2015.07.01 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/4510-356/15-2/MW
z 1 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 16 kwietnia 2015 r. (data wpływu 20 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy udzielenie Dostawcy oraz Kontrahentowi przez Bank na cele deweloperskie licencji na WNiP tworzące technologię nie będzie stanowić udzielenia w jakiejkolwiek formie lub części innym podmiotom prawa do nowej technologii w rozumieniu art. 18b ust. 8 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy udzielenie Dostawcy oraz Kontrahentowi przez Bank na cele deweloperskie licencji na WNiP tworzące technologię nie będzie stanowić udzielenia w jakiejkolwiek formie lub części innym podmiotom prawa do nowej technologii w rozumieniu art. 18b ust. 8 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Bank (dalej „Wnioskodawca” lub „Bank”) wprowadzał w latach 2011 i 2013 do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabywaną od różnych dostawców technologię informatyczną w postaci elektronicznej platformy dla produktów finansowania handlu związaną z działalnością Banku (dalej „Technologia”). Technologia umożliwia Bankowi procesowanie wszystkich produktów finansowania handlu w oparciu o jedną platformę. Ponadto Technologia daje możliwość elastycznego tworzenia raportów biznesowych i operacyjnych. Wdrożenie Technologii pozwoliło Bankowi na ujednolicenie i automatyzację procesów operacyjnych, a także na ograniczenie komunikacji z klientem w formie papierowej.

Technologię tworzą trzy wartości niematerialne i prawne (dalej „WNiP”) w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o PDOP”) – autorskie prawa majątkowe albo art. 16b ust. 1 pkt 5 ustawy o PDOP – licencje i spełniają warunki określone w art. 16b ust. 1 ustawy o PDOP, tj.:

zostały nabyte przez Bank,

nadawały się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,

przewidywany okres ich używania był dłuższy niż rok,

są wykorzystywane przez Bank na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Bank ponosił wydatki na nabycie Technologii w latach 2007-2011 oraz w 2013 r.

Wartość początkową poszczególnych WNiP Bank ustalił zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 1 oraz ust. 3 ustawy o PDOP. Natomiast na potrzeby określenia podstawy ustalania wielkości odliczenia wydatków poniesionych na nowe technologie (art. 18b ust. 4 ustawy o PDOP), Wnioskodawca zamierza przyjąć wyłącznie:

kwotę wydatków poniesionych przez Bank na nabycie technologii uwzględnionych w wartości początkowej poszczególnych WNiP, w części, w jakiej została ona zapłacona podmiotowi uprawnionemu w roku podatkowym, w którym poszczególne WNiP wprowadzono do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych lub w roku następującym po tym roku, oraz w kwocie w której nie została zwrócona Bankowi w jakiejkolwiek formie;

kwotę przedpłat (zadatków) na poczet wydatków na nabycie Technologii dokonanych przez Bank w roku poprzedzającym rok, w którym poszczególne WNiP wprowadzone zostały do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Wnioskodawca planuje zwrócić się do niezależnej od Banku jednostki naukowej w rozumieniu ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 roku o zasadach finansowania nauki (Dz. U. z 2014 r., poz. 1620 ze zm.) o sporządzenie ekspertyzy w odniesieniu do możliwości uznania Technologii za „nową technologię” w rozumieniu art. 18b ust. 2 ustawy o PDOP, która umożliwia wytwarzanie nowych lub udoskonalanie dotychczas świadczonych przez Bank usług oraz nie jest stosowana na świecie przez okres dłuższy niż ostatnie 5 lat.

Bank nie został postawiony w stan upadłości, jak również nie prowadzi działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej. Ponadto, wydatki na WNiP – uwzględnione w ich wartościach początkowych – nie zostały zwrócone Wnioskodawcy w jakiejkolwiek formie.

Z perspektywy biznesowej, w umowie przenoszącej na Bank majątkowe prawa autorskie do jednego z WNiP, Bank udzielił dostawcy tego WNiP (dalej „Dostawca”) wyłącznej, odpłatnej, niewypowiadalnej licencji na korzystanie z tego WNiP, kodów źródłowych, dokumentacji, wszelkich materiałów pomocniczych i wszelkiej dokumentacji elektronicznej związanej z tym WNiP, w celach deweloperskich do momentu odbioru Technologii przez Bank. Licencja została udzielona na czas nieoznaczony wyłącznie w zakresie rozwijania Technologii na potrzeby Banku. Licencja ta została udzielona w celu umożliwienia Dostawcy dokonywania m.in. dalszych prac rozwojowych nad Technologią, dostosowania jej do nowych, pojawiających się w toku prowadzonej działalności gospodarczej potrzeb Banku, dokonywania modyfikacji i wyposażania Technologii w nowe moduły i funkcjonalności.

Ponadto Bank udzielił kontrahentowi, będącemu globalnym dostawcą biznesowych rozwiązań IT obsługujących relacje z klientami (dalej „Kontrahent”) niewyłącznej, odpłatnej licencji na korzystanie z jednego WNiP (który wcześniej został przez Bank nabyty od innego dostawcy) w celach deweloperskich do momentu odbioru Technologii przez Bank.

Udzielenie przedmiotowych licencji ma charakter organizacyjny i służy zabezpieczeniu pozycji prawnej zarówno Banku jak i Dostawcy lub Kontrahenta, umożliwiając Dostawcy i Kontrahentowi wykonywanie ich usług na rzecz Banku.

W tym zakresie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą treści art. 18b ust. 8 pkt 1 ustawy o PDOP w kontekście opisanego powyżej udzielenia przez Wnioskodawcę na rzecz Dostawcy oraz Kontrahenta licencji na korzystanie z poszczególnych WNiP w celach deweloperskich.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym udzielenie Dostawcy oraz Kontrahentowi przez Bank na cele deweloperskie licencji na WNiP tworzące Technologię nie będzie stanowić udzielenia w jakiekolwiek formie lub części innym podmiotom prawa do nowej technologii w rozumieniu art. 18b ust. 8 pkt 1 ustawy o PDOP?

Zdaniem Wnioskodawcy, udzielenie Kontrahentowi przez Bank na cele deweloperskie licencji na WNiP tworzące Technologię nie będzie stanowić udzielenia w jakiejkolwiek formie lub części innym podmiotom prawa do nowej technologii w rozumieniu art. 18b ust. 8 pkt 1 ustawy o PDOP.

Aby móc korzystać z ulgi, o której mowa w art. 18b ustawy o PDOP muszą być spełnione warunki wynikające z tego przepisu. Wnioskodawca zaznacza, że jego wątpliwości dotyczą tytko i wyłącznie przesłanki negatywnej skorzystania z ulgi wynikającej z art. 18b ust. 8 pkt 1 ustawy o PDOP. Dla celów niniejszego wniosku Bank zakłada, że pozostałe warunki wynikające z tego przepisu będą spełnione, w tym w szczególności Wnioskodawca uzyska pozytywną opinię niezależnej jednostki naukowej.

Przepisy dot. odliczenia na nabycie nowych technologii zostały wprowadzone przez ustawę o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej z dnia 29 lipca 2005 roku (Dz.U. z 2005 r., nr 179, poz. 1484 z późn. zm.; dalej: „ustawa o wspieraniu działalności”). Głównym celem wprowadzenia tej ustawy było m.in. osiągnięcie wzrostu konkurencyjności i innowacyjności gospodarki. Miał on być osiągnięty poprzez szeroko rozumiany wzrost nakładów sektora prywatnego na działalność badawczą i rozwojową, w szczególności przez działania finansowe ukierunkowane na zwiększenie zainteresowania działalnością innowacyjną podmiotów sektora prywatnego.

Powyższy cel w zakresie prawa podatkowego miał zostać osiągnięty m.in. poprzez wprowadzenie zmian do przepisów ustawy o PDOP. Jak czytamy w uzasadnieniu do ustawy o wspieraniu działalności „(...) Wprowadzenie zmian do przepisów o podatku PIT i CIT ma na celu zmniejszenie istniejących barier i stworzenie zachęty podatkowej dla inwestycji polegającej na zakupie nowej technologii przez możliwość natychmiastowego zaliczenia w koszty wydatków na B+R (badania i rozwój - przyp. Wnioskodawca), niezależnie od wyników prac badawczo-rozwojowych (działanie to mogłoby szybko zbliżyć wskaźniki nakładów na B+R w Polsce do innych krajów UE) oraz odliczenie od podstawy opodatkowania wydatków na zakup nowej technologii w wysokości nie większej niż 50% (MSP) lub 30% (inne niż MSP).”

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że zmiany wprowadzone do ustawy o PDOP wywierają wpływ przede wszystkim na przedsiębiorców. W kontekście tego, iż w ostatnich latach zauważalny jest znaczący rozwój bankowości elektronicznej w Polsce, czynnikiem, który niewątpliwie przyspieszył ten rozwój był między innymi transfer technologii. W efekcie możemy mówić o upowszechnieniu się zaawansowanych rozwiązań informatycznych w bankach, w szczególności platform elektronicznych wspomagających interakcję instytucji finansowej z klientem. Podstawę tych platform stanowią często jednak inne systemy komputerowe, które np. obsługują poszczególne procesy biznesowe.

Jak zostało wspomniane powyżej, Wnioskodawca udzielił na rzecz Dostawcy oraz Kontrahenta licencji na korzystanie z WNiP wyłącznie po to, aby zapewnić im możliwość dokonywania na rzecz Banku ewentualnego dalszego rozwoju nabytych przez niego WNiP, tj. w tzw. celach deweloperskich. Ma to szczególne znaczenie w odniesieniu do technologii o charakterze informatycznym, ze względu na bardzo szybki proces dezaktualizacji takich systemów oraz w praktyce stałą konieczność ich rozwoju, ulepszania, dostosowywania do szybko zmieniającego się otoczenia biznesowego ale także, np. do szybkiego rozwoju sprzętu IT, na którym rozwiązania takie informatyczne operują.

W tym zakresie należy stwierdzić, że udostępnienie takiej Technologii wyspecjalizowanemu podmiotowi z branży IT, w celu tylko i wyłącznie rozwoju Technologii nie może zostać uznane za mające charakter udostępnienia technologii stosownie do art. 18b ust. 8 pkt 1 ustawy o PDOP. Jak zostało wskazane w stanie faktycznym, licencja została udzielona jedynie w celach deweloperskich, mając na uwadze, że bez jej przekazania Dostawca lub Kontrahent nie będą w stanie wykonywać jakichkolwiek prac związanych z Technologią. Jej udzielenie ma więc charakter organizacyjny, służy zabezpieczeniu pozycji prawnej zarówno Banku jak i Dostawcy lub Kontrahenta, jednakże w dłuższym okresie ma na celu uzyskanie korzyści z Technologii przez Bank oraz Jego klientów a nie przez Dostawcę lub Kontrahenta.

W szczególności, przekazanie przez Bank licencji na rzecz Dostawcy lub Kontrahenta, z perspektywy biznesowej po stronie Banku nie ma na celu umożliwienia mu komercyjnego wykorzystywania Technologii do własnych celów, czy np. jej dalszego zbywania na rzecz innych podmiotów występujących na rynku. Zdaniem Banku, takie wykorzystanie Technologii przez podmiot inny, niż korzystający z ulgi podatkowej wskazanej w art. 18b ustawy o PDOP mieści się w celu wprowadzenia do polskiego porządku prawnego przepisów dot. prawa do odliczenia, ponieważ służy rozwojowi technologii i innowacyjności na rynku. Natomiast uznanie, że przekazanie licencji wyspecjalizowanemu podmiotowi z branży IT wyłącznie w celu dalszego udoskonalania i rozwoju takiej technologii stanowi wypełnienie przesłanki negatywnej z art. 18b ust. 8 pkt 1 ustawy o PDOP miałoby skutek wprost odwrotny do celu rozważanej ulgi technologicznej, tj. stanowiłoby to barierę w dalszym rozwoju technologicznym krajowej gospodarki (tj. skorzystanie z ulgi „zamrażałoby” ze względów podatkowych rozwój danej technologii w sposób sztuczny, przez trzy letni okres, o którym mowa w art. 18b ust. 8 pkt 1 ustawy o PDOP). Zatem ściśle językowa wykładnia art. 18b ust. 8 pkt 1 ustawy o PDOP, zgodnie z którą udzielenie dostawcom licencji do poszczególnych WNiP w zakresie opisanym w stanie faktycznym niniejszego wniosku wypełniałoby jego hipotezę, sprzeciwiałaby się ratio legis przepisów dot. ulgi na nabycie nowych technologii.

Jak zostało wskazane powyżej, celem wprowadzenia analizowanego przepisu art. 18b ustawy o PDOP było stworzenie zachęty podatkowej dla inwestycji polegającej na zakupie nowej technologii. Zdaniem Wnioskodawcy, przekazanie licencji Dostawcy lub Kontrahentowi w warunkach opisanych w analizowanym stanie faktycznym w szczególności stanowi przykład działania, mającego za zadanie rozwój innowacyjności w sektorze usług bankowych. W tym zakresie nie jest możliwe więc przypisanie czynności przekazania licencji charakteru udzielenia prawa do nowej technologii innym podmiotom.

Wnioskodawca zaznacza jednocześnie, iż odstąpienie od reguł wykładni językowej na rzecz wykładni celowościowej jest możliwe, a w niektórych przypadkach konieczne. Przykładowo, w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 stycznia 2011 r. (sygn. II FPS 2/10) Sąd stwierdził, że: „(...) w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego wypracowano kryteria stosowania różnych dyrektyw wykładni, przyznając pierwszeństwo zasadzie wykładni językowej i traktując pozostałe zasady wykładni, w tym wykładnię systemową i funkcjonalną, a także historyczną, jako subsydiarne.” W przytoczonym orzeczeniu Sąd wskazał, że odstępstwo od językowego sensu interpretowanego przepisu jest możliwe gdy wykładnia językowa prowadzi do rozstrzygnięcia absurdalnego, niedorzecznego, gdy godzi w cel instytucji prawnej (podważa ratio legis przepisu), gdy pomija oczywisty błąd legislacyjny oraz gdy prowadzi do sprzeczności z fundamentalnymi wartościami konstytucyjnymi.” A z taką sytuacją, gdzie wykładnia językowa art. 18 ust. 8 pkt 1 ustawy o PDOP podważa ratio legis tego przepisu, jak zostało wykazane powyżej, mamy do czynienia w przedmiotowej sytuacji. Zatem przyjęcie wykładni celowościowej niniejszego przepisu w analizowanym przypadku jest w pełni uzasadnione i zgodne z regułami interpretacyjnymi i przytoczoną uchwałą NSA.

Wnioskodawca pragnie także zauważyć, że w praktyce interpretacyjnej Ministra Finansów istnieją pisma, z których wynika, że nie każde udostępnienie/umożliwienie wykorzystywania nowych technologii przez podatnika korzystającego z ulgi podatkowej na rzecz podmiotów trzecich rozwiązania, z tytułu którego odliczono ulgę wypełnia hipotezę art. 18b ust. 8 pkt 1 ustawy o PDOP (np. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 12 kwietnia 2013 r., sygn. IPPB5/423-63/13-4/MW; interpretacja indywidualna z dnia 29 stycznia 2014 r., sygn. ILPB4/423-423/13-4/ŁM).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 18b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn zm.), od podstawy opodatkowania, ustalonej zgodnie z art. 18, odlicza się wydatki poniesione przez podatnika na nabycie nowych technologii.

Stosownie do art. 18b ust. 2 ww. ustawy, za nowe technologie, w rozumieniu ust. 1, uważa się wiedzę technologiczną w postaci wartości niematerialnych i prawnych, w szczególności wyniki badań i prac rozwojowych, która umożliwia wytwarzanie nowych lub udoskonalanie wyrobów lub usług i która nie jest stosowana na świecie przez okres dłuższy niż ostatnich 5 lat, co potwierdza opinia niezależnej od podatnika jednostki naukowej w rozumieniu ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki (Dz. U. Nr 96, poz. 615, z późn. zm.).

Jak stanowi przepis art. 18b ust. 2a ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r., przez nabycie nowej technologii rozumie się nabycie praw do wiedzy technologicznej, o której mowa w ust. 2, w drodze umowy o ich przeniesienie, oraz korzystanie z tych praw, z wyjątkiem nabycia w drodze wkładu niepieniężnego.

Prawo do odliczeń nie przysługuje podatnikowi, jeżeli w roku podatkowym lub w roku poprzedzającym prowadził działalność na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia (art. 18b ust. 3 cytowanej ustawy).

W myśl art. 18b ust. 4 tej ustawy, podstawą ustalenia wielkości odliczenia jest kwota wydatków poniesionych przez podatnika na nabycie nowej technologii, uwzględnionych w wartości początkowej, w części, w jakiej została zapłacona podmiotowi uprawnionemu w roku podatkowym, w którym nową technologię wprowadzono do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych lub w roku następującym po tym roku, oraz w której nie została zwrócona podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Jeżeli podatnik dokonał przedpłat (zadatków) na poczet wydatków określonych w ust. 4 w roku poprzedzającym rok, w którym wprowadził nową technologię do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, uznaje się je za poniesione w roku jej wprowadzenia do tej ewidencji (art. 18b ust. 5 cytowanej ustawy).

Jak wynika z art. 18b ust. 6 ww. ustawy, odliczenia dokonuje się w zeznaniu za rok podatkowy, w którym poniesiono wydatki, o których mowa w ust. 4 i 5. W sytuacji gdy podatnik osiąga za rok podatkowy stratę lub wielkość dochodu z pozarolniczej działalności podatnika jest niższa od kwoty przysługujących mu odliczeń, odliczenia odpowiednio w całej kwocie lub w pozostałej części dokonuje się w zeznaniach za kolejno następujące po sobie trzy lata podatkowe licząc od końca roku, w którym nową technologię wprowadzono do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Odliczenia związane z nabyciem nowej technologii nie mogą przekroczyć 50% kwoty ustalonej zgodnie z ust. 4 i 5 (art. 18b ust. 7 tej ustawy).

Zgodnie z art. 18b ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnik traci prawo do odliczeń związanych z nabyciem nowej technologii, jeżeli przed upływem trzech lat podatkowych licząc od końca roku podatkowego, w którym wprowadził nową technologię do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych:

udzieli w jakiejkolwiek formie lub części innym podmiotom prawa do nowej technologii; nie dotyczy to przeniesienia prawa w wyniku przekształcenia formy prawnej oraz łączenia lub podziału dotychczasowych przedsiębiorców - dokonywanych na podstawie przepisów Kodeksu spółek handlowych, albo
zostanie ogłoszona jego upadłość obejmująca likwidację majątku, lub zostanie postawiony w stan likwidacji, albo
otrzyma zwrot wydatków na tę technologię w jakiejkolwiek formie.

Stosownie do art. 18b ust. 9 ww. ustawy, w razie wystąpienia okoliczności, o których mowa w ust. 8, podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym składanym za rok, w którym wystąpiły te okoliczności, do zwiększenia podstawy opodatkowania o kwotę dokonanych odliczeń, do których utracił prawo, a w razie poniesienia straty - do jej zmniejszenia o tę kwotę. W przypadku, o którym mowa w ust. 8 pkt 3, kwotę odliczeń, do której podatnik utracił prawo, określa się proporcjonalnie do udziału zwróconych wydatków w wartości początkowej nowej technologii.

Zgodnie z art. 18b ust. 10 cytowanej ustawy, przepisy ust. 9 stosuje się odpowiednio w razie utraty przez podatkową grupę kapitałową statusu podatnika. Obowiązek, o którym mowa w ust. 9, ciąży wówczas na spółce, która wprowadziła nową technologię do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika m.in., że Bank wprowadzał w latach 2011 i 2013 do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabywaną od różnych dostawców technologię informatyczną w postaci elektronicznej platformy dla produktów finansowania handlu związaną z działalnością Banku (dalej „Technologia”).

zostały nabyte przez Bank,

nadawały się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,

przewidywany okres ich używania był dłuższy niż rok,

są wykorzystywane przez Bank na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Wobec powyższego opisu sprawy, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą treści art. 18b ust. 8 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w kwestii udzielenia przez Wnioskodawcę na rzecz Dostawcy oraz Kontrahenta licencji na korzystanie z poszczególnych WNiP w celach deweloperskich.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę, iż w cytowanym powyżej art. 18b ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawodawca wymienił sytuacje, które powodują definitywną utratę prawa do skorzystania z ulgi na nabycie nowej technologii. Z artykułu tego wynika, m.in., że podatnik traci prawo do odliczeń związanych z nabyciem nowej technologii, jeżeli przed upływem trzech lat podatkowych licząc od końca roku podatkowego, w którym wprowadził nową technologię do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych udzielił w jakiejkolwiek formie lub części innym podmiotom prawa do nowej technologii (art. 18b ust. 8 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Wskazać należy, że zdefiniowana w art. 18b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ulga na nabycie nowej technologii, należy do przywilejów podatkowych, obejmujących wszelkie ulgi w spłacie należności podatkowych, zwolnienia od podatków, odliczenia, itp. mechanizmy zmniejszające obciążenia podatkowe. Zatem, jak podkreśla się w orzeczeniach sądowoadministracyjnych, przepisy traktujące o ulgach podatkowych należy interpretować ściśle, przyznając pierwszeństwo wykładni literalnej (językowej, gramatycznej).

Zatem, uwzględniając literalną wykładnię art. 18b ust. 8 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy stwierdzić, że udzielenie przez Bank Dostawcy oraz Kontrahentowi na cele deweloperskie licencji na WNiP tworzące nową Technologię, stanowi, w myśl powołanego przepisu, udzielenie innym podmiotom prawa do nowej technologii.

Tym samym stanowisko Spółki przyjmujące, że udzielenie Dostawcy oraz Kontrahentowi przez Bank na cele deweloperskie licencji na WNiP tworzące Technologię nie będzie stanowić udzielenia w jakiejkolwiek formie lub części innym podmiotom prawa do nowej technologii w rozumieniu art. 18b ust. 8 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy uznać za nieprawidłowe.

Natomiast w odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartych w nich stanowisk organów podatkowych nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tut. Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin