Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/443-1177/12-2/AWa
z 19 marca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 14 grudnia 2012 r. (data wpływu 19 grudnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania krótkotrwałego zakwaterowania pracowników oraz osób trzecich – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 grudnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania krótkotrwałego zakwaterowania pracowników oraz osób trzecich.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Ośrodek, jako agencja wykonawcza jest państwową osobą prawną utworzoną na podstawie ustawy z dnia 25 listopada 2010 r. o Centralnym Ośrodku (…)(Dz. U. z 2010 r. Nr 239, poz. 1591). W skład Ośrodka wchodzą centrala i X oddziałów terenowych wymienionych w rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 21 grudnia 2010 r. w sprawie nadania statutu Ośrodka (Dz. U. z 2010 r. Nr 239, poz. 1591). Ośrodek realizuje zadania państwa w zakresie badania i rejestracji odmian roślin, porejestrowego doświadczalnictwa odmianowego i ochrony prawnej odmian roślin na zasadach określonych w ustawie z dnia 26 czerwca 2013 r. o nasiennictwie oraz w ustawie z dnia 26 czerwca 2013 r. o ochronie prawnej odmian roślin. Ośrodek jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Ośrodek w jednym z wydzielonych lokali, którego jest właścicielem, świadczy usługi krótkotrwałego zakwaterowania (PKWiU 55.20) na rzecz pracowników oraz w mniejszym zakresie osób trzecich (osób nieuprawnionych do korzystania z Funduszu). Pracownicy korzystający z powyższych usług ponoszą niższą odpłatność – część finansowana jest z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

Dotychczas świadczone usługi krótkotrwałego zakwaterowania na rzecz pracowników, jak i osób trzecich były opodatkowane stawką preferencyjną w wysokości 8%, a podatek naliczony związany z wydatkami (de facto kosztami funduszu socjalnego) ponoszonymi w związku z powyższymi usługami nie był przez podatnika odliczany.

Obecnie Ośrodek chce zmienić sposób postępowania w przypadku świadczenia tych usług. Stosownie do art. 7 ust. l pkt l ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, wszystkie środki uzyskane za świadczenia usługi krótkotrwałego wynajmu, stanowić będą dochody ZFŚS, bez względu na charakter najemcy (pracownik, osoba trzecia). Wszystkie koszty utrzymania ww. lokalu finansowane będą ze środków ZFŚS. Przedmiotowe usługi należy zatem ocenić, jako działalność socjalną w rozumieniu art. 2 pkt l ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy świadczenie w lokalu, będącym własnością Ośrodka, usług krótkotrwałego zakwaterowania zarówno na rzecz pracowników, jak i osób trzecich podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w wysokości 8% w sytuacji, gdy wszystkie wpłaty z tytułu pobytu w tymże lokalu będą stanowić przychód funduszu socjalnego?

Zdaniem Wnioskodawcy, analizując przyszły stan faktyczny należy stwierdzić, że usługi krótkotrwałego wynajmu lokalu służyć będą dla celów wypoczynku, zatem należy ocenić je, jako działalność socjalną w rozumieniu art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Wpływy zaś z opłat za powyższe usługi, stosownie do art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, stanowić będą zwiększenie środków Zakładowego Funduszu. W związku z powyższym, Ośrodek w zakresie przedmiotowych usług nie będzie podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, gdyż świadczone usługi nie będą związane z jego działalnością gospodarczą. Ośrodek – wypełniając ustawowy nakaz – będzie administrował Zakładowym Funduszem.

W wyrokach NSA (m. in. z dnia 2 września 2008 r., sygn. akt I FSK 1076/07, z dnia 17 września 2010 r., sygn. akt I FSK 1491/10, z dnia 15 października 2010 r., sygn. akt I FSK 1511/09, z dnia 22 października 2010 r., sygn. akt I FSK 1727/09) stwierdzono, że „w wyniku analizy przepisów ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, ustawy o VAT, przepisów unijnych oraz na podstawie orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej podmiot, który zobowiązany jest do utworzenia i administrowania zakładowym funduszem świadczeń socjalnych podejmuje działania techniczne o charakterze nieodpłatnym, które pozostają całkowicie poza prowadzoną działalnością gospodarczą. Podmiot nie rozpoczyna i nie prowadzi działalności gospodarczej w celu dysponowania funduszem socjalnym. Wykonuje te czynności tylko dlatego, że taki obowiązek nakłada na niego ustawa o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. W konsekwencji, podmiot wykonując te czynności nie działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług”. Pracodawca pełni rolę administratora środków funduszu, natomiast sam zakładowy fundusz świadczeń socjalnych nie zalicza się do majątku pracodawcy. W konsekwencji, podatnik wykonujący te czynności nie działa jako podatnik VAT. Reasumując, czynności polegające na świadczeniu usług krótkotrwałego zakwaterowania zarówno na rzecz osób uprawnionych z funduszu socjalnego, jak i osób trzecich nie powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Jednocześnie podmiotowi nie przysługuje prawo odliczenia podatku naliczonego z tytułu poniesionych wydatków sfinansowanych z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Według art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. Zatem, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym, związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Czynność może być albo odpłatna lub nieodpłatna. Na gruncie podatku od towarów i usług nie występują czynności częściowo odpłatne. Jeśli tylko czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna. Nie ma żadnego znaczenia, czy wynagrodzenie to pokrywa koszty świadczenia tej czynności poniesione przez podatnika, ewentualnie kreuje dla podatnika zysk. Także czynności wykonane „po kosztach” ich świadczenia, bądź poniżej tych koszów, są czynnościami odpłatnymi, o ile tylko pobrano za nie wynagrodzenie. Tym samym, dla opodatkowania czynności podatkiem od towarów i usług nie ma znaczenia, czy przez świadczącego usługę została odniesiona korzyść finansowa. Istotnym jest, czy w zamian za wykonane świadczenie zostało wypłacone wynagrodzenie na rzecz świadczącego usługę. Bez znaczenia pozostaje zatem fakt, czy wynagrodzenie usługodawcy obejmuje jedynie kwotę stanowiącą zwrot kosztów lub jej część, czy też zostało powiększone o marżę stanowiącą zysk dla świadczącego usługę.

Określony w ustawie o podatku od towarów i usług zakres opodatkowania tym podatkiem wskazuje, że aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 art. 15 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Zainteresowany w jednym z wydzielonych lokali, którego jest właścicielem, świadczy usługi krótkotrwałego zakwaterowania (PKWiU 55.20) na rzecz pracowników oraz w mniejszym zakresie osób trzecich (osób nieuprawnionych do korzystania z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych). Pracownicy korzystający z powyższych usług ponoszą niższą odpłatność – część finansowana jest z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Dotychczas świadczone usługi krótkotrwałego zakwaterowania na rzecz pracowników, jak i osób trzecich były opodatkowane stawką preferencyjną w wysokości 8%. Obecnie Wnioskodawca zamierza zmienić sposób postępowania w przypadku świadczenia tych usług. Stosownie do art. 7 ust. l pkt l ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, wszystkie środki uzyskane ze świadczenia usługi krótkotrwałego wynajmu, stanowić będą dochody ZFŚS, bez względu na charakter najemcy (pracownik, osoba trzecia). Wszystkie koszty utrzymania ww. lokalu finansowane będą ze środków ZFŚS. Przedmiotowe usługi należy – zdaniem Zainteresowanego – ocenić, jako działalność socjalną w rozumieniu art. 2 pkt l ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

W świetle powyższego, Wnioskodawca ma wątpliwości, czy świadczenie w lokalu, będącym własnością Zainteresowanego, usług krótkotrwałego zakwaterowania zarówno na rzecz pracowników, jak i osób trzecich podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w wysokości 8% w sytuacji, gdy wszystkie wpłaty z tytułu pobytu w tymże lokalu będą stanowić przychód funduszu socjalnego.

Obowiązek tworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nakładają przepisy ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 592 ze zm.), zwanej dalej ustawą o ZFŚS.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o ZFŚS, ustawa określa zasady tworzenia przez pracodawców zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, zwanego dalej „Funduszem”, i zasady gospodarowania środkami tego Funduszu, przeznaczonego na finansowanie działalności socjalnej organizowanej na rzecz osób uprawnionych do korzystania z Funduszu, na dofinansowanie zakładowych obiektów socjalnych oraz na tworzenie zakładowych żłobków, klubów dziecięcych, przedszkoli oraz innych form wychowania przedszkolnego.

W myśl art. 2 pkt 1 ustawy o ZFŚS, działalność socjalna oznacza usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, klubach dziecięcych, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej – rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Zgodnie z art. 2 pkt 4 ustawy o ZFŚS, zakładowe obiekty socjalne – to ośrodki wczasowe i kolonijne, domy wypoczynkowe, sanatoria, ogrody działkowe, obiekty sportowo-rekreacyjne, żłobki, kluby dziecięce i przedszkola oraz obiekty służące działalności kulturalnej.

Jak stanowi art. 2 pkt 5 ustawy o ZFŚS, osobami uprawnionymi do korzystania z Funduszu są pracownicy i ich rodziny, emeryci i renciści – byli pracownicy i ich rodziny oraz inne osoby, którym pracodawca przyznał, w regulaminie, o którym mowa w art. 8 ust. 2, prawo korzystania ze świadczeń socjalnych finansowanych z Funduszu.

Z powyższego wynika zatem, iż przepisy ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych określają odbiorców zakładowej działalności socjalnej i rodzaje świadczeń pracodawcy na rzecz pracownika, które mogą być finansowane z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

Fundusz ten, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o ZFŚS, tworzy się z corocznego odpisu podstawowego, naliczanego w stosunku do przeciętnej liczby zatrudnionych.

Ponadto, zasoby Funduszu zwiększa się o wymienione w art. 7 ust. 1 pkt 1 do 9 ustawy o ZFŚS, środki. Wśród nich wskazano m. in. wpływy z opłat pobieranych od osób i jednostek organizacyjnych korzystających z działalności socjalnej, o której mowa w art. 2 pkt 1 (art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o ZFŚS).

Stosownie do art. 10 oraz art. 12 ust. 1 ustawy o ZFŚS, środki Funduszu są gromadzone na odrębnym rachunku bankowym, a pracodawca jedynie administruje tymi środkami.

Administrowanie oznacza wykonywanie obowiązków i uprawnień określonych wobec pracodawcy w ustawie o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Podmiot zobowiązany do utworzenia i administrowania zakładowym funduszem socjalnym podejmuje działania techniczne o charakterze nieodpłatnym, które pozostają całkowicie poza prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. W szczególności dotyczy zapewnienia obsługi technicznej, kadrowej i finansowej niezbędnej do funkcjonowania Funduszu w zakładzie oraz odpowiedzialność za przestrzeganie przepisów ustawy o Funduszu. Administrowanie nie jest tożsame z wyłącznym dysponowaniem. Zakładowy fundusz świadczeń socjalnych jest funduszem specjalnym, co oznacza, że pracodawca jest administratorem Funduszu i nie może dowolnie dysponować środkami socjalnymi, które winny być prawnie i rachunkowo wyodrębnione z innych jego środków finansowych. Właścicielem środków zgromadzonych na rachunku bankowym Funduszu jest zakładowy fundusz świadczeń socjalnych, a nie zakład pracy. Tym samym, podmiot nie rozpoczyna i nie prowadzi działalności gospodarczej w celu dysponowania funduszem socjalnym. Wykonuje te czynności tylko dlatego, że taki obowiązek nakłada na niego ustawa o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. W konsekwencji, podmiot wykonując na rzecz osób uprawnionych, wskazanych w ustawie o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, czynności w niej określone nie działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem, w myśl ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, utworzony w zakładzie pracy ZFŚS jest odrębną od majątku zakładu pracy masą majątkową, która może być wykorzystywana tylko według ściele określonych zasad i na rzecz określonych podmiotów. Pracodawca jedynie administruje środkami Funduszu.

Przenosząc powyższe na grunt ustawy o podatku od towarów i usług, należy rozważyć, w jakim charakterze występuje pracodawca, który realizuje na rzecz pracowników oraz osób trzecich usługi krótkotrwałego zakwaterowania.

Jak wskazano wyżej, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług – zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy – podlega odpłatna dostawa towarów (tj. przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel) oraz odpłatne świadczenie usług (tj. każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów). Warunkiem wystąpienia podatku od towarów i usług jest dokonanie dostawy towarów i usług przez podmiot działający w charakterze podatnika, w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Jeśli pracodawca dokonuje zakupu towarów i usług o charakterze socjalnym ze środków ZFŚS i towary te i usługi przekazuje swoim pracownikom, wówczas nie działa jako podatnik podatku od towarów i usług, w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy, a jedynie jako podmiot administrujący środkami Funduszu. W takim przypadku nie wystąpi więc podatek naliczony przy nabyciu towarów i usług dla pracowników, ani podatek należny przy przekazaniu tych towarów i usług pracownikom.

Jeśli jednak pracodawca, jak w sprawie będącej przedmiotem niniejszej interpretacji, samodzielnie świadczy – za pomocą majątku (lokalu) należącego do Jego przedsiębiorstwa (ośrodka) – usługi krótkotrwałego zakwaterowania na rzecz pracowników (którzy otrzymują w części dofinansowanie ze środków ZFŚS), jak i osób trzecich (podmiotów nieuprawnionych do korzystania z Funduszu), to w ocenie tut. Organu, są to usługi świadczone przez podatnika podatku od towarów i usług, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy, i są to usługi świadczone za wynagrodzeniem, w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Skoro ww. lokal stanowi – jak wskazał Wnioskodawca – własność Ośrodka, to nie jest on zakładowym obiektem socjalnym i nie stanowi majątku zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

Zatem, świadczone przez Wnioskodawcę w przedmiotowym lokalu usługi krótkotrwałego zakwaterowania na rzecz zarówno pracowników (refundowane w części z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych), jak i osób trzecich (nierefundowane w ogóle) nie są wykonywane w ramach administrowania tym funduszem.

W konsekwencji, Wnioskodawca świadcząc przedmiotowe usługi z wykorzystaniem majątku należącego do Jego Ośrodka działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Należy również dodać, że zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Podstawa opodatkowania podatkiem od towarów i usług obejmuje zatem całość świadczenia należnego od nabywcy (zarówno od pracowników, jak i osób trzecich). Z tym, że w przypadku świadczenia usług krótkotrwałego zakwaterowania na rzecz pracowników obrotem będzie zarówno kwota zapłacona przez pracownika, jak i kwota zapłacona za pracownika ze środków ZFŚS, ta bowiem część również winna być traktowana jak należna od pracownika (świadczeniobiorcy). To pracownik bowiem otrzymuje z ZFŚS dofinansowanie do różnego rodzaju świadczeń o charakterze socjalnym, po spełnieniu warunków wynikających z ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

W przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym, Wnioskodawca na rzecz pracowników i osób trzecich świadczy usługi krótkotrwałego zakwaterowania w należącym do Niego lokalu i za te usługi otrzymuje wynagrodzenie podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wynagrodzenie to obejmuje wpłatę dokonaną bezpośrednio przez pracownika i wpłatę z ZFŚS, która jest dofinansowaniem należnym pracownikowi oraz całą wpłatę dokonaną przez osoby trzecie. Z punktu widzenia świadczącego usługę Zainteresowanego usługa jest świadczona za wynagrodzeniem.

Wobec powyższego, świadczone przez Wnioskodawcę usługi krótkotrwałego zakwaterowania nie są usługami nieodpłatnymi, w sprawie nie ma zatem zastosowania art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy.

W konsekwencji, przedmiotowe usługi świadczone przez Wnioskodawcę stanowią odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlegają zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy opodatkowaniu wg właściwej dla nich stawki podatku.

Zgodnie z art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Zatem, dla prawidłowego określenia wysokości stawki podatku od towarów i usług od czynności, których przedmiotem są poszczególne towary lub usługi, ustawodawca odsyła do klasyfikacji statystycznych wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, powołując w przepisach dotyczących obniżonych stawek podatku oraz w załącznikach do ustawy symbole PKWiU.

Klasyfikacją, do której odwołują się przepisy ustawy o podatku VAT, jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług (PKWiU), wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 ze zm.), którą dla celów podatku od towarów i usług stosuje się od dnia 1 stycznia 2011 r.

Stosownie do zapisu art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7% z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

W tym miejscu zaznaczyć należy, iż zgodnie z art. 146a ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%;
3. stawka zryczałtowanego zwrotu podatku, o której mowa w art. 115 ust. 2, wynosi 7%;
4. stawka ryczałtu, o której mowa w art. 114 ust. 1, wynosi 4%.
   
   

Jednakże, zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności zwolnienie od podatku.

I tak, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z ww. przepisu wynika, że zwolnieniu od podatku podlega świadczona na własny rachunek usługa wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym co istotne, na cele mieszkaniowe. Zatem, przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

1. świadczenie usługi na własny rachunek,
2. charakter mieszkalny nieruchomości,
3. mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.
   
   

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala na zastosowanie zwolnienia.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że ze zwolnienia od podatku VAT korzysta czynność najmu lokali o charakterze mieszkalnym, natomiast nie korzysta ze zwolnienia najem lokali mieszkalnych na cele inne niż mieszkaniowe oraz najem lokali użytkowych.

Należy ponadto zauważyć, że stosownie do art. 43 ust. 20 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy.

Pod pozycją 163 przedmiotowego załącznika, stanowiącego „Wykaz towarów i usług, opodatkowanych stawką podatku w wysokości 7%”, wymieniono usługi z grupowania PKWiU 55 „Usługi związane z zakwaterowaniem”.

Jak wynika z powyżej powołanego art. 146a pkt 2 wymienione w załączniku nr 3 do ustawy usługi podlegają opodatkowaniu 8% stawką podatku.

Z danych przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca, będący czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, świadczy w jednym z wydzielonych lokali, którego jest właścicielem, usługi krótkotrwałego zakwaterowania (PKWiU 55.20) na rzecz pracowników oraz w mniejszym zakresie osób trzecich (osób nieuprawnionych do korzystania z Funduszu).

Jak wynika z powyższego, Zainteresowany świadczy usługi zakwaterowania, które klasyfikuje pod symbolem PKWiU 55.20, tj. „Usługi obiektów noclegowych, turystycznych i miejsc krótkotrwałego zakwaterowania”.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz opisane zdarzenie przyszłe wskazać należy, iż świadczenie przez Wnioskodawcę w lokalu, będącym jego własnością, usług krótkotrwałego zakwaterowania – zaklasyfikowanych do grupowania PKWiU 55.20 –„Usługi obiektów noclegowych, turystycznych i miejsc krótkotrwałego zakwaterowania” – zarówno na rzecz pracowników, jak i osób trzecich będzie podlegało opodatkowaniu – na podstawie art. 41 ust. 2 ustawy w związku z poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy – obniżoną 8% stawką podatku od towarów i usług, nawet w sytuacji, gdy wszystkie wpłaty z tytułu pobytu w tymże lokalu będą stanowić przychód funduszu socjalnego.

W przedmiotowej sprawie podkreślenia wymaga fakt, że najistotniejszym elementem pozwalającym stwierdzić jaka jest właściwa stawka podatku, jest dokonanie prawidłowej klasyfikacji towaru wg Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług. Organ podatkowy nie jest organem uprawnionym do klasyfikowania danych usług lub towarów do odpowiednich symboli PKWiU. W świetle zasad metodycznych Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług zaliczenie danego towaru lub usługi do odpowiedniego grupowania tej klasyfikacji należy do obowiązków zainteresowanego podmiotu (producenta, importera, usługodawcy). W przypadku trudności w ustaleniu przez podmiot właściwego grupowania według PKWiU w odniesieniu do sprzedawanych towarów i świadczonych usług jednostką uprawnioną do wydawania opinii klasyfikacyjnych jest Urząd Statystyczny. Opinie są wydawane na wniosek zainteresowanego podmiotu.

Zgodnie z 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. W związku z powyższym, należy zaznaczyć, że odpowiedzi na pytanie zawarte we wniosku udzielono w oparciu o grupowanie statystyczne wskazane przez Wnioskodawcę w opisie zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.