Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-261/14/MP
z 13 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 10 marca 2014 r. (data wpływu 14 marca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 marca 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest radcą prawnym prowadzącym działalność gospodarczą w formie Kancelarii Radców Prawnych. Do dnia 16 stycznia 2014 r. Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą w lokalu mieszkalnym stanowiącym własność jego córki, na podstawie zawartej z córką w dniu 1 kwietnia 2005 r. umowy użyczenia. W dniu 16 stycznia 2014 r. córka dokonała na rzecz Wnioskodawcy darowizny w/w lokalu mieszkalnego wraz z udziałem w częściach wspólnych i prawie wieczystego użytkowania gruntu. W akcie notarialnym strony określiły wartość darowizny. Wartość określona została na poziomie wartości rynkowej. Z dniem 16 stycznia 2014 r. Wnioskodawca wprowadził w/w lokal do ewidencji środków trwałych i od lutego rozpoczął jego amortyzację. Wnioskodawca dokonuje amortyzacji w/w lokalu na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 w zw. z ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych według stawki 10 %; zważywszy na fakt, iż wymieniony lokal przed wprowadzeniem go przez Wnioskodawcę do ewidencji środków trwałych był wykorzystywany przez okres co najmniej 60 miesięcy (lokal znajduje się w budynku, który ma ponad 100 lat).

W trakcie używania w/w lokalu na podstawie umowy użyczenia Wnioskodawca dokonał prac modernizacyjno-adaptacyjnych o wartości początkowej 17.750,58 zł. (np. postawienie ścianek działowych, zaadaptowanie pomieszczenia łazienki, wykucie dodatkowych drzwi, wykonanie instalacji elektrycznej, itp.). Wymienione prace zostały zaliczone do inwestycji w obcym środku trwałym, od której Wnioskodawca dokonuje od 2005 r. odpisów amortyzacyjnych według stawki 10 %. Wymienione odpisy stanowią koszty uzyskania przychodów w pełnej wysokości. Wnioskodawca nie otrzymał zwrotu w/w nakładów. Na dzień otrzymania przez Wnioskodawcę użyczonego lokalu w drodze darowizny inwestycja w obcym środku trwałym nie była całkowicie zamortyzowana. Do zamortyzowania pozostała wartość 3.106,42 zł.

W trakcie używania lokalu na podstawie umowy użyczenia na przestrzeni prawie 10 lat Wnioskodawca dokonywał ponadto w różnym czasie remontów w/w lokalu (np. wymiana zniszczonej podłogi, wymiana starych okien, szpachlowanie i malowanie ścian, itp.). Na część wydatków remontowych Wnioskodawca uzyskał w 2012 r. dofinansowanie ze środków UE. Wskazane wydatki nie stanowiły zatem kosztów uzyskania przychodów (art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Wydatki remontowe, które nie były dofinansowane zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych, tj. w momencie ich poniesienia.

Ponadto Wnioskodawca wskazuje, iż jego córka nie prowadziła ani nie prowadzi działalności gospodarczej i nigdy nie dokonywała odpisów amortyzacyjnych od darowanego Wnioskodawcy lokalu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania

1. Czy prawidłowym pozostaje stanowisko Wnioskodawcy, iż po nabyciu lokalu mieszkalnego w drodze darowizny powinien on kontynuować dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od inwestycji w obcym środku trwałym i ma prawo zaliczać w/w odpisy do kosztów uzyskania przychodów?
2. Czy prawidłowym pozostaje stanowisko Wnioskodawcy, iż amortyzując otrzymany w darowiźnie lokal nie ma on obowiązku wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych w części odpowiadającej wartości inwestycji w obcym środku trwałym, od której odpisy amortyzacyjne zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów?
3. Czy prawidłowym pozostaje stanowisko Wnioskodawcy, iż amortyzując otrzymany w darowiźnie lokal nie ma on obowiązku wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych w części odpowiadającej wartości remontów zaliczonych w trakcie używania lokalu na podstawie umowy użyczenia do kosztów uzyskania przychodów?
   

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:

• nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub
• dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
• nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

Jak stanowi art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wartość początkową środków trwałych w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób uważa się wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

W niniejszym stanie faktycznym Wnioskodawca nabył lokal mieszkalny w drodze darowizny, a zatem jest uprawniony do zaliczania odpisów amortyzacyjnych od w/w lokalu do kosztów uzyskania przychodów. W umowie darowizny została określona wartość nieruchomości na poziomie wartości rynkowej, a zatem w/w wartość stanowić będzie podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Odnośnie niezamortyzowanej na moment otrzymania darowizny inwestycji w obcym środku trwałym, to - w ocenie Wnioskodawcy - będzie on mógł kontynuować amortyzację tej inwestycji po nabyciu lokalu w drodze darowizny oraz zaliczać odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów.

Jak wynika z interpretacji organów podatkowych (por. pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy Nr ITPB1/415-206/07/WM z dnia 23 listopada 2007 r.) w przypadku nabycia przez podatnika środka trwałego, w którym dokonał on inwestycji, istnieje możliwość kontynuacji amortyzacji według zasad przyjętych na początku amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym, pomimo, iż po nabyciu środka trwałego nie będzie to już obcy środek trwały, lecz własny. Inwestycja w obcym środku trwałym jest bowiem odrębnym składnikiem majątku, niezależnie od uzyskanego prawa własności lokalu. Nie ma więc podstaw prawnych do uznania, że nabycie prawa własności lokalu po przyjęciu do używania inwestycji w obcym środku trwałym spowoduje jej likwidację, czy niedobór. Zmodernizowany środek trwały jest wykorzystywany w działalności gospodarczej Wnioskodawcy, dlatego też Wnioskodawca winien jest kontynuować amortyzację inwestycji według dotychczasowych zasad i stawek, stosowanych przed nabyciem lokalu.

Zgodnie ze stanowiskiem organów podatkowych (por. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 7 października 2009 r. Nr ILPB3/423-544/09-2/JG, interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 12 marca 2012 r. Nr ITPB3/423-659/11/PST) kontynuowanie odpisów amortyzacyjnych od inwestycji w obcym środku trwałym jest możliwe, jeżeli cena nabycia nieruchomości nie uwzględnia wydatków poniesionych na inwestycje. W opisanej sprawie nie ma ceny nabycia nieruchomości, gdyż lokal nabyty został w drodze darowizny.

Ad. 2

W ocenie Wnioskodawcy nie ma on obowiązku wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych w części odpowiadającej wartości inwestycji w obcym środku trwałym, od której odpisy amortyzacyjne zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Wprawdzie w związku z dokonaniem w/w inwestycji nastąpił wzrost wartości użytkowej lokalu i jej wartość (tej inwestycji) która jest teoretycznie uwzględniona w wartości rynkowej otrzymanego w darowiźnie lokalu, tym niemniej żaden z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje konieczności wyłączenia odpisów amortyzacyjnych w tego rodzaju przypadku.

W niniejszym stanie faktycznym nie może mieć zastosowania art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie, gdyż Wnioskodawca nie poniósł wydatków na nabycie lokalu, lecz otrzymał go nieodpłatnie (w drodze darowizny).

Ad. 3

Wnioskodawca nie ma obowiązku wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych w części odpowiadającej wartości prac remontowych dokonanych w okresie używania lokalu na podstawie umowy użyczenia i zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. Tego rodzaju obowiązek nie wynika z żadnego przepisu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a ponadto w/w prace miały jedynie na celu przywrócenie stanu pierwotnego lokalu i w wyniku tych prac nie wzrosła wartość użytkowa lokalu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jak wynika z powyższego, podstawową zasadą jest amortyzowanie środków trwałych stanowiących własność podatnika.

Wyjątkiem od tej zasady są inwestycje w obcych środkach trwałych. Jak stanowi bowiem art. 22a ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych".

Z informacji wskazanych we wniosku wynika, iż Wnioskodawca od 2005 r. ponosił nakłady inwestycyjne na przystosowanie użyczonego (obcego) lokalu na własne potrzeby. Część wydatków remontowych była dofinansowywana ze środków UE (w 2012 r.). W trakcie używania lokalu Wnioskodawca rozliczał prace modernizacyjno-adaptacyjne jako inwestycję w obcym środku trwałym. W dniu 16 stycznia 2014 r. Wnioskodawca otrzymał wynajmowany lokal od córki tytułem darowizny.

Poczynione przez Wnioskodawcę wydatki inwestycyjne w lokalu użytkowym nie stanowiącym Jego własności, zostały przekazane do użytku i ujęte w ewidencji środków trwałych jako „inwestycja w obcym środku trwałym” przed dniem dokonania darowizny tego lokalu na rzecz Wnioskodawcy.

W związku z dokonaną na rzecz Wnioskodawcy darowizną, nie ma przeszkód prawnych do kontynuowania odpisów amortyzacyjnych od tej inwestycji wg dotychczasowych zasad.

Inwestycja w obcym środku trwałym jest to bowiem koszt firmy odnoszący się do niestanowiącego (w momencie jego poniesienia) własności środka trwałego, zmierzający do jego ulepszenia. Z momentem przyjęcia do używania efektu tych działań (inwestycja w obcym środku trwałym), stanowi odrębny składnik majątku w postaci środka trwałego, którego odpisy amortyzacyjne dokonywane są do końca tego miesiąca, w którym:

• zrównała się wartość odpisów amortyzacyjnych z wartością początkową lub
  

• inwestycję w obcym środku trwałym przeznaczono do likwidacji, sprzedaży lub stwierdzono jego niedobór.
  

Jak bowiem stanowi art. 22h ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów;

W przypadku nabycia przez podatnika środka trwałego, w którym dokonał on inwestycji, istnieje możliwość kontynuacji amortyzacji według zasad przyjętych na początku amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym, pomimo iż po nabyciu środka trwałego nie będzie to już obcy środek trwały, lecz własny. Po przekazaniu do używania inwestycji w obcym środku trwałym, staje się ona bowiem odrębnym składnikiem majątku, niezależnie od prawa własności i przewidywanego okresu użytkowania.

Nie ma więc podstaw prawnych aby uznać, że nabycie prawa własności do środka trwałego (lokalu użytkowego) po przyjęciu do używania inwestycji w obcym środku trwałym (inwestycji dokonanej w tym lokalu) powoduje jej likwidację, sprzedaż, czy też niedobór.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że Wnioskodawca dokonując nabycia (w drodze darowizny - na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej) lokalu, w którym wcześniej dokonywał inwestycji w obcym środku trwałym powinien kontynuować amortyzację przedmiotowej inwestycji wg dotychczasowych zasad i stawek, stosowanych przed nabyciem lokalu.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym

z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

1. pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
2. nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
3. być właściwie udokumentowany.

Wydatki na remont lokalu wykorzystywanego dla potrzeb działalności mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu, gdyż nie zostały wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji remontu. Dlatego też należy w tym przypadku odwołać się do definicji sformułowanej w przepisach prawa budowlanego. Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane – remontem jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyte w stanie pierwotnym.

Istotą remontu jest wykonanie prac przywracających pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, niezwiększających jego wartości początkowej. Remontem jest zatem przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego poprzez wymianę zużytych składników technicznych, nie powodujące jednak zmian w użytkowaniu, przeznaczeniu i konstrukcji tego obiektu. Remont środka trwałego powinien zmierzać do zachowania jego dotychczasowej substancji. Konsekwencją remontu ma być utrzymanie środka trwałego we właściwym stanie technicznym i użytkowym.

Mając na uwadze powyższe w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca amortyzując otrzymany w darowiźnie lokal nie ma obowiązku wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów wartości remontów dokonanych w trakcie używania lokalu na podstawie umowy użyczenia.

Natomiast dla ustalenia wartości początkowej nabytego w drodze darowizny lokalu decydujące znaczenie ma art. 22g ust. 1 pkt 3 na mocy którego, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Z kolei jak stanowi cyt. art. 22h ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W przedmiotowej sprawie przywołać trzeba również art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych który stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

W związku z powyższym Wnioskodawca powinien mieć na uwadze, że odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym oraz koszty remontu - jak wskazano – mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów także po otrzymaniu lokalu w którym remont i ulepszenie zostały dokonane. Wydatki na remont i ulepszenie nie mogą wobec tego po raz kolejny stanowić kosztu uzyskania przychodu po nabyciu lokalu mieszkalnego w którym była prowadzona działalność gospodarcza, jako odpisy od wartości początkowej tego lokalu.

W istocie, jak wskazał Wnioskodawca zgodnie z cyt. art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym wartość początkową lokalu otrzymanego w darowiźnie należy ustalić na podstawie jego wartości rynkowej z dnia darowizny. Jednakże należy podkreślić, że zgodnie z zasadami podatku dochodowego nie jest możliwa dwukrotna (200%) amortyzacja tej samej wartości niematerialnej i prawnej lub tego samego środka trwałego, ani też dwukrotne zaliczenie do kosztów tego samego wydatku.

Zatem ustalając wartość początkową środka trwałego (lokalu mieszkalnego, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza) będącą podstawą zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych, Wnioskodawca powinien dokonać wyłączenia z wartości rynkowej lokalu tych wydatków, które zostały (zostaną) zaliczone do kosztów – jako odpisy amortyzacyjne od inwestycji w obcym środku trwałym lub jako koszty remontu otrzymanego lokalu.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy wyrażone we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego należy uznać za nieprawidłowe. Pomimo iż kontynuacja amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym według zasad przyjętych na początku amortyzacji tej inwestycji może mieć miejsce, a wydatków na remont nie należy korygować, to jednak nie można zgodzić się z twierdzeniami Wnioskodawcy odnośnie sposobu ustalenia wartości początkowej (rynkowej) ulepszonego lokalu. Wiązałoby się to bowiem z dwukrotnym zaliczeniem wydatków inwestycyjnych i remontowych do kosztów uzyskania przychodu, co nie jest dopuszczalne na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Końcowo w odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy zauważyć, iż są to rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się odnoszą, w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.