Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-1537/12/AP
z 27 grudnia 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, który wpłynął do tut. Biura 27 września 2012 r., uzupełnionym w dniach 6 i 11 grudnia 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości oraz sposobu amortyzacji budynku, o którym mowa we wniosku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 września 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, m.in. w zakresie możliwości oraz sposobu amortyzacji budynku, o którym mowa we wniosku. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 2 grudnia 2012 r. Znak: IBPBI/1/415-1199/12/AP wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniach 6 i 11 grudnia 2012 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 1 maja 2007 r. Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej. Przedmiotem tej działalności według wpisu do Ewidencji Działalności Gospodarczej jest m.in. wznoszenie kompletnych budynków i ich sprzedaż na własny rachunek oraz wynajem nieruchomości na własny rachunek. Założeniem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej była głównie budowa domu z mieszkaniami na sprzedaż. Decyzją starosty powiatowego z dnia 18 kwietnia 2008 r. Wnioskodawca uzyskał pozwolenie na budowę budynku mieszkalnego z pokojami na wynajem. Tak więc prace budowlane od 2007 r. do chwili złożenia niniejszego wniosku, były prowadzone jako budowa domu z mieszkaniami na sprzedaż z założeniem, że nastąpi zmiana warunków budowy przez starostę powiatowego po zmianie planu zagospodarowania przestrzennego.

Prowadzona działalność gospodarcza, jest opodatkowana na „zasadach ogólnych”, a zdarzenia gospodarcze związane z tą działalnością ewidencjonowane są w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Wnioskodawca ustalając dochód z prowadzonej działalności gospodarczej na koniec każdego roku podatkowego uwzględnia w spisie z natury produkcję w toku (na początek i koniec każdego roku kalendarzowego) obejmującą zakupy towarów, materiałów i usług, ujętych w kolumnie 10 podatkowej księgi przychodów i rozchodów, zgodnie z § 27 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. W ten sposób Wnioskodawca jest świadomy jaka była wartość mieszkań w budowanym budynku na koniec kolejnych lat kalendarzowych. Od 2007 r. do 2011 r. (za wyjątkiem 2010 r.) Wnioskodawca poniósł stratę z prowadzonej działalności gospodarczej. W związku z całkowitym brakiem zainteresowania osób nabyciem chociażby jednego mieszkania, Wnioskodawca nie chcąc dopuścić do niszczenia wybudowanych mieszkań, postanowił zmienić ich przeznaczenie i dokonać ich wynajmu.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 7 grudnia 2012 r., Wnioskodawca wskazał m.in., że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej, której zarówno On jaki i Jego żona są wspólnikami, znajdujące się w tym budynku lokale nie zostały wyodrębnione i nie stały się przedmiotem odrębnej własności. Lokale, o których mowa we wniosku są wyłącznie lokalami mieszkalnymi. Wydatki na budowę budynku na sprzedaż zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, a następnie wydatki związane z budową dotyczącą tegoż budynku były ujmowane w spisie z natury sporządzonym na koniec każdego roku podatkowego w okresie budowy (ostatni spis sporządzono na 31 grudnia 2011 r.) i dotąd nie zostały wyksięgowane z kosztów podatkowych.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy po 31 grudnia 2012 r. można uznać ww. budynek za środek trwały i amortyzować ww. budynek wg stawki 1,5%?

Zdaniem Wnioskodawcy, w 2013 r. po uznaniu przedmiotowego budynku za środek trwały może rozpocząć naliczanie odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej (pełnej wartości budynku), zgodnie z tabelą amortyzacyjną stanowiącą załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wg stawki 1,5%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawo wieczystego użytkowania gruntów, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części (…).

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl bowiem art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmują likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego wynika, iż określony składnik majątku podatnika może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.
  
  

Dopiero po spełnieniu łącznie wszystkich ww. przesłanek określony składnik majątku spełnia definicję środka trwałego.

Jak wynika z treści złożonego wniosku, Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej budował budynek na sprzedaż. W związku z całkowitym brakiem zainteresowania osób nabyciem ww. budynku oraz znajdujących się w nim mieszkań, Wnioskodawca postanowił zmienić jego przeznaczenie i dokonać wynajmu. Znajdujące się w przedmiotowym budynku lokale nie zostały wyodrębnione i nie stały się przedmiotem odrębnej własności. Lokale te będą wyłącznie lokalami mieszkalnymi.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, iż skoro w ww. budynku znajdują się lokale, które nie zostały wyodrębnione (nie są przedmiotem odrębnej własności), to w przedmiotowej sprawie budynek ten będzie jednym środkiem trwałym, o ile w dniu przyjęcia go do używania będzie kompletny i zdatny do użytku, a więc będzie spełniać wszystkie przesłanki, o których mowa w cyt. wyżej art. 22a ust. 1 ww. ustawy, pozwalające uznać go za środek trwały. Wówczas Wnioskodawca będzie mógł wprowadzić go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej działalności gospodarczej, jako środek trwały oraz dokonywać odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych ustalona zgodnie z zasadami określonymi w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych jest zróżnicowany m.in. z uwagi na sposób ich nabycia.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 tej ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18 w razie wytworzenia we własnym zakresie uważa się, koszt wytworzenia. Przy czym, za koszt wytworzenia uważa się wartość w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości pracy własnej podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania (art. 22g ust. 4 ww. ustawy).

W świetle ww. przepisów, wprowadzając przedmiotowy budynek do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, Wnioskodawca zobowiązany będzie ustalić jego wartość początkową w oparciu o przepis art. 22g ust. 1 pkt 2 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. według kosztu wytworzenia, uwzględniając w tej wartości udokumentowane wydatki poniesione na budowę tego budynku.

Odnosząc się natomiast do ustalenia wysokości stawki amortyzacyjnej dla ww. budynku wskazać należy, iż stosownie do treści art. 22i ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik Nr 1 do ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środki trwałe sklasyfikowane w grupie 11 Klasyfikacji Środków Trwałych „Budynki mieszkalne” należy amortyzować stawką 1,5 %.

Z uwagi na powyższe, skoro jak wskazano we wniosku przedmiotem amortyzacji będzie budynek mieszkalny zaliczony do grupy 11 Klasyfikacji Środków Trwałych, to zgodnie z ww. Wykazem roczna stawka amortyzacyjna dla tego środka trwałego (budynku mieszkalnego) wyniesie 1,5 %.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, iż w zakresie skutków podatkowych związanych z uznaniem nieruchomości budynkowej budowanej (w ramach prowadzonej działalności gospodarczej) w celu jej sprzedaży, za środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej, wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.