Powrót

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 22.10.2012 r. (data wpływu 25.10.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25.10.2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka S.L. produkuje precyzyjne komponenty aluminiowe mające szerokie zastosowanie w przemyśle motoryzacyjnym, w tym między innymi osie zwijacza pasa bezpieczeństwa. Osie zwijacza pasa bezpieczeństwa (dalej: „komponenty”) sprzedawane są na rzecz nabywców z terytorium Polski, Niemiec oraz Czech (dalej: „ostateczni nabywcy”). Komponenty te wytwarzane są w fabryce na terytorium Hiszpanii i wysyłane do ostatecznych nabywców z terytorium Hiszpanii na terytorium Polski, Czech lub Niemiec.

W drodze do ostatecznych nabywców komponenty poddawane są czynnościom o charakterze wykończeniowym, wykonywanym na rzecz Spółki przez usługodawcę na terytorium Polski. Czynności te sprowadzają się do kontroli wizualnej, sortowania, ewentualnego usuwania tzw. nadlewów aluminium poprzez szlifowanie komponentów i czyszczenia. Z technicznego punktu widzenia czynności te nie zmieniają charakteru komponentu, nie powstaje w ich wyniku nowy wyrób ani nie zmienia się klasyfikacja statystyczna komponentu. Udział wartości czynności wykonywanych na terytorium Polski w całkowitej wartości komponentu jest nieznaczny — wynosi około 4% ceny sprzedaży komponentu. Okres pozostawania komponentów u usługodawcy w Polsce nie był dotychczas szczegółowo monitorowany przez Spółkę, ale nie powinien przekraczać on zasadniczo 14 dni. Może zdarzać się jednak, że poszczególne dostawy komponentów mogą pozostawać u usługodawcy dłużej.

Dostawy komponentów na rzecz ostatecznych nabywców odbywają się po złożeniu przez nich zamówień. Po otrzymaniu konkretnego zamówienia Spółka przygotowuje wysyłkę towarów z terytorium Hiszpanii. Zdarza się, że ilość wysyłanych komponentów przekracza ilość wynikającą z zamówienia ostatecznego nabywcy. Dodatkowe komponenty wysyłane są na wypadek zidentyfikowania przez usługodawcę w Polsce wadliwych komponentów. Wadliwe towary wysyłane są z powrotem do Spółki na terytorium Hiszpanii.

Wnioskodawca wysyła komponenty z terytorium Hiszpanii do konkretnych, zidentyfikowanych nabywców ostatecznych. Na ogół komponenty te są wykonywane zgodnie z wytycznymi konkretnych nabywców ostatecznych i dostosowane do ich indywidualnych wymagań. Oznacza to, że dane komponenty, co do zasady, nie mogą być sprzedane przez Spółkę na rzecz innego odbiorcy niż ten, który je zamówił.

Spółka jest zarejestrowana dla celów podatku od wartości dodanej na terytorium Hiszpanii oraz na terytorium Polski (także dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych). Nabywcy ostateczni są podatnikami zarejestrowanymi dla celów podatku od wartości dodanej w swoich krajach (w tym także dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przemieszczenie komponentów na terytorium Polski, w związku z obróbką wykończeniową, skutkuje obowiązkiem rozpoznania przez Spółkę wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium Polski, przy założeniu (w przypadku komponentów przeznaczonych dla odbiorców z Czech i Niemiec), że od momentu. w którym komponenty przemieszczono na terytorium Polski do momentu opuszczenia przez nie terytorium Polski nie upłynęło więcej niż 90 dni...

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Spółki, w przypadku komponentów sprzedawanych na rzecz ostatecznych nabywców z terytorium Czech czy Niemiec, czasowe przemieszczenie komponentów na terytorium Polski nie skutkuje obowiązkiem rozpoznania przez Spółkę wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium Polski, pod warunkiem, że komponenty opuszczą terytorium Polski w ciągu nie więcej niż 90 dni od ich przemieszczenia na terytorium Polski.

W przypadku komponentów przeznaczonych na rynek polski (dla polskich nabywców ostatecznych), także przemieszczenie komponentów przez Wnioskodawcę na terytorium Polski nie będzie skutkować obowiązkiem rozpoznania przez Spółkę wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów (pomimo niespełnienia warunku opuszczenia terytorium Polski w ciągu 90 dni). W takim przypadku bowiem, w opinii Spółki, obowiązek wykazania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium Polski powstanie dla polskiego ostatecznego nabywcy.

Zgodnie z brzmieniem art. 9 ust. 1 ustawy o VAT przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz (dalej również jako: „wewnątrzwspólnotowe nabycie w zakupie”).

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o VAT przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika (dalej również jako: „wewnątrzwspólnotowe nabycie w przemieszczeniu”).

Wyjątki od tej reguły wskazane są w art. 12 ustawy o VAT. Przykładowo, punkt 5 ustępu 1 tego artykułu mówi, że przemieszczenia towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1 przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz nie uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w przypadku gdy towary mają być przedmiotem czynności odpowiadającej wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów dokonanej przez tego podatnika na terytorium państwa członkowskiego, z którego są przemieszczane na terytorium kraju, pod warunkiem że od momentu, w którym towary przemieszczono na terytorium kraju, do momentu opuszczenia przez te towary terytorium kraju, w wykonaniu czynności odpowiadającej wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów, nie upłynęło więcej niż 90 dni.

Przemieszczenie komponentów na terytorium Polski (w związku z obróbką wykończeniową) dokonywane jest przez Wnioskodawcę po otrzymaniu konkretnego zamówienia złożonego przez ostatecznego nabywcę, celem przeniesienia na nabywcę prawa do dysponowania komponentami jak właściciel.

Przemieszczenie komponentów z terytorium Hiszpanii na terytorium Polski odbywa się więc, zdaniem Wnioskodawcy, w wykonaniu transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów z terytorium Hiszpanii do ostatecznych nabywców, którzy winni rozpoznać z tytułu przedmiotowych transakcji wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w swoich krajach (tj. państwach członkowskich zakończenia ich transportu).

Mając na uwadze brzmienie cytowanych wyżej przepisów, zdaniem Spółki, dostawy na rzecz odbiorców z Czech i Niemiec, opisane w stanie faktycznym, nie powinny skutkować obowiązkiem rozpoznania przez Spółkę wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium Polski, gdyż transakcje te spełniają warunki wymienione w art. 12 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT, przy założeniu, że komponenty opuszczają terytorium Polski w ciągu 90 dni od ich przemieszczenia na terytorium Polski (ponieważ Spółka ma świadomość, iż obecny projekt noweli ustawy o VAT przewiduje, że w art. 12 ust. 1 pkt 5 nie będzie już określony 90 dniowy limit pozostawania towarów na terytorium Polski, w przyszłości Spółka rozważa możliwość traktowania wszystkich realizowanych przez siebie dostaw jako nieskutkujących koniecznością rozpoznania przez Spółkę obowiązku podatkowego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium Polski).

W przypadku zaś komponentów przeznaczonych dla polskich nabywców ostatecznych, które nie opuszczają terytorium Polski, ich przemieszczenie skutkuje obowiązkiem rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium Polski, ale nie przez Spółkę, a przez polskich ostatecznych nabywców.

Komponenty wysyłane są przez Spółkę z terytorium Hiszpanii w ramach transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do konkretnych nabywców w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej. Transakcji tej, zdaniem Spółki winno odpowiadać nabycie wewnątrzwspólnotowe komponentów rozpoznane przez ostatecznych nabywców w ich krajach.

Transakcje te nie powinny być traktowane przez Spółkę jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium Polski (tzw. wewnątrzwspólnotowe nabycie w przemieszczeniu) także z uwagi na fakt, iż jednym z warunków takiej klasyfikacji transakcji jest przemieszczenie na terytorium Polski towarów, które mają służyć działalności gospodarczej podatnika. W opinii Spółki, w przypadku komponentów, które zostały wysłane do konkretnych nabywców w innych krajach członkowskich Unii Europejskiej w ramach dostawy wewnątrzwspólnotowej z terytorium Hiszpanii trudno mówić aby miały one służyć działalności gospodarczej Spółki. Nie będą one już bowiem przedmiotem żadnej innej transakcji wykonywanej przez Spółkę, niż ta, która miała już miejsce na terytorium Hiszpanii.

Dodatkowo, zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy o VAT wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu.

Mając to na uwadze, zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku dostaw do ostatecznych nabywców w Czechach, czy na terytorium Niemiec, w żadnym razie nie można twierdzić, że transport towarów kończy się w Polsce. Polska nie będzie zatem miejscem opodatkowania z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. Od samego początku transakcji, tj. od momentu złożenia zamówienia przez ostatecznego nabywcę z terytorium Czech czy Niemiec, wiadomym jest, że miejscem zakończenia transportu komponentów będzie odpowiednio terytorium jednego z tych państw.

Z tego względu, chwilowy przestój komponentów na terytorium Polski w drodze do ostatecznych nabywców w celu dokonania drobnych czynności o charakterze wykończeniowym, w żadnym razie, zdaniem Spółki, nie powinien być traktowany jako zakończenie ich transportu.

W przypadku zaś dostaw do polskich nabywców ostatecznych, transport towarów co prawda zakończy się w Polsce i w efekcie miejscem opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów będzie terytorium Polski, tym niemniej, jak było już wyżej wspominane, zdaniem Wnioskodawcy, obowiązek podatkowy z tego tytułu powstanie nie dla Spółki, a dla ostatecznego nabywcy. W momencie bowiem, w którym zakończy się transport komponentów, towary te będą w dyspozycji ostatecznego nabywcy i to nabywca ten, zdaniem Spółki, winien rozpoznać nabycie wewnątrzwspólnotowe na terytorium Polski.

Spółka podkreśla, iż komponenty nie są wysyłane do usługodawcy w Polsce celem ich składowania, a następnie sprzedaży z/na terytorium Polski. W opinii Spółki, cała operacja — rozpoczynająca się otrzymaniem zamówienia, wysyłką komponentów z terytorium Hiszpanii, poprzez ich finalną obróbkę na terytorium Polski „w drodze” do ostatecznego nabywcy, aż po ich dostarczenie temu nabywcy - konstytuuje jedną transakcję.

Zdaniem Spółki, w przypadku gdy komponenty są wysyłane z terytorium Hiszpanii do konkretnych nabywców w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej w odpowiedzi na otrzymane przez tych nabywców zamówienia, wysyłka taka jest efektem transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy dokonanej przez Spółkę na terytorium Hiszpanii. Okoliczność, że w drodze do ostatecznych nabywców komponenty są poddawane obróbce wykończeniowej na terytorium Polski nie zmienia faktu, że komponenty są przedmiotem dostawy wewnątrzwspólnotowej w kraju ich wysyłki tj. w Hiszpanii, której odpowiada nabycie wewnątrzwspólnotowe dla ostatecznych nabywców, w kraju zakończenia ich transportu.

Jedynym powodem wysyłki towarów z terytorium Hiszpanii jest ich dostawa na rzecz ostatecznych nabywców. Nawet jeśli w drodze do tych nabywców mają miejsce określone czynności dokonywane na tych towarach, z ekonomicznego punktu widzenia, są one elementem tej samej transakcji i nie powinny one skutkować jej sztucznym podziałem.

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Spółki, twierdzenie, że omawiane transakcje rodzą dla Spółki obowiązek podatkowy z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium Polski byłoby nieuzasadnione.

Zdaniem Spółki, jedynie w przypadku gdy transport towarów z terytorium Hiszpanii nie następowałby w efekcie konkretnej transakcji z konkretnym ostatecznym nabywcą albo towary pozostawałyby na terytorium Polski przez okres dłuższy niż 90 dni przemieszczenie komponentów na terytorium Polski skutkowałoby koniecznością rozpoznania przez Wnioskodawcę wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w tzw. przemieszczeniu.

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane w indywidualnej interpretacji z dnia 4 listopada 2011 r. nr IBPP3/443-876/11/DG, w której Minister Finansów stwierdził, że: „(...) jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu przeniesienia na konkretny podmiot prawa do dysponowania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas transakcja WDT w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie. Natomiast, gdy dla wywożonych towarów nie jest jeszcze znany nabywca lub towary mają służyć innym niż ich dostawa czynnościom, wówczas występuje u podatnika WDT w przemieszczeniu towarów, której odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów przez ten sam podmiot na terytorium państwa członkowskiego zakończenia transportu lub wysyłki”.

Podobne stanowisko wyraził Minister Finansów w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach dnia 8 października 2010 r., sygn. IBPP2/443- 560/10/BW, w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach 7 czerwca 2010 r., sygn. IBPP3/443-151/10/BWo, interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie dnia 20 maja 2009 r., sygn. IPPP2/443-292/09-2/PW, interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie 14 maja 2009 r., sygn. IPPP2/443-248/09-2/SAP, interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu 7 stycznia 2009 r., sygn. ILPP2/443-940/08-2/SJ, interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu 25 listopada 2008 r, sygn. ILPP2/443-909/08-2/SJ, interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach 13 listopada 2008 r., sygn. IBPP3/443-625/08/ŁW, interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach 4 lutego 2008 r, sygn. IBPP2/443-231a/07/ICz oraz interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu 27 listopada 2007 r., sygn. ILPP2/443-26/07/GZ.

Ponadto, w interpretacji z 1 czerwca 2010 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPP3/443-189/10-4/MPe) Minister Finansów stwierdził, że: „Treść art. 12 ust. 1 pkt 5 ustawy wskazuje, iż za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów nie uznaje się takiego ich przemieszczenia na terytorium Polski przez podatnika podatku od wartości dodanej, jeżeli towary te mają być przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy dokonanej przez tego podatnika na terytorium państwa członkowskiego, z którego zostały przemieszczone. Przy czym okres przechowywania towarów na terytorium Polski przed ich dostarczeniem do docelowego państwa członkowskiego UE nie może przekroczyć 90 dni. Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca dokona przemieszczenia towarów (tkanin — przypomnienie Wnioskodawcy) na terytorium Polski w celu wykonania na nich usług (szycia odzieży - przypomnienie Wnioskodawcy) przez polskiego Wykonawcę. Towary te będą przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów dokonanej przez Wnioskodawcę na terytorium Niemiec a polski Wykonawca w terminie nie dłuższym niż 90 dni dokona przemieszczenia towarów do kontrahentów Wnioskodawcy w innych krajach członkowskich. Zatem z uwagi na spełnienie wszystkich warunków zawartych w art. 12 ust. 1 pkt 5 ustawy Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do złożenia zgłoszenia rejestracyjnego w Polsce i rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów z tytułu tego przemieszczenia. W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe”.

Takie samo stanowisko wyraził Tomasz Michalik (uznawany za wiodącego eksperta w zakresie VAT na polskim rynku przez Chamber’s Global, International Tax Review oraz The European Legal 500. W rankingu Firm Doradztwa Podatkowego dziennika „Rzeczpospolitej” po raz szósty z rzędu uznany za najlepszego specjalistę w zakresie VAT) w swoim „Komentarzu VAT” (Wydawnictwo CH. Beck, Warszawa 2012, Wydanie 8, strona 162): „Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 6 VATU do wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów nie dochodzi również w przypadku, gdy towary są przemieszczane przez podatnika podatku od wartości dodanej innego niż podatek polski (lub na jego rzecz) na terytorium Polski w celu wykonania w Polsce na tych towarach usługi. (...) Istotne jest natomiast, aby usługi te były wykonane na rzecz owego podatnika podatku od wartości dodanej oraz to, aby towary te zostały w terminie 90 dni od dnia wykonania usługi przemieszczone z powrotem na terytorium państwa członkowskiego, z którego zostały do Polski przywiezione. Przy takim określeniu warunków zwracają uwagę dwa elementy. Po pierwsze towar musi być wywieziony z powrotem do tego samego państwa członkowskiego, z którego został przywieziony. Nie będzie więc objęty niniejszą regulacją przypadek, gdy po wykonaniu stosownych usług towar zostanie wywieziony do innego państwa członkowskiego niż państwo, z którego towar został do Polski przemieszczony (może w takiej sytuacji zostać zastosowane wyłączenie określone w art. 12 ust. 1 pkt 5, pod warunkiem zachowania terminów tam przewidzianych)”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez terytorium kraju, zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy, rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a. Przez terytorium państwa członkowskiego rozumie się przez to terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 4).

Natomiast na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy, to nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Ponadto stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Niemniej jednak w myśl art. 12 ust. 1 pkt 5 ustawy przemieszczenia towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1, przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz nie uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w przypadku gdy towary mają być przedmiotem czynności odpowiadającej wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów dokonanej przez tego podatnika na terytorium państwa członkowskiego, z którego są przemieszczane na terytorium kraju, pod warunkiem że od momentu, w którym towary przemieszczono na terytorium kraju, do momentu opuszczenia przez te towary terytorium kraju, w wykonaniu czynności odpowiadającej wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów, nie upłynęło więcej niż 90 dni.

Zgodnie z ustępem 2 cytowanego artykułu w przypadku gdy ustaną okoliczności, o których mowa w ust. 1, przemieszczenie towarów uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka zarejestrowana dla celów podatku od wartości dodanej na terytorium Hiszpanii oraz na terytorium Polski produkuje komponenty, które sprzedawane są na rzecz nabywców ostatecznych z terytorium Polski, Niemiec oraz Czech będących podatnikami zarejestrowanymi dla celów podatku od wartości dodanej w swoich krajach.

Komponenty te wytwarzane są w fabryce na terytorium Hiszpanii i wysyłane do ostatecznych nabywców z terytorium Hiszpanii na terytorium Polski, Czech lub Niemiec. W drodze do ostatecznych nabywców komponenty poddawane są czynnościom o charakterze wykończeniowym (kontroli wizualnej, sortowaniu, ewentualnemu usuwaniu tzw. nadlewów aluminium poprzez szlifowanie komponentów i czyszczeniu), wykonywanym na rzecz Spółki przez usługodawcę na terytorium Polski. Z technicznego punktu widzenia czynności te nie zmieniają charakteru komponentu, nie powstaje w ich wyniku nowy wyrób ani nie zmienia się klasyfikacja statystyczna komponentu.

Dostawy komponentów na rzecz ostatecznych nabywców odbywają się po złożeniu przez nich zamówień. Po otrzymaniu konkretnego zamówienia Spółka przygotowuje wysyłkę towarów z terytorium Hiszpanii. Wnioskodawca wysyła komponenty z terytorium Hiszpanii do konkretnych, zidentyfikowanych nabywców ostatecznych. Na ogół komponenty te są wykonywane zgodnie z wytycznymi konkretnych nabywców ostatecznych i dostosowane do ich indywidualnych wymagań.

Treść art. 12 ust. 1 pkt 5 ustawy wskazuje, iż za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów nie uznaje się takiego ich przemieszczenia na terytorium Polski przez podatnika podatku od wartości dodanej, jeżeli towary te mają być przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy dokonanej przez tego podatnika na terytorium państwa członkowskiego, z którego zostały przemieszczone. Przy czym okres pozostawania towarów na terytorium Polski przed ich dostarczeniem do docelowego państwa członkowskiego UE nie może przekroczyć 90 dni. W przypadku sprzedaży komponentów na rzecz ostatecznych nabywców z terytorium Czech lub Niemiec komponenty będą przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów dokonanej przez Spółkę na terytorium Hiszpanii. Spółka dokona przemieszczenia komponentów na terytorium Polski w celu wykonania na nich usług przez polskiego usługodawcę a następnie przemieści komponenty do ostatecznych nabywców z terytorium Czech lub Niemiec. Zatem z uwagi na treść art. 12 ust. 1 pkt 5 ustawy Spółka nie będzie zobowiązana do rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów z tytułu przedmiotowego przemieszczenia w przypadku gdy komponenty będą pozostawały na terytorium Polski przez okres krótszy niż 90 dni.

Podobnie Spółka nie będzie zobowiązana do rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w przypadku sprzedaży komponentów na rzecz ostatecznych nabywców z terytorium Polski. Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka dokonuje dostawy komponentów na rzecz ostatecznych nabywców z terytorium Polski jednakże wcześniej towary te poddawane są czynnościom o charakterze wykończeniowym w innej spółce w Polsce. Dostawy komponentów na rzecz ostatecznych nabywców odbywają się po złożeniu przez nich zamówień. Wnioskodawca wysyła komponenty z terytorium Hiszpanii do konkretnych, zidentyfikowanych nabywców ostatecznych. Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie dostawa komponentów poddawanych czynnościom o charakterze wykończeniowym w Polsce a następnie dostarczanych do ostatecznych nabywców również z Polski nie będzie stanowić dla Spółki wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, gdyż przemieszczenie komponentów z terytorium Hiszpanii na terytorium Polski nastąpi w wyniku dokonania dostawy dla konkretnego nabywcy ostatecznego z terytorium Polski.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Powrót