INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 07.07.2010 r. (data wpływu 12.07.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• aktualności certyfikatu rezydencji, który nie wskazuje daty ważności – jest prawidłowe,

• aktualności certyfikatu rezydencji, który wskazuje datę ważności – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 12 lipca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych aktualności certyfikatu rezydencji, który nie wskazuje daty ważności oraz aktualności certyfikatu rezydencji, który wskazuje datę ważności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności dokonuje na rzecz kontrahentów zagranicznych wypłat podlegających w Polsce opodatkowaniu podatkiem u źródła.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych

Z przepisu powyższego wynika, że Spółka - jako płatnik - jest zobowiązana do obliczenia, i pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłat dokonywanych na rzecz kontrahentów będących nierezydentami oraz wpłacenia go na rachunek właściwego urzędu skarbowego. Jednocześnie, ustawodawca w art. 26 ust. 1 ustawy pdop przewidział możliwość zastosowania stawki podatku wynikającej z odpowiedniej umowy w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, w przypadku udokumentowania miejsca siedziby kontrahenta dla celów podatkowych, przy czym udokumentowanie miejsca siedziby odbywa się poprzez przedłożenie uzyskanego od kontrahenta certyfikatu rezydencji.

Odbiorcy płatności dokonywanych przez Spółkę przedstawiają jej certyfikaty rezydencji podatkowej wydane przez władze podatkowe państwa ich rezydencji podatkowej. W związku z faktem, iż nie obowiązuje określony wzór certyfikatu rezydencji, w praktyce zdarza się, że kontrahenci Spółki przedstawiają certyfikaty, bez oznaczonej w treści dokumentu daty jego ważności.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Mając na uwadze przedstawiony powyżej stan faktyczny, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości prezentowanego przez siebie stanowiska, w świetle którego:

1. Certyfikat rezydencji wydany przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca rezydencji podatnika, który w swej treści nie zawiera wskazania daty ważności, zachowuje ważność dopóki nie ulegnie zmianie potwierdzony w nim stan faktyczny.
2. Certyfikat rezydencji wydany przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca rezydencji podatnika, który w swojej treści wyraźnie stwierdza, że dany podmiot był rezydentem podatkowym w danym państwie w roku X również zachowuje swoją aktualność w latach następnych - przez okres, w którym zmianie nie ulega stwierdzony nim stan faktyczny.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Spółki, mając na uwadze, że obowiązujące przepisy podatkowe nie ograniczają w żaden sposób ważności certyfikatu rezydencji do okresu (roku), w którym był on wydany, certyfikat rezydencji zachowuje aktualność dopóty, dopóki odzwierciedla zgodny z prawdą stan faktyczny.

Stosownie do art. 4a pkt 12 ustawy pdop, pod pojęciem certyfikatu rezydencji rozumie się zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych, wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa siedziby podatnika. Jednocześnie, przedmiotowy certyfikat stanowi wyłączny środek dowodowy służący potwierdzeniu rezydencji podatkowej w określonym kraju. Potwierdzenie to umożliwia płatnikowi zastosowanie postanowień stosownej umowy w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu.

Uzasadniając zasadność swojego stanowiska, Spółka podkreśliła, że polskie przepisy podatkowe, w tym w szczególności art. 4a pkt 12 ustawy pdop zawierający definicję legalną pojęcia certyfikatu rezydencji oraz art. 26 ust. 1 ustawy pdop nie regulują kwestii terminu ważności certyfikatu rezydencji, ani nie zawierają wskazówek co do treści (zawartości) tego dokumentu. W rezultacie, nie istnieją, w ocenie Wnioskodawcy, żadne ustawowe wymogi, które nakazywałyby, aby certyfikat rezydencji wskazywał dokładnie okres swojej ważności. Wnioskodawca wskazał, iż mając na uwadze fakt, że dokument potwierdzający rezydencję podatkową wydają odpowiednie instytucje podatkowe wszystkich państw świata, wprowadzenie jednolitego wzorca takiego dokumentu jest w istocie niemożliwe. Nie jest także możliwe, aby organy podatkowe wydające certyfikaty rezydencji w jednym państwie uwzględniały wymogi w zakresie kształtu tego dokumentu, jakie stawiane są przez organy podatkowe innego państwa. Z tego względu, spotykane w praktyce certyfikaty rezydencji przyjmują rozmaite formy, tj. niektóre wyraźnie stwierdzają, że podatnik jest/był rezydentem podatkowym w danym okresie, inne zawierają tylko datę wydania, jeszcze inne nie zawierają żadnej daty, ograniczając się do stwierdzenia faktu rezydencji podatkowej podatnika.

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawa pdop nie nakłada na płatników żadnych obowiązków związanych z odnowieniem certyfikatów, uzyskaniem przedłużenia ich ważności, bądź też obowiązkiem przedłożenia aktualnego certyfikatu przy każdej wypłacie. Certyfikat rezydencji jest w istocie zaświadczeniem, a więc dokumentem potwierdzającym istnienie określonego stanu faktycznego na dzień jego wydania. Z charakteru tego dokumentu wynika, zdaniem Spółki, że w braku odmiennej wzmianki w treści certyfikatu, zachowuje on ważność tak długo, jak długo nie ulega zmianie stan faktyczny w nim potwierdzony.

Zdaniem Spółki, powyższy wniosek dotyczy wszystkich certyfikatów rezydencji bez względu na to, czy w swojej treści:

1. wyraźnie stwierdzają, że podatnik jest/był rezydentem podatkowym w danym okresie,
2. zawierają tylko datę wydania lub
3. w ogóle nie zawierają żadnej daty, ograniczając się jedynie do stwierdzenia faktu rezydencji podatkowej podatnika.
   
   

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca odwołał się do treści rozstrzygnięć organów skarbowych. Przykładowo, w interpretacji prawa podatkowego z dnia 10 grudnia 2009 r., sygn.: IPPB4/415-648/09-2/JK2. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wskazał, że ‚„Przepisy nie regulują kwestii jak długo certyfikat rezydencji, wydany przez właściwy organ administracji podatkowej, zachowuje swoją aktualność, a tym samym ważność, dlatego można uznać, iż certyfikat zachowuje ważność tak długo, jak długo nie ulega zmianie potwierdzony w nim stan faktyczny”. Stanowisko takie zaprezentowane zostało również w następujących rozstrzygnięciach: interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 28 kwietnia 2010 r., (sygn. IBPBI/2/423-206/10/MO) oraz z dnia 2 października 2008 r. (sygn. IBPB3/423-590/08/PP), a także w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 listopada 2009 r. (sygn. IPPB5/423-533/09-2/MB).

Opierając się na interpretacji przepisów organów skarbowych przedstawionej w powyższych pismach, Wnioskodawca przyjął, iż ważność certyfikatu rezydencji nie jest ograniczona żadnym oznaczonym okresem i zależy jedynie od dotyczących podatnika okoliczności faktycznych.

Spółka podkreśliła, że art. 9 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej statuuje zasadę ogólną, zgodnie z którą Polska przestrzega wiążącego ją prawa międzynarodowego. Wnioskodawca wskazał, iż nadrzędnym celem prawa wspólnotowego Unii Europejskiej oraz bilateralnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania jest zniesienie opodatkowania dochodu nierezydenta uzyskanego w państwie źródła bądź jednokrotne opodatkowanie tego dochodu według preferencyjnej stawki. W opinii Spółki, w tym kontekście art. 26 ust. 1 ustawy o pdop powinien być interpretowany możliwie szeroko, tj. w sposób nie naruszający art. 9 Konstytucji i umożliwiający pogodzenie jego treści z normami wiążącego Polskę prawa międzynarodowego. Interpretacja art. 26 ust. 1 ustawy pdop powinna zatem, w ocenie Wnioskodawcy, uwzględniać sytuację, w której przedstawiony certyfikat rezydencji został wydany w terminie wcześniejszym niż moment uzyskania dochodu podlegającego opodatkowaniu w państwie źródła, jeśli stwierdzony w tym dokumencie stan faktyczny pozostaje niezmieniony w latach następnych. Każda inna interpretacja art. 26 ust. 1 ustawy pdop w zakresie aktualności certyfikatu rezydencji będzie, zdaniem Wnioskodawcy, niweczyć cel legislacyjny, jakiemu przyświecają postanowienia umów o unikaniu opodatkowania, prowadząc w konsekwencji do tworzenia zbędnych obciążeń biurokratycznych wewnątrz administracji podatkowej, utrudniających korzystanie przez podatników z wiążących Polskę norm międzynarodowego prawa podatkowego. Spółka zauważyła, że z zawartych przez Polskę umów o unikaniu podwójnego opodatkowania nie wynika obowiązek przedstawienia certyfikatu rezydencji beneficjenta płatności. Wymóg ten określony został jedynie w ustawie pdop, co nie pozostaje bez wpływu na interpretację skutków nieprzedstawienia aktualnego certyfikatu rezydencji dla możliwości stosowania norm przewidzianych w międzynarodowych umowach podatkowych. Wnioskodawca przytoczył fragment uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 15 marca 2006 r. (sygn. I SA/O1 36/06). ,,(..)O ile przy dokonaniu wykładni przepisów podatkowych prawa wewnętrznego przyjęta jest reguła, by w pierwszej kolejności stosować wykładnię językową to reguły tej nie można wprost zastosować do postanowień zawartych przez Polskę umów dwustronnych. Konieczność dokumentowania określonego stanu faktycznego certyfikatem rezydencji nie wynika z umów o unikaniu podwójnego (…).”

Reasumując, Spółka stoi na stanowisku, że płatnik nie jest zobowiązany w każdym roku posiadać nowego certyfikatu rezydencji podatkowej. Jednocześnie, zdaniem Spółki, aktem wystarczającej staranności będzie w takim przypadku uzyskiwanie od stałych kontrahentów potwierdzenia (np. w drodze korespondencji elektronicznej), iż w roku dokonywania wypłaty siedziba podatnika dla celów podatkowych nie uległa zmianie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje w zakresie:

• aktualności certyfikatu rezydencji, który nie wskazuje daty ważności za prawidłowe,

• aktualności certyfikatu rezydencji, który wskazuje datę ważności za nieprawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (j. t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Z przytoczonej definicji wynika, że płatnik jest podmiotem, który na mocy przepisów prawa podatkowego mimo, że nie jest podatnikiem to jest zobowiązany do wykonania obowiązków obciążających podatnika – obliczenie podatku i jego wpłata do organu podatkowego. Obowiązek pobrania obliczonego podatku od podatnika wynika z samej istoty instytucji płatnika. Płatnik zazwyczaj jest podmiotem realizującym określone czynności faktyczne lub prawne związane z prawno podatkowym stanem faktycznym i dlatego określa się go mianem podmiotu dokonującego poboru podatku u źródła. Płatnik jest podmiotem, który ma obowiązek pobrać podatek u źródła i wpłacić go do organu niejako „w imieniu podatnika”. Z przytoczonej definicji zawartej w art. 8 Ordynacji podatkowej wynika, że płatnik obowiązany jest do podjęcia działań w ramach stosunku prawno podatkowego łączącego podatnika ze związkiem publicznoprawnym, wniosek taki wynika z faktu, że płatnik ma obowiązek pobrać podatek, który zgodnie z art. 5 Ordynacji podatkowej należy traktować jako przedmiot zobowiązania podatkowego, a zatem działania płatnika mają na celu wykonanie tego zobowiązania.

W myśl art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat.

Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Zgodnie z art. 4a pkt 12 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) certyfikatem rezydencji jest zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika.

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności dokonuje na rzecz kontrahentów zagranicznych wypłat podlegających w Polsce opodatkowaniu podatkiem u źródła. Spółka - jako płatnik - jest zobowiązana do obliczenia, i pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłat dokonywanych na rzecz kontrahentów będących nierezydentami oraz wpłacenia go na rachunek właściwego urzędu skarbowego. Odbiorcy płatności dokonywanych przez Spółkę przedstawiają jej certyfikaty rezydencji podatkowej wydane przez władze podatkowe państwa ich rezydencji podatkowej. W związku z faktem, iż nie obowiązuje określony wzór certyfikatu rezydencji, w praktyce zdarza się, że kontrahenci Spółki przedstawiają certyfikaty, bez oznaczonej w treści dokumentu daty jego ważności.

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, certyfikat rezydencji jest dokumentem wydawanym przez właściwą administrację podatkową, potwierdzającym określony stan faktyczny – miejsce rezydencji podatnika dla celów podatkowych, którym w przypadku podatników podatku dochodowego od osób prawnych jest miejsce siedziby. Wydając takie zaświadczenie właściwy organ potwierdza, że – na moment wydania tego dokumentu bądź na moment w nim określony – stan faktyczny wskazany w jego treści jest zgodny ze stanem faktycznym, wynikającym z ewidencji, rejestrów prowadzonych przez ten organ bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. Certyfikat może zatem dotyczyć wyłącznie zaistniałych, tj. teraźniejszych lub przeszłych stanów faktycznych, nigdy przyszłych okoliczności faktycznych. Zaświadczenie to nie może dotyczyć stanów przyszłych, które dopiero mogą (albo i nie) wystąpić. Oznacza to, że realizacja jakichkolwiek uprawnień przewidzianych odpowiednią umową o unikaniu podwójnego opodatkowania może nastąpić jedynie w oparciu o certyfikat rezydencji osoby zagranicznej obejmujący sobą dzień dokonania wypłaty.

W konsekwencji, certyfikat rezydencji stanowi również dokument, z którego wynika, czy od wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dokonywanych na rzecz danego podatnika, powinien zostać pobrany podatek, a jeśli tak, jaka stawka podatku, tj. wynikająca z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych czy postanowień stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania powinna zostać zastosowana.

Wnioskodawca podniósł, iż z zawartych przez Polskę umów o unikaniu podwójnego opodatkowania nie wynika obowiązek przedstawienia certyfikatu rezydencji beneficjenta płatności, co powinno mieć wpływ na interpretację skutków nieprzedstawienia aktualnego certyfikatu rezydencji dla możliwości stosowania norm przewidzianych w międzynarodowych umowach podatkowych. Wnioskodawca wskazał, iż wymóg ten określony został jedynie w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Jednakże kwestia posiadania certyfikatu rezydencji nie powinna być rozpatrywana w aspekcie materialno prawnego warunku stosowania umowy międzynarodowej, lecz środka dowodowego, za pomocą którego zainteresowany podmiot wykazać może posiadanie siedziby w określonym państwie. Dopiero bowiem potwierdzenie w taki sposób siedziby podmiotu zagranicznego, pozwala ocenić, czy z państwem rezydencji podatkowej podatnika Rzeczpospolita Polska zawarła umowę zapobiegającą podwójnemu opodatkowaniu oraz przyjęcie postanowień do stosowania przy obliczeniu i poborze podatku.

W razie wątpliwości, to na płatniku spoczywa ciężar udowodnienia, że prawidłowo zrealizował ciążące na nim obowiązki. Zgodnie bowiem z art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej, płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

W aktualnym stanie prawnym na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych brak jest unormowań definiujących okres ważności certyfikatu rezydencji. Zatem należy uznać, że certyfikat zachowuje ważność tak długo, jak długo stan faktyczny w nim zawarty nie ulega zmianie. Oczywiście zasada ta nie ma zastosowania w sytuacjach, w których treść certyfikatu określa termin jego ważności wskazując rok podatkowy, bądź też konkretnie wskazuje okres czasu na jaki certyfikat został wydany.

Certyfikat rezydencji ma służyć przede wszystkim płatnikowi w ustaleniu czy powinien pobrać podatek według stawki wynikającej z umowy, czy też według stawki krajowej. Płatnik będzie musiał, w razie konieczności, udowodnić, że miał prawo zastosować korzystniejsze regulacje wynikające z umowy. W przeciwnym razie będzie odpowiadał za nieprawidłowo potrącony podatek.

Certyfikat jest zaświadczeniem, a więc dokumentem potwierdzającym określony stan faktyczny na dzień jego wydania, a także – o ile wynika to z jego treści – również w przeszłości. Zaświadczenie to, nie może dotyczyć stanów przyszłych, które dopiero mogą (albo i nie) wystąpić. Oznacza to, że realizacja jakichkolwiek uprawnień przewidzianych odpowiednią umową o unikaniu podwójnego opodatkowania może nastąpić jedynie w oparciu o certyfikat rezydencji osoby zagranicznej obejmujący sobą dzień dokonania wypłaty.

Należy jednocześnie podkreślić, iż w myśl art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Natomiast na mocy art. 194 § 1 tej ustawy, dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. Stąd dopuszczalne jest w przypadku certyfikatów które nie wskazują okresu na jaki zostały wystawione, uzyskanie od podatnika w następnych latach pisemnego lub mailowego potwierdzenia, iż dane wynikające z owego certyfikatu nie uległy zmianie.

Jednakże w przypadku certyfikatów rezydencji, w których treść certyfikatu określa termin jego ważności wskazując rok podatkowy, bądź też konkretnie wskazuje okres czasu na jaki certyfikat został wydany pozostają aktualne dopóki stan faktyczny w nich zawarty nie ulegnie zmianie bądź też nie upłynie termin jego ważności.

Ani polskie prawo podatkowe, ani też postanowienia międzynarodowych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania nie regulują kwestii dotyczących okresu ważności certyfikatu rezydencji. Nie można jednak na tej podstawie wnioskować, iż w przypadku certyfikatów, których treść wprost wskazuje okres na jaki następuje potwierdzenie rezydencji podatkowej, po upływie tego okresu nadal stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone.

Poszczególne państwa stosują zróżnicowane formy certyfikatów rezydencji. Ustawodawca przewidując problem różnorodności procedur administracyjnych, dopuścił dowolność formy certyfikatów rezydencji pod warunkiem zawarcia w nich ściśle określonej treści. Nie można jednak na tej podstawie traktować poszczególnych elementów formy certyfikatów obowiązujących w danym kraju wybiórczo i stwierdzać, że niektóre z nich są nieistotne w świetle polskiego prawa podatkowego.

Reasumując, certyfikat rezydencji, który nie wskazuje daty, do której obowiązuje, zachowuje swoją aktualność dopóki nie ulegnie zmianie wskazany w nim stan faktyczny. Jeżeli jednak zmianie ulegnie stan faktyczny przedstawiony w certyfikacie rezydencji lub też treść certyfikatu rezydencji wprost określa termin jego ważności bądź też konkretnie wskazuje okres czasu na jaki certyfikat został wydany, po upływie tego terminu nie może stanowić podstawy do zastosowania właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.