INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 21 lipca 2010 r. (data wpływu do tut. BKIP 22 lipca 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dodatkowego odpisu na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 lipca 2010 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dodatkowego odpisu na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca na wniosek organizacji X działającej w Spółce, w ramach rokowań zespołów negocjacyjnych stron sporu zbiorowego, zawarł Porozumienie z dnia 18 grudnia 2009 r., którego przedmiotem było m.in. przyznanie pracownikom prawa do bonów towarowych wydanych ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Zgodnie z § 2 ww. Porozumienia strony ustaliły, że wysokość kwoty przeznaczonej na zakup bonów zostanie uzgodniona w Załączniku nr 1 do Protokołu z rokowań zespołów negocjacyjnych stron sporu zbiorowego rozpoczętego w dniu 06 lipca 2010 r. przez X.

W wyniku Porozumienia i ustaleń w Załączniku nr 1 Wnioskodawca zasilił Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych dodatkowym odpisem i wpłacił na rachunek Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych w dniu 18 grudnia 2009 r. i 22 grudnia 2009 r. w sumie kwotę 441.600,00 zł.

Za całość kwoty dodatkowego odpisu na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych w wysokości 441.600,00 zł zostały zakupione bony i wydane pracownikom.

W czasie zawierania Porozumienia u Wnioskodawcy nie obowiązywał zakładowy układ zbiorowy pracy, gdyż Zakładowa Umowa Zbiorowa dla pracowników Spółki z dnia 1 października 1993 r. została wypowiedziana przez Wnioskodawcę i uległa rozwiązaniu z dniem 31 grudnia 2008 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy kwotę dodatkowego odpisu na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych można uznać za koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, przepis art. 16 ust. 1 pkt 9 iit b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu.

Zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, odpisy i zwiększenia o których mowa w art. 3-5 obciążają koszty działalności pracodawcy.

Natomiast przepis art. 4 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych określa, że wysokość odpisu na fundusz świadczeń socjalnych kształtuje w sposób dowolny układ zbiorowy pracy, a u pracodawcy którego pracownicy nie są objęci układem zbiorowym postanowienia w tym zakresie może zawierać regulamin wynagradzania.

Regulamin wynagradzania jest zgodnie z art. 9 ust. 1 kodeksu pracy, jednym ze źródeł prawa pracy. W regulaminie wynagradzania pracodawca może ustalić także inne świadczenia związane z pracą i zasady ich przyznawania, które będą zamieszczone w innych regulacjach płacowych niż regulamin wynagradzania. Wynika z tego, że Porozumienie zawarte pomiędzy pracodawcą, a związkami zawodowymi, które jest również źródłem prawa pracy, jeśli zawiera postanowienia dotyczące wypłaty pracownikom świadczeń związanych z pracą i zasady ich przyznawania jest regulaminem wynagradzania. Podkreślić przy tym należy, że o zakwalifikowaniu aktu jako regulamin wynagradzania decyduje nie jego nazwa ale treść normatywna.

Wobec powyższego, stwierdzić należy, że Porozumienie z dnia 18 grudnia 2009 r. jest w istocie regulaminem wynagradzania określającym inne świadczenia związane z pracą i zasady ich przyznawania.

Skoro Porozumienie jest regulaminem wynagradzania to jest aktem, który może dowolnie kształtować wysokość odpisu na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych, a tym samym odpis dokonany na podstawie Porozumienia obciąża koszty działalności pracodawcy.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 ze zm., określanej w dalszej części skrótem „ustawa o pdop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z przepisu tego wynika zatem, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z przychodami tzn. wydatki takie są uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, a rezultatem ich poniesienia jest uzyskanie przychodów oraz zabezpieczenie funkcjonowania źródła przychodów. Co istotne również, muszą być to wydatki, dzięki którym podatnik może osiągnąć przychód podlegający opodatkowaniu.

Jednym z rodzajów kosztów występujących w zakładzie pracy są tzw. koszty pracownicze. Należy jednak pamiętać, że nie każde świadczenie na rzecz pracownika, które stanowi dla niego przychód, może być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów pracodawcy. Pracodawca może bowiem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko te wydatki na rzecz pracowników, które pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b ustawy o pdop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów są jednak odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu. Zasady tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych oraz zasady gospodarowania środkami tego funduszu określa ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 1996r. Nr 70, poz. 335 ze zm. określana w dalszej części „ustawa o ZFŚS”).

Na podstawie art. 6 ust. 1 ustawy o ZFŚS, odpisy i zwiększenia, o których mowa w art. 3-5 i 6a oraz kwoty wypłaconych świadczeń urlopowych, o których mowa w art. 3, obciążają koszty działalności pracodawcy. Przepis ten odnosi się również do odpisów ustalonych na podstawie art. 4 ust. 1 ww. ustawy o ZFŚS, zgodnie z którym u pracodawców, o których mowa w art. 3 ust. 1, układ zbiorowy pracy może dowolnie kształtować wysokość odpisu na Fundusz; może również postanawiać, że Fundusz nie będzie tworzony. Natomiast w myśl art. 4 ust. 2 ustawy o ZFŚS, u pracodawców określonych w art. 3 ust. 1, których pracownicy nie są objęci układem zbiorowym pracy, postanowienia w sprawach, o których mowa w ust. 1, może zawierać regulamin wynagradzania.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż w Spółce na wniosek organizacji związkowej zawarto Porozumienie, którego przedmiotem było m.in. przyznanie pracownikom bonów towarowych. Wnioskodawca w związku z powyższym zasilił Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych dodatkowym odpisem, wpłacając na jego rachunek odpowiednia kwotę. W czasie zawierania Porozumienia, u Wnioskodawcy nie obowiązywał zakładowy układ zbiorowy pracy, gdyż Zakładowa Umowa Zbiorowa dla pracowników Spółki została wypowiedziana przez Wnioskodawcę. Zdaniem Wnioskodawcy, powyższe Porozumienie jest w istocie regulaminem wynagradzania, określającym inne świadczenia związane z pracą i zasady ich przyznawania.

Zgodnie z przepisem art. 772 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeksu pracy (j.t. Dz.U. z 1998 Nr 21, poz. 94 ze zm.), pracodawca ustala w regulaminie wynagradzania warunki wynagradzania pracowników, natomiast zgodnie z § 2, pracodawca może ustalić także inne świadczenia związane z pracą i zasady ich przyznawania. Do grupy postanowień regulaminu ustalających warunki wynagradzania zaliczyć należy wszelkie postanowienia odnoszące się do systemu wynagradzania, składników wynagrodzenia i ich wysokości, zasad przyznawania nagród i premii, dodatków do wynagrodzenia czy wynagrodzenia za czas przestoju.

Tryb ustalania regulaminów wynagradzania określony został w art. 772 § 4 Kodeksu pracy. Regulamin ustala pracodawca, a jeżeli u danego pracodawcy działa zakładowa organizacja związkowa, pracodawca uzgadnia z nią regulamin wynagrodzenia. Zgodnie z przepisem art. 772 § 6 Kodeksu pracy, regulamin wynagradzania wchodzi w życie po upływie dwóch tygodni od dnia podania go do wiadomości pracowników, w sposób przyjęty u danego pracodawcy.

W świetle powyższego dla celów podatkowych odpisy i zwiększenia na ZFŚS tworzone w wysokości określonej w układzie zbiorowym pracy/regulaminie wynagrodzenia stanowią koszt uzyskania przychodów na takich samych zasadach jak odpisy, o których mowa w art. 5 ustawy o ZFŚS, o ile ich równowartość przekazana została na wyodrębniony rachunek bankowy Funduszu. Kwota odpisu stanowi koszt uzyskania przychodu w momencie przekazania środków na rachunek ZFŚS.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż w sytuacji gdyby zawarte Porozumienie rzeczywiście było regulaminem wynagrodzeń (do oceny czego Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów nie jest uprawniony) to na podstawie art. 772 § 6 Kodeksu pracy, obowiązywałby dopiero po upływie dwóch tygodni od momentu podania go do wiadomości pracowników. Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego Spółka dokonała przekazania środków na rachunek ZFŚS w dniach 18 i 22 grudnia 2009 r., czyli przed wejściem w życie Porozumienia.

Zatem Spółka nie może zaliczyć kwoty dodatkowego odpisu na ZFŚS dokonanego w grudniu 2009 r. do kosztów uzyskania przychodów.

Stanowisko Spółki należy uznać zatem za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.