INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 14 czerwca 2010 r. (data wpływu 17 czerwca 2010 r.) uzupełnionym pismami: z dnia 23 sierpnia 2010 r. (data wpływu 25 sierpnia 2010 r.), z dnia 24 sierpnia 2010 r. (data wpływu 27 sierpnia 2010 r.) oraz z dnia 20 września 2010 r. (data wpływu 22 września 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej Ordynacji podatkowej w zakresie możliwości wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku od towarów i usług – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 czerwca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej Ordynacji podatkowej w zakresie możliwości wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku od towarów i usług. Wniosek uzupełniono pismami z dnia: 23 sierpnia 2010 r. (data wpływu 25 sierpnia 2010 r.), z dnia 24 sierpnia 2010 r. (data wpływu 27 sierpnia 2010 r.) oraz z dnia 20 września 2010 r. (data wpływu 22 września 2010 r.) o pełnomocnictwo dla osoby występującej w imieniu Wnioskodawcy, doprecyzowanie stanu faktycznego, przeformułowanie pytania, przedstawienie własnego stanowiska oraz o brakującą opłatę.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie budownictwa i jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

W dniu 4 lipca 2007 r. Zainteresowany wystawił na rzecz kontrahenta fakturę VAT na kwotę Y zł brutto z tytułu końcowego rozliczenia budowy. Termin zapłaty należności upłynął w dniu 11 lipca 2007 r.

Kontrahent Wnioskodawcy nie uregulował należności wynikającej z przedmiotowej faktury VAT. Z uwagi na brak zapłaty należności stwierdzonych fakturą Zainteresowany wystąpił przeciw kontrahentowi na drogę postępowania sądowego z powództwem o zapłatę. Postępowanie dotyczyło nieuregulowanych płatności za kilka faktur, w tym za fakturę VAT. Prawomocnym wyrokiem z dnia 11 marca 2010 r. Sąd Okręgowy Wydział Gospodarczy - Odwoławczy oddalił roszczenie Wnioskodawcy w zakresie, w jakim żądał on zasądzenia od kontrahenta na jego rzecz należności wynikających z faktury VAT. W uzasadnieniu wyroku Sąd stwierdził, że Wnioskodawca nie wykonał usług objętych fakturą VAT i w konsekwencji nie należy mu się wynagrodzenie z tego tytułu.

Niezależnie od toczącego się postępowania sądowego w sprawie o zapłatę, w sierpniu 2007 r. Wnioskodawca uregulował zobowiązania podatkowe z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług co do należności objętych fakturą VAT, wliczając je do dochodu osiągniętego w lipcu 2007 r.

W związku z wydaniem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego z dnia 11 marca 2010 r. Wnioskodawca nie uzyskał i nie uzyska w przyszłości od kontrahenta należności stwierdzonych fakturą VAT, zatem nie uzyskał dochodu stanowiącego podstawę zobowiązania podatkowego z tytułu podatku dochodowego i podatku VAT, tj. kwoty 49.826,92 zł wskazanej na fakturze VAT, które zostało przez Wnioskodawcę uregulowane w sierpniu 2007 r.

Reasumując, Zainteresowany wnosi o udzielenie interpretacji indywidualnej, czy w sytuacji, gdy prawomocnie ustalone zostało przez sąd, iż w związku z wystawioną w 2007 r. fakturą VAT Wnioskodawcy nie należy się wynagrodzenie za wykonaną wadliwie usługę, a więc podatnik nie uzyska wynagrodzenia od kontrahenta z tego tytułu, Zainteresowany może ubiegać się o zwrot nadpłaty w podatku dochodowym i VAT, powstałej w związku z wykazaniem zwiększonego przychodu z transakcji, za którą nie otrzyma wynagrodzenia.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wskazał, że dotychczas nie wystawił faktury korygującej do faktury VAT, jednakże zamierza taką fakturę wystawić.

Ponadto z uzupełnienia do wniosku wynika, iż: „(…) prawomocnie ustalone zostało przez sąd, iż w związku z niewykonaniem przez podatnika usługi, na którą została wystawiona faktura VAT, podatnikowi nie należy się wynagrodzenie za tę usługę (…)”.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle art. 75 § 2 pkt 1 lit. a w zw. z art. 73 § 1 pkt 1 i § 2 pkt 4 Ordynacji podatkowej, Wnioskodawca może dochodzić zwrotu nadpłaty i wystąpić z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty podatku od towarów i usług, zapłaconego w sierpniu 2007 r. od kwoty wskazanej na fakturze VAT wystawionej w lipcu 2007 r., jeżeli nadpłata powstała w związku z wydaniem prawomocnego wyroku sądu powszechnego oddalającego powództwo o zapłatę tej faktury, tj. w konsekwencji Zainteresowany uiścił podatek od towarów usług za 2007 r. w wysokości wyższej od należnej i czy w związku z tym wraz z wnioskiem winien on złożyć korektę deklaracji podatkowej za okres, którego dotyczy nadpłata, tj. za 2007 r....

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle art. 75 § 2 pkt 1 lit. a w zw. z art. 73 § 1 pkt 1 i § 2 pkt 4 Ordynacji podatkowej, w opisanym stanie faktycznym może on dochodzić zwrotu nadpłaty. Zainteresowany winien wystąpić z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty podatku od towarów i usług, zapłaconego w sierpniu 2007 r. od kwoty wskazanej na fakturze VAT wystawionej w lipcu 2007 r., załączając do wniosku korektę deklaracji podatkowej za okres, którego dotyczy nadpłata, tj. za 2007 r. W ocenie Wnioskodawcy, nadpłata dotyczy podatku zapłaconego od kwoty 49.826,92 zł brutto, której Wnioskodawca nie otrzymał i w wyniku prawomocnego orzeczenia sądu powszechnego nie otrzyma, zatem nie uzyskał dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania w 2007 r. W konsekwencji, Wnioskodawca uiścił podatek za 2007 r. w wysokości większej niż należna, co uprawnia go do dochodzenia zwrotu podatku w trybie art. 75 Ordynacji podatkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Obowiązek podatkowy, zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy, powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Zgodnie z art. 19 ust. 4 ustawy, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

W myśl art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. d ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż 30. dnia, licząc od dnia wykonania usług budowlanych lub budowlano-montażowych.

Art. 106 ust. 1 ustawy określa, iż podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (...).

W myśl art. 106 ust. 8 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia:

1. określi szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane, które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania;
2. może określić wzory faktur dla wszystkich lub niektórych rodzajów czynności;
3. może określić przypadki, w których faktury mogą być wystawiane przez inne podmioty niż wymienione w ust. 1 i 2, oraz szczegółowe zasady i warunki wystawiania faktur w takich przypadkach.

Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w powołanym artykule, Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.), zwane dalej rozporządzeniem.

Elementy, jakie co najmniej powinna zawierać faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży, zostały określone w § 5 ust. 1 rozporządzenia i są to:

1. imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;
2. numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11;
3. numer kolejny faktury oznaczonej jako „FAKTURA VAT”;
4. dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również data sprzedaży; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury;
5. nazwa (rodzaj) towaru lub usługi;
6. miara i ilość sprzedanych towarów lub zakres wykonanych usług;
7. cena jednostkowa towaru lub usługi bez kwoty podatku (cena jednostkowa netto);
8. wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
9. stawki podatku;
10. suma wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu;
11. kwota podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
12. kwota należności ogółem wraz z należnym podatkiem.
    
    

W myśl § 9 ust. 1 rozporządzenia, fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem § 10-12.

Na podstawie § 11 ust. 1 i 2 rozporządzenia, w przypadkach określonych w art. 19 ust. 10, ust. 13 pkt 1-5 i 7-11, ust. 16a, 16b oraz ust. 19a ustawy, fakturę wystawia się nie później niż z chwilą powstania obowiązku podatkowego ale nie wcześniej niż 30. dnia przed powstaniem obowiązku podatkowego.

Jak wynika z przytoczonych przepisów, fakturę wystawia sprzedawca (usługodawca) będący podatnikiem podatku od towarów i usług, w celu udokumentowania dokonanej sprzedaży towarów lub świadczonych usług. Faktura VAT jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonej zaszłości gospodarczej), który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa. Prawidłowość materialno-prawna faktury VAT zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt dostawy określonych towarów lub usług. Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi, a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego. Faktura jest więc dokumentem stwierdzającym wystąpienie u podatnika okoliczności powodujących powstanie obowiązku podatkowego.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Stosownie do art. 29 ust. 4 ustawy, podstawę opodatkowania zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4b.

W myśl art. 29 ust. 4a ustawy, w przypadku gdy podstawa opodatkowania ulega zmniejszeniu w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze, obniżenia podstawy opodatkowania podatnik dokonuje pod warunkiem posiadania, przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługi otrzymał korektę faktury, potwierdzenia otrzymania korekty faktury przez nabywcę towaru lub usługi, dla którego wystawiono fakturę. Uzyskanie potwierdzenia otrzymania przez nabywcę towaru lub usługi korekty faktury po terminie złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy uprawnia podatnika do uwzględnienia korekty faktury za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyskano.

Przepis ust. 4a stosuje się odpowiednio w przypadku stwierdzenia pomyłki w kwocie podatku na fakturze i wystawienia korekty faktury do faktury, w której wykazano kwotę podatku wyższą niż należna – art. 29 ust. 4c ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie budownictwa. W dniu 4 lipca 2007 r. wystawił na rzecz kontrahenta fakturę VAT z tytułu końcowego rozliczenia budowy. Termin zapłaty należności upłynął w dniu 11 lipca 2007 r. Kontrahent Wnioskodawcy nie uregulował należności wynikającej z przedmiotowej faktury. Z uwagi na brak zapłaty należności stwierdzonych fakturą Zainteresowany wystąpił przeciw kontrahentowi na drogę postępowania sądowego z powództwem o zapłatę. Postępowanie dotyczyło nieuregulowanych płatności za kilka faktur, w tym za ww. fakturę. Prawomocnym wyrokiem z dnia 11 marca 2010 r. Sąd oddalił roszczenie Wnioskodawcy w zakresie, w jakim żądał on zasądzenia od kontrahenta na jego rzecz należności wynikających z przedmiotowej faktury VAT. W uzasadnieniu wyroku Sąd stwierdził, że Wnioskodawca nie wykonał usług objętych fakturą VAT i w konsekwencji nie należy mu się wynagrodzenie z tego tytułu. W sierpniu 2007 r. Wnioskodawca uregulował zobowiązania podatkowe z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług co do należności objętych fakturą VAT, wliczając je do dochodu osiągniętego w lipcu 2007 r.

W przypadku gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty (art. 108 ust. 1 ustawy). Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy podatnik wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku wyższą od kwoty podatku należnego (art. 108 ust. 2 ustawy).

W takim przypadku ustawodawca przewidział możliwość skorygowania faktur zawartą w przepisach § 13 i § 14 ww. rozporządzenia.

Zgodnie z § 13 ust. 1 rozporządzenia, w przypadku gdy po wystawieniu faktury udzielono rabatów określonych w art. 29 ust. 4 ustawy, podatnik udzielający rabatu wystawia fakturę korygującą.

W myśl § 13 ust. 2 rozporządzenia, faktura korygująca powinna zawierać co najmniej:

1. numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
2. dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca:
   1. określone w § 5 ust. 1 pkt 1-4,
   2. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych rabatem;
3. kwotę i rodzaj udzielonego rabatu;
4. kwotę zmniejszenia podatku należnego.

Stosownie do treści § 13 ust. 3 rozporządzenia, przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio w przypadku:

1. zwrotu sprzedawcy towarów oraz zwrotu nabywcy kwot nienależnych, o których mowa w art. 29 ust. 4 ustawy;
2. zwrotu nabywcy zaliczek, przedpłat, zadatków lub rat, podlegających opodatkowaniu.

Faktury korygujące powinny zawierać wyraz ”KOREKTA” albo wyrazy ”FAKTURA KORYGUJĄCA” (§ 13 ust. 5 rozporządzenia).

W myśl § 14 ust. 1 rozporządzenia, fakturę korygującą wystawia się również, gdy podwyższono cenę po wystawieniu faktury lub w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury.

Mając na uwadze powyższą analizę przepisów oraz przedstawiony stan faktyczny stwierdza się, iż dopiero jak wskazał Zainteresowany w uzupełnieniu do wniosku, prawomocnym wyrokiem sądu zostało ustalone, iż nie doszło do wykonania przez Wnioskodawcę usługi, na którą w 2007 r. została wystawiona faktura VAT. To oznacza, iż okoliczności mające wpływ na ewentualną korektę wystawionej dnia 4 lipca 2007 r. faktury VAT zostały ostatecznie wyjaśnione w związku z wydanym wyrokiem.

Tym samym, Zainteresowany winien do faktury pierwotnej wystawić fakturę korygującą, co jak wynika z uzupełnienia do wniosku zamierza zrobić. Wskazane w art. 29 ust. 4a ustawy, uprawnienie do uwzględnienia korekty faktury za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie zostanie uzyskane spowoduje, że w przypadku ww. faktury korygującej, Wnioskodawca nie będzie składał korekt deklaracji VAT i nie będzie się cofał się do miesiąca, w którym wykazał sprzedaż, tj. w przedmiotowej sytuacji do 2007 r. lecz będzie musiał uwzględnić wartość z korekty w miesiącu uzyskaniu potwierdzenia odbioru faktury korygującej przez nabywcę (kontrahenta).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca uregulował należności wynikające z faktury , stąd jego wątpliwości czy może ubiegać się o zwrot nadpłaty oraz korektę deklaracji podatkowej za okres, którego dotyczy nadpłata.

Stosownie do art. 99 ust. 1 ustawy – podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Zgodnie z art. 99 ust. 2 ustawy, mali podatnicy, którzy wybrali metodę kasową, składają w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy kwartalne w terminie do 25. dni miesiąca następującego po każdym kolejnym kwartale.

Podatnicy, o których mowa w ust. 1, inni niż podatnicy rozliczający się metodą kasową, mogą również składać deklaracje podatkowe, o których mowa w ust. 2, po uprzednim pisemnym zawiadomieniu naczelnika urzędu skarbowego, najpóźniej do 25. dnia miesiąca kwartału, za który będzie po raz pierwszy złożona kwartalna deklaracja podatkowa. Podatnik rozpoczynający w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności podlegających opodatkowaniu dokonuje zawiadomienia, o którym mowa w zdaniu pierwszym, w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym rozpoczął wykonywanie tych czynności – art. 99 ust. 3 ustawy.

Według generalnej zasady zawartej w treści art. 99 ust. 12 ustawy, zobowiązanie podatkowe, kwotę zwrotu różnicy podatku, kwotę zwrotu podatku naliczonego lub różnicy podatku, o której mowa w art. 87 ust. 1, przyjmuje się w kwocie wynikającej z deklaracji podatkowej, chyba że naczelnik urzędu skarbowego określi je w innej wysokości.

Art. 103 ust. 1 ustawy stanowi, iż podatnicy oraz podmioty wymienione w art. 108 są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego (…).

Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) zawiera ogólne zasady korygowania deklaracji, także dotyczące deklaracji składanych dla potrzeb rozliczenia podatku od towarów i usług, niezależnie od regulacji zawartych w samej ustawie o VAT.

Zgodnie z art. 81 § 1 i § 2 cyt. wyżej ustawy, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Podatek od towarów i usług należy do grupy podatków powstających z mocy prawa, który pobierany jest w trybie tzw. samoobliczenia. Dlatego też szczególnie istotną rolę w tym podatku odgrywają deklaracje podatkowe. Przy ich pomocy podatnik określa i zgłasza organowi podatkowemu (deklaruje) wysokość zobowiązania podatkowego. Wprawdzie przepisy ustawy VAT nie zawierają generalnej reguły dotyczącej korekt deklaracji, ani co do przesłanek takiej korekty, ani co do sposobu jej dokonywania, to jednak konieczność korekty powstaje w każdym przypadku, gdy kwota odliczenia byłaby niższa lub wyższa od kwoty odliczenia przysługującego podatnikowi, a także w sytuacjach, gdy po wykazaniu odliczenia uległy zmianie czynniki wpływające na prawo lub wielkość odliczenia.

Korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzeniu. Może ona dotyczyć każdej pozycji deklaracji, np.: określenia wysokości zobowiązania podatkowego, wysokości kwoty zwrotu podatku oraz innych danych zawartych w treści deklaracji (np.: adresu, nr NIP) – o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Skorygowanie deklaracji polega na ponownym – poprawnie już – wypełnieniu jej formularza, z zaznaczeniem, iż w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej już deklaracji. Skorzystanie przez podatnika z wprowadzonej przez ustawodawcę instytucji korekty deklaracji powoduje, że złożona przez niego deklaracja korygująca zastępuje pierwotną (korygowaną) deklarację i pociąga za sobą skutki prawne, pozbawiające jednocześnie pierwotną deklarację mocy prawnej.

I tak, w przypadku, gdy przyczyna korekty powstaje w terminie późniejszym niż sprzedaż, korekta „in plus” powinna zostać ujęta w rozliczeniu za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy, a korekta „in minus” za okres, w którym wystąpiły okoliczności powodujące zmianę wielkości podatku należnego.

W sytuacji, w której złożenie korekty deklaracji pociągałoby za sobą powstanie nadpłaty w podatku od towarów i usług, należy odnieść się do przepisów art. 72-80 Ordynacji, regulujących zasady określania nadpłat.

Stosownie do art. 72 § 1 pkt 1 Ordynacji, za nadpłatę uważa się kwotę nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku.

Zgodnie z art. 73 § 1 pkt 1 Ordynacji, nadpłata powstaje, z zastrzeżeniem § 2, z dniem zapłaty przez podatnika podatku nienależnego lub w wysokości większej od należnej.

Według art. 73 § 2 ustawy Ordynacji, nadpłata powstaje z dniem złożenia:

1. zeznania rocznego – dla podatników podatku dochodowego;
2. deklaracji podatku akcyzowego – dla podatników podatku akcyzowego;
3. deklaracji o wpłatach z zysku za rok obrotowy – dla jednoosobowych spółek Skarbu Państwa i przedsiębiorstw państwowych;
4. deklaracji kwartalnej dla podatku od towarów i usług – dla podatników podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 75 § 1 Ordynacji, jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku.

Stosownie do art. 75 § 2 pkt 1 lit. a Ordynacji, uprawnienie określone w § 1 przysługuje również podatnikom, których zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób przewidziany w art. 21 § 1 pkt 1, jeżeli w zeznaniach (deklaracjach), o których mowa w art. 73 § 2, wykazali zobowiązanie podatkowe nienależne lub w wysokości większej od należnej i wpłacili zadeklarowany podatek albo wykazali nadpłatę w wysokości mniejszej od należnej.

W przypadkach, o których mowa w § 2 pkt 1 lit. a i b oraz w pkt 2 lit. a i b podatnik, płatnik lub inkasent równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty są obowiązani złożyć skorygowane zeznanie (deklarację) – art. 75 § 3 Ordynacji.

Mając na uwadze powołane przepisy oraz opis sprawy w odpowiedzi na postawione pytanie stwierdza się, że prawomocny wyrok sądu nie może być podstawą do wystąpienia przez Zainteresowanego z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku od towarów i usług oraz jego zwrot, w myśl art. 75 § 2 pkt 1 lit. a w zw. z art. 73 § 1 pkt 1 i § 2 pkt 4 Ordynacji podatkowej. Bowiem podstawą do skorygowania deklaracji i wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty jest otrzymanie potwierdzenia odbioru wystawionej przez sprzedawcę (świadczącego usługę) faktury korygującej.

Jednakże jak wskazano powyżej, w przedmiotowej sprawie wystawiona faktura korygująca oraz potwierdzenie jej odbioru jest podstawą do obniżenia przez Wnioskodawcę podatku należnego za okres otrzymania potwierdzenia odbioru faktury korygującej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Wniosek w części dotyczącej ustawy Ordynacji podatkowej w zakresie możliwości wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych rozstrzygnięto w dniu 1 października 2010 r. interpretacją indywidualną nr ILPB1/415-702/10-7/AGr.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.