Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-3.4010.9.2017.1.MS
z 13 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 marca 2017 r. (data wpływu 10 marca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• przychodów z tytułu realizacji zobowiązania wynikającego z umowy o przeniesienie ryzyka niespłacania pożyczek (dalej – Umowy), poprzez zapłatę przez Kontrahenta kwoty odpowiadającej wartości nominalnej pożyczki udzielonej przez Spółkę na rzecz klienta, w części stanowiącej spłatę kapitału (pytanie nr 1) – jest prawidłowe,

• przychodów z tytułu realizacji zobowiązania wynikającego z Umowy, poprzez zapłatę przez Kontrahenta kwoty odpowiadającej wartości nominalnej pożyczki udzielonej przez Spółkę na rzecz klienta, w części stanowiącej spłatę nieuiszczonych odsetek, które nie podlegały uprzednio kapitalizacji (pytanie nr 2) – jest prawidłowe,
  

• kosztów uzyskania przychodów w związku z wynagrodzeniem uiszczanym przez Spółkę na rzecz Kontrahenta w związku z zawarciem Umowy (pytanie nr 3) – jest prawidłowe.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 10 marca 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnejprzepisów prawa podatkowego dotyczącej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów z tytułu realizacji zobowiązania wynikającego z Umowy, poprzez zapłatę przez Kontrahenta kwoty odpowiadającej wartości nominalnej pożyczki udzielonej przez Spółkę na rzecz klienta, w części stanowiącej spłatę kapitału lub w części stanowiącej spłatę nieuiszczonych odsetek, które nie podlegały uprzednio kapitalizacji oraz kosztów uzyskania przychodów w związku z wynagrodzeniem uiszczanym przez Spółkę na rzecz Kontrahentaw związku z zawarciem Umowy.

We wniosku złożonym przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

S.A. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest spółką z siedzibą w Polsce i podlega w Polsce opodatkowaniu od całości dochodów bez względu na miejsce ich osiągania. Spółka prowadzi działalność w zakresie udzielania pożyczek, która nie stanowi działalności bankowej w rozumieniu polskich przepisów prawa.

Wnioskodawca, opierając się na przesłankach biznesowych, planuje zawrzeć umowę, której przedmiotem jest przeniesienie ryzyka nie spłacania pożyczek.

Z uwagi na przedmiot prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej polegającej w głównej mierze na udzielaniu pożyczek, działalność ta obarczona jest znaczącym ryzykiem braku spłaty pożyczek. Dodatkowym ryzykiem wpisanym w charakter prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności jest również ryzyko związane z istotnym opóźnieniem w terminie spłat wymagalnych kwot pożyczek. Mimo podejmowanych przez Spółkę działań o charakterze windykacyjnym, zmierzających do odzyskania, jak również przyspieszenia zwrotu przyznanych na rzecz klientów kwot, działania te niejednokrotnie nie przynoszą zamierzonych rezultatów. W takich sytuacjach Wnioskodawca narażony jest na częściową lub całkowitą utratę środków własnych (przeznaczonych na finansowanie klientów).

Celem ograniczenia ww. zagrożeń biznesowych, Spółka rozważa przystąpienie do umowy zmierzającej do ograniczenia istniejącego oraz przyszłego ryzyka związanego z zaprzestaniem spłat pożyczek przez pożyczkobiorców.

W związku z powyższym, Wnioskodawca planuje zawarcie z podmiotem niepowiązanym (dalej: „Kontrahent”) umowy o przeniesieniu ryzyka niespłacania pożyczek (dalej: „Umowę”). Zgodnie z uzgodnieniami stron, zakresem wynikającej z Umowy ochrony zostanie objęta spłata nominalnej wartości zabezpieczonych, a niespłaconych przez klientów pożyczek, zarówno w części kapitałowej, jak też w części odsetkowej (odsetki, które nie będą podlegały kapitalizacji) bądź też tylko w części kapitałowej.

Wynagrodzenie z tytułu zabezpieczenia przez Kontrahenta ryzyka pożyczkowego będzie płacone przez Wnioskodawcę cyklicznie (np. w okresach miesięcznych lub kwartalnych) z własnych środków obrotowych Spółki. Wysokość wynagrodzenia będzie określona w kwocie przewidywanej szkodowości zabezpieczonego w danym okresie przez Wnioskodawcę portfela pożyczek. Tym samym, kwota ustalonego wynagrodzenia zostanie określona m.in. w oparciu o przewidywany na dany okres (np. miesiąc lub kwartał) poziom ryzyka braku spłaty pożyczek objętych zabezpieczeniem. Zarówno kalkulacja należnego dla Kontrahenta wynagrodzenia z tytułu przyznanego Spółce zabezpieczenia, jak również obowiązek uiszczenia płatności przez Spółkę na rzecz Kontrahenta, nastąpi w związku z zawarciem przez Spółkę danego kontraktu o charakterze zabezpieczającym (i tym samym przyznania dla Wnioskodawcy ochrony).

Wypłacane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie będzie stanowiło wydatek faktycznie poniesiony przez Spółkę, który będzie również właściwie udokumentowany. Jednocześnie wynagrodzenie wypłacane Kontrahentowi nie będzie w żadnym wypadku podlegać zwrotowi na rzecz Spółki.

Zgodnie z ustaleniami stron, przyznane Spółce zabezpieczenie również będzie realizowane cyklicznie, np. w okresach miesięcznych lub kwartalnych. Realizacja Umowy będzie polegała na tym, że Kontrahent w zamian za opisane powyżej wynagrodzenie dokona zapłaty na rzecz Spółki kwoty odpowiadającej wartości nominalnej pożyczki udzielonej przez Spółkę na rzecz klienta (w części stanowiącej spłatę kapitału i/lub odsetek). Wypłata środków na rzecz Spółki nastąpi w przypadku zaistnienia uzgodnionego w Umowie zdarzenia. Zdarzeniem tym będzie m.in. niespłacenie raty / rat pożyczki przez indywidualnie określony i wskazany w Umowie okres.

Zapisy Umowy mogą przewidywać odrębne regulacje dotyczące kwestii przejścia bądź braku przejścia na Kontrahenta własności wierzytelności z tytułu zabezpieczonych pożyczek,w stosunku do których zrealizowano zabezpieczenie, po rozliczeniu Umowy. Warunki oraz kwota wynagrodzenia z tytułu przeniesienia własności wierzytelności mogą zostać uregulowane przez Strony w drodze odrębnego od Umowy porozumienia.

W sytuacji, gdy nie dojdzie do przeniesienia własności wierzytelności na rzecz Kontrahenta, Spółka może zostać zobowiązana na mocy przedmiotowej Umowy do przekazania na rzecz Kontrahenta otrzymanych po dniu rozliczenia Umowy od pożyczkobiorcy wartości spłaconych pożyczek (w części kapitałowej i/lub odsetkowej), w zakresie w jakim zostały pokryte przez Kontrahenta poprzez dokonanie płatności kwoty odpowiadającej wartości nominalnej pożyczki. Spółka może również zostać zobowiązana do przekazania na rzecz Kontrahenta kwot otrzymanych przez Spółkę w związku z realizacją zabezpieczeń, jak również kwot uzyskanych na skutek działań windykacyjnych (podjętych w stosunku do wierzytelności z tytułu pożyczek zabezpieczonych Umową). Również Kontrahent może zostać zobowiązany do przekazywania Spółce otrzymanych spłat pożyczek w części, w której nie zostały pokryte przez Kontrahenta poprzez dokonanie ww. płatności, pozyskane przez Kontrahenta w toku windykacji sądowej i pozasądowej, gdyby takie działania były podejmowane przez Kontrahenta niezależnie od świadczenia usług w ramach Umowy.

Przystąpienie przez Spółkę do Umowy niewątpliwie służy przeniesieniu na Kontrahenta ryzyka braku spłaty udzielanych przez Spółkę pożyczek. Spółka poprzez zawarcie Umowy zmierza do zachowania, zabezpieczania zaangażowanych środków finansowych przeznaczonych na udzielanie pożyczek.

W związku z przedstawionym we wniosku zdarzeniem przyszłym należy jednocześnie zaznaczyć, iż transakcja realizowana na podstawie zawartej przez Strony Umowy należy do specyficznej kategorii stosunków kontraktowych stanowiących tzw. umowy nienazwane.

Co istotne, w praktyce obrotu gospodarczego nie ma jednego modelu wykorzystywanego dla celów zawarcia umów zmierzających do zabezpieczenia ryzyka kredytowego (m.in. umów typu Credit Default Swap, tzw. CDS). Z tej perspektywy, kwalifikacja Umowy powinna zostać dokonana przy uwzględnieniu zasadniczego celu leżącego u podstaw jej zawarcia, a więc uzyskania przez podmiot finansujący zabezpieczenia na wypadek niewywiązania się dłużnika ze spłaty zadłużenia.

Na podstawie wskazanej kategorii umów, jedna ze stron transakcji w zamian za uzgodnione wynagrodzenie zgadza się na zapłatę kwoty odpowiadającej wartości wierzytelności przysługującej drugiej stronie transakcji od innego podmiotu (pierwotnego dłużnika)w przypadku wystąpienia uzgodnionego w umowie zdarzenia. W praktyce gospodarczej, zdarzeniem tym jest najczęściej niespłacenie zabezpieczonej wierzytelności przez pierwotnego dłużnika (np. kredytu lub pożyczki). Powyższy mechanizm powoduje, iż wynagrodzenie płatne podmiotowi oferującemu zabezpieczenie jest uzależnione od kwantyfikacji ryzyka wystąpienia braku spłaty kredytu / pożyczki – im ryzyko w tym zakresie jest wyższe, tym wyższe jest również wynagrodzenie, które nabywca usługi (Wnioskodawca) musi zapłacić podmiotowi zabezpieczającemu (Kontrahentowi). Efektem finalnym zawarcia przez Wnioskodawcę planowanej Umowy będzie więc przeniesienie ryzyka braku spłaty długu (pożyczki) z podmiotu, który udzielił kredytu / pożyczki (Wnioskodawca) na podmiot udzielający zabezpieczenia (Kontrahent).

Zabezpieczenie ryzyka działalności pożyczkowej i kredytowej poprzez zawieranie umów o charakterze zabezpieczającym jest bardzo często stosowaną praktyką przez krajowe oraz międzynarodowe instytucje finansowe. Dzięki ww. kategorii umów instytucje finansowe (banki lub podmioty niebędące bankami udzielające pożyczek) mogą w bezpieczny sposób minimalizować ryzyko związane ze swoimi aktywami, a tym samym udzielać więcej pożyczek i kredytów. Dlatego też, przystąpienie przez Wnioskodawcę do Umowy stanowi formę zabezpieczenia prowadzenia działalności Spółki w zakresie udzielania pożyczek,a w konsekwencji umożliwia osiąganie przychodów z tytułu odsetek od przedmiotowych pożyczek. W związku z powyższym, wynagrodzenie uiszczane przez Spółkę na rzecz Kontrahenta pozostaje w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

1. Czy w przypadku realizacji zobowiązania wynikającego z Umowy, poprzez zapłatę przez Kontrahenta kwoty odpowiadającej wartości nominalnej pożyczki udzielonej przez Spółkę na rzecz klienta, w części stanowiącej spłatę kapitału, Spółka będzie zobowiązana do rozpoznania przychodu podlegającego opodatkowaniu, na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT?
2. Czy w przypadku realizacji zobowiązania wynikającego z Umowy, poprzez zapłatę przez Kontrahenta kwoty odpowiadającej wartości nominalnej pożyczki udzielonej przez Spółkę na rzecz klienta, w części stanowiącej spłatę nieuiszczonych odsetek, które nie podlegały uprzednio kapitalizacji, Spółka będzie zobowiązana do rozpoznania przychodu podlegającego opodatkowaniu w momencie otrzymania ww. kwoty, na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 2 ustawy o CIT?
3. Czy wynagrodzenie uiszczane przez Spółkę na rzecz Kontrahenta w związku z zawarciem Umowy stanowi koszt uzyskania przychodów dla Spółki, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad 1.

W ocenie Wnioskodawcy, zapłata kwoty pożyczki przez Kontrahenta w ramach Umowy w części dotyczącej spłaty kapitału pożyczki (kwoty głównej) nie będzie stanowić dla Spółki przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych (dalej: „podatek CIT”), na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT, do przychodów nie zalicza się, między innymi, otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), w tym również uregulowanych w naturze,z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów)”. W związku z tym,w świetle ustawy o CIT, spłata kapitału pożyczki jest neutralna podatkowo.

Jak zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, w ramach analizowanej Umowy,w przypadku zaistnienia określonego zdarzenia, Kontrahent dokona zapłaty równowartości kwoty kapitału udzielonej pożyczki. Zdarzeniem, o którym mowa powyżej, będzie brak spłat pożyczki przez pożyczkobiorcę. W konsekwencji, w opinii Wnioskodawcy, z perspektywy ekonomicznej, dokonanie zapłaty przez Kontrahenta kwoty równoważnej kwocie pożyczki będzie stanowiło efektywny zwrot pożyczki na rzecz Spółki, który zgodnie z powyżej przywołanym przepisem będzie w części kapitałowej neutralny podatkowo (nie będzie stanowił dla Spółki przychodu podlegającego opodatkowaniu).

Z punktu widzenia Spółki bez znaczenia pozostaje bowiem fakt, iż spłata dokonywana będzie przez inny podmiot niż pożyczkobiorca. Dla Wnioskodawcy nie jest istotne, jaki podmiot dokona spłaty zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki. Z perspektywy Spółki zapłata przez Kontrahenta kwoty zobowiązania wynikająca z realizacji Umowy będzie ekonomicznie tożsama ze spłaceniem kapitału pożyczki przez pożyczkobiorcę. Również art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT nie zawiera przepisów ograniczających wyłączenie z opodatkowania podatkiem CIT ze względu na podmiot, który dokonuje spłaty kapitału. Konsekwencje podatkowe spłaty kapitału pożyczki są bowiem tożsame, niezależnie od faktu czy spłata efektywnie dokonana jest przez pożyczkobiorcę czy przez podmiot do tego zobowiązany na mocy odrębnego stosunku prawnego - Umowy (Kontrahenta). W obydwu przypadkach spłata nie stanowi zatem przychodu podlegającego opodatkowaniu dla podmiotu ją otrzymującego. W związku z tym, z uwagi na fakt, iż spłata kapitału pożyczki przez pożyczkobiorcę nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu, to również spłata kapitału pożyczki dokonana przez Kontrahenta w ramach analizowanej Umowy nie będzie stanowiła takiego przychodu.

W konsekwencji, w sytuacji spłaty kwoty kapitału udzielonej pożyczki przez Kontrahenta na podstawie Umowy, Spółka nie będzie zobowiązana do rozpoznania przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Wnioskodawca podkreśla, iż za uznaniem, że spłata kapitału pożyczki przez podmiot będący stroną Umowy, której celem jest przeniesienie ryzyka braku spłaty pożyczek nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu przemawia również regulacja zawarta w art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem, „do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.” Z uwagi na fakt, iż Spółka nie ujmie kwoty kapitału udzielonej pożyczki jako kosztu uzyskania przychodu,w świetle przytoczonego przepisu, zwrot tego wydatku w postaci uzyskanego świadczenia z tytułu realizacji Umowy, nie powinien stanowić przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Podsumowując, konsekwencje podatkowe związane ze spłatą pożyczki w ramach zawartej z Kontrahentem Umowy w części dotyczącej kapitału pożyczki powinny być rozpatrywane w świetle regulacji dotyczącej opodatkowania spłaty pożyczek, tj. art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT. W rezultacie, spłata przez Kontrahenta kapitału udzielonej pożyczki na podstawie Umowy, nie będzie generowała po stronie Spółki obowiązku rozpoznania przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Analogiczne stanowisko zostało potwierdzone w interpretacjach indywidualnych wydanych przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 4 czerwca 2014 r. (sygn. IPPB3/423-292/14-2/AG), Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 16 stycznia 2014 r. (sygn. IPPB3/423-886/13-2/AG), Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 28 sierpnia 2013 r. (sygn. IPPB3/423-461/13-2/AG), czy Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 28 września 2011 r. (ILPB4/423-223/11-2/MC).

Ad 2.

W opinii Wnioskodawcy, zapłata kwoty pożyczki przez Kontrahenta w ramach Umowy w części dotyczącej nieuiszczonych odsetek, które nie podlegały uprzednio kapitalizacji, będzie stanowić dla Spółki przychód podlegający opodatkowaniu w momencie otrzymania, na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 2 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 2 ustawy o CIT, „Do przychodów nie zalicza się kwot naliczonych, lecz nieotrzymanych odsetek od należności, w tym również od udzielonych pożyczek (kredytów)”. A contrario, z powyższego przepisu wynika, że odsetki podlegają opodatkowaniu dopiero w momencie ich otrzymania.

Zdaniem Spółki, zapłata przez Kontrahenta kwoty odpowiadającej kwocie niespłaconych a zabezpieczonych pożyczek na mocy Umowy będzie stanowić w istocie spłatę pożyczki udzielonej przez Wnioskodawcę pożyczkobiorcy (co zostało również podkreślone przez Wnioskodawcę w stanowisku dotyczącym pytania 1). W związku z powyższym, spłata pożyczki przez Kontrahenta (jako realizacja wynikającego z Umowy zobowiązania Kontrahenta) w części dotyczącej odsetek należy kwalifikować dla celów podatkowych jako spłatę odsetek z tytułu zabezpieczonej pożyczki, tj. ich otrzymanie przez Spółkę.

W konsekwencji, Spółka będzie zobowiązana do zaliczenia otrzymanych od Kontrahenta kwot odpowiadających równowartości należnych od pożyczek odsetek (odsetek nieuiszczonych wcześniej, które nie podlegały uprzednio kapitalizacji) do przychodów podlegających opodatkowaniu.

Prawidłowość przedstawionego powyżej stanowiska wskazującego na obowiązek rozpoznania dla celów podatkowych jako przychodu podatkowego spłaty pożyczek w części dotyczącej odsetek dokonanej w ramach realizacji kontraktów zabezpieczających zostało także potwierdzone w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 4 czerwca 2014 r. (sygn. IPPB3/423-292/14-2/AG), Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 16 stycznia 2014 r. (sygn. IPPB3/423-886/13-2/AG) oraz interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 10 grudnia 2013 r. (sygn. IBPBI/2/423-1191/13/JD).

Ad 3.

Zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę na rzecz Kontrahenta w ramach Umowy stanowić będzie dla Spółki koszt uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, „Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 7”. W celu ustalenia czy dany koszt wypełnia hipotezę normy prawnej wynikającej z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, pomocne jest odwołanie się do kryteriów wypracowanych w orzecznictwie sądów administracyjnych i praktyce organów podatkowych.

W doktrynie prawa podatkowego oraz w orzecznictwie przyjmuje się, iż aby można było uznać wydatek za koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

1. celem jego poniesienia powinno być osiągnięcie przychodów, ewentualnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów oraz pozostaje on w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika;
2. wydatek musi być poniesiony przez podatnika oraz musi być definitywny;
3. wydatek nie może znajdować się w katalogu wskazanym w art. 16 ustawy CIT, tj. katalogu wydatków, które nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów;
4. wydatek powinien być właściwie udokumentowany.
   
   

Aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, należy w pierwszej kolejności ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów - w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości. W takim ujęciu kosztami uzyskania przychodów będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jaki pozostające w związku pośrednim.

Jak zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca zamierza zawrzeć Umowę, której celem jest ograniczenie istniejącego ryzyka niespłacania pożyczek i tym samym zabezpieczenie Spółki przed utratą środków pieniężnych. W efekcie zawarcia tej Umowy Kontrahent będzie bowiem przejmować ryzyko związanie z niespłacaniem przez pożyczkobiorców pożyczek i dokonywać zapłaty kwoty równej kwocie kapitału pożyczki i/lub odsetek. Należy zaznaczyć, iż w przypadku, gdyby taka umowa nie została zawarta przez Spółkę, to ponosiłaby ona całkowite ryzyko związane z utratą środków pieniężnych, które zostały przeznaczone na udzielenie pożyczek. W związku z tym, w opinii Spółki, nie ulega wątpliwości, iż wynagrodzenie uiszczane tytułem zawarcia Umowy i tym samym przyznania Spółce zabezpieczenia pozostaje w związku przyczynowym z przychodami, bowiem zawarcie tej Umowy ma na celu ograniczenie ryzyka utraty środków pieniężnych i zabezpieczenie źródła przychodów.

Jednocześnie, zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (interpretacja indywidualna z dnia 18 lipca 2013 r., sygn. IBPBI/1/415-425/13/AP), „koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła." W ocenie Spółki, wypłacone wynagrodzenie będzie wydatkiem poniesionym na zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, bowiem zawarta Umowa będzie gwarantowała otrzymanie zapłaty kwoty odpowiadającej kwocie kapitału i/lub odsetek z pożyczek.

W ocenie Wnioskodawcy, przez wydatki poniesione należy uznać takie wydatki, które w ostatecznym rozrachunku są pokrywane z zasobów majątkowych podatnika. Natomiast wydatki definitywne to takie wydatki o charakterze rzeczywistym, które nie są jedynie tymczasowe i nie podlegają zwrotowi. W ramach Umowy dotyczącej przeniesienia ryzyka niespłacania pożyczek, Spółka będzie uiszczać wynagrodzenie na rzecz Kontrahenta z własnych środków obrotowych, a jednocześnie wynagrodzenie to nie będzie podlegało zwrotowi nawetw przypadku, gdyby zdarzenie określone w Umowie nie zaistniało.

Co więcej, zdaniem Wnioskodawcy, katalog enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów nie zawiera wyłączeń, które mogłyby skutkować brakiem prawa do ujęcia wydatków związanych z zapłatą wynagrodzenia na rzecz Kontrahenta w kosztach uzyskania przychodów przez Wnioskodawcę.

Wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę będą spełniać również warunek dotyczący udokumentowania wydatków albowiem będą one przez Wnioskodawcę stosownie dokumentowane.

W konsekwencji, wynagrodzenie uiszczane przez Spółkę na rzecz Kontrahenta na podstawie Umowy spełnia przesłanki określone w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT i stanowi wydatek poniesiony w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, a więc jest kosztem uzyskania przychodów.

Analogiczne stanowisko potwierdzające możliwość rozpoznania jako kosztów podatkowych opłat ponoszonych przez instytucje finansowe w związku z zawarciem kontraktów zabezpieczających przed ryzykiem pożyczkowym (tj. kontraktów dotyczących przeniesienia ryzyka pożyczkowego / kredytowego, czy tzw. kontraktów CDS) zostało potwierdzone w licznych interpretacjach podatkowych. Tytułem przykładu należy chociażby wskazać interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 31 października 2013 r. (sygn. IPPB3/423-624/13-2/AG) czy interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 10 grudnia 2013 r. (sygn. IBPBI/2/423-1192/13/JD).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawców.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie,w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.