Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/415-1302/12-4/AM
z 8 stycznia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 15.10.2012 r. (data wpływu 16.10.2012 r.) uzupełnionym pismem (data nadania14.12.2012 r., data wpływu 17.12.2012 r. złożonym na wezwanie Nr IPPB1/415-1302/12-2/AM z dnia 03.12.2012 r. (data nadania 04.12.2012 r., data doręczenia 11.12.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia stawki amortyzacyjnej- jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16.10.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Pracownia Projektowa jest firmą działającą na rynku projektowym. Firma od kilku lat ma podpisaną stałą współpracę ze spółką Y. s.c., z którą wspólnie realizują duże projekty infrastrukturalne dla przemysłu gazowniczego.

W ramach pozarolniczej działalności gospodarczej firma planuje zakupić samolot ultralekki, który będzie stanowił środek trwały. Zakup samolotu wiąże się z koniecznością jego hangarowania. W wyniku rozpoznania rynku stwierdzono konieczność wynajęcia lub zakupu hangaru. Niestety nie znaleziono miejsca do wynajmu w istniejących obiektach. Znaleziono hangar, w którym jeden z czterech współwłaścicieli wybudowanego w 2009 roku obiektu za łączną kwotę ok. 191 000 PLN, jako lekkiej konstrukcji stalowej zdecydował się na sprzedaż swoich udziałów w konstrukcji za kwotę ok. 45 000 PLN. Lekka konstrukcja stalowa wykorzystywana, jako hangar została zmontowana na części nieruchomości położonej pod W, należącej i wydzierżawionej od Aeroklubu na okres 15 lat. Umowa dzierżawy została podpisana do 2020 roku. Zgodnie z umową dzierżawy po tym okresie dzierżawca może przedłużyć okres dzierżawy albo zażądać usunięcia konstrukcji i przywrócenie terenu do stanu pierwotnego. Lekka konstrukcja składa się ze słupów stalowych stanowiących oparcie dla konstrukcji kratowej wiązarów konstrukcji dachu. Ściany zewnętrzne wykonane zostały ze stalowej blachy trapezowej ocynkowanej mocowanej do układu stalowych słupów i rygli ściennych.

Hangar składa się z

1. części trwale związanej z gruntem obejmującej:
   • żelbetonowe stopy prefabrykowane, montowane na podlewkach betonowych (pod słupy stalowe ścian zewnętrznych),
   • prefabrykowane podwaliny żelbetowe (pod ściany osłonowe).
2. części nie związanej trwale z gruntem obejmującej:
   • słupy stalowe ścian zewnętrznych,
     
   • stalowe wiązary kratowe oparte na stosłupach stalowych i przymocowane do nich za pomocą śrub,
     
   • stalowe rygle ścienne podporowe obudowy ścian przykręcone do słupów za pomocą śrub,
     
   • stalowe tężniki międzysłupowe,
   • stalowe pławie kratowe oparte na wiązarach kratowych i przymocowane do nich przy pomocy śrub,
     
   • stalowe kątowniki podporowe mocowane wkrętami samo gwintującymi,
     
   • stalowe stężenia połaciowe,
   • pokrycie dachu ze stalowej blachy trapezowej ocynkowanej,
     
   • obudowę ścian ze stalowej blachy trapezowej ocynkowanej.
     
   
   
   

Całość elementów lekkiej konstrukcji stalowej została dostarczona na miejsce przez wyspecjalizowaną firmę wykonawczą, a następnie zmontowana i połączona ze sobą. Konstrukcję stalową w przypadku rozwiązania umowy dzierżawy z Aeroklubem będzie można rozebrać i zmontować w innym miejscu. Demontaż słupów możliwy będzie po uprzednim usunięciu obudowy ścian wykonanych ze stalowej blachy trapezowej ocynkowanej.

W piśmie z dnia 14.12.2012 r. będącym uzupełnieniem do wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej (ORD-IN) z dnia 15.10 2012 roku Wnioskodawca uzupełnił informacje dotyczące przedstawionego zdarzenia przyszłego, a mianowicie wskazał, iż:

1. Lekka konstrukcja stalowa hangaru będzie stanowiła środek trwały.
   
2. Konstrukcja stalowa hangaru nie jest trwale związana z gruntem gdyż można ja zdemontować bez utraty właściwości z demontowanych elementów i zamontować w innym miejscu
   
3. Konstrukcja stalowa hangaru zostanie zakwalifikowana do grupy środków trwałych tj. wolno stojących obiektów nie związanych trwale z gruntem:
   • grupa 8.
   • podgrupa 80.
   • rodzaj 806.
     
   
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Jaką należy zastosować stawkę amortyzacyjną dla części hangaru lotniczego nie związanej trwale z gruntem?

Zdaniem Wnioskodawcy konstrukcja stalowa nie jest trwale związana z gruntem. Należy, zatem zaklasyfikować obiekt do grupy 8 KŚT, rodzaju 806 i zastosować stawkę amortyzacyjną 10% w skali roku. Przy określeniu stawki amortyzacyjnej dla części nie związanej trwale z gruntem konstrukcji stalowej - jako samodzielnego środka trwałego - z opisu rodzaju 806 KŚT, w ramach, którego stosuje się 10% stawkę amortyzacji wynika, że obejmuje on różnego typu obiekty wolnostojące, nie związane w sposób trwały z gruntem, zaliczone do środków trwałych.

W podgrupie 10 KŚT „Budynki niemieszkalne” w wyszczególnionych rodzajach są wymienione hangary lotnicze. Jednak rodzaj „Budynki transportu i łączności”, które obejmują hangary lotnicze, dotyczy obiektów budowlanych trwale powiązanych z gruntem, wydzielonych z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiadających fundamenty i dach.

Część lekkiej konstrukcji stalowej nie jest trwale związana z gruntem, pomimo częściowego usytuowania na fundamentach, stanowi samodzielny środek trwały, gdyż można go zdemontować bez utraty właściwości zdemontowanych elementów i zmontować w innym miejscu.

W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że w stosunku do niezwiązanego trwale z gruntem hangaru, spełniającego kryteria samodzielnego obiektu, nie związanego w sposób trwały z gruntem oraz nieposiadającego fundamentów należy zastosować 10% stawkę amortyzacyjną. W praktyce tego typu konstrukcje stalowe wykonane z elementów stalowych są dostarczane na miejsce montażu i przykręcane śrubami do elementów betonowych. Można je rozmontować i zmontować w innym miejscu. Nie są więc trwale związane z gruntem i nie mają fundamentów niezbędnych przy budynkach i budowlach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych – wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
   
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
   
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Podatnicy mogą - stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy - uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
   
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
   
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Stosownie do przepisu art. 22h ust. 2 ustawy, podatnicy dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji przed rozpoczęciem amortyzacji środka trwałego, wybraną metodę należy stosować do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Jak stanowi przepis art. 22i ust. 1 powołanej powyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. Stawki amortyzacyjne ustalone w wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik do ww. ustawy są przyporządkowane do określonych symboli Klasyfikacji Środków Trwałych. W związku z tym, aby ustalić stawkę amortyzacyjną konieczne jest określenie, do jakiej grupy (podgrupy, rodzaju) Klasyfikacji Środków Trwałych środek trwały należy. Jest to konieczne dla właściwego ustalenia stawki amortyzacyjnej.

Z treści złożonego wniosku wynika, że lekka konstrukcja stalowa hangaru będzie stanowiła środek trwały, która nie jest trwale związana z gruntem oraz istnieje możliwość jej demontażu (bez utraty właściwości zdemontowanych elementów). Wnioskodawca wskazał, iż hangar lotniczy nie związany trwale z gruntem należy zaliczyć do grupy 8, podgrupy 80, rodzaju 806 KŚT.

Opierając się, zatem wyłącznie na zawartych we wniosku informacjach, iż hangar lotniczy, który nie jest związany trwale z gruntem i stanowi odrębny środek trwały i prawidłowo został zakwalifikowany przez Wnioskodawcę do grupy 8 Klasyfikacji Środków Trwałych, to stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 10%.

A zatem stanowisko Wnioskodawcy w sprawie przyporządkowania stawki amortyzacyjnej do wskazanego (grupowania) środka trwałego tj. hangaru lotniczego nie związanego trwale z gruntem jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.