INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 14 kwietnia 2010 r. (data wpływu do tut. BKIP 19 kwietnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na wypłatę odszkodowania za niezwróconą po naprawie głównej lokomotywę - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 kwietnia 2010 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na wypłatę odszkodowania za niezwróconą po naprawie głównej lokomotywę.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie kompleksowego zaopatrzenia kolejnictwa dot. sprzedaży i remontów: węglarek, cystern, wagonów, lokomotyw.

W dniu 23 maja 2005 roku zawarta została umowa między firmą „A” a Spółką na zakup 3 sztuk lokomotyw (do remontu) typu e-140. Została wystawiona faktura sprzedaży na rzecz Spółki. Spółka dokonała zapłaty firmie „A” za przedmiotowe lokomotywy. W podpisanej umowie zaznaczono, że prawo własności przedmiotu sprzedaży przechodzi ze sprzedającego na kupującego w momencie zapłaty uzgodnionej ceny. W dniu 23 maja 2005 roku na okoliczność przekazania zakupionych lokomotyw sporządzono protokół zdawczo-odbiorczy. Również 23 maja 2005 roku podpisana została umowa na sprzedaż ww. lokomotyw miedzy firmą „R” a Spółką. Sprzedający, czyli Spółka zgodnie z umową zobowiązała się do wydania przedmiotu umowy niezwłocznie po sporządzeniu protokołu zdawczo-odbiorczego i uregulowaniu należności przez firmę „R”. W tym samym dniu sporządzono protokół zdawczo-odbiorczy między sprzedającym a kupującym.

Dnia 31 maja 2005 roku zawarto drugą umowę między firmą „A” a Spółką na naprawę generalną 3 szt. lokomotyw wcześniej zakupionych od firmy „A" wraz z polonizacją.

Lokomotywy zostały przekazane firmie „A” celem wykonania remontu, w dniu 21 maja 2005 roku podpisano kolejną umowę między firmą „R" a Spółką. W umowie tej Spółka zobowiązuje się wykonać naprawę główną 3 szt. lokomotyw będących własnością firmy „R” - wcześniej zakupionych od Spółki. Do umowy załączono harmonogram napraw lokomotyw:

1. lokomotywa - do 15 stycznia 2007 r.
2. lokomotywa - do 15 kwietnia 2007 r.
3. okomotywa - do 15 czerwiec 2007 r.
   
   

Lokomotywę nr 1 Spółka odebrała od firmy „A" po wykonanym remoncie. Firma „A" wystawiła fakturę sprzedaży. Lokomotywę nr 2 Spółka odebrała również od firmy „A" po wykonanym remoncie. Firma „A" wystawiła fakturę sprzedaży. Wyremontowane lokomotywy nr 1 i nr 2 Spółka przekazała firmie „R" wystawiając fakturę sprzedaży a firma „R" uregulowała należność.

W czasie oczekiwania na odbiór III lokomotywy do Spółki dotarła informacja, iż III lokomotywa zaginęła. Sprawę skierowano do prokuratury zawiadamiając o popełnionym przestępstwie kradzieży. O zaistniałej sytuacji została poinformowana firma „R", w imieniu której Spółka działa na rynku pozyskując dla nich tabor kolejowy (wagony i lokomotywy).

W dniu 10 lutego 2010 roku firma „R" obciążyła Spółkę wystawiając fakturę VAT o treści „odszkodowanie za niezwróconą po naprawie głównej lokomotywę” oraz wystawiając notę obciążeniową o treści „odsetki umowne za korzystanie z naszych środków pieniężnych". Powyższe zobowiązanie Spółka uregulowała firmie „R".

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zasadnie Spółka uznała, że odszkodowanie jest kosztem uzyskania przychodu...

Zdaniem Spółki, poniesione koszty odszkodowania są kosztem uzyskania przychodu.

Poniesione koszty wiążą się bowiem z uzyskaniem przychodu. Koszty te poniesiono w celu zachowania źródła przychodu, wynikającego z długotrwałej współpracy przedtem i w przyszłości z firmą „R".

Poniesiono więc koszty ochrony istniejącego źródła przychodu w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Spółka uważa więc, że jest to koszt obligatoryjny poniesiony w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Ustawodawca nie definiuje co należy rozumieć pod pojęciami „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku języka polskiego PWN pojęcie:

1. „zabezpieczyć” oznacza:
   • „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”,
   • „uczynienie bezpiecznym”,
   • „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”,
   • „zapewnienie komuś środków do życia”,
   • „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast
2. „zachować” oznacza:
   • „pozostać w posiadaniu czegoś”,
   • „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”,
   • „uchronić przed zapomnieniem”.
     
     

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów, należy zatem ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości. W związku z powyższym, kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim.

Ponadto zaliczenie danego wydatku do kosztów podatkowych uzależnione jest od tego, czy nie mieści się on w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na podstawie przepisu art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu:

• wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług,
• zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
• zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.
  
  

Stosownie do treści art. 483 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) kara umowna to określona w umowie suma, której zapłata stanowi naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego. Najistotniejszą cechą kary umownej jest to, że należy się ona wierzycielowi w zastrzeżonej wysokości, bez względu na wysokość poniesionej szkody (art. 484 § 1 Kodeksu cywilnego). Natomiast w myśl art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego odszkodowanie to świadczenie, które wyrównuje straty poniesione przez poszkodowanego oraz utracone przez niego korzyści.

Należy zauważyć, iż przepis art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie odnosi się do wszelkich odszkodowań i kar umownych, lecz dotyczy zdarzeń spowodowanych wadliwością towarów lub robót i usług, będących przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej. W związku z powyższym uznać należy, że ww. przepis nie dotyczy odszkodowań zapłaconych z tytułu niewydania towaru lub niewykonania usługi.

Nieujęcie tego rodzaju wydatków w ww. katalogu zawartym w art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy nie oznacza, iż stanowią one automatycznie koszty uzyskania przychodów. W celu dokonania oceny możliwości zaliczenia tych wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów należy bowiem dokonać ich kalifikacji przez pryzmat przesłanek wskazanych w cytowanym art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak wskazała Spółka poniesienie wydatku z tytułu opisanego we wniosku odszkodowania miało na celu zachowanie źródła przychodów, gdyż kontrahent któremu wypłacono odszkodowanie jest długotrwałym odbiorcą usług świadczonych przez Spółkę.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, stwierdzić należy, że wypłata odszkodowania na rzecz kontrahenta ma na celu zachowanie źródła przychodów, których – bez poniesienia ww. wydatku z tytułu odszkodowania – Spółka by nie uzyskała.

W związku z powyższym, przedmiotowe odszkodowanie może stanowić koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Należy jednocześnie zaznaczyć, że wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie miało na celu zachowanie/zabezpieczenie źródła przychodów obciąża Wnioskodawcę, jako podatnika wywodzącego określone skutki prawnopodatkowe z faktu zaliczenia tych wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Stanowisko Wnioskodawcy uznać zatem należy za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, iż w sprawie będącej odpowiedzią na pytanie dotyczące możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek umownych wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego , po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.