Interpretacja Ministra Finansów
DD9/033/62/BRT/2014/RWPD-3691
z 30 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 06 listopada 2012 r. Nr IPPB1/415-1192/12-2/MS wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 sierpnia 2012 r. (data wpływu) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji do źródła przychodów wynagrodzenia z tytułu usług tłumacza przysięgłego świadczonych w ramach działalności gospodarczej świadczonych na zlecenie Ministerstwa - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając na podstawie § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), wydał w dniu 06 listopada 2012 r., w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie źródeł przychodów. Interpretacja wydana została na wniosek Ministerstwa z dnia 13 sierpnia 2012 r. (data wpływu).

Z przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego wynika, że

Ministerstwo wzywa (wezwanie imienne) tłumacza przysięgłego do przeprowadzenia tłumaczenia wyroków sądowych wydanych w obcych państwach na podstawie art. 15 ustawy z dnia 25 listopada 2004 r. o zawodzie tłumacza przysięgłego (Dz. U. Nr 273, poz. 2702 z późn. zm.). W związku z powyższym, tłumacz prowadzący działalność gospodarczą w tym zakresie wystawia fakturę VAT lub rachunek, a nieprowadzący wystawia rachunek imienny. Ministerstwo zgodnie z art. 13 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych w każdym powyżej opisanym przypadku traktuje te usługi jako działalność wykonywaną osobiście i pełni rolę płatnika naliczając koszty uzyskania przychodu w wysokości 20% i nalicza zaliczkę na podatek dochodowy, a jeżeli jest to konieczne nalicza również składki społeczne i zdrowotną. Po zakończeniu roku podatkowego tłumaczom zostanie wystawiony PIT-11 przez płatnika. Jednocześnie Ministerstwo płaci tłumaczowi w przypadku wystawienia przez niego faktury VAT kwotę brutto z faktury VAT (obejmującą także wartość podatku od towarów i usług). Tłumaczenia te wykonywane są na potrzeby Krajowego Rejestru, który prowadzi Ministerstwo. W wyniku zlecenia czynności tłumaczenia przez organ nie dochodzi do przeniesienia odpowiedzialności na ten organ za wyniki działania tłumacza przysięgłego, zobowiązanego do samodzielnego wykonywania czynności, w oparciu o szczególne uprawnienia jakie zostały mu przyznane ustawą z dnia 25 listopada 2004 r. o zawodzie tłumacza przysięgłego, (Dz. U. Nr 273, poz. 2702 z późn. zm.). Dane z KR są udostępniane osobom trzecim na podstawie art. 6 i 7 ustawy z dnia 24 maja 2000 r. o Krajowym Rejestrze.

W związku z powyższym zadano pytania:

1. Czy w związku z powyższym do osób prowadzących działalność gospodarczą w zakresie obejmującym usługi tłumaczenia przysięgłego należy stosować przepisy art. 13 pkt 6 u.p.d.o.f. tzn. traktować przychody osiągane z tytułu wykonania zlecenia tłumaczenia przysięgłego na imienne wezwanie tłumacza przysięgłego prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie tłumaczenia przysięgłego przez Ministerstwo, jak przychody z działalności wykonywanej osobiście?
   
2. Jeżeli tak, to czy oznacza to, że można w stosunku do tych osób zastosować zwolnienie z podatku od towarów i usług na podstawie art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług?
   
3. Jeżeli tak, to czy w związku z tym mają oni wystawiać tylko rachunki imienne, nawet w sytuacji prowadzenia działalności gospodarczej?
   
   

Jak wskazał organ upoważniony „przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 1 odnośnie skutków podatkowych w zakresie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odnośnie skutków podatkowych w zakresie podatku od towarów i usług zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie (pytanie nr 2,3).”

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawa z dnia 25 listopada 2004 r. o zawodzie tłumacza przysięgłego, (Dz. U. Nr 273, poz.2702 z późn. zm.) wskazuje, iż tłumacz przysięgły nie może odmówić wykonania tłumaczenia w postępowaniu prowadzonym na podstawie ustawy, na żądanie sądu, prokuratora, Policji oraz organów administracji publicznej, chyba że zachodzą szczególnie ważne przyczyny uzasadniające odmowę. Wynagrodzenie za czynności tłumacza przysięgłego ustala, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, umowa ze zleceniodawcą lub zamawiającym wykonanie oznaczonego tłumaczenia. Zgodnie z § 6a ROZPORZĄDZENIA MINISTRA z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie wynagrodzenia za czynności tłumacza przysięgłego stawki wynagrodzenia tłumacza przysięgłego, będącego podatnikiem podatku od towarów i usług, zobowiązanego do zapłacenia podatku od towarów i usług, podwyższa się o kwotę tego podatku obliczoną przy zastosowaniu obowiązującej w dniu orzekania o wynagrodzeniu właściwej stawki podatku od towarów i usług. Powyższy przepis znajduje zastosowanie w niniejszym przypadku. Zgodnie z § 1 Rozporządzenia, które określa stawki wynagrodzenia za czynności tłumacza przysięgłego, wykonane na żądanie sądu, prokuratora, Policji oraz organów administracji publicznej. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011, Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności, Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności: z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 12 ust. 1-6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2012 r. poz. 361) oraz z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich. W praktyce wiele wątpliwości wywoływała kwestia opodatkowania VAT wynagrodzenia za czynności polegające na świadczeniu pomocy prawnej lub obrony z urzędu przez adwokatów (ewentualnie w niektórych przypadkach także przez radców prawnych). Problem ten dotyczy zresztą także innych podmiotów wykonujących zadania na zlecenie sądów bądź organów ścigania, tj. przede wszystkim biegłych i tłumaczy. Przychody adwokatów (radców prawnych, biegłych, tłumaczy) pochodzące z wykonywania zadań i prac zleconych im przez sąd pochodzą ze źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 oraz w art. 13 u.p.d.o.f., tzn. z działalności wykonywanej osobiście. Problematyczne wydaje się być określenie, czy przepis art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy może znajdować zastosowanie do sytuacji, o których mowa. W szczególności nie jest bowiem jasne, czy można mówić, że pomiędzy organem władzy publicznej a tłumaczem przysięgłym istnieje porozumienie (więzy prawne) w kwestii określenia odpowiedzialności za wykonywane czynności (tłumaczenia przysięgłego). Więzów prawnych należałoby bowiem szukać właśnie pomiędzy tłumaczem przysięgłym a odpowiednio organem władzy publicznej. To organ władzy publicznej bowiem, a nie inny podmiot, zleca wykonanie określonych czynności. W tym przypadku w ogóle trudno mówić o odpowiedzialności jako takiej, gdyż nie mamy do czynienia ze stosunkiem do końca równoprawnych podmiotów. Z drugiej jednak strony można mówić, że zasady wynagradzania oraz wykonywania czynności określają przepisy prawa bezwzględnie obowiązującego. Także zasad odpowiedzialności można poszukiwać w przepisach proceduralnych oraz w przepisach korporacyjnych, które określają zasady wykonywania zawodu i zasady ponoszenia odpowiedzialności zawodowej.

Przepisy te dookreślają przecież ów węzeł prawny istniejący pomiędzy organem władzy publicznej a tłumaczem przysięgłym wezwanym do dokonania tłumaczenia. Problemy związane z kwalifikacją czynności tego rodzaju są istotne. W praktyce wszakże ukształtowało się obecnie stanowisko, zgodnie z którym wszelkie osoby fizyczne wykonujące określone czynności na zlecenie sądów, organów ścigania działają samodzielnie w zakresie wykonywanych przez nich czynności. W związku z powyższym zasadniczo są podatnikami VAT.

Status biegłych jako podatników VAT potwierdzają sądy administracyjne. (wyrok WSA w Warszawie z dnia 2 października 2007 r. (III SA/Wa 1132/07, Rejent 2007, nr 11, s. 190), wyrok WSA w Białymstoku z dnia 21 marca 2007 r. (I SA/Bk 79/07, http://orzeczenia.nsa. gov.pl), uchwała NSA z dnia 12 stycznia 2009 r. (I FPS 3/08, ONSA WSA 2009, nr 3, poz. 46). Sytuacja taka jest bardzo korzystna dla podatników, istniejąca bowiem obecnie regulacja art. 15 ust. 3 pkt 3 u.p.t.u. jest de facto znacznie bardziej liberalna niż regulacja VI Dyrektywy. Należy wskazać, iż prawo wspólnotowe w tym zakresie wymaga dla zwolnienia danej umowy od opodatkowania, aby miała ona charakter zbliżony do stosunku pracy, czemu ma służyć właśnie przejęcie odpowiedzialności zlecającego za działania zleceniobiorcy. Wprowadzony warunek odpowiedzialności zlecającego wobec osób trzecich należy rozumieć jako przejęcia przez zlecającego odpowiedzialności wobec osób trzecich z tytułu czynności wynikających z zawartej przez zleceniodawcę z podatnikiem umowy. Umowy te bowiem nadal są wyłączone spod opodatkowania, jeśli tylko zawarta jest w nich klauzula o przejęciu przez zleceniodawcę odpowiedzialności wobec osób trzecich. Takiego rozwiązania nie można doszukiwać się w istniejącym pomiędzy zlecającym — Ministerstwem, a wykonującym czynności — tłumaczem przysięgłym, stosunkiem prawnym, który charakteryzuje się ustalonymi warunkami wykonywania tych czynności (tłumaczenie przysięgłe dokumentu) oraz wynagrodzeniem obliczonym na podstawie stawek określonych w ROZPORZĄDZENIU MINISTRA z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie wynagrodzenia za czynności tłumacza przysięgłego. Istotnym zatem dla ustalenia obowiązku stosowania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług w tym wypadku, będzie ustalenie zakresu odpowiedzialności zlecającego czynności wobec osób trzecich. Bezspornym pozostaje, iż do relacji pomiędzy zlecającym a tłumaczem przysięgłym w tym przypadku będą miały zastosowanie przepisy ustawy z dnia 25 listopada 2004 r. o zawodzie tłumacza przysięgłego, (Dz. U. Nr 273, poz. 2702 z późn. zm.) oraz przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2011, Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.). Żaden z przywołanych wyżej przepisów nie wyłącza odpowiedzialności tłumacza przysięgłego wynikającej z realizacji usługi. Przedstawione okoliczności prowadzą do wniosku, iż mimo że czynności wykonywane przez tłumacza przysięgłego wymienione zostały w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to nie stanowi to wystarczającej przesłanki do wyłączenia tych czynności z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie przepisu art. 15 ust. 3 pkt 3 p.t.u. W wyniku bowiem zlecenia czynności tłumaczenia przez organ nie dochodzi do przeniesienia odpowiedzialności na ten organ za wyniki działania tłumacza przysięgłego, zobowiązanego do samodzielnego wykonywania czynności, w oparciu o szczególne uprawnienia jakie zostały mu przyznane ustawą z dnia 25 listopada 2004 r. o zawodzie tłumacza przysięgłego, (Dz. U. Nr 273, poz.2702 z późn. zm.).

W takiej sytuacji nie występują niezbędne przesłanki z art. 15 ust. 3 pkt 3 p.t.u., wyłączające tłumacza przysięgłego z opodatkowania podatkiem od towarów i usług. W relacji pomiędzy tłumaczem przysięgłym a organem nie zachodzi stosunek prawny zbliżony do stosunku pomiędzy pracownikiem a pracodawcą, ani co do wynagrodzenia, ani co do odpowiedzialności wobec osób trzecich za wynik działania tłumacza przysięgłego. Należy wskazać, iż odmienne stanowisko nie znajduje również uzasadnienia w oparciu o przepisy USTAWY z dnia 24 maja 2000 r. o Krajowym Rejestrze. Wskazane przepisy bowiem nie konstytuują relacji pomiędzy tłumaczem przysięgłym a zlecającym. Owszem to organ władzy publicznej bowiem, a nie inny podmiot, zleca wykonanie określonych czynności. W tym przypadku w ogóle trudno mówić o odpowiedzialności jako takiej, gdyż nie mamy do czynienia ze stosunkiem do końca równoprawnych podmiotów. Z drugiej jednak strony można mówić, że zasady wynagradzania oraz wykonywania czynności określają przepisy prawa bezwzględnie obowiązującego. Także zasad odpowiedzialności można poszukiwać w przepisach proceduralnych oraz w przepisach korporacyjnych, które określają zasady wykonywania zawodu i zasady ponoszenia odpowiedzialności zawodowej. Przepisy te dookreślają przecież ów węzeł prawny istniejący pomiędzy organem władzy publicznej a tłumaczem przysięgłym wezwanym do dokonania tłumaczenia. Problemy związane z kwalifikacją czynności tego rodzaju są istotne. W praktyce wszakże ukształtowało się obecnie stanowisko, zgodnie z którym wszelkie osoby fizyczne wykonujące określone czynności na zlecenie sądów, organów ścigania działają samodzielnie w zakresie wykonywanych przez nich czynności. W związku z powyższym zasadniczo są podatnikami VAT. Status biegłych jako podatników VAT potwierdzają sądy administracyjne. (wyrok WSA w Warszawie z dnia 2 października 2007 r. (III SA/Wa 1132/07, Rejent 2007, nr 11,s. 190), wyrok WSA w Białymstoku z dnia 21 marca 2007 r. (I SA/Bk 79/07, http://orzeczenia.nsa.gov.pl), uchwała NSA z dnia 12 stycznia 2009 r., (I FPS 3/08, ONSA WSA 2009, nr 3, poz. 46). Wprowadzony warunek odpowiedzialności zlecającego wobec osób trzecich należy rozumieć jako przejęcie przez zlecającego odpowiedzialności wobec osób trzecich z tytułu czynności wynikających z zawartej przez zleceniodawcę z podatnikiem umowy. Umowy te bowiem nadal są wyłączone spod opodatkowania, jeśli tylko zawarta jest w nich klauzula o przejęciu przez zleceniodawcę odpowiedzialności wobec osób trzecich. Takiego rozwiązania nie można doszukiwać się w istniejącym pomiędzy zlecającym — Ministerstwem, a wykonującym czynności — tłumaczem przysięgłym, stosunkiem prawnym, który charakteryzuje się ustalonymi warunkami wykonywania tych czynności (tłumaczenie przysięgłe dokumentu) oraz wynagrodzeniem obliczonym na podstawie stawek określonych w ROZPORZĄDZENIU MINISTRA z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie wynagrodzenia za czynności tłumacza przysięgłego. Istotnym zatem dla ustalenia obowiązku stosowania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług w tym wypadku, będzie zatem ustalenie w zakresie odpowiedzialności zlecającego czynności wobec osób trzecich. W wyniku bowiem zlecenia czynności tłumaczenia przez organ nie dochodzi do przeniesienia odpowiedzialności na ten organ za wyniki działania tłumacza przysięgłego, zobowiązanego do samodzielnego wykonywania czynności. Powyższe zatem prowadzi do wniosku, iż zasadnym w okolicznościach niniejszej sprawy będzie zastosowanie do tłumacza przysięgłego przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2011, Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), co oznaczałoby wyłączenie przepisów ustawy o p.d.o.f.

Wydając w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną z dnia 06 listopada 2012 r. Nr IPPB1/415-1192/12-2/MS, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe i stwierdził m.in., że „(…) Wyodrębnienie w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych w katalogu przychodów z działalności wykonywanej osobiście, przychodów osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności - przy jednoczesnym zdefiniowaniu na użytek tej ustawy pojęcia pozarolniczej działalności gospodarczej - nie pozostawia wątpliwości, że źródłem tych przychodów nie jest pozarolnicza działalność gospodarcza, lecz zawsze działalność wykonywana osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy. (...).”

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Minister Finansów zważył, co następuje.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Zgodnie z definicją zawartą w art. 5a pkt 6 ustawy jest to działalność zarobkowa:

1. wytwórcza, budowlana handlowa, usługowa,
   
2. polegająca na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
   
3. polegająca na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych
   
   - prowadzona we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1,2 i 4-9.
   
   

Uzupełnieniem definicji działalności gospodarczej są przesłanki negatywne, wymienione w art. 5b ust. 1 ustawy, których łączne spełnienie wyklucza możliwość zaliczenia przychodów z działalności podatnika do źródła przychodów – działalność gospodarcza.

Natomiast w myśl art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy, odrębnym źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście. Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 6 powołanej ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Problematyka, na gruncie powołanych wyżej przepisów prawa, w zakresie kwalifikacji przychodów do właściwego źródła, w sytuacji gdy przychody uzyskiwane przez podatnika są wymienione w katalogu przychodów z działalności wykonywanej osobiście i jednocześnie działalność prowadzona przez podatnika spełnia warunki określone w definicji działalności gospodarczej, była przedmiotem orzecznictwa sądów administracyjnych, które nie było jednolite.

Wobec zaistniałej rozbieżności w orzecznictwie sądów administracyjnych, Naczelny Sąd Administracyjny, w składzie całej Izby Finansowej, podjął w dniu 21 października 2013 r. uchwałę, sygn. akt II FPS 1/13, w której stwierdził, że "wynagrodzenie z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez pełnomocnika ustanowionego z urzędu, zależnie od formy prawnej w jakiej wykonuje on swój zawód, należy kwalifikować do źródła przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) – w przypadku gdy pomoc prawną z urzędu pełnomocnik wykonuje prowadząc działalność zawodową w formie działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 lit. a) u.p.d.o.f., a gdy czyni to w ramach innych form wykonywania swojego zawodu – wynagrodzenie to należy kwalifikować do źródła przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 tej ustawy".

Mając na uwadze powyższe, Minister Finansów wydał interpretację ogólną z dnia 21 listopada 2013 r. Nr DD3/033/181/CRS/13/RD-90955/13, w której stwierdził m.in., że (...) kwalifikacja do źródła przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych wynagrodzenia z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez pełnomocnika ustanowionego z urzędu, jest zależna od formy prawnej wykonywania przez niego zawodu adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego czy rzecznika patentowego.

Jeżeli adwokat, radca prawny, doradca podatkowy czy rzecznik patentowy działalność zawodową wykonuje w formie organizacyjnej, w ramach której osiąga dochody kwalifikowane do źródła przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy PIT, wówczas wynagrodzenie z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu należy zaliczyć do przychodów z tego źródła.

Jeżeli natomiast radca prawny, doradca podatkowy czy rzecznik patentowy wykonuje swoją działalność zawodową w innej formie, np. w ramach stosunku pracy, wówczas ich wynagrodzenie z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu należy kwalifikować do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 13 pkt 6 ustawy PIT. W tym przypadku na sądzie spoczywają obowiązki płatnika, określone w art. 41 ust. 1 oraz w art. 42 ust. 1 i 2 ustawy PIT(...).

Wyżej wymienioną interpretacją ogólną, Minister Finansów zmienił dotychczasową interpretację ogólną z dnia 4 września 2002 r. Nr PB5/KD-033-317-2122/02, kwalifikującą omawiane przychody do źródła przychodów z działalności wykonywanej osobiście.

Ponadto z uwagi na brak uzasadnienia dla odmiennej wykładni tych samych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wobec różnych grup zawodowych, Minister Finansów wydał interpretację ogólną z dnia 22 maja 2014 r. Nr DD2/033/30/KBF/14/RD-47426 stwierdzając, iż (…) podatnik uzyskujący przychody z tytułów wymienionych w art. 13 pkt 2–8 ustawy PIT może dla celów podatku dochodowego zaliczyć te przychody do działalności gospodarczej, pod warunkiem, że uzyskuje je w ramach działalności gospodarczej, zdefiniowanej w art. 5a pkt 6 ustawy PIT, i jednocześnie nie zachodzą łącznie przesłanki negatywne, o których mowa w art. 5b ust. 1 ustawy PIT.

Odnosząc się zatem do opisanego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego należy stwierdzić, że jeżeli tłumacz przysięgły prowadząc działalność zawodową w formie pozarolniczej działalności gospodarczej wykonuje czynności na zlecenie Ministerstwa to wynagrodzenie z tego tytułu kwalifikowane jest do źródła przychodów „pozarolnicza działalność gospodarcza”.

W takiej sytuacji na Ministerstwie, jako jednostce wypłacającej należności nie ciążą obowiązki płatnika wynikające z art. 41 ust. 1 w związku z art. 42 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając powyższe na uwadze stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zaistniałego stanu faktycznego, potwierdzone przez organ upoważniony, jest nieprawidłowe.

W konsekwencji należało, z urzędu, dokonać zmiany pisemnej interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, działającego w imieniu Ministra Finansów, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

Zgodnie z art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może, z urzędu zmienić ją w dowolnym czasie.

Zmieniona interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienianej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu zmienionej interpretacji – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.).

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), na adres: ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.