INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 15 lipca 2009r. (data wpływu do tut. Biura – 17 lipca 2009r.), uzupełnionym w dniu 25 sierpnia 2009r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie wykonania obowiązku podatkowego w związku z uzyskiwaniem dochodów z zagranicy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 lipca 2009r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie wykonania obowiązku podatkowego w związku z uzyskiwaniem dochodów z zagranicy.

Z uwagi na braki formalne wniosku pismem z dnia 12 sierpnia 2009r. Znak: IBPB II/1/415-597/09/BJ wezwano wnioskodawczynię do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 25 sierpnia 2009r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W lipcu 2008r. wnioskodawczyni wraz z mężem przeprowadzili się z Belgii do Polski. Mąż wnioskodawczyni jest Belgiem, a ona wraz z dziećmi mają dwa obywatelstwa. Wnioskodawczyni i jej mąż kontynuują pracę dla belgijskich pracodawców, pod belgijskimi kontraktami. Belgijscy pracodawcy wypłacają im miesięcznie kwoty netto w EURO tak, jak za czasu ich pobytu w Belgii (tzn. miesięcznie odprowadzają w Belgii wszystko co leży po stronie pracodawcy, tj. zaliczki na podatek dochodowy, składki emerytalne, fundusz zdrowia (NFZ honoruje międzynarodowe umowy do świadczeń lekarskich). Wnioskodawczyni i jej mąż nie mają przychodów w Polsce. Zgodnie ze wskazówkami Urzędu Skarbowego (dla cudzoziemców) w kwietniu br. wnioskodawczyni wraz z mężem złożyła w Polsce w urzędzie skarbowym roczne zeznanie podatkowe PIT-36 i PIT/ZG za okres od lipca 2008r., tj. od czasu ich przeprowadzki do Polski. Według informacji, które uzyskała jest to prawidłowa forma rozliczeń: w Polsce deklaracje roczne bez możliwości zwrotów, w Belgii deklaracje roczne zgodne z belgijskim systemem podatkowym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jakich formalności wnioskodawczyni wraz z mężem musi dopełnić, by być w zgodzie z przepisami...

Zdaniem wnioskodawczyni, składanie rocznych zeznań PIT-36 i PIT/ZG w Polsce jest wypełnieniem obowiązku podatkowego.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zasadą polskiego prawa podatkowego, wyrażoną w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) jest nieograniczony obowiązek podatkowy. Zasada powyższa oznacza, iż osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Stosownie do obowiązującego od dnia 1 stycznia 2007r. ust. 1a tegoż artykułu za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Ustawodawca, definiując status osoby zamieszkującej na terytorium Polski, sformułował dwa kryteria jego uzyskania: posiadanie w Polsce ośrodka interesów życiowych oraz pobyt w Polsce dłuższy niż 183 dni. Wobec powyższego osobą mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP jest osoba posiadająca w kraju ośrodek interesów życiowych i zarazem przebywająca na jego obszarze dłużej niż 183 dni, bądź spełniająca tylko jeden z ww. warunków.

Natomiast w świetle art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 4a tej ustawy, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Stosownie do art. 4 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Warszawie dnia 20 sierpnia 2001r. (Dz. U. z 2004r. Nr 211, poz. 2139) w rozumieniu niniejszej Konwencji, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która, zgodnie z prawem tego Państwa, podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, wszystkie jego jednostki terytorialne lub organy lokalne. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego ze źródeł położonych tylko w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Zgodnie z ust. 2 tegoż artykułu jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Z powyższego wynika, iż definicja „miejsca zamieszkania” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw będących Stronami umowy i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Skoro wnioskodawczyni wskazała, iż w lipcu 2008r. wraz z mężem i dziećmi przeprowadziła się do Polski należy uznać, iż przeniosła ona centrum interesów życiowych do Polski. Tutaj też, jak wynika z wniosku – kontynuuje pracę dla belgijskiego pracodawcy pod belgijskim kontraktem, który to pracodawca, podobnie jak za czasu jej pobytu w Belgii dokonuje potrąceń z należnego jej wynagrodzenia.

Wobec powyższego, od dnia przyjazdu do Polski wnioskodawczyni ma miejsce zamieszkania w Polsce w rozumieniu przepisu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zatem od tego momentu, uzyskane przez nią dochody z pracy na rzecz belgijskiego pracodawcy podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce, dlatego też należy uwzględnić je w zeznaniu podatkowym (PIT-36).

Zgodnie bowiem z treścią art. 15 ust. 1 wyżej powołanej Konwencji, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 18 i 19 pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Z powyższego przepisu jednoznacznie wynika, iż w przypadku wykonywania pracy w państwie będącym miejscem zamieszkania podatnika dochody uzyskane z tego tytułu podlegają opodatkowaniu tylko w tym państwie, a zatem nie ma zastosowania żadna

z metod unikania podwójnego opodatkowania. To oznacza, że wnioskodawczyni nie jest zobowiązana do składania załącznika PIT-Z/G. Załącznik ten składany jest bowiem tylko wówczas, gdy dochody podlegają – zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania – opodatkowaniu w obu państwach i ma zastosowanie jedna z metod przewidzianych do unikania podwójnego opodatkowania. A jak wynika ze złożonego wniosku, wnioskodawczyni po przeprowadzeniu się do Polski, czyli mieszkając w Polsce, kontynuuje pracę na rzecz belgijskiego pracodawcy, który dokonuje potrąceń z wynagrodzenia wnioskodawczyni, tak jak podczas jej pobytu w Belgii. Powyższe wskazuje na fakt wykonywania ww. pracy w Polsce. To oznacza, że wypełniona jest dyspozycja art. 15 ust. 1 powołanej Konwencji, tj. opodatkowanie dochodów tylko w państwie zamieszkania.

Podkreślić bowiem należy, że opodatkowanie dochodów z pracy najemnej może podlegać opodatkowaniu w dwóch państwach, jeżeli praca wykonywana jest w innym państwie niż miejsce zamieszkania (w przedmiotowym przypadku tak by było, gdyby wnioskodawczyni po przeprowadzeniu do Polski, wykonywała pracę nadal w Belgii) i wówczas występowałby obowiązek dołączenia do zeznania załącznika PIT Z/G.

Uzyskiwanie dochodu z zagranicy z tytułu umowy o pracę nakłada na wnioskodawczynię również obowiązek wynikający z treści art. 44 ust. 1a i 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 44 ust. 1a pkt 1 ww. ustawy podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy, są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

Stosownie do art. 44 ust. 3a tej ustawy podatnicy uzyskujący dochody, o których mowa w ust. 1a, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień - w terminie złożenia zeznania podatkowego, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Za dochód, o którym mowa w zdaniu pierwszym, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub 2a. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Natomiast po zakończeniu roku podatkowego winna była wnioskodawczyni złożyć, jak już wyżej wskazano, zeznanie PIT-36.

Zgodnie bowiem z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, który stanowi, że Minister Finansów, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną), została wydana wyłącznie dla wnioskodawczyni. Mąż wnioskodawczyni, jeżeli jest zainteresowany uzyskaniem interpretacji, winien złożyć stosowny wniosek.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.