Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/415-275/14-2/MS
z 18 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 5 marca 2014 r. (data wpływu 10 marca 2014 r.) uzupełniony pismem z dnia 13 czerwca 2014 r. (data nadania 13 czerwca 2014 r., data wpływu 16 czerwca 2014 r.) na wezwanie z dnia 4 czerwca 2014 r. Nr IPPB4/415-275/14-2/MS (data nadania 4 czerwca 2014 r., data doręczenia 6 czerwca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr IPPB4/415-275/14-2/MS z dnia 4 czerwca 2014 r. (data nadania 4 czerwca 2014 r., data doręczenia 6 czerwca 2014 r.) tutejszy organ wezwał Wnioskodawcę do wyjaśnienia w jakim występuje charakterze (płatnik czy podatnik), sprecyzowanie pytania (pytań), które winno być związane z przepisami prawa podatkowego przyporządkowane do stanu faktycznego i dotyczyć indywidualnej sprawy Wnioskodawcy oraz przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego w odniesieniu sprecyzowanego pytania (pytań).

Pismem z dnia 13 czerwca 2014 r. (data nadania 13 czerwca 2014 r., data wpływu 16 czerwca 2014 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie poprzez wskazanie, że występuje jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych będącego pracodawcą osób, którym Bank udzielił preferencyjnych pożyczek, sprecyzowanie pytania i przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego w odniesieniu do zadanego pytania.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że ze względu na powyższe doprecyzowanie modyfikuje swój wniosek również w ten sposób, że wyłącza z jego zakresu pracowników swoich partnerów handlowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług finansowych (PKD 64,99, Z, pozostała finansowa działalność usługowa, gdzie indziej niesklasyfikowana z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych). Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest działalność w charakterze pośrednika kredytowego polskiego banku (dalej, jako "Bank"). W tym zakresie Wnioskodawca działa jako agent Banku (na podstawie umowy agencyjnej i udzielonego w niej pełnomocnictwa) i pośrednik kredytowy w rozumieniu art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 2 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. Nr 126, poz. 715, z późn. zm.), pośredniczący m.in. w udzielaniu kredytów ratalnych, pożyczek gotówkowych, zawieraniu umów o kartę kredytową. Wnioskodawca wykonuje tego rodzaju działalność w punktach handlowych na terenie placówek (sklepów) swoich partnerów handlowych. Wnioskodawca wykonuje również obsługę posprzedażową w zakresie kart kredytowych oraz inne rodzaje działalności (emisja karty płatniczej, sprzedaż ubezpieczeń). Wnioskodawca nie udziela pożyczek samodzielnie, to jest w imieniu własnym i na swoją rzecz. Stroną umów kredytowych (tj. umów o kredyt ratalny, pożyczkę gotówkową i o kartę kredytową), zawieranych z klientami jest Bank, w imieniu i na rzecz którego działa Wnioskodawca. Wnioskodawca rozważa obecnie uzgodnienie z Bankiem możliwości udzielania przez Bank pracownikom Wnioskodawcy i ewentualnie pracownikom partnerów handlowych Wnioskodawcy preferencyjnych pożyczek gotówkowych, to jest pożyczek gotówkowych będących w ofercie Banku, lecz z niższą prowizją niż ogólnie stosowana dla tego rodzajuumów dla klientów Banku. Zasady udzielania tych preferencyjnych pożyczek byłyby jednolite wobec wszystkich pracowników i pracowników partnerów handlowych Wnioskodawcy (preferencyjny warunek w postaci obniżenia prowizji) z tym, że stopień obniżenia prowizji byłby inny dla pracowników Wnioskodawcy i pracowników partnerów handlowych Wnioskodawcy.

Pożyczki udzielane przez Bank pracowników Wnioskodawcy, wypłacane są faktycznie przez Wnioskodawcę, jako agenta Banku, w punktach kredytowych Wnioskodawcy.

Taka konstrukcja może, prima facie, sugerować, że sprawa nie dotyczy indywidualnej sprawy Wnioskodawcy, ponieważ pożyczek udziela Bank pracownikom Wnioskodawcy, który w tym stosunku jest osobą trzecią. Jednak kluczową sprawą w przedmiotowym wniosku jest stosunek prawny, łączący Wnioskodawcę z Bankiem pożyczkodawcą – umowa agencyjna. Owszem, to Bank udzielałby pracownikom Wnioskodawcy preferencyjnych pożyczek, ale źródłem tych preferencji jest stosunek pracy łączący Wnioskodawcę z pożyczkobiorcą. Zdaniem Wnioskodawcy jest to okoliczność istotna, której nie można pominąć przy rozpoznawaniu niniejszej sprawy i która powinna być wzięta pod rozwagę dla oceny sprecyzowanego zagadnienia.

W doktrynie uznaje się bowiem, że przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia powodujące przysporzenie majątkowe u podatnika, a mające swoje źródło w łączącym podatnika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym (vide: Podatek dochodowy od osób fizycznych, Komentarz pod red. dr Janusza Marciniuka). W interpretacji z dnia 18 stycznia 2006 r., sygn. 1401/FB/005-880/ZL/05, dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wskazał, że: „(...) w świetle wyżej przywołanych przepisów przychód ze stosunku pracy stanowi preferencyjny kredyt (pożyczka) udzielony przez pracodawcę prowadzącego działalność w zakresie udzielania kredytów (pożyczek) od udzielonego kredytu (pożyczki) według stawek ogólnie stosowanych dla tego rodzaju umów, a kwotą, którą zapłaci pracownik – kredytobiorca (pożyczkobiorca). Przychodu ze stosunku pracy nie stanowi jednak nieoprocentowana pożyczka udzielona pracownikowi przez pracodawcę nieprowadzącego działalności w tym zakresie”.

Wnioskodawca wprawdzie nie udziela kredytów ani pożyczek, ale jako agent Banku fizycznie je wypłaca, a co ważniejsze źródłem preferencyjnych warunków pożyczki oferowanej przez Bank pracownikom Wnioskodawcy jest stosunek pracy między pracownikiem/ pożyczkobiorcą a Wnioskodawcą.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca, jako pracodawca pożyczkobiorców, zobowiązany jest odprowadzać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych (pożyczkobiorców), od kwot stanowiących różnicę pomiędzy kwotą odsetek, jaki by uzyskał Bank od udzielonej pożyczki według stawek ogólnie stosowanych (rynkowych), a kwotą odsetek, które zapłaci pracownik Wnioskodawcy?

Zdaniem Wnioskodawcy.

W opisanej sytuacji Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od swoich pracowników, którzy zaciągnęli pożyczkę w Banku na preferencyjnych warunkach (fizycznie wypłaconą w placówce Wnioskodawcy pracodawcy), ponieważ różnica pomiędzy kwotą odsetek, jakie by uzyskał Bank od udzielonej pożyczki według stawek ogólnie stosowanych (rynkowych), a kwotą odsetek od pożyczek udzielanych przez Bank pracownikom Wnioskodawcy, które zapłaci pracownik Wnioskodawcy, a które miałyby być niższe od tych, ogólnie (rynkowo) stosowanych przez Bank nie stanowi przychodu ze stosunku pracy, pomimo tego, że podstawą preferencyjnych warunków pożyczki jest stosunek pracy pożyczkobiorcy z Wnioskodawcą i Wnioskodawcy z Bankiem.

Zgodnie bowiem z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy (…) uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależne od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Potwierdzeniem takiego stanowiska Wnioskodawcy jest wyrok NSA z dnia 27 kwietnia 2011 r. (II FSK 1665/10, Legalis): „w przywołanej regulacji prawej pracodawca nie użył sformułowań w rodzaju: przychody związane ze stosunkiem pracy, towarzyszące stosunkowi pracy, osiągnięte przy okazji stosunku pracy. Jeżeli więc uczestnicząc w określonym stosunku pracy osoba fizyczna osiągnie przychód pozostający w jakimś związku faktycznym z wykonywaniem pracy, ale nie stanowiący przychodu ze stosunku prawnego w postaci stosunku pracy, nie będzie to przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, że niniejsza interpretacja stanowi ocenę stanowiska Wnioskodawcy tylko i wyłącznie w zakresie obowiązków płatnika.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Z uwagi na powyższe na płatniku ciążą trzy podstawowe obowiązki podatkowe, tj.:

1. obliczenie,
   
2. pobranie,
   
3. wpłacenie

- podatku, zaliczki lub raty.

Z kolei płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8 Ordynacji podatkowej, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony, o czym stanowi art. 30 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.

Przechodząc na grunt przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w myśl przepisów art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z poźn. zm.) osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku, a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Zgodnie z art. 39 ust. 1 ww. ustawy w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje o dochodach sporządzone według ustalonego wzoru.

Na podstawie treści powyższych przepisów należy stwierdzić, że warunkiem istnienia obowiązków płatnika dla określonego podmiotu jest fakt dokonywania świadczeń przez ten podmiot na rzecz osób będących pracownikami tego podmiotu.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14 - 15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń zgodnie z art. 11 ust. 2a cyt. ustawy ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Zgodnie natomiast z art. 11 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Wskazać należy, że świadczenia pieniężne ponoszone za inną osobę należą do nieodpłatnych świadczeń. Ich pojęcia nie definiuje jednak ustawa o podatku dochodowym. Termin „świadczenie” pojawia się na gruncie Kodeksu cywilnego i zgodnie z art. 353 tego Kodeksu oznacza przedmiot stosunku zobowiązaniowego, który wyraża się obowiązkiem określonego zachowania się przez podmiot zobowiązany. Dla celów podatkowych pojęcie „nieodpłatnego świadczenia” ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej strony, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie kosztem majątku innego podmiotu, mające konkretny wymiar finansowy.

W praktyce, w pojęciu przychodu mieści się każda realna korzyść, jaką uzyskał podatnik. Do tych korzyści zaliczyć więc należy także kwoty pożyczek udzielonych przez Bank na rzecz pożyczkobiorców.

Jak wynika z wniosku, Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług finansowych. Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest działalność w charakterze pośrednika kredytowego polskiego banku. W tym zakresie Wnioskodawca działa jako agent Banku i pośrednik kredytowy w rozumieniu art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 2 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. Nr 126, poz. 715, z późn. zm.), pośredniczący m.in. w udzielaniu kredytów ratalnych, pożyczek gotówkowych, zawieraniu umów o kartę kredytową. Wnioskodawca wykonuje tego rodzaju działalność w punktach handlowych na terenie placówek (sklepów) swoich partnerów handlowych. Wnioskodawca wykonuje również obsługę posprzedażową w zakresie kart kredytowych oraz inne rodzaje działalności (emisja karty płatniczej, sprzedaż ubezpieczeń). Wnioskodawca nie udziela pożyczek samodzielnie, tj. w imieniu własnym i na swoją rzecz. Stroną umów kredytowych (tj. umów o kredyt ratalny, pożyczkę gotówkową i o kartę kredytową), zawieranych z klientami jest Bank, w imieniu i na rzecz którego działa Wnioskodawca. Wnioskodawca rozważa obecnie uzgodnienie z Bankiem możliwości udzielania przez Bank pracownikom Wnioskodawcy i ewentualnie pracownikom partnerów handlowych Wnioskodawcy preferencyjnych pożyczek gotówkowych, to jest pożyczek gotówkowych będących w ofercie Banku, lecz z niższą prowizją niż ogólnie stosowana dla lego rodzaju umów dla klientów Banku. Zasady udzielania tych preferencyjnych pożyczek byłyby jednolite wobec wszystkich pracowników i pracowników partnerów handlowych Wnioskodawcy (preferencyjny warunek w postaci obniżenia prowizji) z tym, że stopień obniżenia prowizji byłby inny dla pracowników Wnioskodawcy i pracowników partnerów handlowych Wnioskodawcy. Pożyczki udzielane przez Bank pracownikom Wnioskodawcy wypłacane są faktycznie przez Wnioskodawcę, jako agenta Banku w punktach kredytowych Wnioskodawcy.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz przywołane uregulowania prawne wskazać należy, że niewątpliwie korzyścią majątkową dla osób otrzymujących preferencyjne pożyczki gotówkowe jest uzyskanie dodatkowego świadczenia pieniężnego od Banku, w imieniu i na rzecz którego działa Wnioskodawca. Dzięki takiemu działaniu u pracowników Banku dochodzi do przysporzenia w majątku, gdyż inny podmiot poniósł za nich część kosztów finansowych w postaci finansowania części odsetek, a tym samym nie musiały one uszczuplać swojego majątku, a w zamian zyskały dodatkowe świadczenie pieniężne.

Ponadto należy mieć na uwadze, że Strony umowy kredytowej otrzymują nieodpłatne świadczenie od Banku, z którym nie wiąże ich stosunek pracy. Podmiotem finansującym preferencyjne pożyczki jest Bank, a nie Wnioskodawca, który jest pracodawcą. Wnioskodawca nie jest stroną umów kredytowych. Wnioskodawca będzie dokonywał faktycznie wypłat kredytu, ale będzie działał jako pośrednik, nie będzie dokonywał wypłat na własny rachunek.

W świetle powyższego należy uznać, że z tytułu udzielonych przez Bank pracownikom Wnioskodawcy pożyczek nie będą ciążyć na Wnioskodawcy obowiązki płatnika.

Jak już powyżej wskazano warunkiem istnienia obowiązków płatnika dla określonego podmiotu jest fakt dokonywania świadczeń przez ten podmiot na rzecz osób będących pracownikami tego podmiotu lub w przypadku obowiązków informacyjnych dokonywanie wypłat należności lub świadczeń przez ten podmiot.

Reasumując skutki podatkowe związane z uzyskanym przez pracowników Wnioskodawcy przysporzeniem w związku udzielonymi przez Bank pożyczkami nie będą rodzić po stronie Wnioskodawcy obowiązków płatnika, o których mowa w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. Wnioskodawca nie będzie zobowiązany odprowadzać zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w związku z udzieleniem przez Bank pracownikom Wnioskodawcy preferencyjnych pożyczek.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.