Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-1030/16-6/JM
z 9 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 18 sierpnia 2016 r. (data wpływu 22 sierpnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z zapłatą przez Spółkę zaległych zaliczek za byłych pracowników – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 sierpnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jest podmiotem prowadzącym działalność w zakresie dystrybucji kosmetyków. W latach 2010-2015, Spółka dokonywała na rzecz swoich pracowników nieodpłatnych przekazań rzeczowych w postaci niepełnowartościowych produktów kosmetycznych, pochodzących zasadniczo ze zwrotów towarów dystrybuowanych przez Spółkę (dalej „Deputaty”). Niektórzy z pracowników, którzy uzyskiwali w przeszłości od Spółki nieodpłatnie Deputaty nie są obecnie pracownikami Spółki. Część pracowników będących beneficjentami Deputatów, w dalszym ciągu jest związana stosunkiem pracy ze Spółką.

W wyniku wewnętrznej weryfikacji przeprowadzonej w Spółce w 2016 r. w zakresie rozliczeń fiskalnych związanych ze świadczeniami na rzecz pracowników Spółki stwierdzono, że Spółka nie doliczała wartości świadczeń rzeczowych w postaci Deputatów przekazywanych na rzecz swoich pracowników jako ich przychodów ze stosunku pracy. W konsekwencji, we wskazanym okresie Spółka, jako płatnik, nie naliczała, ani nie odprowadzała od wartości wspomnianego przychodu należnych (i) zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych (dalej również „PIT”) ani (ii) składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne.

W związku z zaistniałą sytuacją Spółka planuje dokonać w 2016 r. korekty stosownych rozliczeń związanych z przekazywanymi Deputatami oraz uregulować związane z tym zaległości publicznoprawne. Powyższe obciążenia publicznoprawne są z zasady w części ponoszone przez pracodawcę, a w części powinny być ponoszone przez pracowników (zaliczki PIT, składki ubezpieczeń społecznych w części finansowanej przez ubezpieczonego, składki ubezpieczenia zdrowotnego). Spółka zamierza jednak sfinansować cały koszt przeprowadzanych korekt (w tym finansując z własnych środków zaległe zaliczki PIT oraz zaległe składki od wartości przekazanych Deputatów), w taki sposób by nie obciążać tymi kosztami pracowników oraz byłych pracowników, którzy byli beneficjentami Deputatów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

1. Czy wartość zaległych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych (PIT) od przychodu z tytułu Deputatów, które zostaną sfinansowane i uregulowane przez Spółkę w 2016 r. w celu wywiązania się z zaległych obowiązków płatnika PIT nie będzie stanowiła dla jej obecnych pracowników przychodu ze stosunku pracy na podstawie art. 12 pkt 1 Ustawy o PIT, a w związku z tym, czy na Spółce nie będzie ciążył obowiązek obliczenia, pobrania i wpłaty zaliczki na poczet PIT od kwoty wpłaconych zaległych zaliczek na poczet PIT od Deputatów oraz uwzględniania kwoty opłaconych zaległych zaliczek, jako przychodu pracowników w informacji PIT-11 za 2016 r.?
2. Czy wartość zaległych zaliczek na PIT od przychodu z tytułu Deputatów, które zostaną sfinansowane i uregulowane przez Spółkę w 2016 r. w celu wywiązania się z zaległych obowiązków płatnika PIT nie będzie stanowiła dla jej byłych pracowników przychodu podatkowego z tzw. „innych źródeł” na podstawie art. 20 ust. 1 Ustawy o PIT, a w związku z tym czy na Spółce nie będzie ciążył obowiązek wystawienia na rzecz byłych pracowników informacji PIT-8C za 2016 r. oraz uwzględniania w niej kwoty opłaconych zaległych zaliczek na poczet PIT jako przychodu byłych pracowników z „innych źródeł”?
3. Czy wartość zaległych składek na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne i zdrowotne z tytułu Deputatóv w części obciążającej pracowników, które zostaną sfinansowane i uregulowane przez Spółkę w 2016 r., spowoduje, że po stronie pracowników będących beneficjentami Deputatów powstanie przychód podatkowy na podstawie art. 12 pkt 1 Ustawy o PIT, zaś po stronie Spółki jako płatnika PIT obowiązek ujęcia ww. kwot jako przychodu w informacji P1T-11, stosownie do przepisu art. 41 ust. 1 Ustawy o PIT i potrącenia stosownych zaliczek na PIT w tym zakresie?
4. Czy wartość zaległych składek na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne i zdrowotne z tytułu Deputatów w części obciążającej pracowników, które zostaną sfinansowane i uregulowane przez Spółkę w 2016 r., spowoduje, że po stronie byłych pracowników będących beneficjentami Deputatów powstanie przychód podatkowy z tzw. „innych źródeł” na podstawie art. 20 ust. 1 Ustawy o PIT, zaś po stronie Spółki obowiązek ujęcia ww. kwot jako przychodu byłych pracowników w informacji PIT-8C za 2016 r., stosownie do przepisu art. 42a Ustawy o PIT?
5. Czy w analizowanym stanie faktycznym na Spółce będzie ciążył obowiązek dokonania korekt informacji PIT-11 za lata, w których powstał po stronie pracowników oraz byłych pracowników Spółki przychód z tytułu Deputatów?
6. Czy w analizowanym stanie faktycznym na Spółce będzie ciążył obowiązek dokonania korekt deklaracji PIT-4R za lata, w których powstał po stronie pracowników oraz byłych pracowników Spółki przychód z tytułu Deputatów?
   
   

Przedmiot niniejszej interpretacji dotyczy obowiązków płatnika związanych z zapłatą przez Spółkę zaległych zaliczek za byłych pracowników (pytanie Nr 2). W pozostałym zakresie zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 2)

W ocenie Spółki wartość zaległych zaliczek na PIT od przychodu z tytułu Deputatów, które zostaną sfinansowane i uregulowane przez Spółkę w 2016 r. w celu wywiązania się z zaległych obowiązków płatnika PIT nie będzie stanowiła dla jej byłych pracowników przychodu podatkowego z tzw. „innych źródeł” na podstawie art. 20 ust. 1 Ustawy o PIT, a w związku z tym na Spółce nie będzie ciążył obowiązek wystawienia na rzecz byłych pracowników informacji PIT-8C za 2016 r. oraz uwzględniania w niej kwoty opłaconych zaległych zaliczek na poczet PIT jako przychodu byłych pracowników z „innych źródeł”.

Uzasadnienie stanowiska Spółki

W myśl art. 11 ust. 1 Ustawy o PIT, przychodami są zasadniczo otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. W konsekwencji czego za podlegającą opodatkowaniu uznać należy każdą formę przysporzenia w majątku osoby fizycznej – mającą zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną (w tym nieodpłatne świadczenia).

Stosownie do art. 12 ust. 1 Ustawy o PIT, za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Należy wskazać, że uiszczenia przez Spółkę (występującą jako płatnik) zaległych zaliczek na PIT od wartości przekazanych Deputatów nie można utożsamiać z otrzymaniem przez pracownika świadczenia od Spółki mieszczącego się w katalogu z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, czy też z uzyskaniem przez byłych pracowników od Spółki przychodów w rozumieniu art. 11 ust. 1 Ustawy o PIT. Nie jest to możliwe z tego względu, że Spółka w ww. sposób realizuje nałożony na nią, jako na płatnika PIT, ciężar odpowiedzialności za niepobraną i niewpłaconą do organu podatkowego zaliczkę na podatek. W konsekwencji, nie można w omawianej sytuacji mówić o przychodzie po stronie pracownika, czy też byłego pracownika.

Art. 8 Ordynacji podatkowej stanowi, że płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

W myśl art. 26 Ordynacji podatkowej, podatnik odpowiada całym swoim majątkiem za wynikające ze zobowiązań podatkowych podatki. Odpowiedzialność podatnika za niektóre zobowiązania ogranicza jednak art. 26a § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym podatnik nie ponosi odpowiedzialności z tytułu zaniżenia lub nieujawnienia przez płatnika podstawy opodatkowania czynności, o których mowa w art. 12, 13 oraz 18 ustawy o PIT – do wysokości zaliczki, do której pobrania zobowiązany jest płatnik. Z kolei płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8 Ordynacji podatkowej odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony, o czym stanowi art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej.

Ustawodawca ukształtował zatem rolę płatnika jako pośrednika pomiędzy podatnikiem organem podatkowym. Płatnik odpowiada wówczas, gdy należny podatek nie wpłynął w odpowiedniej wysokości i w odpowiednim terminie na rachunek właściwego urzędu skarbowego. Elementem konstytutywnym odpowiedzialności płatnika jest zawsze niewpłacenie podatku, co wynika z treści art. 26a i art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej, który stanowi, że płatnik odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany, a niewpłacony.

Jak wynika zatem z przedstawionego stanu faktycznego, zaliczki zostały pobrane w nieprawidłowej wysokości nie z winy podatnika, a z winy samego płatnika. Powołane powyżej przepisy, a zwłaszcza art. 30 § 1 w związku z art. 8 Ordynacji podatkowej, w takiej sytuacji stanowią, że to sam płatnik odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

Takie stanowisko nie jest uzależnione również od tego, czy uiszczoną kwotę płatnik odzyska od podatnika. Roszczenie płatnika w stosunku do podatnika ma w tym zakresie charakter następczy i nie może wpływać na ocenę publicznoprawnych konsekwencji przedstawionego zdarzenia.

Powyższe stanowisko jest konsekwentnie prezentowane przez organy podatkowe. Przykładowo, jak wskazuje Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach „(...) nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy dotyczącym kwestii zaliczenia do przychodu podatnika a zarazem opodatkowania wpłaconej przez płatnika w danym roku zaległej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Zaliczka ta, jak wynika z wniosku, nie została niepobrana z winy podatnika tylko z winy samego płatnika – ze względu, jak wskazuje we wniosku sam Wnioskodawca, na niewłaściwą interpretację przepisów. Powołane powyżej przepisy, a zwłaszcza art. 30 § 1 w związku z art. 8 Ordynacji podatkowej, w takiej sytuacji stanowią, że to płatnik odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.” (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 26 lipca 2013 r., Nr IBPBI1/1/415- 412/13/BD).

Również Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, w wydawanych przez siebie interpretacjach wyraźnie podkreśla, że w analogicznych sytuacjach do przedstawionej we wniosku nie powstaje po stronie pracownika przychód podlegający opodatkowaniu.

Przykładowo, jak wskazuje Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie „(...) nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy dotyczącym kwestii zaliczenia do przychodu pracownika a zarazem opodatkowania wpłaconej w 2013 r. różnicy jaka wynikła z niewłaściwie pobranej w latach 2007-2010 zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Zaliczka ta, jak wynika z wniosku, nie została nieprawidłowo pobrana z winy podatnika, tylko z winy samego płatnika. Powołane powyżej przepisy, a zwłaszcza art. 30 § 1 w związku z art. 8 Ordynacji podatkowej, w takiej sytuacji stanowią, że to sam płatnik odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony. W konsekwencji powyższego, Wnioskodawca nie może zatem zaliczyć do przychodu pracownika wpłaconej w 2013 r. do urzędu skarbowego kwoty stanowiącej różnicę pomiędzy zaliczkami pobranymi a należnymi na podatek dochodowy od osób fizycznych. Dokonując takiej wpłaty Wnioskodawca realizuje nałożony na niego ciężar odpowiedzialności za niepobraną i niewpłaconą do urzędu skarbowego zaliczkę na podatek. W takiej sytuacji nie można więc mówić o przychodzie podatkowym występującym po stronie pracowników” (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie: z 23 października 2013 r., Nr IPPB2/415-577/13-2/MK; analogicznie – interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 22 września 2014 r., Nr IPPB4/415-589/14-2/MS1).

Stanowisko to zostało również potwierdzone w niedawnej interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, wydanej w bardzo zbliżonym stanie faktycznym (dotyczącym korekty niewykazanego przychodu z tytułu świadczeń w naturze dla obecnych i byłych pracowników), w której czytamy m.in., że: „Odnosząc się do kwestii zaliczenia do przychodu podatnika (pracownika) a zarazem opodatkowania wpłaconej przez płatnika w danym roku zaległej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych należy stwierdzić, że zaliczka ta, jak wynika z wniosku, nie została pobrana nie z winy podatnika (pracownika) tylko z winy samego płatnika – ze względu, jak wskazuje we wniosku sam Wnioskodawca. Powołane powyżej przepisy, a zwłaszcza art. 30 § 1 w związku z art. 8 Ordynacji podatkowej, w takiej sytuacji stanowią, że to płatnik odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony. W konsekwencji powyższego, Wnioskodawca nie może zaliczyć do przychodu podatnika wpłaconej w danym roku do urzędu skarbowego kwoty zaległej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Dokonując takiej wpłaty Wnioskodawca realizuje nałożony na niego ciężar odpowiedzialności za niepobraną i niewpłaconą do urzędu skarbowego zaliczkę na podatek. W takiej sytuacji nie można więc mówić o przychodzie podatkowym występującym po stronie podatnika (pracownika). Bez znaczenia dla przedmiotowej sytuacji pozostaje fakt, czy Wnioskodawca odzyska wpłaconą kwotę poprzez potrącenie z wynagrodzenia pracownika czy też odstąpi od tego potrącenia. Analogicznie do powyższego, Wnioskodawca uiszczając kwotę zaliczki za byłych pracowników także będzie wypełniał obowiązki ustawowe nałożone na Niego zgodnie z art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej, aby uniknąć odpowiedzialności za ewentualną zaległość podatkową. W związku z tym, u byłych pracowników również nie powstanie przychód do opodatkowania z tego tytułu.” (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie: z 7 czerwca 2016 r., Nr IPPB2/4511-304/16-2/AK).

Mając na względzie powyższe argumenty, uregulowanie przez Spółkę zaległych zaliczek na poczet PIT od przysporzenia w postaci Deputatów nie będzie stanowić świadczenia na rzecz byłych pracowników Spółki, lecz będzie przejawem realizacji obowiązku publicznoprawnego Spółki jako płatnika PIT – zobligowanego do obliczenia, pobrania oraz wpłacenia do odpowiedniego urzędu skarbowego zaległych zaliczek na PIT z tytułu uzyskania przez pracowników Spółki przychodu w postaci Deputatów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są w pkt 9 inne źródła.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym przez pojęcie „otrzymane” – zgodnie ze Słownikiem języka polskiego – należy rozumieć takie pieniądze i wartości pieniężne, które zostały podatnikowi dane. Mając na uwadze istnienie wielu form rozliczeń, należy uznać, że otrzymane pieniądze to nie tylko wypłacona gotówka, ale również kwota, która wpłynęła na rachunek bankowy podatnika.

Natomiast „postawionymi do dyspozycji” są takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik – wykazując określoną aktywność – ma możliwość włączyć do swojego władztwa. Innymi słowy, podatnik ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy, a nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone środki do dyspozycji.

Ponieważ za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika, to wskazać należy, że dla celów podatkowych, przez nieodpłatne świadczenie rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy.

Z definicji pojęcia przychodu jako świadczenia otrzymanego, czy też w niektórych przypadkach postawionego do dyspozycji wnosić można również o momencie jego uzyskania. Określenie momentu uzyskania przychodu ma bardzo istotne znaczenie, przede wszystkim z tego powodu, że podatek dochodowy od osób fizycznych rozliczany jest w danym czasie. Konieczne jest zatem określenie momentu uzyskania przychodu, by przyporządkować przychód do danego okresu rozliczeniowego – roku podatkowego, a w niektórych przypadkach również – miesiąca (w przypadku zaliczkowego rozliczania podatku).

Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17 (art. 20 ust. 1 ustawy).

W świetle zapisu art. 42a ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka w latach 2010-2015 dokonywała na rzecz swoich pracowników nieodpłatnych przekazań rzeczowych w postaci niepełnowartościowych produktów kosmetycznych, pochodzących zasadniczo ze zwrotów towarów dystrybuowanych przez Spółkę (dalej „Deputaty”). Niektórzy z pracowników, którzy uzyskiwali w przeszłości od Spółki nieodpłatnie Deputaty nie są obecnie pracownikami Spółki. Część pracowników będących beneficjentami Deputatów, w dalszym ciągu jest związana stosunkiem pracy ze Spółką. W wyniku wewnętrznej weryfikacji przeprowadzonej w Spółce w 2016 r. stwierdzono, że Spółka nie doliczała wartości świadczeń rzeczowych w postaci Deputatów przekazywanych na rzecz swoich pracowników jako ich przychodów ze stosunku pracy. W konsekwencji, we wskazanym okresie Spółka, jako płatnik, nie naliczała, ani nie odprowadzała od wartości wspomnianego przychodu należnych (i) zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, ani (ii) składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne. W związku z zaistniałą sytuacją Spółka planuje dokonać w 2016 r. korekty stosownych rozliczeń związanych z przekazywanymi Deputatami oraz uregulować cały koszt przeprowadzanych korekt (w tym finansując z własnych środków zaległe zaliczki PIT oraz zaległe składki od wartości przekazanych Deputatów), w taki sposób by nie obciążać tymi kosztami pracowników oraz byłych pracowników, którzy byli beneficjentami Deputatów.

Ustawodawca ukształtował rolę płatnika, jako pośrednika pomiędzy podatnikiem i organem podatkowym. Czynności podejmowane przez płatnika, polegające na obliczeniu, pobraniu i wpłaceniu należności mają charakter czynności materialno – technicznych. Obowiązek podatkowy ciąży ostatecznie na podatniku. Płatnik natomiast, przekazuje organowi podatkowemu pieniądze podatnika pełniąc rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym. Z chwilą pobrania podatku i przekazania jego równowartości na rachunek właściwego urzędu skarbowego obowiązek płatnika wygasa.

Przepis art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa stanowi, że płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

W myśl art. 26 ustawy Ordynacja podatkowa podatnik odpowiada całym swoim majątkiem za wynikające ze zobowiązań podatkowych podatki.

Odpowiedzialność podatnika za niektóre zobowiązania ogranicza jednak art. 26a § 1 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z jego treścią, podatnik nie ponosi odpowiedzialności z tytułu zaniżenia lub nieujawnienia przez płatnika podstawy opodatkowania czynności, o których mowa w art. 12, 13 oraz 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - do wysokości zaliczki, do której pobrania zobowiązany jest płatnik. Z kolei płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8 – jak wyżej wskazano, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony, o czym stanowi art. 30 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.

W kontekście powyższego, jeżeli Wnioskodawca (płatnik) w latach 2010-2015 nie pobrał zaliczek na podatek dochodowy w prawidłowych wysokościach, jak również nie odprowadził ich organu podatkowego należnych zaliczek, to wówczas sytuacja taka stanowić będzie dla płatnika zaległość podatkową, od której należne są odsetki za zwłokę.

Odnosząc się do kwestii zaliczenia do przychodu podatnik a zarazem opodatkowania wpłaconej przez płatnika w danym roku zaległej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych należy stwierdzić, że zaliczka ta, jak wynika z wniosku, została pobrana w nieprawidłowej wysokości nie z winy podatnika tylko z winy samego płatnika – ze względu, jak wskazuje we wniosku sam Wnioskodawca. Powołane powyżej przepisy, a zwłaszcza art. 30 § 1 w związku z art. 8 Ordynacji podatkowej, w takiej sytuacji stanowią, że to płatnik odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

W konsekwencji powyższego, Spółka nie może zaliczyć do przychodu podatnika wpłaconej w danym roku do urzędu skarbowego kwoty zaległej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Dokonując takiej wpłaty Spółka realizuje nałożony na nią ciężar odpowiedzialności za niepobraną i niewpłaconą do urzędu skarbowego zaliczkę na podatek. W takiej sytuacji nie można więc mówić o przychodzie podatkowym występującym po stronie podatnika (byłego pracownika).

Wobec powyższego, wartość zaległych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od przychodu z tytułu Deputatów, które zostaną sfinansowane i uregulowane przez Spółkę w 2016 r. w celu wywiązania się z zaległych obowiązków płatnika nie będzie stanowiła dla jej byłych pracowników przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym, na Spółce nie będzie ciążył obowiązek wystawienia informacji PIT-8C za 2016 r. oraz uwzględniania w niej kwoty opłaconych zaległych zaliczek na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę rozstrzygnięć organów podatkowych oraz orzeczeń sądowych, należy stwierdzić, że rozstrzygnięcia te dotyczą konkretnych spraw podatników osądzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu

na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.