INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 15 czerwca 2010 r. (data wpływu 18 czerwca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie podstawy obliczenia podatku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 czerwca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie podstawy obliczenia podatku.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą polegającą na projektowaniu, nadzorowaniu oraz budowaniu budynków w tym również w celu dalszej sprzedaży. Działalność rozpoczęto w dniu 1 kwietnia 2006 r., prowadzona jest podatkowa księga przychodów i rozchodów. Na koniec każdego roku podatkowego Wnioskodawca sporządza spis z natury. W spisie tym ujmuje między innymi materiały wykorzystane przy budowie budynków, które zostały wzniesione w celu dalszej sprzedaży. W latach 2007-2009 Zainteresowany wybudował budynek mieszkalny jednorodzinny. Koszty związane z budową zaliczane były do kosztów uzyskania przychodu, a na koniec roku podatkowego zostały uwzględnione w spisie z natury. W 2010 roku nie ponosi już kosztów budowy.

W przypadku sprzedaży budynku w tym lub w następnym roku podatkowym chciałby w celu ustalenia faktycznych dochodów firmy na koniec dowolnego miesiąca (miesiąca sprzedaży budynku) sporządzić remanent posiadanych materiałów, towarów handlowych i robót w toku i przy jego uwzględnieniu ustalić dochód stanowiący podstawę obliczenia zaliczki na podatek dochodowy w sposób określony w art. 24 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca ma prawo na koniec dowolnego miesiąca w trakcie roku podatkowego sporządzić spis z natury posiadanych towarów, materiałów, robót w toku itp. (nie przyjmując zasady sporządzania remanentu na koniec każdego miesiąca w trakcie roku podatkowego) i ustalenia dochodu stanowiącego podstawę obliczenia zaliczki na podatek w sposób określony w art. 24 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. z uwzględnieniem różnic remanentowych na koniec tego miesiąca...

Zdaniem Wnioskodawcy, sporządzenie spisu z natury i ujęcie w podatkowej księdze przychodów i rozchodów na koniec dowolnego miesiąca w trakcie roku podatkowego jest zgodne z obowiązującymi przepisami.

Zgodnie z art. 44 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 o podatku dochodowym od osób fizycznych dochodem z działalności gospodarczej stanowiącym podstawę obliczenia zaliczki u podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów jest różnica pomiędzy wynikającym z tych ksiąg przychodem i kosztami jego uzyskania. Jeżeli jednak podatnik na koniec miesiąca sporządza remanent towarów lub naczelnik urzędu skarbowego zarządzi sporządzenie takiego remanentu dochód ustala się według zasad określonych w art. 24 ust. 2.

Wówczas w myśl art. 24 ust. 2 u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14, a kosztami uzyskania przychodu powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa.

Natomiast kwestię przeprowadzenia remanentu szczegółowo regulują przepisy § 27-29 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Stosownie do treści § 27 ust. 1 ww. rozporządzenia podatnicy są zobowiązani do sporządzenia i wpisania do księgi spisu z natury towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku na dzień 1 stycznia, na koniec każdego roku podatkowego, na dzień rozpoczęcia działalności w ciągu roku podatkowego, a także w razie zmiany wspólnika, zmiany proporcji udziałów wspólników lub likwidacji działalności.

Ponadto zgodnie z § 27 ust. 2 rozporządzenia przewiduje dodatkowo dwie sytuacje, w których można sporządzić remanent: gdy na podstawie odrębnych przepisów jego sporządzenie zarządzi naczelnik US lub gdy osoba prowadząca działalność gospodarczą sporządza go za okresy miesięczne.

Wobec tego zdaniem Wnioskodawcy, przepisy nie ograniczają możliwości sporządzenia remanentu z inicjatywy podatnika na koniec dowolnego miesiąca i ustalenia dochodu stanowiącego podstawę obliczenia zaliczki na podatek dochodowy w sposób określony w art. 24 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. z uwzględnieniem różnic remanentowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 44 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51 poz. 307 ze zm.) dochodem z działalności gospodarczej stanowiącym podstawę obliczenia zaliczki u podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów jest różnica pomiędzy wynikającym z tych ksiąg przychodem i kosztami jego uzyskania. Jeżeli jednak podatnik na koniec miesiąca sporządza remanent towarów, surowców i materiałów pomocniczych lub naczelnik urzędu skarbowego zarządzi sporządzenie takiego remanentu, dochód ustala się według zasad określonych w art. 24 ust. 2.

W myśl art. 24 ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14, a kosztami uzyskania powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa.

Podatnicy rozliczający się z podatku dochodowego na podstawie prowadzonych ksiąg przychodów i rozchodów obowiązani są uwzględniać regulacje wynikające z rozporządzenia Ministra Finansów z 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2003 r. nr 152, poz. 1475 z późn. zm.).

Zgodnie z § 27 ust. 1 ww. rozporządzenia podatnicy są obowiązani do sporządzenia i wpisania do księgi spisu z natury towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadów, zwanego dalej „spisem z natury”, na dzień 1 stycznia, na koniec każdego roku podatkowego, na dzień rozpoczęcia działalności w ciągu roku podatkowego, a także w razie zmiany wspólnika, zmiany proporcji udziałów wspólników lub likwidacji działalności.

Katalog sytuacji, których wystąpienie uzasadnia sporządzenie remanentu rozszerza § 27 ust. 2 rozporządzenia. Przewiduje on jeszcze dwie sytuacje, w których remanent może być sporządzony. Sporządzenie remanentu może wynikać z decyzji podatnika lub obowiązku nałożonego przez naczelnika urzędu skarbowego. Przepis ten stanowi, że spis z natury podlega wpisaniu do księgi także wówczas, gdy osoby prowadzące działalność gospodarczą sporządzają go za okresy miesięczne oraz gdy na podstawie odrębnych przepisów jego sporządzenie zarządził naczelnik urzędu skarbowego.

Powyższe oznacza, że podatnik może z własnej inicjatywy sporządzić spis z natury, wpisać go do księgi przychodów i rozchodów i co za tym idzie ustalać dochód z uwzględnieniem różnic remanentowych (art. 44 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Należy jednak pamiętać, że o sporządzeniu spisu z natury w innych terminach niż na dzień 1 stycznia, 31 grudnia oraz na dzień rozpoczęcia działalności gospodarczej, należy zawiadomić w formie pisemnej właściwego naczelnika urzędu skarbowego w terminie co najmniej siedmiu dni przed datą sporządzenia tego spisu. Obowiązek taki nakłada na podatników przepis § 28 ust. 4 ww. rozporządzenia.

Reasumując stwierdzić należy, że na podstawie obowiązujących przepisów, istnieje możliwość sporządzania remanentu w ciągu roku z inicjatywy Wnioskodawcy. Konsekwencją powyższego będzie ustalanie dochodu stanowiącego podstawę obliczenia zaliczek na podatek dochodowy w sposób określony w art. 24 ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. z uwzględnieniem różnic remanentowych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.