Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0461-ITPP2.4512.961.2016.1.KK
z 10 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 listopada 2016 r. (data wpływu 22 grudnia 2016 r.), uzupełnionym w dniach 2 lutego 2017 r. (dopłata) i 28 lutego 2017 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku w zakresie uznania nieodpłatnego przekazania do majątku osobistego żony znaku towarowego za usługę podlegającą opodatkowaniu i ustalenia podstawy opodatkowania dla tej czynności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony dniach 2 lutego 2017 r. i 28 lutego 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania nieodpłatnego przekazania do majątku osobistego żony znaku towarowego za usługę podlegającą opodatkowaniu i ustalenia podstawy opodatkowania dla tej czynności.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Jest Pan osobą fizyczną, polskim rezydentem podatkowym. Jest Pan na etapie restrukturyzacji stworzonego przez siebie przedsiębiorstwa w związku z wdrażaniem projektu sukcesji biznesu.

Celem przedmiotowych prac jest restrukturyzacja i podział aktywów oraz majątku rodzinnego w celu optymalnego wykorzystania majątku oraz zaplanowania dziedziczenia majątku. Przedmiotowe rozwiązanie ma na celu przygotowanie struktury, która zostanie uwzględniona w testamentach Pana oraz żony.

Celem jest zabezpieczenie interesów biznesu rodzinnego stworzonego przez Pana na wypadek nieprzewidzianych zdarzeń.

W ramach restrukturyzacji, Pana indywidualna działalność gospodarcza została przekształcona w spółkę kapitałową, która to spółka prowadzi stworzone przez Pana przedsiębiorstwo. Do Pana majątku osobistego należy znak towarowy, który obecnie jest w trakcie procesu rejestracji. Znak towarowy został wytworzony we własnym zakresie i będzie podlegał ochronie.

W ramach prowadzonych działań związanych z projektem sukcesji, planuje Pan przeniesienie prawa ochronnego na ten znak z własnego majątku osobistego do majątku osobistego żony na podstawie umowy darowizny.

W uzupełnieniu wniosku wskazał Pan, że pomiędzy Panem a żoną istnieje ustawowa wspólność małżeńska. Znak towarowy będzie jednak należeć do Pana majątku odrębnego.

Zgodnie z art. 33 ust. 1 pkt 9 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, do majątku osobistego każdego z małżonków należą prawa autorskie i prawa pokrewne, prawa własności przemysłowej oraz inne prawa twórcy.

Wspólność majątkową można rozszerzyć na prawa własności przemysłowej na mocy umowy majątkowej małżeńskiej (z uwzględnieniem ograniczeń wynikających z art. 49 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego), przy czym w analizowanej sytuacji takie prawo nie zostało ani nie zostanie objęte wspólnością majątkową na mocy umowy majątkowej małżeńskiej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym, przekazanie przez Pana w formie darowizny znaku towarowego do majątku osobistego żony będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (dalej: VAT)?
2. W przypadku uznania, że przekazanie przez Pana w formie darowizny znaku towarowego będzie podlegać opodatkowaniu VAT, jaka powinna być podstawa opodatkowania takiej czynności?

Ad.1

Zdaniem Wnioskodawcy, nieodpłatne przekazanie praw do zarejestrowanego znaku towarowego na rzecz żony będzie podlegało opodatkowaniu VAT.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikiem są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ww. ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Planowana przez Pana darowizna znaku towarowego na rzecz żony, będzie stanowiła działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, a Pan będzie występował w ramach tej czynności jako podatnik VAT, o którym mowa w ust. 1 tego artykułu.

W przypadku kiedy dochodzi do realizacji uprawnień wynikających z praw ochronnych do znaku towarowego, jest to zawsze cel związany z działalnością gospodarczą, a nie osobisty.

Powyższe stanowisko potwierdzają organy podatkowe:

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie nr IPPP3/4512-390/15-2/SM.

Ponieważ planowana przez Pana czynność jest nieodpłatna, w analizowanej sprawie rozważyć należy art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT.

Definicja przez negację zawarta w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT wskazuje, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

• przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
• zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
• świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Istnieją zatem dwie przesłanki uznania danej czynności za usługę w rozumieniu tego przepisu. Pierwsza z nich ma charakter negatywny, tj. czynność ta nie może stanowić dostawy towarów. Nie może zatem polegać na przeniesieniu prawa do dysponowania towarem jak właściciel. Druga z przesłanek, o charakterze pozytywnym, wymaga zaistnienia „świadczenia na rzecz” (Komentarz do ustawy VAT, 2014 Jerzy Martini, Przemysław Skorupa, Marek Wojda).

Wartość znaku towarowego mieści się w kategorii „wartości niematerialnych i prawnych”, o których mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy. Wynika z tego, że przeniesienie wartości ww. znaku zalicza się do świadczenia usług.

Nieodpłatne świadczenie usług, co do zasady nie podlega opodatkowaniu VAT, za wyjątkiem ściśle określonych sytuacji, wskazanych m.in. w art. 8 ust. 2 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

W świetle ww. przepisu, nieodpłatne przekazanie praw do znaku towarowego może podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jednak tylko wówczas gdy następuje ono w celach innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Przez świadczenie usług niezwiązanych z prowadzeniem działalności gospodarczej należy rozumieć takie świadczenie usług, które odbywa się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności, nie ma wpływu na przyszłe obroty przedsiębiorstwa, jego zysk, wizerunek, odbiór przez kontrahentów. To takie usługi, które nie stanowią pewnej działalności uzupełniającej, a główna działalność może być bez nich prowadzona co najmniej w takim samym zakresie.

W przedmiotowej sprawie dokona Pan darowizny znaku towarowego na rzecz żony. Czynność ta dla Pana będzie nieodpłatna, nie będzie się wiązała bowiem z jakimkolwiek przysporzeniem po Pana stronie. Celem długoterminowym dokonania darowizny przez Pana na rzecz żony będzie, jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, zwiększenie efektywności zarządzania znakiem towarowym, w tym jego promocji i ochrony, a Pana działalność gospodarcza nie będzie związana z wykorzystywaniem znaków towarowych dla celów zarobkowych.

Z uwagi na powyższe należy uznać, że darowizna (nieodpłatne przekazanie) praw do zarejestrowanego znaku towarowego na rzecz żony nie nastąpi w związku z prowadzoną przez Pana działalnością gospodarczą, a przez to czynność ta będzie podlegała opodatkowaniu VAT.

Ad.2

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z przekazaniem w formie darowizny znaku towarowego na rzecz żony, podlegającej opodatkowaniu VAT, podstawę opodatkowania stanowić będą, zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy o VAT, koszty poniesione przez Niego związane z przedmiotowym znakiem towarowym.

Zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy o VAT, w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika. W myśl powyższego przepisu, podstawą opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług - traktowanego jak odpłatne świadczenie usług jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika. Z literalnej wykładni ww. przepisu wynika zatem, że podstawą opodatkowania w analizowanym przypadku powinien być koszt rzeczywiście poniesiony w związku ze świadczeniem danej usługi. Ustawodawca nie określił w sposób precyzyjny, jakiego rodzaju koszty mogą zostać uznane za poniesione przez podatnika w związku ze świadczeniem nieodpłatnie usług. Nie ulega jednak wątpliwości, że chodzi tu o koszty rzeczywiście poniesione w związku ze świadczoną usługą, tzn. takiego rodzaju koszty, bez poniesienia których wykonanie usługi byłoby niemożliwe.

Przy tak określanej podstawie opodatkowania nie jest istotna cena rynkowa danej usługi z dnia dokonania darowizny, lecz koszt związany ze znakiem towarowym, powstały u Pana. Ustalając podstawę opodatkowania usługi polegającej na przekazaniu w formie darowizny znaku towarowego, należy uwzględnić jedynie koszty faktycznie poniesione przez podatnika w celu wytworzenia i rejestracji tego znaku, bez względu na fakt, czy dawały prawo do odliczenia podatku naliczonego czy też nie, np. koszty i opłaty związane z ewentualną rejestracją znaku towarowego, koszty usług Rzeczników Patentowych, opłaty urzędowe i podobne opłaty, a także koszty doradztwa w tym zakresie.

Wobec powyższego, w przypadku zamierzonej przez Pana czynności darowizny prawa do znaku towarowego, o której mowa we wniosku, jako podstawę opodatkowania - zgodnie z cyt. wyżej art. 29a ust. 5 ww. ustawy - przyjąć należy faktyczny koszt świadczenia tej usługi poniesiony przez Pana, który stanowić będzie kwota wydatków poniesionych w związku z wytworzeniem, ustanowieniem oraz utrzymaniem prawa do znaku towarowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Stosownie do art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. Zatem usługa podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zgodnie z art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.), przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Jak wynika z powyższego darowizna jest umową cywilnoprawną, cechującą się nieodpłatnością oraz przysporzeniem majątkowym tylko jednej ze stron umowy. W przypadku przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych w drodze darowizny, dotychczasowy właściciel przenosi na nabywcę prawo do tych wartości. Należy więc przyjąć, że przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, dokonywane przez podatnika, w przypadku spełnienia przesłanek wskazanych w art. 8 ust. 2 ustawy, traktowane jest jako czynność odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Jednocześnie ustawodawca zrównał niektóre świadczenia usług wykonywane nieodpłatnie z odpłatnym świadczeniem usług, a więc z czynnościami, które podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W myśl art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Zatem dla ustalenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują.

Za usługi świadczone do celów innych niż działalność gospodarcza należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Niedopełnienie któregokolwiek z warunków określonych w art. 8 ust. 2 ustawy, jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca świadczenie usług w rozumieniu art. 5 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Podsumowując, z powołanego przepisu art. 15 ustawy wynika, że dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem, świadczenie usług będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu świadczącego te usługi, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Jeżeli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód i jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności nie noszą znamion działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie, to w świetle cytowanego art. 15 ust. 2, podmiotu dokonującego tych czynności nie można uznać za podatnika VAT.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a 30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W myśl art. 29a ust. 5 ustawy, w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

Jak stanowi art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Należy wskazać na przepisy ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 1410, z późn. zm.), zwanej dalej prawo własności przemysłowej.

Zgodnie z treścią art. 120 ust. 1 prawa własności przemysłowej, znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa.

W myśl art. 120 ust. 2 prawa własności przemysłowej, znakiem towarowym, w rozumieniu ust. 1, może być w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy.

Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne (art. 121 prawa własności przemysłowej).

Na podstawie art. 153 ust. 1 prawa własności przemysłowej, przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.

Czas trwania prawa ochronnego na znak towarowy wynosi 10 lat od daty zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym (art. 153 ust. 2 prawa własności przemysłowej).

Stosownie do treści art. 153 ust. 3 prawa własności przemysłowej, prawo ochronne na znak towarowy może zostać, na wniosek uprawnionego, przedłużone, w drodze decyzji, dla wszystkich lub części towarów, na kolejne okresy dziesięcioletnie.

Prawo ochronne na znak towarowy jest bezwzględnym prawem podmiotowym, o określonej przepisami ustawy prawo własności przemysłowej czasowej i terytorialnej skuteczności.

Prawo znaków towarowych to przepisy należące do działu prawa własności intelektualnej, jakim jest prawo własności przemysłowej. Znakiem towarowym są wszelkie znaki, oznaczenia, symbole, których zadaniem jest indywidualizowanie towarów lub usług na rynku. Uważa się, że znaki pełnią trzy funkcje: oznaczania pochodzenia, jakościową, reklamową.

Znak towarowy oznacza pochodzenie, gdy wskazuje, że opatrzone tym znakiem towary lub usługi pochodzą z tego samego źródła (gwarantującego i kontrolującego ich jakość). Funkcja jakościowa znaku towarowego polega na informowaniu przez znak, że wszystkie opatrzone nim towary lub usługi są takiej samej jakości. Funkcję reklamową wypełnia znak, jeśli zachęca on do zakupu opatrzonych tym znakiem towarów lub usług. Tak się dzieje, jeśli klienci z danym znakiem towarowym kojarzą dobrą jakość towarów lub usług lub też znak ten przyciąga uwagę klientów – wywołuje u nich pozytywne skojarzenia lub w inny sposób pozytywnie oddziaływa. Funkcję reklamową przede wszystkim realizują renomowane znaki towarowe.

Podkreślić należy, że charakter znaku towarowego i korzyści wynikające z faktu bycia jego właścicielem wykluczają, by mógł być on wykorzystywany na cele osobiste. Funkcje znaku towarowego, czyli oznaczanie pochodzenia, jakościowa oraz reklamowa powodują, że niemożliwym jest skuteczne realizowanie praw z niego wynikających w sferze „życia prywatnego”, w oderwaniu od działalności gospodarczej. Trudno jest wskazać okoliczności, kiedy i w jaki sposób znak towarowy miałby służyć celom osobistym osoby fizycznej. Jakkolwiek możliwe jest samo posiadanie praw do znaku towarowego i niekorzystanie z nich, jednak w przypadku kiedy dochodzi do realizacji uprawnień z nich wynikających, zawsze jest to cel zarobkowy, a nie osobisty.

W definicji świadczenia usług sformułowanej na potrzeby ustawy o podatku od towarów i usług niewątpliwie mieści się przekazanie w drodze darowizny znaku towarowego na rzecz innego podmiotu, bowiem w takim przypadku dochodzi do przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że wartość znaku towarowego mieści się w kategorii „wartości niematerialnych i prawnych”, o których mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, a więc jest czynnością podlegającą opodatkowaniu.

Jak stanowi cytowany art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika – należy traktować jako odpłatne świadczenie usług.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego w kontekście powołanych przepisów prawa pozwala stwierdzić, że o ile przysługiwało Panu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z wytworzeniem i zarejestrowaniem znaku towarowego oraz utrzymaniem prawa ochronnego do tego znaku, to planowane nieodpłatne przekazanie prawa majątkowego do znaku będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, jako odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy. Dokonując tej czynności będzie Pan działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w myśl art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Podstawą opodatkowania tej czynności – w myśl art. 29a ust. 5 ustawy – będzie poniesiony przez Pana koszt świadczenia tych usług, który stanowić będzie całkowita kwota wydatków poniesionych w związku z wytworzeniem, ustanowieniem i utrzymaniem prawa ochronnego znaku towarowego, przy czym nie będzie ona obejmowała podatku należnego z tytułu tej transakcji.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, z którego wynika m.in., że znak towarowy, o którym mowa we wniosku, nie jest objęty obecnie i nie będzie objęty w chwili dokonania darowizny ustawową wspólnością majątkową Pana i żony. W przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.