Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.416.2017.2.MP
z 10 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 maja 2017 r. (data wpływu 16 sierpnia 2017 r.), uzupełnionym poprzez uiszczenie opłaty w dniu 2 października 2017 r. na wezwanie Organu z dnia 21 września 2017 r. (doręczone w dniu 26 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie :

• momentu powstania obowiązku podatkowego w związku ze sprzedażą bonów turystycznych - jest prawidłowe.
• obowiązku wystawienia faktury za zrealizowaną usługę hotelową – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 16 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego w związku ze sprzedażą bonów turystycznych oraz obowiązku wystawienia faktury za zrealizowaną usługę hotelową.

Wniosek uzupełniono poprzez uiszczenie brakującej opłaty za wydanie interpretacji w dniu 2 października 2017 r. w odpowiedzi na wezwanie Organu z dnia 21 września 2017 r. (doręczone w dniu 26 września 2017 r.)

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży usług turystycznych na mocy umów agencyjnych z organizatorami turystyki, świadczy usługi rezerwacji usług hotelowych oraz sprzedaży biletów lotniczych. W celu zwiększenia sprzedaży usług Spółka oferuje sprzedaż bonów turystycznych (dalej zwanych „Bonami”) osobom prawnym, jednostkom organizacyjnym nie mającym osobowości prawnej oraz osobom fizycznym. Spółka traktuje Bon jako poświadczenie, że jego posiadaczowi przysługuje uprawnienie do wymiany Bonu na usługę lub pakiet usług.

Bony, które wyemitowała Spółka odznaczają się następującymi cechami:

1. są dokumentem na okaziciela o określonej wartości nominalnej;
2. uprawniają do bezgotówkowego zakupu usług w placówce Spółki;
3. nie podlegają wymianie na gotówkę;
4. nie podlegają realizacji po upływie terminu ważności;
5. nie uprawniają do zwrotu różnicy w przypadku, gdy łączna wartość brutto nabytych usług jest niższa niż wartość nominalna Bonu;
6. nakładają na klienta obowiązek uiszczenia dopłaty, jeżeli wartość zarezerwowanych usług będzie przewyższała wartość Bonu.
   
   

Spółka w lutym 2017 roku wyemitowała Bony na podstawie zawartej umowy ze Spółką X oraz wystawiła notę księgową na zakup bonów turystycznych Spółce X. Na podstawie powyższego dokumentu Spółka X uiściła przelewem płatność za otrzymane bony na rachunek bankowy Spółki. Spółka X przekazała swoim partnerom otrzymane Bony. W dniu 27 lutego 2017 r. jeden z odbiorców Bonów - Pani Y prowadząca działalność gospodarczą, zgłosiła prośbę o rezerwację usługi hotelowej realizowanej na terenie kraju w terminie od 04 marca 2017 roku do 05 marca 2017 roku oraz okazała otrzymany Bon od Spółki X. Pracownik Spółki w dniu 28 lutego 2017 r. zarezerwował w hotelu pobyt Pani Y w wyznaczonym terminie oraz w dniu 01 marca 2017 r. przesłał potwierdzenie rezerwacji hotelu Pani Y. Od hotelu Spółka otrzymała fakturę proformę za rezerwację usługi hotelowej i w dniu 28 lutego 2017 r. Spółka zapłaciła przelewem bankowym powyższy dokument. W marcu Spółka otrzymała fakturę z dnia 05 marca 2017r. za zrealizowaną usługę zakwaterowania w hotelu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania :

2. W którym momencie powstanie obowiązek podatkowy w zakresie podatku od towarów i usług? Czy w chwili odpłatnego wydania Bonu, czy w chwili rezerwacji usługi, za którą zapłata nastąpiła przy użyciu Bonu, czy w chwili wykonania zarezerwowanej usługi hotelowej?
3. Czy Spółka może odmówić wystawienia faktury za zrealizowaną usługę hotelową dla Pani Y ?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy :

Ad. 2

W ocenie Spółki przekazanie Bonów nie mieści się w katalogu czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2004r. Nr 54 poz.535 z późn. zm.). Dopiero w momencie realizacji Bonu przez dysponenta Bonu, czyli w momencie zakupu na jego podstawie usług pojawia się obowiązek podatkowy w zakresie czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Należy zatem uznać, że datą powstania obowiązku podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług jest dzień przyjęcia Bonu do realizacji przez pracownika Spółki. Zapłata przy użyciu Bonu za usługi jest w ocenie Spółki zaliczką i na podstawie art. 19a ust. 8 ustawy powoduje powstanie obowiązku podatkowego.

Podsumowując, zdaniem Spółki datą powstania obowiązku podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług w przedstawionym powyżej przypadku zapłaty Bonem za usługę hotelową jest dzień 28 lutego 2017 r.

Ad. 3

W ocenie Spółki firma Pani Y nie jest nabywcą (klientem, kupującym) usługi hotelowej a jedynie podmiotem korzystającym (konsumentem) z danej usługi. Nabywcą wykonanej usługi jest Spółka X, która zapłaciła za Bony, które później zostały wykorzystane do realizacji usługi hotelowej. Wystawiona przez Spółkę nota księgowa za zakupione Bony jest wydatkiem oraz kosztem Spółki X podatkowym lub niepodatkowym w zależności od celu zakupu Bonów przez Spółkę X. Jeśli dla Spółki X Bony są kosztem to dla Spółki są one przychodem w rozumieniu odpowiedzi na pytanie nr 1. Spółka ewidencjonuje przychód z tytułu noty księgowej w oznaczonym okresie sprawozdawczym i dlatego nie może zdublować ewidencji tego samego źródła przychodu z tytułu wystawienia faktury dla firmy Pani Y. Wystawienie faktury dla firmy Pani Y oznaczałoby powstanie należności, która nigdy nie zostałaby uiszczona na rachunek bankowy Spółki.

Podsumowując, Spółka miała prawo odmówić wystawienia faktury za usługę hotelową dla firmy Pani Y.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest :

• prawidłowe - w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego w związku ze sprzedażą bonów turystycznych;
  

• nieprawidłowe - w zakresie obowiązku wystawienia faktury za zrealizowaną usługę hotelową.
  
  
  

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z konstrukcji podatku VAT wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Kwestię tą reguluje art. 19a ust. 1 ustawy, zgodnie z którym obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1

Zgodnie z tą regulacją podatek stanie się wymagalny w miesiącu dokonania dostawy towaru lub wykonania usługi i co do zasady zostanie rozliczony za ten okres rozliczeniowy. Ustawa o VAT nie definiuje tego momentu, ani w żaden sposób nie precyzuje jakimi kryteriami należy posługiwać się dla jego określenia. Wskazać jednak należy, że o faktycznym wykonaniu usługi decyduje jej charakter.

Na podstawie art. 19a ust. 8 ustawy, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży usług turystycznych na mocy umów agencyjnych z organizatorami turystyki, świadczy usługi rezerwacji usług hotelowych oraz sprzedaży biletów lotniczych. W celu zwiększenia sprzedaży usług Spółka oferuje sprzedaż bonów turystycznych (dalej zwanych „Bonami”) osobom prawnym, jednostkom organizacyjnym nie mającym osobowości prawnej oraz osobom fizycznym. Spółka traktuje Bon jako poświadczenie, że jego posiadaczowi przysługuje uprawnienie do wymiany Bonu na usługę lub pakiet usług.

Bony, które wyemitowała Spółka odznaczają się następującymi cechami:

1. są dokumentem na okaziciela o określonej wartości nominalnej;
2. uprawniają do bezgotówkowego zakupu usług w placówce Spółki;
3. nie podlegają wymianie na gotówkę;
4. nie podlegają realizacji po upływie terminu ważności;
5. nie uprawniają do zwrotu różnicy w przypadku, gdy łączna wartość brutto nabytych usług jest niższa niż wartość nominalna Bonu;
6. nakładają na klienta obowiązek uiszczenia dopłaty, jeżeli wartość zarezerwowanych usług będzie przewyższała wartość Bonu.
   
   

W lutym 2017 roku Wnioskodawca wyemitował Bony na podstawie zawartej umowy ze Spółką X oraz wystawił notę księgową na zakup bonów turystycznych Spółce X. Na podstawie powyższego dokumentu Spółka X uiściła przelewem płatność za otrzymane bony na rachunek bankowy Spółki. Otrzymane Bony Spółka X przekazała swoim partnerom.

Ustawa o VAT nie zawiera definicji pojęcia bonu (voucheru), stanowiącego dokument uprawniający do odbioru towarów lub usług o wartości tożsamej z jego wartością nominalną.

Bon turystyczny, o którym mowa w opisie stanu faktycznego , stanowi jedynie formę zastępczą dla środków pieniężnych, za które zwyczajowo nabywa się towary, zaś jego wydanie następuje w zamian za dokonanie wpłaty środków pieniężnych w odpowiedniej wysokości przez Spółkę X na rzecz Wnioskodawcy. W rezultacie, w szczególności ze względu na fakt, że Bon stanowi jedynie znak legitymacyjny i dowód uprawniający jego posiadacza do nabycia towarów lub usług, nie można utożsamiać czynności jego sprzedaży z dostawą towarów, podlegającą opodatkowaniu VAT.

Jednocześnie, brak jest podstaw do stwierdzenia, aby wydanie Bonu mieściło się w definicji usługi w rozumieniu ustawy o VAT. W szczególności, wpłaty środków pieniężnych przez Spółkę X na rzecz Wnioskodawcy, a w konsekwencji wydania Bonu, nie można uznać za świadczenie usług za odpłatnością. Jak bowiem wynika z opisu sprawy, cała wartość nominalna Bonu może być przez obdarowanego wykorzystana w przyszłości do wymiany Bonu na usługę lub pakiet usług dostępnych w ofercie Spółki. Nie występuje zatem żadna odpłatność za wydanie Bonu jako nośnika stanowiącego formę zastępczą dla pieniądza.

Należy również zauważyć, że ustawodawca nie przewidział w treści ustawy o VAT definicji zaliczki ani przedpłaty. Zgodnie z powszechnie przyjętym rozumieniem powyższych pojęć, za zaliczkę lub przedpłatę należy rozumieć wpłatę z góry określonej sumy pieniędzy stanowiącej część ceny towaru w celu uzyskania gwarancji jego zakupu w późniejszym, określonym terminie. Innymi słowy, zaliczka oraz przedpłata wpłacana jest na poczet przyszłej dostawy towarów (lub przyszłego wykonania usługi) lub przed momentem faktycznej dostawy (lub wykonania usługi).

W konsekwencji, zaliczka, jak również przedpłata, jako zapłata na poczet przyszłej należności musi być powiązana z konkretną transakcją.

W analizowanej sprawie, w momencie sprzedaży bonów turystycznych Spółce X nie ma możliwości określenia, jakie usługi z ofert Wnioskodawcy zostaną nabyte przy ich wykorzystaniu oraz w jakiej dacie to nastąpi. W konsekwencji, wpłata związana z wydaniem Bonów nie będzie stanowić zaliczki ani przedpłaty w rozumieniu art. 19a ust. 8 ustawy o VAT.

Resumując, należy stwierdzić, że czynność odpłatnego wydania przez Wnioskodawcę Bonów turystycznych nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu VAT, nie jest dostawą towaru ani świadczeniem usługi w rozumieniu ustawy o VAT. W konsekwencji w momencie odpłatnego wydania Bonów przez Wnioskodawcę i otrzymania z tego tytułu od Spółki X określonej kwoty pieniędzy za otrzymane Bony, nie powstanie po stronie Wnioskodawcy obowiązek podatkowy na gruncie ustawy o VAT.

Dopiero realizacja bonu, czyli fizyczne skorzystanie z usługi przez dysponenta bonu, regulującego zapłatę poprzez wręczenie bonu, jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. Wykonanie usługi za bony podlega opodatkowaniu VAT na zasadach ogólnych według stawek właściwych dla danej usługi. Wówczas w przedmiotowej sprawie znajdują zastosowanie przepisy art. 19a ustawy o VAT.

Jak wynika z opisu sprawy, w dniu 27 lutego 2017 r. jeden z odbiorców Bonów - Pani Y prowadząca działalność gospodarczą, zgłosiła prośbę o rezerwację usługi hotelowej realizowanej na terenie kraju w terminie od 04 marca 2017 roku do 05 marca 2017 roku oraz okazała otrzymany Bon od Spółki X. Pracownik Spółki w dniu 28 lutego 2017 r. zarezerwował w hotelu pobyt Pani Y w wyznaczonym terminie oraz w dniu 01 marca 2017 r. przesłał potwierdzenie rezerwacji hotelu Pani Y. Od hotelu Spółka otrzymała fakturę proformę za rezerwację usługi hotelowej i w dniu 28 lutego 2017 r. Spółka zapłaciła przelewem bankowym powyższy dokument. W marcu Spółka otrzymała fakturę z dnia 05 marca 2017r. za zrealizowaną usługę zakwaterowania w hotelu.

Ustawodawca nie przewidział dla usług turystyki szczególnego momentu powstania obowiązku podatkowego. Zatem, regulacja dotycząca obowiązku podatkowego z tytułu świadczenia tych usług zawarta jest w treści art. 19a ust. 1 ustawy, z którego wynika, że obowiązek podatkowy również w przypadku usług turystyki opodatkowanych według szczególnej procedury, o której mowa w art. 119 ustawy, powstaje z chwilą wykonania usługi.

Jednocześnie do otrzymanych zaliczek stosować należy przywołany wyżej art. 19a ust. 8 ustawy, na podstawie którego, jeśli przed wykonaniem usługi została uiszczona całość lub cześć zapłaty należnej z tytułu wykonania usługi, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty.

Z uwagi na powyższe, datą powstania obowiązku podatkowego w analizowanej sprawie będzie dzień zapłaty Bonem za nabytą przez Panią Y usługę hotelową tj. 28 lutego 2017 r. zgodnie z art. 19a ust. 8 ustawy o VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy w ww. zakresie jest prawidłowe.

Ad.3

W myśl art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, w przypadku, gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

W świetle uregulowań art. 8 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług należy przyjąć, że nawet jeśli podmiot faktycznie nie świadczy usługi (osobiście nie wykonuje czynności), jednakże pośrednio bierze udział w jej świadczeniu – a jego udział przejawia się w odsprzedaży tych usług – to dla potrzeb podatku od towarów i usług, takie zachowanie jest traktowane na równi ze świadczeniem konkretnej usługi. Podmiot ten staje się, zatem podatnikiem ze wszystkimi wynikającymi z tego konsekwencjami, tj. w szczególności powinien opodatkować tę usługę według zasad dla niej przewidzianych oraz udokumentować fakturami.

Z przedstawionego stanu faktycznego, wynika, że Wnioskodawca na podstawie zawartych umów agencyjnych z organizatorami turystyki (usługodawcami) dokonuje nabycia usług hotelowych oraz biletów lotniczych, które następnie odsprzedaje posiadaczowi bonu turystycznego.

Pomimo, że Wnioskodawca sam nie świadczy tych usług, to w świetle powołanego powyżej art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, należy go uznać za świadczącego usługę. Przepis art. 8 ust. 2a wskazuje, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw, jako usługobiorca, a następnie, jako usługodawca tej samej usługi. Celem obciążenia kosztami podmiotu, który faktycznie korzystał z usługi jest odsprzedaż tej usługi przez podmiot uczestniczący pośrednio w świadczeniu, pomimo że pośrednik danej usługi nie wykonał. Przenoszenie kosztów jest, więc świadczeniem pomiędzy podmiotem pośredniczącym pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie odsprzedaje ją w takiej samej formie swojemu kontrahentowi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę (inny podmiot), nie może być, zatem w żaden inny sposób potraktowane, niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. W konsekwencji należy uznać, że w opisanej sytuacji Wnioskodawca dokonując odsprzedaży usług na rzecz klientów (posiadaczy bonów), świadczy usługi, które to czynności w świetle art. 5 ust. 1 pkt l ustawy o podatku od towarów i usług, podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, według stawki właściwej dla tych usług.

Konsekwencją uznania Wnioskodawcy biorącego udział w odsprzedaży usług za świadczącego usługi, jest obowiązek właściwego udokumentowania świadczonych usług.

Stosownie do art. 106b ust. 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
   
   

Należy podkreślić, że w sytuacji, gdy Wnioskodawca obowiązany jest do udokumentowania sprzedaży fakturą, to faktura ta powinna dokumentować sprzedaż usługi na rzecz klienta (nabywcy usługi), a nie „dokonanie zapłaty”. Ponadto w fakturze tej Wnioskodawca obowiązany jest wykazać podatek należny według stawki właściwej dla odsprzedawanych usług.

Opisane we wniosku bony turystyczne są dokumentami na okaziciela co oznacza, że kupujący (Spółka X) może podarować je dowolnej osobie, która następnie będzie mogła je zrealizować, wymieniając na usługę lub pakiet usług oferowanych przez Wnioskodawcę.

W analizowanej sprawie nabywcą usługi hotelowej jest Pani Y (dysponent bonu turystycznego), nie zaś - jak wskazuje Wnioskodawca - Spółka X, która zapłaciła na bony.

Jak wskazano w uzasadnieniu do pytania nr 2, czynność wydania przez Wnioskodawcę Bonów turystycznych nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu VAT, nie jest dostawą towaru ani świadczeniem usługi w rozumieniu ustawy o VAT. W momencie odpłatnego wydania Bonów przez Wnioskodawcę i otrzymania z tego tytułu od Spółki X określonej kwoty pieniędzy za otrzymane Bony, nie powstanie po stronie Wnioskodawcy obowiązek podatkowy na gruncie ustawy o VAT.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca na podstawie zawartych umów agencyjnych z organizatorami turystyki dokonuje nabycia usług (np. rezerwacja miejsca w hotelu), które następnie odsprzedaje posiadaczowi bonu turystycznego, nabytego od Spółki X. W świetle powołanego wyżej art. 8 ust. 2a ustawy o VAT Wnioskodawcę uznać należy za świadczącego usługę. Dopiero zatem realizacja bonu, czyli fizyczne skorzystanie z usługi przez dysponenta bonu, regulującego zapłatę poprzez wręczenie bonu, jest odpłatnym świadczeniem przez Wnioskodawcę usług, które to czynności w świetle art. 5 ust. 1 pkt l ustawy o podatku od towarów i usług, podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT i powinny zostać udokumentowane fakturą wystawioną na rzecz nabywcy usługi ( w analizowanej sprawie na firmę Pani Y).

Stanowisko Wnioskodawcy, w myśl którego Wnioskodawca miał prawo odmówić wystawienia faktury za usługę hotelową dla firmy Pani Y jest nieprawidłowe.

W zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 dotyczącego podatku dochodowego od osób prawnych wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego).

Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.