P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w związku z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. Nr 8 z 2005 r., poz. 60 ze zm.) Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, udzielając pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych w indywidualnej sprawie Podatnika

p o s t a n a w i a

uznać za prawidłowe stanowisko Podatnika.

U Z A S A D N I E N I E

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka podjęła działania zmierzające do prowadzenia działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej (dalej: „SSE”) na podstawie zezwolenia (dalej: „Zezwolenie”), o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych (dalej: „ustawa SSE”).

W związku z powyższym Spółka nabyła składającą się z kilku działek nieruchomość zlokalizowaną na terenie SSE (dalej: „Nieruchomość”), którą jak twierdzi Podatnik, po jej nabyciu należy zaliczyć do aktywów trwałych Spółki i uznać za wykorzystywaną do celów powyżej wspomnianej działalności gospodarczej. Nieruchomość spełnia przesłanki do uznania jej, po nabyciu przez Spółkę, za środek trwały Spółki w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”), niepodlegający amortyzacji zgodnie z art. 16c pkt 1 ustawy o CIT.

Ponieważ w przypadku będącym przedmiotem niniejszego wniosku wyższą kwotą kosztów są koszty nowej inwestycji, a nie koszty dwuletnich kosztów pracy nowo zatrudnionych pracowników, stosownie do § 3 ust. 7 rozporządzenia w sprawie wabrzyskiej specjalnej strefy ekonomicznej (dalej: „rozporządzenie SSE”) dopuszczalną wielkość pomocy wylicza się w oparciu o § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia SSE (zmieniony przez § 1 pkt 3a rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 2 lutego 2007 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie wałbrzyskiej specjalnej strefy ekonomicznej (Dz. U. Nr 17, poz. 99, dalej: „rozporządzenie SSE zmieniające”).

Spółka wydzierżawi jedną z zakupionych działek (dalej: „Działka”) w części stanowiącej nieruchomość rolną z przeznaczeniem na działalność rolniczą, która nie byłaby objęta Zezwoleniem strefowym. Działka, której oddanie w dzierżawę Spółka rozważa, jest przeznaczona na drugi etap inwestycji i do czasu rozpoczęcia tego etapu, nie będzie zabudowana ani w inny sposób wykorzystywana przez Spółkę. W konsekwencji Spółka rozważa oddanie jej w dzierżawę, aby uzyskiwać dochód z przejściowo niewykorzystywanej części Nieruchomości.

W ramach zawartej umowy Spółka nie przeniesie w jakiejkolwiek formie własności części wydzierżawionej Działki ani żadnej innej części Nieruchomości, z którą były związane jej wydatki inwestycyjne na terenie SSE co najmniej przez okres 5 lat od dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

Podstawowym przeznaczeniem Nieruchomości, z punktu widzenia strategii Spółki, będzie zlokalizowanie na niej działalności Spółki objętej Zezwoleniem. Jednakże Spółka jest przekonana, że wydzierżawienie części Nieruchomości na cele prowadzonej przez dzierżawcę działalności rolniczej, nieobjętej Zezwoleniem strefowym, pozwoli Spółce wygenerować dodatkowe przychody, a jednocześnie, na obecnym etapie procesu inwestycyjnego, nie stoi ono na przeszkodzie realizacji inwestycji oraz działalności w SSE wykonywanej przez Spółkę.

Na tle powyższego stanu faktycznego Podatnik wnosi o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

1. Czy oddanie przez Spółkę części nabytej Nieruchomości (Działki) w dzierżawę, która to Działka znajduje się na terenie SSE, powoduje naruszenie warunków przewidzianych w § 5 rozporządzenia SSE, a w konsekwencji utratę zwolnienia od podatku dochodowego z podatku CIT, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT?

2. Czy oddanie przez Spółkę części nabytej Nieruchomości (Działki) w dzierżawę, która to Działka znajduje się na terenie SSE, jest podstawą do ograniczenia w jakimkolwiek zakresie traktowania wydatków poniesionych przez Spółkę na nabycie Nieruchomości (w tym Działki) jako wydatku kwalifikującego się do objęcia pomocą w rozumieniu § 6 w związku z § 3 rozporządzenia SSE, będących podstawą do wyliczenia dopuszczalnej wielkości zwolnienia podatkowego z podatku CIT, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT?

Ad. pyt. 1. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że oddanie przez Spółkę części nabytej Nieruchomości w dzierżawę, która to Nieruchomość znajduje się na terenie SSE, nie powoduje naruszenia warunków przewidzianych w § 5 rozporządzenia SSE, a w konsekwencji nie powoduje utraty zwolnienia od podatku dochodowego z podatku CIT, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT.

Podatnik podnosi, że zwolnienie, jakie przysługuje przedsiębiorcy ponoszącemu wydatki inwestycyjne, związane z działalnością prowadzoną na terenie SSE, jest warunkowane przez przepisy rozporządzenia SSE. Cytując § 5 ust. 1 rozporządzenia SSE Spółka twierdzi, że wydzierżawienie Działki nie stanowi naruszenia wymienionego w tym przepisie warunku nieprzeniesienia własności. Wynika to, w ocenie Podatnika, z istoty stosunku prawnego, jaki zawiązywany jest przez Spółkę z wydzierżawiającym na podstawie umowy dzierżawy. Na tle art. 693 ust. 1 ustawy Kodeks cywilny, określającego umowę dzierżawy, Podatnik twierdzi, że po stronie Spółki powstanie zobowiązanie do oddania części Nieruchomości w używanie (i związane z tym używaniem pobieranie pożytków). Oddanie w używanie nieruchomości ani na gruncie cywilistycznym, ani podatkowoprawnym, nie może zostać, zdaniem Spółki, uznane za przeniesienie własności. Podatnik przez cały okres trwania stosunku dzierżawy będzie bez przerwy właścicielem Nieruchomości w części oddanej w dzierżawę. Dzierżawca będzie jedynie użytkował wydzierżawioną część Nieruchomości, jednakże nie będzie jej właścicielem. Przeniesienie własności Nieruchomości mogłoby nastąpić w drodze np. jej sprzedaży, co jest innym od dzierżawy stosunkiem prawnym wymagającym m. in. dla nieruchomości zawarcia go w specjalnej formie. Spółka zawrze umowę dzierżawy w formie pisemnej i nie przeniesie za pomocą umowy dzierżawy własności Nieruchomości na dzierżawcę.

Spółka nadmienia, że stanowisko to jest potwierdzone przez organy podatkowe w interpretacjach prawa podatkowego w zakresie ewentualnej utraty zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych w kontekście oddania składników majątku inwestorów w użytkowanie zależne. Podatnik cytuje interpretacje: Nr DP/PD/423-0141/1/05/AP z dnia 1 lutego 2006 r. Naczelnika Pomorskiego Urzędu Skarbowego oraz Nr US.III-415/17/05 z dnia 21 października 2005 r. Naczelnika Urzędu Skarbowego w Olecku, odnoszące się do umowy najmu, której istota, w ocenie Spółki, dotyczy również umowy dzierżawy. Podatnik zauważa, że umowa najmu jest najbardziej zbliżoną formą stosunku prawnego do umowy dzierżawy, o której mowa w przedmiotowym wniosku. Dlatego uwagi zawarte w powyższych interpretacjach odnoszą się, zdaniem Spółki, również do umowy dzierżawy.

Ad. pyt. 2. Podatnik jest zdania, że oddanie przez Spółkę części nabytej Nieruchomości (Działki), która to Nieruchomość znajduje się na terenie SSE, w dzierżawę, która nie może być objęta Zezwoleniem, nie jest podstawą do ograniczania w jakimkolwiek zakresie traktowania wydatków poniesionych przez Spółkę na nabycie Nieruchomości jako wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą w rozumieniu § 6 w związku z § 3 rozporządzenia SSE, będących podstawą do wyliczenia dopuszczalnej wielkości zwolnienia podatkowego z podatku CIT, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT. W konsekwencji, zdaniem Spółki, wydatki poniesione w celu nabycia przedmiotowej Nieruchomości mogą zostać w całości zaliczone do wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą.

Spółka zwraca uwagę, że celem rozważania, czy całość wydatków na Nieruchomość powinno się uwzględniać w kwocie przedmiotowych kosztów inwestycji kwalifikujących się do objęcia pomocą, jest wyliczenie dopuszczalnej wielkości zwolnienia podatkowego. W konsekwencji kluczowa jest, zdaniem Podatnika, przede wszystkim analiza wniosków wynikających z interpretacji literalnej (gramatycznej). Spółka twierdzi, że takie podejście było wielokrotnie formułowane w orzecznictwie sądowym oraz stosowane jest przez Ministerstwo Finansów, które w piśmie Nr PB4/KA-8213-321-25/06 z dnia 5 kwietnia 2006 r. Zastępcy Dyrektora Departamentu Podatków Bezpośrednich, odnoszącym się do relacji między ustawą o CIT oraz rozporządzeniem SSE wyraziło pogląd, „...iż zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową”.

Podatnik twierdzi, że interpretacja gramatyczna przepisów rozporządzenia SSE, rozporządzenia SSE zmieniającego, ustawy o SSE oraz ustawy o CIT nie pozwala w żadnym miejscu na stwierdzenie, że świadczenie przez Spółkę na terenie SSE usług dzierżawy zmusza do ograniczenia zakresu uznawania wydatków Spółki poniesionych na inwestycje w SSE jako wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą, uwzględnianych przy wyliczaniu dopuszczalnej wielkości zwolnienia z podatku CIT. W szczególności, Spółka wysnuwa z treści art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT wniosek, że ustawodawca stwierdza w ustawie o CIT, iż wprawdzie zwolnienie podatkowe może być realizowane jedynie poprzez generowanie dochodów pochodzących z działalności na terenie SSE zgodnych z działalnością określoną w zezwoleniu strefowym, to jednakże matematyczny sposób kalkulacji dopuszczalnej wysokości zwolnienia podatkowego uzależniony jest wyłącznie od formuł wynikających z odrębnych przepisów, czyli w tym przypadku z ustawy SSE, z rozporządzenia SSE oraz rozporządzenia SSE zmieniającego, które należy uznać za przepisy regulujące omawianą kwestię w wyłączny sposób.

Ponieważ w przypadku będącym przedmiotem niniejszego wniosku wyższą kwotą kosztów są koszty nowej inwestycji, a nie koszty dwuletnich kosztów pracy nowo zatrudnionych pracowników, stosownie do § 3 ust. 7 rozporządzenia SSE dopuszczalną wielkość pomocy wylicza się w oparciu o § 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia SSE, a nie w oparciu o § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia SSE.

W konsekwencji, dokonując wyliczenia na podstawie § 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia SSE, Podatnik stwierdza, że w sytuacji Spółki, zgodnie z formułą matematyczną określoną w tym przepisie, o tym czy dany wydatek jest kosztem inwestycji kwalifikującym się do objęcia pomocą, decyduje tylko i wyłącznie analiza § 6 rozporządzenia SSE, gdyż tylko w tym miejscu zawarto definicję kosztów inwestycji kwalifikujących się do objęcia pomocą i tylko do tego przepisu odsyła formuła matematyczna określona w § 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia SSE.

Podatnik podnosi, że powyższe potwierdza Naczelnik Drugiego Śląskiego Urzędu Skarbowego w Bielsku Białej w interpretacji Nr PU/I-2/05-28129 z dnia 17 maja 2005 r., który stwierdza, że ograniczeń prawa do zaliczenia kosztów do wydatków objętych pomocą publiczną należy szukać wyłącznie w § 6 rozporządzenia strefowego.

Na tle § 6 rozporządzenia SSE Podatnik podnosi, że przepis ten określa następujące warunki do uznawania wydatków za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą:

1) muszą to być koszty inwestycji,

2) muszą być poniesione w trakcie obowiązywania zezwolenia strefowego,

3) muszą być poniesione w związku z realizacją inwestycji na terenie strefy,

4) muszą być poniesione na terenie strefy,

5) muszą być poniesione w minimalnej wysokości 100 tysięcy EUR,

6) celem wydatków musi być:

- nabycie gruntów lub prawa użytkowania wieczystego,

- nabycie albo wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych, pod warunkiem zaliczenia ich do składników majątku podatnika,

- rozbudowa lub modernizacja istniejących środków trwałych,

- nabycie wartości niematerialnych i prawnych związanych z transferem technologii przez nabycie praw patentowych, licencji, know-how lub nieopatentowanej wiedzy technicznej.

Spółka twierdzi, że w stanie faktycznym, którego dotyczy przedmiotowy wniosek, wszystkie powyższe warunki są spełnione. Powyższe powoduje w ocenie Podatnika, że brak jest podstaw do twierdzenia, że wydatki poniesione w celu nabycia przedmiotowej Nieruchomości nie mogą zostać zaliczone do wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą w rozumieniu § 6 w związku z § 3 rozporządzenia SSE, będących podstawą do wyliczenia dopuszczalnej wielkości zwolnienia podatkowego z podatku CIT, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT.

Podatnik wskazuje, że jego interpretacja jest zbieżna z podejściem Naczelnika Małopolskiego Urzędu Skarbowego, wyrażonym w piśmie Nr PD-II/423/44/04 z dnia 5 lipca 2004 r.

Powyższe argumenty oraz interpretacje organów podatkowych świadczą w ocenie Spółki, że wydatki poniesione przez nią na nabycie przedmiotowej Nieruchomości spełniają warunki, określone w § 6 w związku z § 3 rozporządzenia SSE, będące podstawą do wyliczenia dopuszczalnej wielkości zwolnienia podatkowego z podatku CIT, o którym owa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT.

Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie podziela wyrażone we wniosku stanowisko Podatnika odnośnie zwolnienia od podatku dochodowego od osób prawnych dochodów uzyskiwanych z działalności gospodarczej wykonywanej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej w związku z oddaniem w dzierżawę Działki, znajdującej się na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, z przeznaczeniem na działalność rolniczą nieobjętą zezwoleniem oraz zaliczenia wydatków poniesionych na nabycie Nieruchomości do podstawy wyliczenia dopuszczalnej wielkości zwolnienia podatkowego od podatku dochodowego od osób prawnych i informuje, co następuje:

Zwolnienie od podatku dochodowego od osób prawnych dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej określa przepis art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.): wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. Nr 123, poz. 600 ze zm.), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami. W myśl art. 17 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 34, przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy.

Z treści przepisów art. 17 ust. 1 pkt 34 i ust. 4 wynikają następujące przesłanki, spełnienie których warunkuje zwolnienie dochodów od podatku dochodowego od osób prawnych:

1) dochody muszą być uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej,

2) działalność gospodarcza musi być prowadzona na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych,

3) wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych, której tekst został ujednolicony w Dzienniku Ustaw z 2007 r. Nr 42, poz. 274, podstawą do korzystania z pomocy publicznej, udzielanej zgodnie z ustawą, jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy, uprawniające do korzystania z pomocy publicznej, zwane dalej „zezwoleniem”. Zgodnie z art. 16 ust. 2 tej ustawy, zezwolenie określa przedmiot działalności gospodarczej oraz warunki dotyczące w szczególności:

1) zatrudnienia przez przedsiębiorcę przy prowadzeniu działalności gospodarczej na terenie strefy przez określony czas określonej liczby pracowników;

2) dokonania przez przedsiębiorcę inwestycji na terenie strefy o wartości przewyższającej określoną kwotę.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy stwierdzić należy, że wydzierżawienie zakupionej Działki w części stanowiącej nieruchomość rolną z przeznaczeniem na działalność rolniczą, nieobjętą zezwoleniem strefowym, nie stoi w sprzeczności z określonymi w zacytowanych powyżej przepisach art. 17 ust. 1 pkt 34 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych warunkami, których spełnienie umożliwia zwolnienie dochodów Podatnika uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej od podatku dochodowego od osób prawnych. Podkreślenia jednakże wymaga, że zwolnieniem objęte są wyłącznie dochody uzyskane z działalności gospodarczej objętej zezwoleniem. Jak wynika bowiem z art. 12 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych, dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast jak wskazuje Spółka we wniosku, działalność rolnicza nie będzie objęta zezwoleniem strefowym. Powyższe wynika również z § 2 pkt 12 i 13 rozporządzenia w sprawie wałbrzyskiej specjalnej strefy ekonomicznej, zgodnie z którym zezwolenie nie jest wydawane na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie: produkcji pierwotnej produktów rolnych, o których mowa w załączniku I do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (pkt 12); wytwarzania i obrotu produktami mającymi imitować lub zastępować mleko i przetwory mleczne, o których mowa w art. 3 ust. 2 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 1898/87 z dnia 2 lipca 1987 r. w sprawie ochrony oznaczeń stosowanych w obrocie mlekiem i przetworami mlecznymi - Dz. Urz. WE L 182 z 03.07.1987, str. 36, ze zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 7, str. 247 ze zm. (pkt 13). Uznać zatem należy, że Spółka uzyska od dzierżawcy dochody z działalności gospodarczej, nieobjętej zezwoleniem. Zatem dochody uzyskane z tytułu dzierżawy Działki z przeznaczeniem na działalność rolniczą, nieobjętą zezwoleniem strefowym, nie będą na podstawie art. 12 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych wolne od podatku dochodowego od osób prawnych.

Wydzierżawienie Działki z przeznaczeniem na działalność rolniczą, nieobjętą zezwoleniem strefowym, nie stoi również w sprzeczności z warunkami wymaganymi do zastosowania zwolnienia od podatku z tytułu kosztów nowej inwestycji, określonymi w § 5 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 grudnia 2006 r. w sprawie wałbrzyskiej specjalnej strefy ekonomicznej (Dz. U. Nr 236, poz. 1705 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem, zwolnienie od podatku dochodowego z tytułu kosztów nowej inwestycji przysługuje przedsiębiorcy, począwszy od miesiąca, w którym poniósł wydatki inwestycyjne w okresie od dnia uzyskania zezwolenia, aż do wyczerpania dopuszczalnej pomocy regionalnej, pod warunkiem że:

1) nie przeniesie w jakiejkolwiek formie własności składników majątku, z którymi były związane wydatki inwestycyjne – przez okres 5 lat od dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców – przez okres 3 lat;

2) będzie prowadził działalność gospodarczą przez okres nie krótszy niż 5 lat od momentu, gdy cała inwestycja zostanie zakończona, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców – przez okres nie krótszy niż 3 lata.

Nabycie i utratę własności normują przepisy art. 155-194 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z art. 155 § 1 tej ustawy, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Natomiast jak stanowi art. 693 § 1 tej ustawy, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Na podstawie definicji umowy dzierżawy określonej w zacytowanym art. 693 § 1, stwierdzić należy, że w wykonaniu tej umowy wydzierżawiający oddaje dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków, nie następuje więc przeniesienie własności rzeczy, o którym mowa w ww. art. 155 § 1 ustawy kodeks cywilny. Zatem słusznie twierdzi Podatnik, że wydzierżawienie Działki nie stanowi naruszenia warunku nieprzeniesienia własności, wymienionego w art. § 5 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia w sprawie wałbrzyskiej specjalnej strefy ekonomicznej.

Dlatego też w opinii Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, oddanie przez Spółkę w dzierżawę części nabytej, znajdującej się na terenie wałbrzyskiej specjalnej strefy ekonomicznej Nieruchomości (Działki), nie powoduje naruszenia warunków przewidzianych w § 5 rozporządzenia w sprawie wałbrzyskiej specjalnej strefy ekonomicznej, a w konsekwencji Podatnikowi przysługuje zwolnienie od podatku dochodowego od osób prawnych, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W kwestii określenia wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą w rozumieniu § 6 w związku z § 3 rozporządzenia w sprawie wałbrzyskiej specjalnej strefy ekonomicznej, będących podstawą do wyliczenia dopuszczalnej wielkości zwolnienia od podatku dochodowego od osób prawnych, punkt wyjścia stanowią przepisy ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych. Na podstawie art. 4 ust. 1 tej ustawy, Rada Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw gospodarki uzgodniony z ministrem właściwym do spraw rozwoju regionalnego, ustanawia strefę w drodze rozporządzenia. W myśl art. 4 ust. 4 pkt 5, 5a i 6 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych, rozporządzenie w sprawie ustanowienia strefy określa wielkość pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom prowadzącym działalność gospodarczą na terenie strefy na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 (pkt 5), warunki udzielania pomocy publicznej przedsiębiorcom prowadzącym działalność gospodarczą na terenie strefy na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia zgodności udzielonej pomocy z prawem Unii Europejskiej (pkt 6) oraz szczegółowe warunki uznawania wydatków za wydatki poniesione na inwestycję na terenie strefy, a także ich minimalną wysokość (pkt 6).

W sytuacji przedstawionej we wniosku Spółka podjęła działania zmierzające do prowadzenia działalności gospodarczej na terenie wałbrzyskiej specjalnej strefy ekonomicznej, zatem wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą w odniesieniu do przedmiotowego stanu faktycznego należy określić na podstawie przepisów ww. rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wałbrzyskiej specjalnej strefy ekonomicznej.

Jak wynika ze stanu faktycznego opisanego we wniosku, wyższą kwotą kosztów są koszty nowej inwestycji, a nie koszty dwuletnich kosztów pracy nowo zatrudnionych pracowników, dlatego w odniesieniu do przedmiotowej sytuacji zastosowanie znajduje § 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia w sprawie wałbrzyskiej specjalnej strefy ekonomicznej. Zgodnie z tym przepisem, pomoc regionalna udzielana przedsiębiorcy w formie zwolnień podatkowych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) albo na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 63a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) stanowi pomoc regionalną z tytułu kosztów nowej inwestycji, której wielkość jest liczona jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i kosztów inwestycji kwalifikujących się do objęcia pomocą, określonych w § 6.

Jak stanowi § 6 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia, za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą uznaje się koszty inwestycji, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione na terenie strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia, będące ceną nabycia gruntów lub prawa ich użytkowania wieczystego. Na podstawie analizy treści przepisów rozporządzenia w sprawie wałbrzyskiej specjalnej strefy ekonomicznej, w szczególności § 3 i 5 – określających warunki udzielenia pomocy oraz § 6 rozporządzenia – określającego wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą, ustawodawca nie zawarł zastrzeżenia, że powyższe wydatki poniesione na nabycie nieruchomości stanowią koszty kwalifikujące się do objęcia pomocą pod warunkiem, że nabyta nieruchomość nie zostanie oddana w dzierżawę.

Dlatego też w ocenie Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, oddanie przez Spółkę części nabytej Nieruchomości (Działki) w dzierżawę, która to Działka znajduje się na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, nie jest podstawą do ograniczenia traktowania wydatków poniesionych przez Spółkę na nabycie Nieruchomości (w tym Działki) jako wydatku kwalifikującego się do objęcia pomocą w rozumieniu § 6 w związku z § 3 rozporządzenia w sprawie wałbrzyskiej specjalnej strefy ekonomicznej – uwzględniając zmiany wprowadzone na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 2 lutego 2007 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie wałbrzyskiej specjalnej Stefy ekonomicznej (Dz. U. Nr 17, poz. 99), będących podstawą do wyliczenia dopuszczalnej wielkości zwolnienia podatkowego od podatku dochodowego od osób prawnych, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Powyższe oznacza, że wydatki poniesione w celu nabycia przedmiotowej Nieruchomości mogą zostać w całości zaliczone do wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą.

Biorąc pod uwagę powyższe, Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie postanowił jak w sentencji.

Niniejsza interpretacja odnosi się wyłącznie do przedstawionego przez Wnioskodawcę i przytoczonego w treści postanowienia stanu faktycznego oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania postanowienia i jest aktualna do czasu zmiany stanu prawnego lub stanu faktycznego przedstawionego przez Pytającego.

Zgodnie z treścią art. 14b § 1 i 2 ustawy Ordynacja podatkowa przedmiotowa interpretacja nie jest wiążąca dla Podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej – do czasu jej zmiany lub uchylenia w drodze decyzji w trybie określonym w art. 14b § 5 w/w ustawy.

Na podstawie art. 14a § 4 ustawy Ordynacja podatkowa na niniejsze postanowienie zawierające interpretację służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w terminie 7 dni od doręczenia postanowienia za pośrednictwem Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie.