Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-1-3.4510.950.2016.1.JKT
z 21 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 24 października 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 3 listopada 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynku - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 listopada 2016 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynku.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest polską spółka kapitałową posiadającą siedzibę na terytorium Polski i prowadzącą działalność na terytorium Polski (dalej również jako: „Wnioskodawca”) i opodatkowaną podatkiem dochodowym od osób prawnych na terytorium Polski.

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki komandytowej posiadającej siedzibę na terytorium Polski, niebędącej podatnikiem podatku dochodowego (dalej jako: „Spółka”).

Spółka zamierza nabyć budynek niemieszkalny będący budynkiem biurowym zaklasyfikowanym do grupowania 105 Klasyfikacji Środków Trwałych. Budynek ten będzie dla Spółki stanowił środek trwały podlegający amortyzacji w rozumieniu przepisów o podatku dochodowego (ustawy o PIT oraz ustawy o CIT) i zostanie wpisany do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Spółki po raz pierwszy po jego nabyciu.

Budynek ten został wybudowany i oddany do użytkowania w latach 60-tych dwudziestego wieku. Był on elementem kompleksu szpitalnego i pełnił on w jego zakresie głównie funkcje biurowe.

Kompleks szpitalny został nabyty przez odrębny podmiot, który przeprowadził remont ww. budynku oraz planuje remont pozostałych budynków kompleksu. Budynek również przed remontem nadawał się do bieżącego użytkowania.

Zakres prac w budynku zakładał zmianę układu okien, dociepleniu ścian, dachu, posadzki, wykonaniu nowej elewacji. Zmiany dotyczyły też wnętrza, gdzie zaprojektowano nowy podział pomieszczeń, wyremontowano ściany, sufity, posadzki, wymieniono wszystkie instalacje i urządzenia.

Aktualnie budynek znajduje się na jednej księdze wieczystej z innymi, pozostałymi budynkami kompleksu szpitalnego. Przed sprzedażą planowane jest jednak wydzielenie działki, na której znajduje się przedmiotowy budynek biurowy i założenie dla niej odrębnej księgi wieczystej. Ww. budynek zostanie wprowadzony po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki.

Podmiot, który planuje sprzedaż na rzecz Spółki przedmiotowego budynku dysponuje lub będzie dysponował (a w przyszłości również Spółka) dokumentacją potwierdzającą, że przedmiotowy budynek użytkowany był faktycznie przez ponad 30 lat. Dokumentacja ta ma postać:

• pismo (dokument) otrzymany od poprzedniego właściciela/użytkownika nieruchomości wskazujący, że przedmiotowy budynek był użytkowany przez ponad 30 lat,
• opinii technicznej oraz pozostałej dokumentacji jaka została przekazana po nabyciu nieruchomości przez jej poprzedniego właściciela (np. dokumentacja architektoniczna oraz budowlana).
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca, jako wspólnik spółki komandytowej, będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowego budynku, dokonywanych przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% rocznie, na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 16j ust. 3 ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, jako wspólnik spółki komandytowej będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowego budynku, dokonywanych przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% rocznie, na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 16j ust. 3 ustawy o CIT.

Spółka osobowa nie ma podmiotowości prawnej odrębnej od wspólników, nie jest ona podmiotem obowiązku podatkowego w zakresie podatku dochodowego; podmiotami takimi są natomiast wspólnicy tej Spółki.

Jak wynika z przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851, ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), jej regulacje prawne mają zastosowanie m.in. do jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, z wyjątkiem spółek niemających osobowości prawnej (art. 1 ust. 2 ustawy o CIT). Jeżeli wspólnikiem spółki osobowej jest spółka kapitałowa, to do jej opodatkowania mają zastosowanie przepisy art. 5 ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, z zastrzeżeniem art. 1 ust. 3, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16 ww. ustawy.

W myśl art. 16a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
   
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
   
3. inne przedmioty
   

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 16d ust. 2 ustawy o CIT, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-6c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Natomiast, zgodnie z art. 16h ust. 2 powołanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W odniesieniu do budynków i budowli, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w określonych warunkach mogą być stosowane wyższe od zwykłych indywidualne stawki amortyzacyjne. Kwestie te uregulowano w art. 16j ust. 1 pkt 3 i 4 oraz ust. 3 ustawy o CIT.

Należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie istotne znaczenie ma art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, który stanowi, że podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Zatem, cytowane przepisy wprowadzają określone warunki, które muszą zostać spełnione, aby w oparciu o art. 16j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, odpisy amortyzacyjne od danego budynku niemieszkalnego mogły być ustalane indywidualne na okres nie krótszy niż 10 lat:

1. budynek musi stanowić środek trwały Spółki,
2. budynek ten musi mieć charakter niemieszkalny,
3. pełna liczba lat, które upłynęły od dnia oddania przedmiotowego budynku po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych Spółki musi wynosić co najmniej 30 lat (różnica pomiędzy liczbą lat użytkowania pozwalających na zastosowanie podstawowej stawki amortyzacyjnej - 2,5%, a liczbą dla użytkowania pozwalających na zastosowanie maksymalnej stawki amortyzacyjnej - 10%).
   
   

Jak wynika z powyższych przepisów oraz opisu zawartego w przedmiotowym zdarzeniu przyszłym, w przypadku ww. budynku wszystkie przesłanki prawne wymienione w ustawie o CIT niezbędne do zastosowania podwyższonej stawki amortyzacyjnej na poziomie 10% zostały spełnione. Przedmiotowy budynek należy bowiem do odpowiedniego grupowania środków trwałych, a co więcej został oddany do użytkowania i był on użytkowany przez co najmniej wymagany przepisami czas - 30 lat.

Istotnym jest, aby używanie środka trwałego zostało wykazane. Jednocześnie jednak przepisy nie precyzują, w jakiej formie, ani w jaki sposób obowiązek ten powinien zostać wykonany.

Jak wynika z utrwalonej linii interpretacyjnej, organy podatkowe stoją na stanowisku, że skoro ustawodawca nie określił sposobu dokumentowania dotychczasowego okresu używania danego środka trwałego, to jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem, zgodnie z brzmieniem art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.).

Przykładowo w wydanej interpretacji indywidualnej (sygn. ILPB3/423-261/07-2/ŁM) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, dopuścił, wobec braku odpowiedniej dokumentacji, oświadczenie świadka dotyczące określenia daty oddania budynku do używania.

Z kolei Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy zgodził się z podatnikiem, że dowodem wcześniejszego użytkowania obiektu może być kopia dziennika budowy oraz oświadczenie pierwszego właściciela nieruchomości o zakończeniu budowy i przyjęciu obiektu do używania (interpretacja indywidualna o sygn. ITPB1/415-680/08/PSZ).

Powyższe interpretacje jednoznacznie wskazuję, że dokumentacja potwierdzająca powyższe, którą posiadać będzie Spółka jest przez organy skarbowe powszechnie uznawana za podstawę do uznania lokalu za używany w rozumieniu ww. przywołanych przepisów i zastosowania indywidualnej (podwyższonej) stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia nieustannie z tym samym budynkiem realizującym funkcje biurowe. Został on jedynie poddany pracom remontowym w celu poprawy jego walorów użytkowych. Również po jego nabyciu budynek ten pełnił będzie funkcję biurową. Nie ma tu znaczenia, że dla przedmiotowej nieruchomości utworzona zostanie dopiero niebawem odrębna księga wieczysta. Przedmiotowa nieruchomości była używana (eksploatowana) przed jej prawnym wyodrębnieniem, a jej status prawny nie zmienia tego faktu. Zatem, dla ustalenia wymaganego okresu używania warunkującego możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej istotny jest okres, jaki upłynął od dnia oddania budynku po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji lokalu będącego odrębną własnością. Takie podejście do tej kwestii prezentują również organy podatkowe, w tym np. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 15 czerwca 2012 r., sygn. IPTPB1/415-181/12-5/KSU czy też interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 6 listopada 2012 r., sygn. ITPB1/415-856/12/PSZ.

Jak wynika z powyższego, w sprawie będącej przedmiotem niniejszego zapytania istnieje możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla opisanego w zdarzeniu przyszłym budynku wprowadzonego po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych Spółki, z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacji w wysokości 10% rocznie na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 16j ust. 3 ustawy o CIT.

W związku z powyższym Wnioskodawca, jako wspólnik spółki komandytowej, będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowego budynku, dokonywanych przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% rocznie, na podstawie art. 5 w zw. z art. 16j ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 16j ust. 3 ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do art. 1 § 2 i art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1578 ze zm.), spółka komandytowa jest osobową spółką handlową. Spółka osobowa na gruncie podatków dochodowych nie ma podmiotowości podatkowej odrębnej od wspólników, nie jest ona podmiotem obowiązku podatkowego w zakresie podatku dochodowego; podmiotami takimi są natomiast wspólnicy tej Spółki.

W zależności od tego, czy wspólnicy są osobami fizycznymi, czy prawnymi podlegają opodatkowaniu albo podatkiem dochodowym od osób fizycznych albo podatkiem dochodowym od osób prawnych. Jak wynika z art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej „updop”), przepisy updop mają również zastosowanie do jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, z wyjątkiem spółek niemających osobowości prawnej, z zastrzeżeniem ust. 1 i 3.

W myśl art. 5 ust. 1 i 2 updop, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku.

W konsekwencji, Wnioskodawca jest zobowiązany do odpowiedniego rozliczania przychodów i kosztów ich uzyskania generowanych przez spółkę komandytową stosownie do wielkości udziału w spółce osobowej.

Podkreślić również należy, że o ile spółka osobowa (spółka komandytowa) dokonuje odpisów amortyzacyjnych w księgach rachunkowych, to ich skutki w sferze prawa podatkowego dotyczyć będą każdego ze wspólników osobno, jako podatników podatku dochodowego.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., zwana dalej również: „ustawa”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Jak stanowi bowiem art. 15 ust. 6 ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Na podstawie art. 16a ust. 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
   
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
   
3. inne przedmioty
   

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym, wymienione w pkt 1-3 środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
• stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,
• nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy.
  
  

Ponadto, stosownie do art. 16d ust. 2 ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Natomiast, zgodnie z art. 16h ust. 2 ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i - 16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Jedną z metod dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest amortyzacja z wykorzystaniem stawek indywidualnych. Co do zasady, metoda ta odnosi się do używanych lub ulepszonych środków trwałych.

Zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Z powyższej regulacji wynika, że dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, okres ich amortyzacji wynosi 40 lat. W przypadku nabycia takiego budynku, stosując amortyzację na podstawie stawek ustalonych indywidualnie, pomniejsza się okres tej amortyzacji (40 lat) o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania go do używania po raz pierwszy do dnia wprowadzenia do stosownej ewidencji, prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji realizowanej przez podatnika nie może być krótszy niż 10 lat.

Ponadto, należy dodać, że w odniesieniu do budynków (lokali), o których mowa w art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy, nie mają zastosowania regulacje art. 16j ust. 2 i 3 definiujące, co należy rozumieć pod pojęciem „środki trwałe używane” i „środki trwałe ulepszone”.

Tym samym, ustawodawca nie ustalił okresu, który uprawnia do uznania budynku (lokalu) za używany. Wskazał jedynie, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych. Zatem, w odniesieniu do środków trwałych wskazanych w omawianym przepisie, minimalny okres używania wynosi co najmniej 1 rok.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania oraz przedstawione zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, że w odniesieniu do opisanej we wniosku nieruchomości jeśli jest sklasyfikowana jako budynek niemieszkalny, dla którego stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% oraz skoro upłynęło ponad 30 lat od dnia oddania go do używania (budynek został oddany do używania w latach 60-tych dwudziestego wieku), to Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacyjnej określonej w przepisie art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy, tj. przyjęcie 10-letniego okresu amortyzacji, z zastosowaniem art. 5 ustawy.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy wyrażone we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego jest prawidłowe.

Jednocześnie należy zauważyć, że ustawodawca nie określił sposobu dokumentowania dotychczasowego okresu używania danego środka trwałego. Zatem w gestii podatnika pozostaje zebranie stosownej dokumentacji potwierdzającej fakt, że dany obiekt można uznać za używany oraz potwierdzającej okres jego używania.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.