INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 18.03.2010r. (data wpływu 22.03.2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych związanych z transakcją nabycia i spłaty wierzytelności - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22.03.2010r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie skutków podatkowych związanych z transakcją nabycia i spłaty wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka w 2004 r. nabyła na podstawie zawartych umów szereg wierzytelności przysługujących podmiotom trzecim względem podmiotu A. S.A. (dalej: Dłużnik). Wierzytelności te wynikały m.in. z zawartej przez Dłużnika umowy kredytu obrotowego, wyroku nakazowego sądu oraz z nieuregulowanych przez Dłużnika faktur potwierdzających zakup przez niego towarów lub usług. Każda z wierzytelności w momencie jej przejęcia przez Spółkę istniała i była wymagalna. Cechą wspólną umów na podstawie których Spółka nabyła wierzytelności — bez względu na ich nominalną nazwę i szczegółowe warunki —jest przelew wierzytelności przysługującej względem Dłużnika na rzecz Spółki z jednoczesnym zastrzeżeniem, że dotychczasowy wierzyciel nie ponosi odpowiedzialności za wypłacalność Dłużnika, w zamian za określone wynagrodzenie (cena). W wyniku transakcji dokonywanych pomiędzy Spółką i wierzycielami Dłużnika, Spółka wstępowała w prawa poszczególnych wierzycieli. Za każdym razem wypłacane przez Spółkę wierzycielowi Dłużnika wynagrodzenie. (cena) za przelaną wierzytelność było niższe niż jej wartość nominalna. Spółka nabyła przedmiotowe wierzytelności kierując się przyjętą strategią gospodarczą. Spółka zamierzała uchronić Dłużnika przed postępowaniem upadłościowym, które w konsekwencji mogło doprowadzić do likwidacji Dłużnika. Spółka zamierzała bowiem nabyć akcje Dłużnika i przejąć nad nim kontrolę właścicielską, co nastąpiło w roku 2006. Do 2006 r. Spółka i Dłużnik nie byli podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. 2000, Nr 54, poz. 654 ze zm.; dalej: ustawa o PDOP).

Koszty ponoszone przez Spółkę w związku z przejęciem wierzytelności Dłużnika od wierzycieli nie były zaliczane przez nią do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP. Z kolei spłata tych należności przez Dłużnika do wysokości wydatków poniesionych przez Spółkę na zakup wierzytelności, nie była rozpoznawana przez Spółkę, jako przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PDOP. Spółka zamierza rozpoznać dla celów podatkowych dopiero nadwyżki świadczeń pieniężnych otrzymanych od Dłużnika nad kosztami nabycia w wyniku przelewu poszczególnych wierzytelności. Nadwyżki te będą rozpoznawane jako dochód z chwilą ich otrzymania.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy postępowanie Spółki, które zostało opisane w stanie faktycznym jest prawidłowe...

Stanowisko Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W opinii Spółki ponoszone przez nią wydatki na przejęcie długów Dłużnika nie mogą zwiększać kosztów uzyskania przychodów Spółki, ponieważ są wydatkami wyłączonymi z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 10 lit b) ustawy o PDOP. Zgodnie z tym przepisem do kosztów uzyskania przychodów podatnicy nie mogą zaliczać wydatków ponoszonych na spłatę innych zobowiązań, w tym z tytułu udzielonych gwarancji i poręczeń. Przepis ten obejmuje także zobowiązania, które nie zostały zaciągnięte przez Spółkę. W opinii Spółki, w związku z nabyciem wierzytelności w wyniku przelewu, Spółka poniosła wydatek na spłatę takiego właśnie zobowiązania Spółka zawarła bowiem umowy dotyczące przelewu wierzytelności aby przejąć zadłużenie Dłużnika. Spółka zamierzała uchronić Dłużnika przed likwidacją, która uniemożliwiłaby zrealizowanie strategii gospodarczej tj. nabycie akcji Dłużnika przez Spółkę. W orzecznictwie podatkowym nie budzi wątpliwości iż wydatki na spłatę cudzych długów nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Przykładowo można przytoczyć wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 kwietnia 2008 r., sygn. II FSK 1676/06. W wyroku tym czytamy: „Wykonanie przejęcia nie jest bowiem kosztem przejęcia ale spłatą przejętego długu za inny podmiot który na tej podstawie został z długu zwolniony. (…) Spłata przejętego długu i związanych z nim odsetek nie może zasadniczo stanowić kosztu uzyskania przychodu przejemcy”. W wyniku transakcji dokonywanych pomiędzy Spółką i wierzycielami Dłużnika, Spółka wstępowała w prawa poszczególnych wierzycieli. Powyższe oznacza, iż w związku z przelewem wierzytelności następowała zmiana podmiotu po stronie wierzyciela podczas, gdy treść zobowiązania powstałego pomiędzy dotychczasowymi (pierwotnymi) wierzycielami i Dłużnikiem nie ulegała zmianie. Przelew wierzytelności następuje za wynagrodzeniem, które w aspekcie przejęcia praw wierzyciela przez Spółkę należy traktować jako zaspokojenie dotychczasowego wierzyciela, czyli spłatę zobowiązania zaciągniętego przez Dłużnika.

Okoliczność, iż spłata zadłużenia jest częściowa - wynagrodzenie za przelew jest bowiem zawsze ustalane w wysokości niższej niż wartość nominalna wierzytelności nie zmienia kwalifikacji kwoty wypłacanej na rzecz dotychczasowego wierzyciela jako spłaty zobowiązania w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 10 lit b) ustawy o PDOP.

Reasumując, dokonując przejęcia wierzytelności Dłużnika, Spółka ponosi określony wydatek, który w istocie stanowi uregulowanie zobowiązania zaciągniętego przez Dłużnika wobec wierzyciela. Wobec powyższego, koszty związane z przejęciem wierzytelności nie mogły zostać zaliczone przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów na podstawie przywołanego powyżej art. 16 ust. 1 pkt 10 lit b) ustawy o PDOP.

Odnosząc się z kolei do świadczeń wypłacanych Spółce przez Dłużnika, należy wskazać, że świadczenia te do wysokości wydatków poniesionych przez Spółkę na nabycie wierzytelności w drodze przelewu, także nie będą wpływały na podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym. Otóż w opinii Spółki otrzymywane świadczenia należy uznać za świadczenia wyłączone z przychodów na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o PDOP. Zgodnie bowiem z tym przepisem do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków nie zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Analiza przepisów ustawy wskazuje, że aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kategorii „zwróconych innych wydatków”, o których mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o PDOP, konieczne jest by wydatek został wcześniej przez podatnika poniesiony oraz wydatek ten nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, a następnie został zwrócony podatnikowi. W opinii Spółki powyższe zostaje spełnione na gruncie opisywanego stanu faktycznego. Otóż, jak to zostało wskazane powyżej, Spółka ponosi pewne wydatki, których nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. W orzecznictwie podatkowym podnosi się (np. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 28.11.2008 r., sygn. ILPB3/423-524/08-4/HS), że „wydatek zwrócony” to ten sam, a nie taki sam, wydatek, który został poniesiony. Zwróconym wydatkiem nie jest bowiem uzyskana przez podatnika kwota, która tylko odpowiada wartości poniesionego wydatku lecz nie stanowi jego zwrotu. Należy podkreślić, iż w opisanym stanie faktycznym występuje tożsamość świadczeń wypłacanych zarówno przez Spółkę, jak i przez Dłużnika. Dłużnik spłaca zobowiązanie na rzecz Spółki ze względu na okoliczność, iż uprzednio Spółka wydatkowała środki na nabycie wierzytelności, czym zaspokoiła pierwotnego wierzyciela.

Inaczej jednak, zdaniem Spółki, należy klasyfikować środki, które przekraczają wysokość wydatków, jakie poniosła Spółka na nabycie konkretnej wierzytelności Dłużnika w drodze przelewu. Nadwyżka nie stanowi zwrotu poniesionych przez nią wydatków. Jako zwrot można traktować jedynie kwoty do wysokości uprzednio poniesionych wydatków. W związku z powyższym do nadwyżki nie może mieć zastosowania przepis art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o PDOP.

W konsekwencji należy wskazać, że środki stanowiące nadwyżkę spłat nad wydatkami na nabycie wierzytelności w drodze przelewu będą stanowiły przychód Spółki podlegający opodatkowaniu. Zgodnie bowiem z art. 12 ust. 1 ustawy o PDOP przychodami są m.in. otrzymane pieniądze. Traktowanie nadwyżki jako przychodu do opodatkowania ma nie tylko uzasadnienie w dokonanej powyżej wykładni przepisów prawa podatkowego, ale jest także uzasadnione ekonomicznie. Należy zauważyć, iż dochód w ujęciu ekonomicznym w omawianym przypadku wystąpi dopiero wówczas gdy Spółka otrzyma od Dłużnika środki pieniężne tytułem spłaty zobowiązań w wysokości przekraczającej wartość wydatków Spółki na nabycie wierzytelności. Należy zauważyć, iż do chwili otrzymania tych środków od Dłużnika, Spółka nie może określić czy dochód w ujęciu ekonomicznym w ogóle wystąpi. Zakładając, iż Spółka w ogóle uzyska dochód w ujęciu ekonomicznym nie jest możliwe precyzyjne wskazanie jego wysokości. W praktyce jest bowiem możliwe, iż Dłużnik nigdy nie spłaci nominalnej wartości wierzytelności. W praktyce przyczyny braku spłaty nominalnej wartości wierzytelności mogą być co najmniej dwie. Pierwszą z nich jest sytuacja ekonomiczna dłużnika. Należy bowiem zauważyć, iż w praktyce dość często dokonuje się zbycia wierzytelności, której spłata jest utrudniona lub zagrożona. Podmiot nabywający taką wierzytelność w drodze przelewu uwzględnia to ryzyko, dążąc do ustalenia jak najniższego wynagrodzenie za wejście w prawa wierzyciela. W takim przypadku, ewentualny dochód w ujęciu ekonomicznym może zostać zrealizowany pomimo nie uzyskania spłaty zadłużenia w wartości nominalnej. Drugą z przyczyn braku spłaty wartości nominalnej wierzytelności może być porozumienie z dłużnikiem.

W praktyce zdarza się, że podmiot nabywający wierzytelności proponuje dłużnikowi umorzenie części zobowiązania w zamian za spłatę określonej części tegoż zobowiązania w określonym terminie. W takim przypadku, dochód w ujęciu ekonomicznym może zostać zrealizowany pomimo nie uzyskania spłaty zadłużenia w wartości nominalnej. Reasumując, dopiero z chwilą otrzymania jakiejkolwiek nadwyżki spłat dokonanych przez Dłużnika nad kosztami nabycia w wyniku przelewu wierzytelności można mówić o wystąpieniu dochodu w ujęciu ekonomicznym. Z chwilą otrzymania nadwyżki jest bowiem znana wartość i moment uzyskania tego dochodu w ujęciu ekonomicznym. Tym samym, możliwe jest ustalenie wartości korzyści dla celów podatkowych i jej opodatkowanie. Korzyścią dla celów podatkowych będą środki pieniężne, których kwota przekroczy wartość wydatków na nabycie wierzytelności w drodze przelewu. Momentem powstania przychodu do opodatkowania jest zatem data uzyskania środków pieniężnych w kwocie przekraczającej wartość wydatków na nabycie wierzytelności w drodze przelewu. Należy zatem uznać za prawidłowe postępowanie Spółki polegające na nie rozpoznawaniu przychodu do opodatkowania w związku z otrzymaniem częściowej spłaty zobowiązania, jeżeli suma spłat otrzymanych od Dłużnika z tytułu tego zobowiązania nie przekroczyła wartości wydatków na nabycie wierzytelności. Przychód do opodatkowania powstanie dopiero wówczas, gdy suma spłat częściowych przekroczy wartość nakładów, które Spółka poniosła na nabycie wierzytelności w drodze przelewu. Zatem dopóki nie wystąpi nadwyżka sumy spłat częściowych otrzymywanych od Dłużnika z tytułu danego zobowiązania nad wydatkami poniesionymi przez Spółkę z tytułu nabycia w drodze przelewu prawa do żądanie tychże spłat (nabycia wierzytelności), dopóty nie powstanie przychód do opodatkowania.

W odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Na wstępie Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zauważa, że przedstawione przez Spółkę stanowisko zostało błędnie oparte na przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, które nie mają zastosowania w odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego.

Przede wszystkim, powołany przez Spółkę art. 16 ust.1 pkt 10 lit b) ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 ze zm.; dalej: updop) powinien być interpretowany systemowo z uwzględnieniem wszystkich punktów tego artykułu. Z treści art. 16 ust.1 pkt 10 lit a) do lit e) wynika, że nie stanowią kosztu uzyskania przychodów wydatki na spłatę pożyczek i kredytów, spłatę zobowiązań z tytułu udzielonych poręczeń i gwarancji, związane z przekazaniem przez bank funduszowi sekurytyzacyjnemu albo towarzystwu funduszy inwestycyjnych środków pochodzących za spłat kredytów i pożyczek, a także wydatków na umorzenie kapitałów pozostających z utworzeniem, nabyciem, powiększeniem lub ulepszeniem źródła przychodów. W przepisie tym wymieniono więc wydatki związane z korzystaniem z kapitału własnego i kapitałów zewnętrznych, a nie wszelkie zobowiązania podatnika (np. wynikające ze zwykłych kontraktów handlowych). Wydatki na spłatę innych zobowiązań w tym z tytułu udzielonej gwarancji lub poręczenia, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, natomiast nie można tych wydatków utożsamiać z wydatkami, które mają charakter kosztów uzyskania przychodów, a zatem są ponoszone w celu uzyskania przychodów. W tej części przepisu jest mowa o wydatkach na spłatę takich zobowiązań, które można określić jako akcesoryjne (zawisłe) względem długu głównego, takie jak poręczenie oraz gwarancje bankowe.

Ponieważ wydatki na zakup wierzytelności przez Spółkę nie stanowią spłaty zobowiązań, o których mowa w powyższym przepisie, to nie będzie miał on zastosowania w niniejszej sprawie. To nie Spółka posiadała (i posiada) zobowiązania wobec osób trzecich, od których nabyła wierzytelności. Zobowiązania posiadał (i posiada nadal) Dłużnik, z tym że przed nabyciem wierzytelności były to zobowiązania wobec osób trzecich, obecnie zaś wobec Wnioskodawcy.

Powołanie na poparcie swojego stanowiska przez Spółkę wyroku NSA z dnia 16.04.2008r. sygn. II FSK 1676/06 jest chybione, bowiem rozstrzygana przez sąd sprawa nie dotyczyła nabycia wierzytelności lecz przejęcia długu innego podmiotu i w związku z tym kwestii zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytu zaciągniętego przez inny podmiot gospodarczy. A zatem zawarte w nim tezy nie mogą mieć zastosowania w niniejszej sprawie.

W przedmiotowej sprawie nie znajdzie również zastosowania art. 12 ust.4 pkt 6a updop, na podstawie którego z przychodów podatkowych wyłączone zostały zwrócone inne wydatki nie zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Otrzymana od Dłużnika spłata wierzytelności nie może być traktowana jako zwrot wydatków, zgodnie z art. 12 ust.4 pkt 6a ustawy. Po pierwsze bowiem, poniesione przez Spółkę wydatki na nabycie wierzytelności, co do zasady, nie stanowią wydatków, które są przez ustawodawcę niezaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Po drugie natomiast, spłata zobowiązania przez Dłużnika na rzecz obecnego wierzyciela nie jest zwrotem wydatków poniesionych przez wierzyciela na rzecz podmiotów, od których te wierzytelności nabył.

W świetle obowiązujących przepisów, transakcja nabycia wierzytelności przez Spółkę i następnie spłaty długu przez Dłużnika, powinna znaleźć podatkowe odzwierciedlenie w poniższy sposób:

Stosownie do art. 7 ust.1 i 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód rozumiany jako nadwyżka sumy przychodów podatkowych nad kosztami ich uzyskania.

Zgodnie z art. 12 ust.1 pkt 1 ww. ustawy przychodami są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym różnice kursowe.

Za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, zgodnie z art. 12 ust.3 updop, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Powyższe oznacza, że co do zasady przysporzenie majątkowe uznaje się za przychód podatkowy w dacie jego faktycznego uzyskania, a więc na zasadzie kasowej. Wyjątek od tej reguły stanowią przychody związane z działalnością gospodarczą, które dla celów podatku dochodowego od osób prawnych rozpoznawane są na zasadzie memoriałowej, tj. są przychodem podatkowym w dacie, w której stały się należne, niezależnie od tego, czy podatnik faktycznie je otrzymał.

Stosownie do treści przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Z przepisu tego wynika zatem, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z przychodami (tzn. wydatki takie są uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, ponieważ w rezultacie ich poniesienia podatnik może oczekiwać zwiększenia swoich przychodów), w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów

Zasady podatkowego rozpoznawania momentu zaliczania wydatków do kosztów uzyskania przychodów regulują przepisy art. 15 ust.4 – 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie do postanowień art. 15 ust.4, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącane w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust.4b i 4c. Przepisy ust.4b i 4c odnoszą się do zasad zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków bezpośrednio związanych z przychodami, dotyczących przychodów danego roku podatkowego, a poniesionych po zakończeniu tego roku podatkowego, przy czym ust.4b reguluje sytuacje, gdy wydatki zostały poniesione przed dniem sporządzenia sprawozdania finansowego (złożenia zeznania rocznego), natomiast ust.4c – gdy zostały poniesione po tym dniu.

Kwestię zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków innych niż bezpośrednio związanych z przychodami określa art. 15 ust.4d ustawy, zgodnie z którym koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącane w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, w myśl art. 15 ust.4e, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych.

Z analizy powyższych przepisów wynika, że koszty uzyskania przychodów mogą być potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym podatnik uzyskał przychód z nimi związany. W przypadku, gdy nie jest możliwe powiązanie wydatku, stanowiącego koszt uzyskania przychodu, z konkretnym przychodem, wydatek taki zalicza się do kosztów podatkowych w dacie jego poniesienia.

Z przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego wynika, że nabyła ona odpłatnie szereg wierzytelności przysługujących podmiotom trzecim względem podmiotu A. S.A. (Dłużnik) za wynagrodzeniem, które jest niższe niż ich wartości nominalne.

Nabywając powyższe wierzytelności Spółka stała się wierzycielem, ale do czasu faktycznej realizacji wierzytelności nie uzyskuje ona przychodu (w tym na podstawie art. 12 ust.3 updop), tym samym nie ma prawa do rozpoznania kosztów związanych z ich nabyciem. Przychód podatkowy powstaje dopiero z chwilą spłaty wierzytelności przez Dłużnika, wówczas również Spółka uzyskuje prawo do uwzględnienia kosztów.

Spółka uważa, że do przychodów powinna zaliczać tylko wpłaty od Dłużnika, które przekroczyły cenę oznaczoną w umowie przelewu danej wierzytelności. Zatem do momentu, gdy suma wpłat nie przekroczy ceny nabycia wierzytelności, Spółka nie zalicza do przychodów żadnych wpłat. Dopiero, po zrównoważeniu wydatku na nabycie wszystkie kolejne wpłaty Spółka wykazuje jako przychód, w całości opodatkowany, bowiem dopiero wówczas można mówić o wystąpieniu dochodu w ujęciu ekonomicznym.

W świetle powołanych przepisów należy stwierdzić, że przychodem podatkowym w obrocie wierzytelnościami są otrzymane pieniądze. Oznacza to, że przychodem będzie każda wyegzekwowana od dłużnika kwota pieniężna, zgodnie z art. 12 ust.1 pkt 1 ustawy.

A zatem, podatnik będzie uzyskiwał przychody w dacie faktycznego otrzymania od Dłużnika należności z wierzytelności, a wobec tego każda wpłata od dłużnika winna być księgowana jako przychód podatkowy.

W związku z tym nie można podzielić poglądu Spółki, że w przedmiotowej sprawie do przychodów podatkowych powinna zaliczać tylko wpłaty od Dłużnika, które przekroczyły cenę oznaczoną w umowie przelewu danej wierzytelności - przepisy art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych takiego wyłączenia nie przewidują.

Jeżeli chodzi o koszty uzyskania przychodów, to będą nimi wydatki poniesione na nabycie wierzytelności. Jak już wspomniano, wydatki te mogą zostać uznane za koszty podatkowe dopiero z chwilą spłaty przez dłużnika nabytej przez Spółkę wierzytelności lub jej części, zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 15 ust.4 ustawy. Jeżeli wierzytelność jest spłacana w częściach to również wydatki na nabycie wierzytelności powinny zostać odpisane w koszty uzyskania przychodów w takiej części, w jakiej pozostają wpłaty dłużnika (koszt podatkowy jest równy przychodowi).

Jak więc wynika z powyższego uzasadnienia, dochód stanowiący podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym powstanie dopiero z chwilą, gdy kwota spłat z danej wierzytelności (przychód) przekroczy cenę nabycia tej wierzytelności (koszty uzyskania przychodów) i winien być ustalony w wartości tej nadwyżki. Nie zwalnia to jednak Spółki z obowiązku wykazywania w przychodach podatkowych poszczególnych kwot uzyskiwanych od dłużnika w dacie ich faktycznego otrzymania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.