Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-1314/13-5/AMN
z 4 marca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 26 listopada 2013 r. (data wpływu 28 listopada 2013 r.), uzupełnionym w dniu 28 listopada 2013 r. oraz w dniu 19 lutego 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 listopada 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 4 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 14 lutego 2014 r. znak ILPB1/415-1314/13-3/AMN, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 17 lutego 2014 r., wniosek uzupełniono w dniu 19 lutego 2014 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W 2006 roku w miesiącu sierpniu spółka cywilna, której Wnioskodawca był udziałowcem w 50%, zakończyła swoja działalność, z powodu niemożności kontynuowania działalności ze względu na karalność wspólnika, który to ten fakt zataił. Spółka prowadziła działalność w zakresie przeglądów rejestracyjnych pojazdów, oraz obsługi tachografów analogowych jak i cyfrowych. Bezwzględnie przy takiej działalności jest wymagana niekaralność.

Spółka zakupiła w 2004 roku nieruchomość (warsztaty) wraz z gruntem. Właścicielem tej nieruchomości była spółka cywilna w wartościach po 50% każdy ze wspólników. W skład tych warsztatów wchodziło również pomieszczenie, w którym znajdowała się stacja diagnostyczna, która miała terminowe, warunkowe dopuszczenie na wykonywanie badań technicznych (nie spełniała warunków lokalowych jak i pod względem wyposażenia). Po rozwiązaniu spółki, były wspólnik Wnioskodawcy nie wyraził zgody na podział, nie docierały do niego żadne argumenty a pozostały jeszcze do zapłaty zobowiązania związane z nieruchomością, które Wnioskodawca płaci solidarnie do chwili obecnej.

Sprawa podziału nieruchomości znalazła swój finał w sądzie gdzie trwa do dnia dzisiejszego. Wnioskodawca ma wszelkie uprawnienia do prowadzenia stacji diagnostycznej oraz legalizacji tachografów, więc kontynuował działalność samodzielnie w części zagospodarowanej budynku. Wspólnik nie wyraził zgody na podpisanie jakiejkolwiek umowy na dzierżawę, więc Wnioskodawca nie mógł amortyzować budynku, budynek nie został podzielony ani połączony. W związku z otrzymaniem Decyzji Instytutu Transportu Samochodowego i Transportowego Dozoru Technicznego z której wynikało, że zgodnie z wymogami Unii Europejskiej (Dz.U. Nr 40 z 2006 r.) Wnioskodawca ma obowiązek do końca 2010 roku przystosowania stacji diagnostycznej do wymogów unijnych. W związku, z tym miedzy innymi w latach 2007-2010 Wnioskodawca zmuszony był do przeprowadzenia wymienionych w decyzjach ww. instytucji prac modernizacyjnych, były to prace: wykonanie posadzki o wymaganej dokładności powierzchni, ocieplenie budynku jak i doszczelnienie dachu, który przeciekał. Wnioskodawca musiał wymienić bramy, ponieważ stare były nadmiernie skorodowane i 3,33 m szerokości, a wymóg był 3,40 m, bramy musiały być z przeszkleniami, ponieważ był wymóg uzyskania efektu światła. Wnioskodawca wykonał wokół stacji kanalizację deszczową powodującą odprowadzenie wody z kanałów stacji. Stare bramy Wnioskodawca zachował. Zainteresowany doposażył stację w wymagany sprzęt diagnostyczny. W związku z niemożnością zaciągnięcia kredytu, (brak własności budynku i gruntu, brak podziału budynku i gruntu), niemożnością skorzystania z dotacji unijnych, Wnioskodawca zaciągnął kredyt hipoteczny na własny dom.

Ze względu na brak jakiejkolwiek umowy podpisanej ze wspólnikiem Wnioskodawca nie mógł wydatkami na modernizację podnieść wartości nieruchomości, więc zaliczył je bezpośrednio w koszty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Ponieważ nie nastąpił ani podział, ani połączenie podmiotów zgodnie z art. 22h ust. 3c, Wnioskodawca nie mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych nieruchomości, to czy mógł zaliczyć bezpośrednio w koszty wydatki związane z modernizacją?

Zdaniem Wnioskodawcy powinien zaliczyć wydatki bezpośrednio w koszty uzyskania przychodów, ponieważ w dalszym ciągu nie jest w stanie wskazać, która część warsztatów czy stacji jest Wnioskodawcy, jak również w dalszym ciągu nie ustalono ani podziału ani innej formy własności danej nieruchomości, Wnioskodawca nie ma żadnej umowy z byłym wspólnikiem, a nieruchomość wciąż stanowi niepodzielony majątek spółki. Wnioskodawca może amortyzować tylko to, co jest własnością jego firmy lub może amortyzować środek trwały w obcym środku trwałym, ale tylko za zgodą właściciela obcego obiektu i na podstawie podpisanej umowy. Takiego dokumentu Wnioskodawca nie posiada, sprawa podziału wciąż toczy się w sądzie, a więc bieżące naprawy i modernizację nie ingerującą w trwałe zmiany nieruchomości Wnioskodawca może zaliczyć bezpośrednio w koszty, ponieważ służy to uzyskiwaniu przychodów, a więc i zobowiązaniu podatkowym. Wnioskodawca zaznacza, że rzetelnie odprowadza podatki z tytułu prowadzonej działalności w wymienionym obiekcie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. v

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jak wynika z ww. przepisu amortyzacji podlegają środki trwałe stanowiące zarówno własność jak i współwłasność podatnika.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Prawidłowe ustalenie wartości początkowej środków trwałych jest bardzo istotne, ponieważ jej wysokość kształtować będzie wartość odpisów amortyzacyjnych.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest współwłaścicielem nieruchomości zakupionej, którą częściowo wykorzystuje w prowadzonej działalności gospodarczej. Sprawa podziału nieruchomości znalazła swój finał w sądzie gdzie trwa do dnia dzisiejszego. Wnioskodawca zmuszony był do przeprowadzenia w ww. nieruchomości prac modernizacyjnych, takich jak: wykonanie posadzki o wymaganej dokładności powierzchni, ocieplenie budynku, doszczelnienie dachu, wymiana bram, wykonie wokół stacji kanalizacji deszczowej. Zainteresowany doposażył stację w wymagany sprzęt diagnostyczny.

Współwłasność normują przepisy działu IV ustawy Kodeks cywilny. Wspólna własność rzeczy ma miejsce wtedy, kiedy prawo własności tej samej rzeczy przysługuje więcej niż jednej osobie (art. 195 ww. ustawy). Współwłasność może być ułamkowa albo łączna (art. 196 ww. ustawy). Domniemywa się, że udziały współwłaścicieli są równe (art. 197 ww. ustawy). W myśl natomiast art. 206 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli. Według art. 207 Kodeksu pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną.

Zatem w przedmiotowej sprawie, do czasu dopóki nie nastąpi podział nieruchomości, o której mowa we wniosku, Wnioskodawca ma prawo do współużytkowania nieruchomości, jako współwłaściciel.

W związku z powyższym Wnioskodawca, jako współwłaściciel nieruchomości może wprowadzić ją do ewidencji środków trwałych i dokonywać od niej odpisów amortyzacyjnych.

Jedną z podstawowych kategorii decydujących o prawidłowości dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest właściwe określenie wartości początkowej środków trwałych, która stanowi podstawę dokonywania tych odpisów. Zauważyć zatem należy, że w przedmiotowym przypadku wartość początkową nieruchomości Wnioskodawca winien ustalić na zasadach określonych w art. 22a–22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jednak ze szczególnym uwzględnieniem art. 22g ust. 11 ww. ustawy podatkowej, zgodnie z którym w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków chyba, że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Zatem wartość początkową środka trwałego Zainteresowany powinien ustalić w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje jego udział we własności tego składnika majątku. Oznacza to, że odpisów amortyzacyjnych Wnioskodawca może dokonywać tylko i wyłącznie od tej części wartości początkowej nieruchomości, do przypadającego na Zainteresowanego udziału we współwłasności, a nie od całej wartości nieruchomości. W konsekwencji Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane wyłącznie od tej części nieruchomości, która stanowi jego udział w nieruchomości.

Jednocześnie należy wskazać, że zgodnie z art. 22g ust. 17 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Przebudową jest rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, nie powodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku. Rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych. Adaptacja natomiast polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej.

Ulepszenie środka trwałego polega zatem na dokonywaniu nakładów na tenże środek, które powodują wzrost wartości użytkowej tego środka.

Zatem wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na modernizację przedmiotowej nieruchomości zwiększają wartość środka trwałego (nieruchomości), tym samym nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej bezpośrednio, a jedynie poprzez odpisy amortyzacyjne.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.