INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 30.10.2008 r. (data wpływu 07.11.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07.11.2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

W miesiącu maju 2008 r. oddano do użytkowania chodnik dla pieszych przed firmą Wnioskodawcy, mieszczący się na terenie Gminy. Wnioskodawca wskazuje, iż dotychczas w tym miejscu istniało przejście, jednakże jego stan groził niebezpieczeństwem dla pieszych. Firma Wnioskodawcy budując wjazd do firmy została zobligowana przez władze Gminy do udostępnienia bezpiecznego poruszania się pieszych w tym rejonie.

Strona wskazała, że od nakładów na ww. chodnik odliczano podatek od towarów i usług na zasadach ogólnych, zgodnie z art. 86 ustawy o podatku od towarów i usług. Nakłady wyniosły powyżej 3.500,00 zł.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 5.01.2009 r. Nr IPPB1/415-1273/08-2/JB Wnioskodawca doprecyzował swój wniosek informując, że właścicielem przedmiotowego chodnika jest Miejski Zarząd Dróg. Chodnik nie jest oddany na podstawie umowy najmu, dzierżawy, ani też innej umowy. Strona wskazuje, iż chodnik jest użytkowany wg zasad współżycia społecznego, a firma Wnioskodawcy jest zobligowana do utrzymania go w dobrym stanie technicznym. Przedsiębiorstwo Wnioskodawcy prowadzi księgi handlowe.

Firma Wnioskodawcy planuje również nowe przyłącze do sieci energetycznej. Transformator będzie budowany poprzez nakłady własne oraz Zakładu Energetycznego w zakresie łączy oraz będzie jego własnością.

W 2006 r. Firma zapłaciła zaliczkę, otrzymała fakturę zaliczkową na podstawie której odliczono podatek naliczony.

Nakłady na ww. transformator będą udokumentowane fakturami VAT, na podstawie których firma Wnioskodawcy będzie dokonywać odliczeń podatku naliczonego, na zasadach ogólnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy chodnik przez firmę zmodernizowany winien być traktowany jako inwestycja w obcym środku trwałym i amortyzowany na zasadach ogólnych, zgodnie z art. 22a ust. 2 pkt 2, a kosztem jest wówczas odpis amortyzacyjny...
2. Czy chodnik dla pieszych powinien być traktowany jako darowizna na rzecz Gminy i nakłady należy ująć w koszty w momencie przekazania do użytku publicznego i wystawić fakturę wewnętrzną aby naliczyć podatek należny, zgodnie z art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług...
3. Czy wydatki na przyłącze sieci należy potraktować jako inwestycję w obcym środku trwałym – budowa infrastruktury – amortyzując na zasadach ogólnych, zgodnie z art. 22a ust. 2 pkt 2, czy kosztem jest wówczas odpis amortyzacyjny...
4. Czy wydatki na przyłącze sieci należy potraktować jako koszt w miesiącu przekazania do użytkowania oraz wystawić fakturę wewnętrzną aby naliczyć podatek należny zgodnie z art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług...
   
   

Odpowiedź w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych stanowi przedmiot niniejszej interpretacji. Odpowiedź w zakresie podatku od towarów i usług zostanie udzielona odrębną interpretacją indywidualną.

Zdaniem Wnioskodawcy nakłady na chodnik powinny być potraktowane jako inwestycja w obcym środku trwałym. Winny być amortyzowane zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych – stanowiące koszty. Natomiast wydatki na przyłącze do sieci energetycznej stanowić powinny budowę infrastruktury i stanowić koszty uzyskania przychodu w postaci odpisów amortyzacyjnych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być ponoszony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu;

• nie może być wymieniony w art. 23 w/w ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów;

• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Analizując powyższe wskazać należy, że jedynie w przypadku kiedy podatnik faktycznie poniesie wydatek, wykaże związek wydatku z uzyskanym przychodem i udowodni fakt poniesienia kosztów w sposób nie budzący wątpliwości może uznać konkretny wydatek za koszt uzyskania przychodu.

W myśl art. 22 ust. 5 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

Z kolei zgodnie z art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Na podstawie art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast w myśl przepisów art. 22a ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22 c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych",
2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający zwane także środkami trwałymi,
4. tabor transportu morskiego w budowie, sklasyfikowany w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) w grupie "statki" o symbolu 35.11, zaliczone do branży 1051-1053 Systematycznego Wykazu Wyrobów (SWW) Głównego Urzędu Statystycznego (Dz. U. z 1997 r. Nr 42, poz. 264 i z 1999 r. Nr 92, poz. 1045).
   
   

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „inwestycji w obcych środkach trwałych”. Wobec tego należy zastosować wykładnię językową, zgodnie z którą inwestycje w obcych środkach trwałych są to poniesione przez podatnika nakłady w cudzym środku trwałym, nie będącym własnością podatnika, ale używanym w prowadzonej przez niego działalności na podstawie tytułu prawnego np. umowy najmu, dzierżawy, lub innej umowy o podobnym charakterze.

Odnosząc się natomiast do kwestii ponoszenia kosztów związanych z budową sieci i wykonaniem przyłączy ciepłowniczych, gazowych, elektrycznych wskazać należy, iż powyższe regulują przepisy ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2003 r., Nr 153, poz. 1504 z późn. zm.), zgodnie z którymi przedsiębiorstwa energetyczne zajmujące się przesyłaniem i dystrybucją paliw gazowych, energii elektrycznej i ciepła są obowiązane do zawarcia m.in. umowy o przyłączenie (art. 7 ust. 1). Mają też one obowiązek zapewnienia realizacji i finansowania budowy oraz rozbudowy sieci na potrzeby podmiotów ubiegających się o przyłączenie, na warunkach określonych w przepisach wykonawczych do ustawy Prawo energetyczne (art. 7 ust. 5).

Zgodnie z treścią art. 7 ust. 8 ww. ustawy za przyłączenie m.in. do sieci elektroenergetycznej pobiera się opłatę ustaloną na podstawie określonych w ustawie zasad. Bez wątpienia opłatę za przyłączenie do sieci elektroenergetycznej należy kwalifikować jako koszt uzyskania dostawy energii elektrycznej niezbędnej do prowadzenia działalności gospodarczej.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, iż w miesiącu maju 2008 r. Firma Wnioskodawcy oddała do użytkowania chodnik dla pieszych usytuowany przed firmą. Wnioskodawca wskazuje, iż Firma została zobligowana przez władze Gminy do udostępnienia bezpiecznego poruszania się pieszych w tym rejonie (dotychczas w tym miejscu istniało przejście, jednakże jego stan groził niebezpieczeństwem dla pieszych). Właścicielem przedmiotowego chodnika jest Miejski Zarząd Dróg. Chodnik nie jest oddany Wnioskodawcy na podstawie umowy najmu, dzierżawy, ani też innej umowy. Nakłady wyniosły powyżej 3.500,00 zł. Firma Wnioskodawcy planuje również nowe przyłącze do sieci energetycznej. Transformator będzie budowany poprzez nakłady własne oraz Zakładu Energetycznego w zakresie łączy oraz będzie jego własnością. W 2006 r. Firma zapłaciła zaliczkę, otrzymała fakturę zaliczkową, na podstawie której odliczono podatek naliczony.

Reasumując, mając na uwadze przedstawione przepisy prawa podatkowego, uznać należy, iż przedmiotowych wydatków (na chodnik i na przyłącze) nie można uznać za wydatki poniesione na wytworzenie własnego środka trwałego, jak i inwestycji w obcym środku trwałym. Wydatki te stanowią w Firmie Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w momencie poniesienia, stosownie do art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż przedstawione we wniosku stanowisko w zakresie przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe różni się od stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana indywidualna nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.