Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-482/14/WM
z 28 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 23 kwietnia 2014 r. (data wpływu), uzupełnionym pismem z dnia 16 lipca 2014 r. (data wpływu 21 lipca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu.

Wniosek uzupełniony pismem z dnia 16 lipca 2014 r. (data wpływu 21 lipca 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi od 2000 r. działalność gospodarczą w zakresie transportu drogowego towarów na terenie Polski oraz Europy. Od momentu przystąpienia Polski do Unii Europejskiej wydatki związane z przejazdami autostradami, czy też winietami zaliczane były do kosztów uzyskania przychodów. Od momentu wprowadzenia na Słowacji systemu poboru opłat Skytoll oraz w Czechach Myto Cz, nie można uznać jako koszty uzyskania przychodu doładowań elektronicznych urządzeń, gdyż wydatek z tego tytułu rozliczany jest w formie zaliczki, tj. następuje wpłata na konto główne i dopiero po przejeździe samochodu jest rozliczana stosowna opłata za dany przejazd pojazdu. Niestety nie ma możliwości wydruku z tych systemów ile dokładnie zostało pobrane na dany samochód, gdyż nie zostało to przewidziane w powyższych systemach. Polskim odpowiednikiem tego systemu jest system Viatoll i ten przesyła co miesiąc informację, jaka dokładnie kwota została pobrana na każdy samochód przejeżdżający przez teren kraju.

W złożonym do wniosku uzupełnieniu Wnioskodawczyni wskazała, że:

• do 2013 r. zdarzenia gospodarcze ewidencjonowane były za pomocą podatkowej księgi przychodów i rozchodów natomiast od 2013 r. ewidencjonowane są za pomocą ksiąg rachunkowych;
  

• opłaty za przejazd autostradami traktowane są jako zaliczka, czyli stanowią część pieniędzy wpłaconą na poczet opłat za przejazdy – nie mającą charakteru definitywnego – pozostającą do rozliczenia;
  

• zakup opłat Skytoll oraz Myto Cz dokumentowany jest wydrukiem, na dokumentach tych nie widnieją dane firmy Wnioskodawczyni;
  

• opłaty Skytoll oraz Myto Cz dotyczą wyłącznie przejazdów samochodów wykorzystywanych w działalności gospodarczej do przewozu towarów i nie ma możliwości, aby wykorzystywane były w innych pojazdach.
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy można traktować jako koszty uzyskania przychodów wpłaty zaliczkowe, przy których nie ma możliwości sprawdzenia, jaka dokładnie kwota została pobrana przez dany pojazd?

Wnioskodawczyni uważa, że może traktować jako koszty uzyskania przychodu wpłaty zaliczkowe na przejazdy samochodów, gdyż nie ma fizycznej możliwości sprawdzenia dokładnie jaką kwotę pobrał dany pojazd. Wnioskodawczyni posiada wyłącznie dowody wpłat na dane urządzenie, które mogłaby przeliczyć według kursu waluty z dnia poprzedzającym dzień zasilenia urządzenia. Brak możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów powyższych opłat związanych z prowadzoną przez Wnioskodawczynię działalnością gospodarczą jest krzywdzące, gdyż automatycznie zwiększa podatek dochodowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy, ewentualnie jeżeli wydatek ten służy zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodu.

I tak, w świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Warunkiem uznania konkretnego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest poniesienie go przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi być on pokryty z zasobów majątkowych podatnika. Przy czym poniesienie musi mieć charakter definitywny. Definitywność wydatku oznacza, że wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona.

W myśl art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

Stosownie natomiast do treści art. 22 ust. 5a ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

• są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 5a pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane jest zeznanie (art. 22 ust. 5b).

Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą (art. 22 ust. 5c).

Zgodnie z regułą wskazaną w art. 22 ust. 5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Jak wynika z treści cytowanego unormowania, dla momentu rozliczenia wydatku jako kosztu uzyskania przychodów istotny pozostaje moment ujęcia go w księgach rachunkowych, na podstawie przepisów ustawy o rachunkowości. Nie chodzi przy tym o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach, ale jego „ujęcie jako kosztu”, czyli uznanie przez podatnika za koszt z punktu widzenia przepisów o rachunkowości. Podstawą dla księgowania kosztu jest otrzymana faktura (otrzymany rachunek) albo – w sytuacji braku faktury (rachunku), w szczególności w przypadku zdarzeń gospodarczych niepotwierdzanych wystawieniem faktury (rachunku) – inny dowód spełniający wymogi określone przepisami o rachunkowości.

W myśl art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

W przypadku prowadzenia ksiąg rachunkowych, odrębnymi przepisami – w rozumieniu art. 24a ww. ustawy – są przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r., poz. 330 z późn. zm.), która reguluje zasady prowadzenia ewidencji rachunkowych.

Przepis art. 20 ust. 1 tej ustawy stanowi, że do ksiąg rachunkowych okresu sprawozdawczego należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w tym okresie sprawozdawczym.

Do zdarzeń ujmowanych w księgach rachunkowych należą też zdarzenia związane z ponoszeniem kosztów, z których część na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może być uznana za koszty podatkowe – zgodnie z cytowanym uprzednio art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak już wskazano, określenie podstawy opodatkowania następuje na podstawie ksiąg rachunkowych, prowadzonych stosownie do wymogów określonych w ustawie o rachunkowości.

Podstawą takich zapisów są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej „dowodami źródłowymi”:

1. zewnętrzne obce – otrzymane od kontrahentów,
2. zewnętrzne własne – przekazywane w oryginale kontrahentom,
3. wewnętrzne – dotyczące operacji wewnątrz jednostki (art. 20 ust. 2 wskazanej ustawy).

Podstawą zapisów mogą być również dowody księgowe sporządzone przez jednostkę, wymienione w art. 20 ust. 3 ustawy o rachunkowości. Ponadto, w szczególnym przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, kierownik jednostki może zezwolić na udokumentowanie operacji gospodarczej za pomocą księgowych dowodów zastępczych, sporządzonych przez osoby dokonujące tych operacji. Nie może to jednak dotyczyć operacji gospodarczych, których przedmiotem są zakupy opodatkowane podatkiem od towarów i usług oraz skup metali nieżelaznych od ludności (art. 20 ust. 4 tej ustawy).

Dowód księgowy – zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości – powinien zawierać co najmniej:

1. określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego,
2. określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej,
3. opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych,
4. datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także datę sporządzenia dowodu,
5. podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów,
6. stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.

Można przy tym zaniechać zamieszczania na dowodzie danych, o których mowa w pkt 5 i 6, jeżeli wynika to z odrębnych przepisów lub techniki dokumentowania zapisów księgowych (art. 21 ust. 1a tej ustawy).

Przepisy art. 20 i art. 21 ustawy o rachunkowości, ustalają zasady dokumentowania operacji gospodarczych, a w szczególności warunki, jakim powinny odpowiadać dowody księgowe stanowiące podstawę zapisów w księgach rachunkowych. W świetle tych przepisów dowody księgowe powinny być rzetelne, to jest zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne, wolne od błędów rachunkowych, zawierające wymienione wyżej elementy.

Z powołanych powyżej przepisów wynika, że nieudokumentowanie wydatków zgodnie z przepisami dotyczącymi zasad prowadzenia rachunkowości prowadzi do naruszenia art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, skutkiem czego wydatki takie nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów. Dlatego prawidłowo sporządzone dokumenty, poprawny ich obieg i kontrola dają pewność, że w sposób właściwy wyliczono dochód do opodatkowania.

Dowodem księgowym jest każdy dokument, który stanowi podstawę dokonania zapisu w księgach rachunkowych. Są to zarówno faktury VAT (najczęściej spotykany w obrocie handlowym dokument) i rachunki, jak i druki potwierdzające podróż służbową, dowody kasowe i bankowe, różnorodne dokumenty wewnętrzne itp. Sposób ich sporządzania został dość szczegółowo określony w przepisach ustawy o rachunkowości. Aby dowód księgowy był wiarygodny, jak sama jego nazwa wskazuje, musi spełniać nałożone ustawą wymogi, tj. powinien zawierać m.in. datę dokonania operacji oraz stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja) (art. 21 ust. 6 ustawy o rachunkowości).

Każda operacja musi być potwierdzona konkretnym dowodem księgowym klasyfikującym zawarte w nim zdarzenie, jako operacje gospodarczą. Dowód księgowy jest źródłem informacji o przebiegu i skutkach zdarzeń gospodarczych, a także stanowi podstawę oceny rzetelności i celowości dokonywanych operacji. Wskazać należy, że podstawą zapisów w księdze rachunkowej może być dokument, który m.in. powinien zawierać określenie opisu operacji oraz jej wartość oraz datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą – także datę sporządzenia dowodu.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie transportu drogowego towarów na terenie Polski i Europy. Opłaty za korzystanie z dróg na terenie Słowacji oraz Czech pobierane są na podstawie systemu poboru opłat odpowiednio Skytoll oraz Myto Cz. Doładowanie ww. urządzeń elektronicznych odbywa się w formie zaliczkowej, tj. wpłata następuje na konto główne i dopiero po „przejeździe samochodu” rozliczana jest stosowna opłata za dany przejazd pojazdu. Brak jest możliwości dokonania wydruku z powyższych systemów jaka kwota dokładnie została pobrana na dany samochód. Wnioskodawczyni od 2013 r. zdarzenia gospodarcze ewidencjonuje za pomocą ksiąg rachunkowych. Opłaty za przejazd autostradami traktowane są jako zaliczka, czyli stanowią część pieniędzy wpłaconą na poczet opłat za przejazdy – nie mającą charakteru definitywnego – pozostającą do rozliczenia. Wnioskodawczyni od 2013 r. zdarzenia gospodarcze ewidencjonuje za pomocą ksiąg rachunkowych.

Wobec powyższego, z uwagi na przyjęty system rozliczania opłaty elektronicznej i możliwość zwrotu środków wnoszonych tytułem przedpłaty, samo wniesienie przedpłaty przez Wnioskodawczynię nie ma charakteru poniesienia kosztu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Operacja ta nie jest bowiem zapłatą należnej, określonej co do kwoty, opłaty elektronicznej. Na moment wnoszenia przedpłaty nie można mówić o definitywności wydatku. Uniemożliwia to zakwalifikowanie przedpłaty jako kosztu uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (w szczególności, skoro na moment wnoszenia przedpłaty nie można mówić o ostatecznie ustalonej wartości kosztu w postaci opłaty elektronicznej, nie można dokonać analizy kwestii poniesienia opłaty elektronicznej w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła).

Dokonując rozliczenia opłaty elektronicznej, pobierający opłatę ustala, jaka część środków przedpłaty wniesionej przez Wnioskodawczynię staje się zapłatą opłaty elektronicznej należnej z tytułu rzeczywiście zrealizowanych w danym okresie przejazdów autostradami – na terenie Słowacji oraz Czech – objętych opłatą. Innymi słowy, dopiero z momentem dokonania rozliczenia Wnioskodawczyni zna wysokość kosztu w postaci opłaty elektronicznej za ten okres. Taki określony co do wysokości (definitywny, niepodlegający zwrotowi) koszt może podlegać ocenie w kontekście przesłanek wynikających z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Opłata elektroniczna, stanowiąca należność z tytułu korzystania z określonych dróg jest kosztem prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowego z wykorzystaniem samochodów ciężarowych. Jej ponoszenie – jako związane z realizowaniem przez Wnioskodawczynię usług transportowych – niewątpliwie służy uzyskiwaniu przychodów z prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. Jednocześnie, tego rodzaju wydatek nie został wyłączony z kategorii kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, opłata elektroniczna (Myto Cz, Skytoll) spełnia przesłanki materialnoprawne zakwalifikowania jej do kategorii kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 tej ustawy.

A zatem, w analizowanym przypadku opłata elektroniczna uzyskuje cechy kosztu uzyskania przychodów z chwilą ustalenia wysokości tej opłaty należnej za realizowane w danym okresie przejazdy drogami płatnymi, tj. z chwilą dokonania rozliczenia.

Jak uprzednio wyjaśniono, dla celów ujęcia ww. kosztu w rozliczeniach podatkowych Wnioskodawczyni, konieczne jest m.in. ustalenie momentu poniesienia tego kosztu uzyskania przychodów w rozumieniu omawianej ustawy podatkowej. Właściwy w tym zakresie jest przepis art. 22 ust. 5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na jego mocy, dniem poniesienia kosztu uzyskania przychodów w postaci opłaty elektronicznej jest dzień, na który Wnioskodawczyni ujmuje ten koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowuje) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujmuje koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z zastrzeżeniem sytuacji wydatków ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Podsumowując, w przedstawionym stanie faktycznym, Wnioskodawczyni nie może uznawać opłaty elektronicznej za koszt uzyskania przychodu poniesiony w dacie jej wniesienia w formie przedpłaty (zaliczki). Opłata elektroniczna – tylko w wysokości wynikającej z rozliczenia – może być uznawana za koszt uzyskania przychodów poniesiony w dniu, na który ujęto koszt w postaci tej opłaty w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo w dniu, na który ujęto ten koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku).

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawczyni uznać należy za nieprawidłowe.

Jednocześnie wskazać należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy – Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów. Wobec powyższego załączone do wniosku dokumenty nie były przedmiotem merytorycznej analizy, a oceny stanowiska przedstawionego we wniosku dokonano wyłącznie na podstawie opisu stanu faktycznego zawartego we wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.