Stan faktyczny przedstawiony przez podatnika:
Podatnik jest właścicielem przedsiębiorstwa transportowego, które świadczy usługi na terytorium kraju jak i poza granicami. Zatrudnia kierowców, którym w umowach o pracę jako miejsce świadczenia pracy określił adres siedziby firmy.Pracownikom oddelegowanym do wykonania zadań poza miejscem siedziby firmy wypłaca diety z tytułu podróży służbowej zgodnie z przepisami Kodeksu pracy ( w uzupełnieniu do wniosku podaje przykład rozliczenia pracownika oddelegowanego do Norwegii ).Wypłacone pracownikom diety z tytułu podróży służbowej podatnik zalicza do kosztów uzyskania przychodu.

Zajmując własne stanowisko w sprawie stwierdza Pan, że delegując kierowcę w podróż służbową stosuje regulacje Kodeksu pracy, art. 77(5) §3 a wypłacone pracownikom diety z tytułu podróży służbowych stanowią koszt uzyskania przychodu.

Rozpatrując powyższy wniosek Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Radomiu stwierdza:
Przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia podróży służbowej, definicja ta zastała uregulowana w prawie pracy.
Podróżą służbową w rozumieniu art. 77(5) § 1 ustawy z dnia 26.06.1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) jest wykonywanie na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza stałym miejscem pracy pracownika. Stałe miejsce pracy winno wynikać z umowy o pracę. O tym czy wyjazd służbowy pracownika może być uznany za podróż służbową, decyduje przede wszystkim to, czy pracownik ma do wykonania zadanie poza miejscem, które zostało wskazane w umowie o pracę jako stałe miejsce pracy.

Pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.
Wysokość oraz warunki ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju określił Minister Pracy i Polityki Społecznej zgodnie z dyspozycją art.77(5) § 2 Kodeksu pracy w drodze rozporządzeń opublikowanych w Dz. U. Z 30.12.2002r Nr 236 poz. 1990 i 1991.Warunki wypłacania należności z tytułu podróży służbowej pracownikom zatrudnionym u innego pracodawcy niż wymieniony w §2 art.77(5) Kodeksu pracy określa się w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalania regulaminu wynagradzania.
W przypadku gdy układ zbiorowy pracy, regulamin wynagradzania lub umowa o pracę nie zawiera postanowień, o których mowa wyżej, pracownikowi przysługują należności na pokrycie kosztów podróży służbowej odpowiednie według przepisów w/wym rozporządzeń Ministra Pracy i Polityki Społecznej ( art.75(5) § 5 Kodeksu pracy).

Zatem pracownikowi zatrudnionemu na etacie kierowcy , którego praca polega na wyjazdach służbowych, będą przysługiwały należności w wysokości i na warunkach określonych zgodnie z w/wym przytoczonymi przepisami.

Kosztami uzyskania przychodu zgodnie z art.22 ust 1 ustawy z dnia 26.07.1991r o podatku dochodowym od osób fizycznych są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawodawca nie wyłączył z kosztów uzyskania przychodu należności wypłacanych pracownikom z tytułu podróży służbowej na podstawie przepisów Kodeksu pracy.

A zatem z przytoczonych przepisów i przedstawionego stanu faktycznego wynika, że wypłacone pracownikom-kierowcom wykonującym zadania poza miejscem siedziby firmy należności z tytułu podróży służbowej zgodnie z przepisami Kodeksu pracy stanowią koszty uzyskania przychodu pracodawcy do wysokości limitów określonych w/wym przepisami.

Niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez podatnika w stanie prawnym obowiązującym w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego we wniosku.
Zgodnie z art. 14b § 1, § 2 ustawy Ordynacja podatkowa udzielona interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i kontroli skarbowej – do czasu jej zmiany lub uchylenia.