Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-572/14-4/PR
z 30 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z 28 października 2014 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Poznaniu 31 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 października 2014 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z 20 stycznia 2015 r. (data wpływu 22 stycznia 2015 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Podstawową działalnością Spółki jest sprzedaż hurtowa i detaliczna samochodów osobowych i furgonetek.

W sierpniu 2014 r. spółka nabyła fabrycznie nowy samochód osobowy z przeznaczeniem do dalszej odsprzedaży. W miesiącu nabycia, samochód został zarejestrowany i jest wykorzystywany przez Spółkę jako pojazd demonstracyjny, służący do jazd testowych. Samochód został wprowadzony na stan magazynu i jest towarem handlowym (nie jest środkiem trwałym).

Przy zakupie pojazdu Spółka skorzystała z ograniczonego prawa do odliczenia podatku VAT, zgodnie z zasadą wyrażoną art. 86a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.). Dla nabytego pojazdu Spółka nie złożyła informacji o pojeździe na druku VAT-26 do Urzędu Skarbowego, nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdu.

Od zakupu pojazdu odliczono VAT w wysokości 50% kwoty podatku wynikającej z faktury zakupu (odliczono 6.537,86 zł). Pozostałe 50% podatku VAT wynikającego z faktury zakupu (nieodliczonego), zaliczono do kosztów bilansowych i podatkowych, zgodnie z nowym brzmieniem art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm.).

Spółka zamierza sprzedać przedmiotowy pojazd w kwietniu 2015 r.

W ocenie Spółki należy zatem przyjąć, że od kwietnia 2015 r, do końca lipca 2019 r. (do końca okresu korekty, tj. za pozostałe 52 miesiące) zgodnie z art. 90b ustawy o podatku od towarów i usług, wykorzystanie tego pojazdu zostanie zmienione na wykorzystanie wyłącznie do działalności gospodarczej. Wówczas Spółka odzyska część nieodliczonego podatku VAT od zakupu tego pojazdu. Korekta podatku VAT wyniesie zatem: 6.537,86 zł x 52/60 = 5.666,14 zł. Kwotę tę Spółka wykaże po stronie podatku naliczonego, w poz. 44 deklaracji VAT-7 złożonej za miesiąc, w którym nastąpi sprzedaż samochodu. Korektę podatku VAT w kwocie 5.666,14 zł Spółka zaksięguje na zwiększenie przychodów w dacie korekty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie ostatecznie sformułowane w piśmie z 20 stycznia 2015 r.

Czy nieodliczony podatek VAT (w wysokości 50%) od wydatku na nabycie pojazdu samochodowego jest kosztem podatkowym uzyskania przychodu w dacie rejestracji tego pojazdu jako pojazd demonstracyjny, jeżeli pojazd ten nadal jest towarem (jest zaewidencjonowany na stanie magazynowym do chwili sprzedaży)?

Zdaniem Wnioskodawcy, nieodliczony podatek VAT z faktury zakupu pojazdu zarejestrowanego i używanego jako pojazd demonstracyjny i przeznaczony do dalszej odsprzedaży (zaewidencjonowany na stanie magazynowym) jest kosztem bilansowym i podatkowym w miesiącu rejestracji samochodu. Wynika to z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a tiret drugie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w rozumieniu którego kosztem podatkowym jest VAT naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług – jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej. Zgodnie zaś z art. 86a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Z opisu sprawy wynika, że Spółka w sierpniu 2014 r. nabyła fabrycznie nowy samochód osobowy z przeznaczeniem do dalszej odsprzedaży. W miesiącu nabycia, samochód został zarejestrowany i jest wykorzystywany przez Spółkę jako pojazd demonstracyjny, służący do jazd testowych. Samochód został wprowadzony na stan magazynu i jest towarem handlowym (nie jest środkiem trwałym). Przy zakupie pojazdu Spółka skorzystała z ograniczonego prawa do odliczenia podatku VAT, zgodnie z zasadą wyrażoną art. 86a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Dla nabytego pojazdu Spółka nie złożyła informacji o pojeździe na druku VAT-26 do Urzędu Skarbowego, nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdu. Od zakupu pojazdu odliczono VAT w wysokości 50% kwoty podatku wynikającej z faktury zakupu. Pozostałe 50% podatku VAT wynikającego z faktury zakupu (nieodliczonego), zaliczono do kosztów bilansowych i podatkowych, zgodnie z nowym brzmieniem art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka zamierza sprzedać przedmiotowy pojazd w kwietniu 2015 r.

Stosownie do postanowień art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty
   • o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
   
   

Tak więc składnik majątku zalicza się do środków trwałych jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (okres ten należy liczyć od dnia przyjęcia składnika majątkowego do używania),
• składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby prowadzonej przez niego działalności albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.
  
  

W kontekście przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego należy stwierdzić, iż zakupiony samochód pełniący funkcję pojazdu demonstracyjnego używanego do jazd testowych dla klientów Spółki jest bezpośrednio wykorzystywany przez Spółkę w jej działalności gospodarczej i w przypadku jego używania przez okres nie dłuższy niż rok nie będzie on spełniać wszystkich przesłanek do uznania jego za środek trwały zgodnie z dyspozycją art. 16a ust. 1 ustawy.

Na mocy art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony:

• jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
• w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług – jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.
  
  

Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych obowiązuje generalna zasada, w myśl której, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów niestanowiących kosztów podatkowych.

Zasada ta, w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych obowiązuje również podatników, którzy odliczą 50% VAT naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi – zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), jak i tych, którzy odliczą podatek VAT w pełnej wysokości. Wejście w życie przepisów ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 312), nie oznacza, że w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych podatnicy ci zobligowani są do automatycznego pomniejszenia kosztów o 50% podatku VAT naliczonego od wydatków związanych z używaniem pojazdu samochodowego.

W konsekwencji należy stwierdzić, że wydatek na nabycie pojazdu demonstracyjnego został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów i stanowi koszt uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak wynika z opisu sprawy, Spółka od zakupu pojazdu odliczyła VAT w wysokości 50% kwoty podatku wynikającej z faktury zakupu.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że spełnione zostały przesłanki art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a tiret drugie, ponieważ w opisanej sprawie naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego i w konsekwencji podatek naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty podatku od towarów i usług, jest kosztem uzyskania przychodów.

Podsumowując, niepodlegająca odliczeniu zgodnie z odrębnymi przepisami część podatku VAT od wydatku na nabycie pojazdu samochodowego stanowi koszt uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a tiret drugie tej ustawy w dacie rejestracji tego pojazdu jako pojazd demonstracyjny.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.