Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-191/14-2/EK
z 22 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z 16 kwietnia 2014 r. (data wpływu 22 kwietnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych otrzymania od spółki kapitałowej środków pieniężnych stanowiących równowartość należnego podatku od towarów i usług – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych otrzymania od spółki kapitałowej środków pieniężnych stanowiących równowartość należnego podatku od towarów i usług.

We wniosku przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca (dalej: Spółka) jest podmiotem, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podlegającym obowiązkowi podatkowemu w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Wnioskodawca rozważa dokonanie w przyszłości wkładu niepieniężnego do innej Spółki kapitałowej. Przedmiotem wkładu niepieniężnego będą wybrane składniki majątku Wnioskodawcy, niestanowiące przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części. Ww. składniki majątku zostaną poddane niezależnej wycenie celem określenia ich wartości rynkowej. Jednocześnie, wycena będzie wskazywać wartość składników majątku bez podatku od towarów i usług (wartość netto).

Mając na uwadze, że aport będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zapłata w zamian za aport, którą wyda Spółka kapitałowa, zostanie określona w specyficzny sposób i będzie się składać z: (1) udziałów, których wartość emisyjna, zgodnie z treścią uchwały zgromadzenia wspólników Spółki kapitałowej, będzie odpowiadać wartości rynkowej netto środków trwałych będących przedmiotem wkładu oraz (2) kwoty pieniężnej odpowiadającej kwocie podatku od towarów i usług należnego z tytułu aportu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy otrzymana przez Wnioskodawcę kwota pieniężna, odpowiadająca kwocie podatku od towarów i usług należnego z tytułu aportu, będzie stanowić przychód dla Wnioskodawcy?

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymana kwota podatku od towarów i usług należnego z tytułu aportu, nie będzie stanowić dla Spółki przychodu, zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji przychodu. W ramach art. 12 ust. 1 ww. ustawy wskazano jedynie przykładowe kategorie przychodów, o czym świadczy użycie zwrotu „w szczególności”. Wśród przychodów wymienionych w ramach przedmiotowego, przykładowego katalogu wskazano m.in. otrzymane pieniądze (art 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). W związku z tym, otrzymanie pieniędzy będzie zdarzeniem powodującym powstanie przychodu, pod warunkiem, że w danej sytuacji nie znajdzie zastosowania przepis szczególny, wyłączający możliwość powstania przychodu z tytułu otrzymania pieniędzy.

W ocenie Wnioskodawcy, przepisem szczególnym, który – w kontekście przedstawionego zdarzenia przyszłego – wymaga przeanalizowania, jest art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z ww. przepisem, do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług (dalej: VAT). W opinii Wnioskodawcy, nie ulega wątpliwości, iż w przypadku wniesienia wkładu niepieniężnego do spółki kapitałowej dochodzi do czynności opodatkowanej. Aport składników majątku należy albowiem zakwalifikować jako dostawę towarów lub świadczenie usługi (w zależności od przedmiotu wkładu) w świetle art. 7 oraz art. 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm. dalej: ustawa o VAT). W związku z tym, kluczowe dla rozstrzygnięcia kwestii będącej przedmiotem pytania Wnioskodawcy, jest ustalenie, czy otrzymana od Spółki kapitałowej kwota pieniężna będzie stanowić VAT należny w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (winno być art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – przyp. tut. Organu).

Definicję podatku zawiera art. 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm. dalej: Ordynacja podatkowa), zgodnie z którym podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej. Jednocześnie, należy mieć na względzie, że przyjęcie wprost powyższej definicji, na potrzeby stosowania art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych sprawiłoby, że przepis ten stałby się zbyteczny, stanowiłby tzw. superfluum legislacyjne.

Zgodnie bowiem z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zwalnia się od podatku Skarb Państwa, natomiast zgodnie art. 1 ust. 2 ustawy o VAT, VAT stanowi dochód budżetu państwa. Zatem w świetle art. 1 ust. 2 ustawy o VAT, jedynym beneficjentem VAT należnego, rozumianego stosownie do art. 6 Ordynacji podatkowej, jest Skarb Państwa.

Przyjmując takie rozumowanie art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych byłby przepisem zbędnym, bowiem Skarb Państwa został w całości zwolniony z podatku dochodowego (na gruncie art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), a zatem jest bezcelowe wyłączanie, w odniesieniu do niego, niektórych rodzajów przysporzeń z kategorii przychodów. Powyższe prowadzi do wniosku, że pojęcie VAT należnego, w rozumieniu art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych musi być interpretowane inaczej niż wskazywałaby na to treść art. 6 Ordynacji podatkowej.

Zgodnie bowiem z dyrektywą wykładni językowej, określaną jako zakaz wykładni per non est, nie można tak interpretować danego przepisu prawa, aby okazał się on być zbędny (por. L. Morawski, Zasady wykładni prawa, Toruń 2006, s. 74). Powyższe jest utrwalonym poglądem w orzecznictwie sądów administracyjnych (np. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 26 listopada 2013 r. sygn. II FSK 2967/11, z 18 marca 2014 r. sygn.GI FSK 1149/12, z 5 marca 2014 r. sygn. II FSK 481/12, z 7 lutego 2014 r. sygn. I GSK 1534/12).

W związku z tym, rezultat wykładni systemowej zewnętrznej – wynikający z odwołania się do przepisów Ordynacji podatkowej, należy – w analizowanym zakresie – odrzucić.

Ponadto, z analizy przepisów ustawy o VAT, bez wątpienia wynika, że część zapłaty otrzymanej przez sprzedawcę od nabywcy jest podatkiem należnym. Zgodnie bowiem z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę. Natomiast w świetle art. 29a ust. 6 pkt 1 ustawy o VAT, podstawa opodatkowania nie obejmuje VAT należnego. Skoro zatem konieczny jest przepis, który z kwoty zapłaty (będącej podstawą opodatkowania) wyłącza VAT należny, to tym samym należy uznać, że co do zasady zapłata obejmuje VAT należny.

Mając powyższe na względzie, rozważenia wymagają rezultaty wykładni językowej, jak również ratio legis art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego, VAT to „podatek od towarów i usług, doliczany do ich ceny”, natomiast podatek pośredni to „podatek nakładany na przedmioty spożycia, czynności obrotu i wymiany, płacony przez nabywcę”. Powyższe definicje odzwierciedlają system funkcjonowania VAT jako podatku, który powinien obciążać finalnego nabywcę danego towaru bądź usługi jest przez tego nabywcę przekazywany sprzedawcy, celem zapłaty na rachunek właściwego urzędu skarbowego. Tym samym, pomimo że od strony prawnej obowiązek uiszczenia podatku obciąża sprzedawcę, to jego ekonomiczny ciężar jest przenoszony na nabywcę. W związku z tym, celem ustawodawcy, którego realizacji ma służyć art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jest wykluczenie sytuacji, w której po stronie sprzedawcy byłaby opodatkowana kwota, jaką jest on obowiązany zapłacić organom podatkowym jako VAT należny (sprzedawca, niejako jedynie pośredniczy w zapłacie podatku przez nabywcę). W przeciwnej sytuacji dochodziłoby bowiem de facto do pobierania podatku od podatku, co mając na uwadze podstawowe zasady państwa prawa należy uznać za niedopuszczalne.

Podobną argumentację przedstawił Naczelny Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z 8 października 2003 r. sygn. I SA/Wr 3014/03: ,,Na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 9 PDOPrU organ skarbowy (podatkowy), stwierdzając, że w należności z tytułu sprzedaży, którą od kontrahenta ma otrzymać podatnik, mieści się nieustalony przez niego należny podatek od towarów i usług, po określeniu jego wielkości – dla celów ustalenia przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych – powinien pomniejszyć tę należność o kwotę należnego podatku od towarów i usług, gdyż w przeciwnym razie – wbrew temu przepisowi – nastąpi opodatkowanie tego podatku podatkiem dochodowym”.

W praktyce nie ma ponadto żadnych wątpliwości, że w sytuacji, gdy dany podmiot dokonuje sprzedaży towaru bądź usługi, jego przychodem jest jedynie część netto otrzymanej od nabywcy ceny, natomiast kwota odpowiadająca kwocie VAT należnego nie jest po stronie sprzedawcy przychodem. Powyższe znajduje potwierdzenie w stanowiskach przedstawicieli doktryny podatkowej: „Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 9 u.p.d.o.p. do przychodów podatkowych nie zalicza się kwoty należnego podatku od towarów i usług. U podatników tego podatku kwota należna to kwota wynikająca z umowy, zawierająca VAT należny. Podatek ten rozliczany jest w systemie VAT i jako taki nie stanowi przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych. Od kwoty należności jest on odejmowany i dopiero kwota netto stanowi przychód podatkowy” (Małecki P., Mazurkiewicz M., CIT. Podatki i rachunkowość. Komentarz., LEX, 2013), „Podatek należny nie stanowi przysporzenia sprzedawcy, który odprowadza go do organu podatkowego. Z tego powodu nie jest dla niego przychodem” (Mariański A., Strzelec D., Wilk M., Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz., WKP, 2012). W związku z tym, zdaniem Wnioskodawcy brak jest jakichkolwiek prawnych bądź logicznych przesłanek, aby odmiennie od otrzymania kwoty odpowiadającej kwocie VAT należnego w cenie towaru/usługi, w ramach standardowej sprzedaży, traktować sytuację otrzymania kwoty odpowiadającej kwocie VAT należnego (oprócz udziałów, których wartość emisyjna odpowiada wartości netto przedmiotu aportu) w zamian za wniesienie aportu, od podmiotu ten aport otrzymującego. Zatem w sytuacji, gdy sprzedawca dokonuje sprzedaży towaru, którego wartość netto wynosi 100, sprzedaż opodatkowana jest VAT wg stawki 23%, i sprzedawca otrzymuje od nabywcy cenę sprzedaży towaru powiększoną o VAT należny, w łącznej wysokości 123, to 23 nie stanowi przychodu dla sprzedawcy (jedynie 100 jest przychodem). Analogicznie, gdy dany podmiot wnosi aportem przedmiot wkładu o wartości netto 100 i od otrzymującego aport otrzymuje udziały o wartości emisyjnej równej 100 oraz dopłatę w wysokości 23 (przy założeniu, że aport jest opodatkowany wg 23% stawki VAT), to 23 nie będzie stanowić przychodu wnoszącego aport.

Ponadto, jak zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, kwota pieniężna odpowiadająca kwocie VAT należnego, będzie elementem składowym zapłaty za aport, do wydania której będzie zobowiązana Spółka kapitałowa. Innymi słowy, cena aportu będzie obejmować udziały Spółki kapitałowej oraz ww. kwotę pieniężną. W tym kontekście należy wskazać, że zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz.U. z 2013 r. poz. 385 j.t.), cena jest to wartość wyrażona w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę; w cenie uwzględnia się podatek od towarów i usług, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów sprzedaż towaru (usługi) podlega obciążeniu podatkiem od towarów i usług. Tym samym, skoro cena – przekazywana przez nabywcę towarów bądź usług na rzecz sprzedawcy – zawiera VAT, to podobnie w przypadku aportu, cena za aport zawierać będzie VAT, który Spółka kapitałowa przekaże Wnioskodawcy w formie gotówki. Przedmiotowa kwota nie będzie zatem podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy.

Przedstawiona przez Wnioskodawcę wykładnia art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych koresponduje z aktualną i jednolitą linią orzecznictwa, zgodnie z którą jedynie przysporzenie, które ma charakter faktyczny i definitywny może stanowić przychód. Przykładowo, WSA w Gdańsku w wyroku z 2 października 2013 r. sygn. akt I SA/Gd 959/13, uznał, że: „(...) do przychodów podatkowych, podatnik winien zaliczyć takie przychody, które są mu należne. Nie są to jednak jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe”. Podobne stanowisko zajął NSA w wyroku z 13 grudnia 2013 r. sygn. akt II FSK 2849/11: „O zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje co do zasady definitywny charakter tego przysporzenia w tym rozumieniu, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, a więc takie, którymi Spółka może rozporządzać jak właściciel”. W tym kontekście należy podkreślić, że otrzymany od nabywcy VAT należny nie stanowi trwałego i definitywnego przysporzenia sprzedawcy, bowiem zobowiązany jest on otrzymaną kwotę VAT odprowadzić na rachunek właściwego urzędu skarbowego. Podobnie, w przypadku wniesienia przez Spółkę aportu do Spółki kapitałowej kwotę otrzymanego VAT należnego Spółka będzie musiała wpłacić na rachunek właściwego urzędu skarbowego, zatem ww. kwota nie będzie dla Spółki stanowić przysporzenia o charakterze trwałym i definitywnym. Tym samym, otrzymanie ww. kwoty nie spowoduje po stronie Wnioskodawcy powstania przychodu.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe, w tym w interpretacjach wydawanych przez tutejszy Organ:

• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 6 sierpnia 2013 r. (ILPB3/423-205/13-4/EK), w której organ uznał, że: „wartość podatku VAT należnego, zapłaconego Spółce przez SKA, w związku z transakcją wniesienia aportu do SKA, wynikająca z odpowiedniej faktury VAT wystawionej na rzecz SKA nie będzie stanowić przychodu Podatkowego dla Wnioskodawcy”;
• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 31 lipca 2013 r. (ILPB3/423-219/13-2/AO), w której organ potwierdził, że: „otrzymana przez Spółkę od SKA równowartość podatku VAT należnego, do zwrotu której SKA będzie zobowiązana, nie będzie stanowiła przychodu podatkowego dla Wnioskodawcy stosownie do treści art. 12 ust. 4 pkt 9 ww. ustawy”;
• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 23 lipca 2013 r. (ILPB3/423-204/13-4/JG), w której organ potwierdził, że: „wartość podatku VAT należnego, zapłaconego Spółce przez SKA, w związku z transakcją wniesienia aportu do SKA, wynikająca z odpowiedniej faktury VAT wystawionej na rzecz SKA nie będzie stanowić przychodu podatkowego dla Wnioskodawcy”;
• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 12 sierpnia 2013 r. (IBPBI/2/423-615/13/AP), w której organ uznał, że: „otrzymane przez Wnioskodawcę od spółki obejmującej aport środki pieniężne stanowiące równowartość VAT należnego wynikającego z faktury VAT dokumentującej wniesienie aportu, nie będą stanowić przychodu podatkowego dla Wnioskodawcy”.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Przedmiot opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych obejmuje szeroko rozumianą działalność gospodarczą. Punktem wyjścia dla określenia zakresu przedmiotowego ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851) jest regulacja zawarta w art. 7 ust. 1 ww. ustawy, stanowiąca, że przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty (…). Dochodem – w myśl art. 7 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest natomiast nadwyżka przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym.

Sposób ujęcia przedmiotu opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych nie jest przypadkowy i pozwala na wyprowadzenie wniosku o objęciu zakresem ustawy wszystkich zdarzeń, z którymi wiąże się dla podatnika konkretna korzyść o wymiarze finansowym powodująca zwiększenie aktywów lub zmniejszenie pasywów. Wystąpienie każdego zdarzenia powodującego wymierną korzyść po stronie podatnika skutkuje obowiązkiem opodatkowania osiągniętej nadwyżki ponad koszty jej uzyskania przez podatnika. Nie jest przy tym istotne źródło korzyści, chodzi bowiem o każdy przypadek powodujący wzrost wartości majątku lub zmniejszenie zobowiązań ciążących na podatniku. Bez znaczenia jest również to, czy przysporzenie jest wynikiem działania innej osoby, czy też samego podatnika, jak również to, czy korzyść wiąże się z konkretnymi przepływami finansowymi. Przyjęte rozwiązanie legislacyjne pozwala na stosowanie przepisów ustawy niezależnie od specyfiki podmiotów podlegających opodatkowaniu, zmieniających się okoliczności i rzeczywistości gospodarczej, jak również ewolucji różnego rodzaju instrumentów wykorzystywanych w obrocie gospodarczym.

Z punktu widzenia przepisów ustawy istotny jest zatem efekt końcowy podejmowanej przez podatnika czynności czy też zaistniałego zdarzenia, tj. wystąpienie korzyści finansowej (przysporzenia), nie zaś rodzaj czynności czy zdarzenia, które doprowadziło do osiągnięcia przez niego przychodu.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera jednak legalnej definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń zaliczanych do tej kategorii.

I tak, na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych można stwierdzić, że o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje definitywny jego charakter w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika. Otrzymane świadczenie może być uznane za przychód, jeżeli ma ono charakter definitywny, ostateczny oraz pewny w tym znaczeniu, że podatnik uzyskuje swobodę dysponowania określonym świadczeniem lub środkami pieniężnymi. Jednocześnie nie powinno budzić wątpliwości, że o przysporzeniu można mówić nie tylko wówczas gdy nastąpi u podatnika przyrost po stronie aktywów, ale również wówczas gdy nastąpi trwałe zmniejszenie jego zobowiązań (pasywów). W treści art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca wskazuje zresztą, że za taki przychód uznać należy wartość umorzonych podatnikowi zobowiązań, jak również wartość przedawnionych zobowiązań podatnika.

Ustawa przewiduje przy tym wyjątki od powyższej reguły. Dotyczą one m.in.:

• przychodów z działalności gospodarczej i z działów specjalnych produkcji rolnej (art. 12 ust. 3);
• przypadków, w których przysporzenia otrzymywane przez podatnika nie stanowią jego przychodów podatkowych (art. 12 ust. 4).
  
  

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy podatkowej, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Z kolei na podstawie art. 12 ust. 3 powołanej ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Natomiast jak stanowi art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług.

Z normą tą koresponduje przepis art. 16 ust. 1 pkt 46, w myśl którego nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług (…).

Należy jednak mieć na uwadze okoliczność, że środki przekazane przez inną spółkę na rzecz wnoszącego aport (Wnioskodawcy) nie mają charakteru podatku.

Nie stanowi bowiem wątpliwości, że zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej.

Otrzymana przez Spółkę kwota to tylko równowartość należnego podatku od towarów i usług, a nie ten podatek. W konsekwencji, w analizowanej sprawie nie może znaleźć zastosowania art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Nie można także zgodzić się z argumentacją Wnioskodawcy, że „otrzymany od nabywcy VAT należny nie stanowi trwałego i definitywnego przysporzenia sprzedawcy, bowiem zobowiązany jest on otrzymaną kwotę VAT odprowadzić na rachunek właściwego urzędu skarbowego. Podobnie, w przypadku wniesienia przez Spółkę aportu do Spółki kapitałowej kwotę otrzymanego VAT należnego Spółka będzie musiała wpłacić na rachunek właściwego urzędu skarbowego”. Przyjmując tok rozumowania Spółki można by dojść do wniosku, że wszystkie otrzymane w trakcie prowadzenia działalności środki pieniężne nie mają definitywnego charakteru, ponieważ po ich otrzymaniu następuje ich wydatkowanie (przekazanie) na różne zobowiązania podatnika związane z prowadzoną działalnością.

W konsekwencji otrzymane przez Wnioskodawcę środki pieniężne w kwocie odpowiadającej podatkowi od towarów i usług należnemu z tytułu wniesienia wkładu niepieniężnego do spółki kapitałowej będą przychodem podatkowym na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Końcowo, odnosząc się do powołanych przez Spółkę indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego stwierdzić należy, że funkcjonowanie w obrocie prawnym interpretacji indywidualnych, w których odmiennie oceniono takie same albo zbliżone stany faktyczne lub zdarzenia przyszłe jest niewątpliwie niepożądane z punktu widzenia zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów, wyrażonej w art. 121 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa. Niemniej jednak, w praktyce sytuacje takie mogą mieć miejsce, choćby z uwagi na przewidzianą przez ustawodawcę możliwość zmiany interpretacji indywidualnej w trybie art. 14e § 1 ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem, minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Jak wynika z powołanego unormowania, przesłanką dla rozważenia zmiany interpretacji indywidualnej (tj. w istocie zmiany stanowiska w zakresie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego) jest w szczególności ugruntowanie się linii orzeczniczej sądów, w której prezentowany jest odrębny niż zawarty w tym rozstrzygnięciu pogląd dotyczący interpretacji określonego przepisu lub przepisów prawa podatkowego. Wskazana okoliczność powinna być jednocześnie brana pod uwagę przy wydawaniu nowych interpretacji indywidualnych w takich samych sprawach.

Co więcej, cel instytucji interpretacji indywidualnej, jakim jest zapewnienie jednolitego stosowania prawa podatkowego, nie może być realizowany z pominięciem zasady praworządności (art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. – Dz.U. Nr 78, poz. 483 ze zm.; art. 120 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej). Podstawowym zadaniem tut. Organu jest wydawanie interpretacji w prawidłowy sposób odczytujących normy prawne zawarte w poszczególnych przepisach prawa podatkowego. Niniejsze rozstrzygnięcie czyni zadość tym wymogom.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.