Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/4510-186/15/MS
z 13 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z 11 lutego 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 20 lutego 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych dla WNiP, o których mowa w art. 16b ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, może być każdorazowo ustalany dla poszczególnych WNiP na okres nie krótszy niż 12 miesięcy (pytanie oznaczone we wniosku Nr 4 – stan faktyczny) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lutego 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych dla WNiP, o których mowa w art. 16b ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, może być każdorazowo ustalany dla poszczególnych WNiP na okres nie krótszy niż 12 miesięcy.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej również: „Spółka”) jest spółką wchodzącą w skład międzynarodowej grupy kapitałowej (dalej: „Grupa”), która prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji części i akcesoriów dla branży motoryzacyjnej. Zasadnicza działalność Spółki obejmuje wytwarzanie elementów systemów hamulcowych pojazdów. Spółka prowadzi obecnie działalność produkcyjną na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: „SSE”, „Strefa”) na podstawie otrzymanych dwóch zezwoleń i korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: „CIT”) dla części dochodów (osiąganych na terenie SSE w ramach zezwoleń).

Z uwagi na rosnącą konkurencję, szybki postęp technologiczny w branży motoryzacyjnej, jak również najwyższe wymogi bezpieczeństwa dla użytkowników końcowych, w ramach globalnej strategii, Grupa prowadzi zaawansowane technologicznie prace badawcze, rozwojowe i wdrożeniowe, które są warunkiem koniecznym do zawarcia i realizacji kontraktów produkcyjnych z kontrahentami Grupy (międzynarodowymi koncernami samochodowymi). W ramach prowadzonych prac Grupa przedstawiła swoim kontrahentom oferty na opracowanie i produkcję określonych typów komponentów. W przypadku akceptacji oferty przez kontrahentów, w zależności od specyfiki przyszłego komponentu, a także specjalizacji i lokalizacji podmiotów należących do Grupy, podejmowana jest decyzja o przekazaniu zadań w zakresie wytwarzania danego komponentu do wybranych spółek produkcyjnych, w tym Wnioskodawcy.

Spółka nie opracowuje ani nie posiada własnych technologii wytwarzania, jak również nie zajmuje się rozwojem nowych produktów. Wynika to z faktu, że produkty dostarczane przez dostawców branży motoryzacyjnej, w której działa Grupa, wymagają zazwyczaj istotnych nakładów na projektowanie i rozwój. Branża motoryzacyjna wymaga zaawansowanych technologii, cykl życia produktów jest krótki, co wiąże się z koniecznością ciągłych ich zmian. Aby nadążyć za postępem technologicznym, konieczne są istotne nakłady, których pojedynczy podmiot nie jest w stanie sam ponieść. Zważywszy na powyższe koszty związane z pracami nad nowymi technologiami i produktami ponoszone są przez wyspecjalizowane w tym zakresie podmioty z Grupy, tzw. centra techniczne, a następnie efekty tych prac udostępniane są podmiotom produkcyjnym z Grupy.

W centrach technicznych Grupy prowadzone są zasadniczo dwa rodzaje prac nad nowymi technologiami i produktami:

1. prace koncepcyjne/badawcze (tzw. „core engineering”) oraz
2. dedykowane prace inżynieryjne (tzw. „application engineering”) - dalej również: prace aplikacyjno-inżynieryjne.
   
   

Prace koncepcyjne („core engineering”) polegają na opracowywaniu i rozwijaniu nowych technologii, produktów i koncepcji jeszcze przed uzyskaniem przez Grupę informacji o zapotrzebowaniu ze strony konkretnego kontrahenta. Uzyskane w toku takich prac rezultaty stanowią podstawę koncepcji i konstrukcji nowego lub istotnie ulepszonego komponentu (części samochodowych). Wskazać należy, że wszystkie efekty prac projektowych w ramach tzw. „core engineering” realizowanych przez centra techniczne, są przedmiotem wewnątrzgrupowej umowy licencyjnej. Umowa ta stanowi podstawę prawną, na bazie której jednostki produkcyjne wykorzystują wystandaryzowany produkt, technologię, wypracowane know-how i w związku z tym zobowiązane są do uiszczania opłat licencyjnych z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania wszelkich praw do patentu, rysunku lub modelu, planu, tajemnicy lub technologii produkcyjnej, lub za korzystanie z doświadczenia w dziedzinie przemysłowej.

W nawiązaniu do powyższych prac, z uwagi na specyfikę branży motoryzacyjnej, typowe dla producentów części i akcesoriów do pojazdów jest następnie prowadzenie tzw. prac aplikacyjno-inżynieryjnych, w ramach których ogólna koncepcja nowego komponentu przekładana i dostosowywana jest do wymogów konkretnego producenta samochodów, co jest niezbędne dla funkcjonowania danego komponentu jako jednego z elementów całego systemu (pojazdu).

Prace aplikacyjno-inżynieryjne podejmowane są w ramach prowadzonych projektów i programów dopiero na etapie przygotowań do realizacji konkretnego zamówienia składanego przez dany koncern samochodowy. Tym samym Grupa dysponując pierwotnymi założeniami/koncepcjami rozwiązań wypracowanymi na etapie prac koncepcyjnych/badawczych oraz otrzymując od koncernów samochodowych zamówienia na komponenty i akcesoria samochodowe o konkretnych parametrach technicznych, dokonuje w toku prac aplikacyjno-inżynieryjnych ich dostosowania do indywidualnych wymagań zgłoszonych przez klienta. Wypracowane w toku prac aplikacyjno-inżynieryjnych rozwiązania mają na celu opracowanie nowego, unikatowego lub znacząco ulepszonego komponentu samochodowego, możliwego do zastosowania przez konkretnego zamawiającego (producenta samochodów).

Z uwagi na fakt, że wytwarzane przez Spółkę komponenty układów hamulcowych stanowią składową wytwarzanych finalnie samochodów, niezbędne jest, by produkty te cechowały się niezawodnością (autonomiczną sprawnością), jak również współpracowały z pozostałymi systemami znajdującymi się w montowanych przez producentów samochodach.

Prace aplikacyjno-inżynieryjne obejmują w szczególności projektowanie poszczególnych komponentów, badanie ich wzajemnych oddziaływań i dopasowywanie mające na celu stworzenie sprawnych systemów spełniających wymagania klientów, w tym:

1. tworzenie projektów, rysunków, planów oraz innej dokumentacji technicznej na potrzeby wdrażanego w spółkach z Grupy procesu produkcyjnego,
2. przeprowadzanie, opracowywanie i raportowanie testów realizowanych na stanowiskach pomiarowych,
3. opracowywanie prototypów produktów.
   
   

Zgodnie z przyjętym przez Grupę modelem działalności, opisane powyżej prace są co do zasady realizowane przez wydzielone, wyspecjalizowane podmioty działające w ramach Grupy, tzw. centra techniczne. Spółki produkcyjne (w tym Spółka) obciążane są kosztami prac aplikacyjno-inżynieryjnych, które realizowane są ściśle na rzecz produktów wytwarzanych w danej jednostce, na podstawie umowy ramowej.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, że w związku z ponoszeniem opisanych powyżej kosztów prac aplikacyjno-inżynieryjnych uzyskał następujące indywidualne interpretacje podatkowe:

• z 23 grudnia 2014 r. wydane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (sygn. IBPBI/2/423-1194/14/AK oraz IBPBI/2/423-1195/14/AK) potwierdzające, że wydatki poniesione na nabycie prac aplikacyjno-inżynieryjnych od centrów technicznych z Grupy mogą i będą mogły zostać rozliczone (ujęte) dla celów podatkowych wg jednej z metod określonych w art. 15 ust. 4a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2014 r. Nr 851 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”),
• z 23 grudnia 2014 r. wydane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (sygn. IBPBI/2/423-1196/14/AK oraz IBPBI/2/423-1197/14/AK) potwierdzające, że Spółka jest i będzie uprawniona do jednoczesnego stosowania różnych metod rozliczeń kosztów prac aplikacyjno-inżynieryjnych określonych w art. 15 ust. 4a ustawy o CIT, dla poszczególnych realizowanych projektów i programów.
  
  

W odniesieniu do wybranych projektów i programów, dla których spełnione są warunki wskazane w art. 16b ust. 2 pkt 3 ustawy o CIT, Spółka rozważa, zgodnie z art. 16d ust. 2 ustawy o CIT, wprowadzenie do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych (w tym również ujawnienie) odpowiednich wartości niematerialnych i prawnych (dalej: „WNiP”).

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych dla WNiP, o których mowa w art. 16b ust. 2 pkt 3, może być każdorazowo ustalany dla poszczególnych WNiP na okres nie krótszy niż 12 miesięcy? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 4 – stan faktyczny)

Zdaniem Wnioskodawcy, okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych dla WNiP, o których mowa w art. 16b ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2014 r. Nr 851 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), może być każdorazowo ustalany dla poszczególnych WNiP, na okres nie krótszy niż 12 miesięcy, zgodnie z art. 16m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT.

Zgodnie z założeniem Spółki, koszty prac aplikacyjno-inżynieryjnych związanych z programami i projektami, dla których spełnione zostały warunki określone w ustawie o CIT, ujęte zostaną dla celów podatkowych poprzez odpisy amortyzacyjne od wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16b ust. 2 pkt 3 ustawy o CIT.

Okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych dla wartości niematerialnych reguluje art. 16m ust. 1 ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 16ł ust. 1-3, okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości niematerialnych i prawnych nie może być krótszy niż:

1. od licencji (sublicencji) na programy komputerowe oraz od praw autorskich - 24 miesiące;
2. od licencji na wyświetlanie filmów oraz na emisję programów radiowych i telewizyjnych - 24 miesiące;
3. od poniesionych kosztów zakończonych prac rozwojowych -12 miesięcy;
4. od pozostałych wartości niematerialnych i prawnych - 60 miesięcy.
   
   

Należy przy tym uwzględnić, że na podstawie art. 16m ust. 3 ustawy o CIT, podatnicy ustalają stawki amortyzacyjne dla poszczególnych wartości niematerialnych i prawnych na cały okres amortyzacji przed rozpoczęciem dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

W konsekwencji, w ocenie Spółki, okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych dla WNiP, o których mowa w art. 16b ust. 2 pkt 3, może być każdorazowo ustalany dla poszczególnych WNiP, na cały okres amortyzacji przed rozpoczęciem dokonywania odpisów amortyzacyjnych, jednak na okres nie krótszy niż 12 miesięcy.

Spółka pragnie wskazać, że prezentowane przez nią stanowisko w zakresie rozliczania prac rozwojowych jako WNiP znajduje również potwierdzenie w licznych interpretacjach podatkowych, m.in. w :

• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 16 kwietnia 2013 r. (sygn. IPTPB3/423-21/13-2/KJ),
• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 3 września 2013 r. (sygn. IBPBI/2/423-648/13/AP),
• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 5 września 2013 r. (sygn. ILPB4/423-196/13-2/MC),
• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 6 lutego 2014 r. (sygn. ITPB3/423-547/13/PS),
• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 4 marca 2014 r. (sygn. IPTPB3/423-522/13-3/KJ).
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że w zakresie pytania Nr 1, 2, 3 i 4 – zdarzenie przyszłe wydano odrębne interpretacje.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.