a więc odtworzenie pierwotnej wartości użytkowej oraz inne wydatki, które nie mają charakteru ulepszenia, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie muszą być zaliczone do jego wartości początkowej. Tym samym mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Powyższa zasada nie dotyczy jednak przypadku, w którym nakłady zostały poniesione przed oddaniem środka trwałego do używania, zaś ich celem było przystosowanie tego środka do używania. Takie wydatki powinny zwiększać wartość początkową środka trwałego. Mogą, zatem wpływać na wysokość kosztów uzyskania przychodów, ale tylko poprzez odpisy amortyzacyjne, a nie bezpośrednio. Tym samym wartość początkowa składnika majątku spełniającego definicję środka trwałego, w rozumieniu art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów jedynie poprzez odpisy amortyzacyjne.

Z opisu zdarzenia przedstawionego przez Wnioskodawczynię wynika, iż nie zamierza dokonywać odpisów amortyzacyjnych od domu.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię na przystosowanie budynku mieszkalnego do wynajmu nie mogą zostać zaliczone bezpośrednio do koszów uzyskania przychodów. W sytuacji, bowiem, gdy podatnik ponosi wydatki mające na celu przystosowanie środka trwałego do używania (np. najmu), tj. czyni ten środek kompletnym, zdatnym do używania, wówczas wartość poczynionych nakładów, stanowi element wartości początkowej środka trwałego.

A zatem stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie możliwości bezpośredniego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów z najmu wydatków poniesionych na przystosowanie budynku mieszkalnego do wynajmu przed jego wynajęciem należy uznać za nieprawidłowe.

AD. 2

Odnosząc się natomiast do wydatków poniesionych na wyposażenie budynku mieszkalnego będącego przedmiotem najmu (meble kuchenne i łazienkowe, umywalka, karnisze) podkreślić należy, iż ustawodawca przyjął jednocześnie zasadę, że wydatki na nabycie składników majątku wykorzystywanych przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Podatnicy mogą - stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy - uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a - 22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środków trwałych – dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych określona została w cytowanym art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, które podlegają amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została, więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Co do zasady, zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów podlegają odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie z godnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23, co wynika z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3 500 zł: wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania (art. 22d ust. 1)

Zgodnie z art. 22d ust. 1 ww. ustawy, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Natomiast w myśl art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Jak bowiem stanowi art. 22f ust. 3 ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł.

Z cytowanych przepisów wynika, zatem że wyposażenie wynajmowanego lokalu mieszkalnego, jeżeli wartość tego wyposażenia nie przekracza 3.500 zł i nie zostało zaliczone do środków trwałych - można zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów z tytułu najmu, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Treść wniosku wskazuje, że wymienione w nim składniki majątku zostały nabyte w związku z uzyskiwaniem przychodów z najmu lokalu.

Wobec powyższego, wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię na wyposażenie wynajmowanego budynku mieszkalnego, – jeżeli wartość jednostkowa składników wyposażenia nie przekracza 3.500 zł i wyposażenie nie zostanie zaliczone do środków trwałych - można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów uzyskiwanych z najmu bezpośrednio, w miesiącu oddania składników wyposażenia do używania.

Podkreślić należy, że o tym, co jest celowe i potrzebne w ramach wynajmu lokalu, decyduje podatnik, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa, zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów oraz okoliczności, iż ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Należy przy tym zastrzec, iż przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku, że wartość jednostkowa mebli i wyposażenia nie przekracza 3.500 zł.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest, bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Mając na uwadze powyższe stanowisko Wnioskodawczy w przedmiotowej kwestii należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.