Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-2-1.4514.461.2016.2.PM
z 10 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, ze zm.) oraz § 7 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 11 lipca 2016 r. (data wpływu do Biura – 16 sierpnia 2016 r.), uzupełnionym 13 września 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych udzielenia pożyczki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 sierpnia 2016 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych udzielenia pożyczki.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 30 sierpnia 2016 r. znak: 2461.IBPB-2-1.4514.461.16-1.PM wezwano Wnioskodawcę o jego uzupełnienie.

Wniosek uzupełniono 13 września 2016 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Pożyczkodawca prowadzi działalność gospodarczą. Pożyczka została udzielona z wolnych środków finansowych pożyczkodawcy, wygospodarowanych z podstawowej działalności operacyjnej. Pożyczka została udzielona przez pożyczkodawcę z zamiarem czerpania zysku z wolnych środków w postaci oprocentowania pożyczki.

Z uzupełnienia wniosku, które wpłynęło do Biura 13 września 2016 r., wynika, że wskazana we wniosku umowa pożyczki jest czynnością korzystającą ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług, czyli przynajmniej jedna ze stron tej czynności korzysta ze zwolnienia z ww. podatku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z umową pożyczki zawartą z pożyczkodawcą powstał u Wnioskodawcy obowiązek zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy umowa pożyczki zawarta pomiędzy podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą nie podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

Umowy pożyczki, co do zasady podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jednakże zgodnie z art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, nie podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych czynności cywilnoprawne inne niż umowa spółki i jej zmiany, jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub zwolniona z podatku od towarów i usług (z wyjątkami niedotyczącymi umowy pożyczki). Zgodnie z przepisami ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych zasadą jest, że opodatkowaniu nie podlegają czynności, które zgodne z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług podlegają zwolnieniu z podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług, udzielenie pożyczek w ramach działalności gospodarczej jest czynnością zwolnioną z podatku od towarów i usług. W odniesieniu do czynności udzielenia pożyczki pożyczkodawca występuje jako podatnik podatku od towarów i usług, w związku z czym czynność ta podlega przepisom z zakresu podatku od towarów i usług.

Z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej i osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Za działalność gospodarczą, uważa się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, a także działalność osób wykonujących wolne zawody.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, a także regulacje dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej nie przewidują w kwestii opodatkowania podatkiem od towarów i usług żadnego wyjątku dla działalności okazjonalnej, wykonywanej przez podatnika od towarów i usług. Wykluczenie z opodatkowania podatkiem od towarów i usług działalności jednorazowej lub okazjonalnej prowadzonej przez podatnika podatku od towarów i usług byłoby naruszeniem zasad powszechności opodatkowania, neutralności i równego traktowania transakcji gospodarczych, zgodnie z którymi wszyscy podatnicy podlegają podatkowi od towarów i usług w ten sam sposób w przypadku tej samej działalności. Oznacza to, że nawet jednorazowa pożyczka udzielana przez czynnego podatnika podatku od towarów i usług podlega zwolnieniu z podatku od towarów i usług jako usługa finansowa i tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Mając na uwadze powyższe oraz przepis art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym udzielenie pożyczki jest usługą zwolnioną z opodatkowania podatkiem od towarów i usług, stwierdzić należy, że zawarcie przez Wnioskodawcę z pożyczkodawcą umowy pożyczki nie powoduje powstania u Wnioskodawcy obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych, a to na podstawie art. 2 pkt 4 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, że przedmiotem niniejszej interpretacji – zgodnie z wolą wyrażoną w części A.1 wniosku, gdzie w poz. 8 jako rodzaj sprawy Wnioskodawca wskazał podatek od czynności cywilnoprawnych – jest ocena stanowiska Wnioskodawcy tylko w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych. Tym samym część stanowiska Wnioskodawcy, która odnosi się do uregulowań zawartych w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2016 r., poz. 710, ze zm.), uznano za element własnego stanowiska niepodlegający ocenie w ramach wydawanej interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 223, ze zm.) podatkowi temu podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku.

Stosownie do art. 4 pkt 7 ww. ustawy obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych ciąży, przy umowie pożyczki, na biorącym pożyczkę.

Niezależnie od powyższego, w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych przewidziano sytuacje, w których czynność mieszcząca się w zakresie przedmiotowym ustawy jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany:

1. w zakresie, w jakim są opodatkowane podatkiem od towarów i usług,
   
2. jeżeli przynajmniej jedna ze stron jest zwolniona od podatku od towarów i usług z tytułu dokonania tej czynności, z wyjątkiem:
   
   • umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym lub udział w tych prawach,
     
   • umów sprzedaży udziałów i akcji w spółkach handlowych.
     

Należy jednak zaznaczyć, że w przypadku umów pożyczki o wyłączeniu, o którym mowa w art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie decyduje okoliczność, że strony tej umowy posiadają status podatnika podatku od towarów i usług. Podstawę do ww. wyłączenia może stanowić m.in. fakt, że jedna ze stron z tytułu dokonania tej konkretnej czynności jest zwolniona z podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że pożyczkodawca prowadzi działalność gospodarczą. Pożyczka została udzielona z wolnych środków finansowych pożyczkodawcy, wygospodarowanych z podstawowej działalności operacyjnej. Pożyczka została udzielona przez pożyczkodawcę z zamiarem czerpania zysku z wolnych środków w postaci oprocentowania pożyczki.

Ponadto, z uzupełnienia wniosku wynika, że wskazana umowa pożyczki jest czynnością korzystającą ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług, czyli przynajmniej jedna ze stron tej czynności korzysta ze zwolnienia z ww. podatku.

W związku z tym należy podkreślić, że jakkolwiek zapytanie Wnioskodawcy dotyczy opodatkowania umowy pożyczki podatkiem od czynności cywilnoprawnych, to jednak w pierwszej kolejności rozstrzygnięcia wymaga kwestia czy powyższa transakcja – dokonana pomiędzy wskazanymi we wniosku Stronami podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy ustawy o podatku od towarów i usług, czy też przynajmniej jedna ze stron jest zwolniona od podatku od towarów i usług z tytułu dokonania tej czynności (z wyjątkami wskazanymi w treści przepisu), bowiem ocena ta ma zasadnicze znaczenie dla ewentualnego objęcia umowy pożyczki podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Skoro zatem – jak wskazał Wnioskodawca − opisana we wniosku pożyczka otrzymana przez Wnioskodawcę zwolniona będzie na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (jedna ze stron umowy pożyczki korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług), to w analizowanej sprawie znajdą zastosowanie postanowienia art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. W rezultacie na Wnioskodawcy jako pożyczkobiorcy nie będzie ciążył obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.