Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.317.2019.1.AW
z 25 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 29 lipca 2019 r. (data wpływu 1 sierpnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów podatkowych odpis aktualizujący należności za rok 2016 w momencie otwarcia postępowania restrukturyzacyjnego (3 listopada 2016 r.) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 sierpnia 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów podatkowych odpis aktualizujący należności za rok 2016 w momencie otwarcia postępowania restrukturyzacyjnego (3 listopada 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Wnioskodawca) jest spółką kapitałową z siedzibą w Polsce. Wnioskodawca jest zarejestrowany dla celów VAT jako podatnik VAT czynny, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych (CIT). W 2016 i 2017 r. Wnioskodawca płacił zaliczki na CIT w formie uproszczonej. Podstawowym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest sprzedaż towarów m.in. takich jak: artykuły dziecięce, meble.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca nawiązał współpracę gospodarczą z P. Sp. z o.o. (dalej: Kontrahent). Współpraca pomiędzy stronami trwała przez kilka lat. Faktury za dostarczone towary wystawiane były z odroczonym terminem płatności, który wynosił 30 dni od dnia wystawienia faktury przez Wnioskodawcę.

1. Kontrahent w 2016 r. zaczął płacić z opóźnieniem, a latem zaprzestał płacić na skutek złej sytuacji finansowej. W związku z zaistniałą sytuacją Wnioskodawca zgodnie z art. 35b ust. 1 ustawy o rachunkowości utworzył 30 września 2016 r. odpis aktualizujący należności w kwocie 302.305,75 zł. Kwota ta stanowiła łączne zobowiązanie Kontrahenta na dzień utworzenia odpisu aktualizującego należności (netto: 245.777,03 zł oraz VAT 56.528,72 zł, razem 302.305,75 zł).
2. 3 listopada 2016 r. otwarte zostało postępowanie restrukturyzacyjne wobec Kontrahenta na mocy postanowienia Sądu Rejonowego.
3. 20 listopada 2016 r. Wnioskodawca zgłosił należności wobec Kontrahenta do firmy, która windykuje i ubezpiecza należności. Windykacja firmy ubezpieczającej należności nie odniosła skutku. 8 marca 2019 r. Wnioskodawca otrzymał od firmy ubezpieczającej należności odszkodowanie w kwocie 25.200,00 zł, które zostało zaksięgowane w pozostałe przychody operacyjne.
4. Wnioskodawca po zaprzestaniu współpracy z Kontrahentem wystawiał na niego faktury korygujące sprzedaż w związku z reklamowanymi i zwracanymi produktami. Na 31 grudnia 2016 r. kwota zobowiązania Kontrahenta wobec Wnioskodawcy wynosiła 297.395,62 zł brutto, a odpis aktualizujący należności był na kwotę 302.305,75 zł. Na 31 grudnia 2017 r. kwota zobowiązań Kontrahenta wobec Wnioskodawcy wynosiła 289.393,50 zł brutto, a odpis aktualizujący należności był na kwotę 289.352,24 zł. Na 31 grudnia 2018 r. kwota zobowiązań Kontrahenta wobec Wnioskodawcy wynosiła 289.393,50 zł, a odpis aktualizujący należności wynosił 289.393,50 zł.
5. 18 września 2017 r. Sąd Rejonowy ogłosił upadłość Kontrahenta. Wnioskodawca, w związku z ogłoszeniem przez Sąd Rejonowy upadłości Kontrahenta, zgłosił wierzytelność mu przysługującą od Kontrahenta w łącznej kwocie 290.670,80 zł brutto podlegającą zaspokojeniu w kategorii II wraz z należnościami ubocznymi obejmującymi odsetki, podlegającymi zaspokojeniu w kategorii III. Kwota wierzytelności obejmowała należność główną z tytułu dostawy towarów wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia następnego po terminie płatności do dnia ogłoszenia upadłości.
6. W sprawie upadłościowej Kontrahenta, w dniu 13 maja 2019 r. ogłoszono w MSiG wyłożenie listy wierzytelności. Syndyk nie uwzględnił w całości zgłaszanej przez Wnioskodawcę wierzytelności. Uznał kwotę 256.319,83 zł brutto wierzytelności oraz odsetki w kwocie 18.032,89 zł. Wnioskodawca nie złożył sprzeciwu.

Wnioskodawca w zeznaniu rocznym CIT-8 za 2016 oraz 2017 r. nie zaliczył odpisów aktualizujących należności od Kontrahenta do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

W którym roku Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów podatkowych odpis aktualizujący należności:

1. za rok 2016 w momencie otwarcia postępowania restrukturyzacyjnego (3 listopada 2016 r.),
2. czy za rok 2017 kiedy Sąd ogłosił upadłość Kontrahenta (18 września 2017 r.)?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawa o CIT nie wskazuje w sposób jednoznaczny momentu, w którym odpis aktualizujący należności powinien zostać zaliczony do kosztów podatkowych. W tej sytuacji konieczne jest zastosowanie ogólnej zasady przypisywania kosztu podatkowego do danego roku podatkowego. Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT „koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia”.

W efekcie Wnioskodawca może zaliczyć odpis aktualizujący należności do kosztów podatkowych w 2016 r. bowiem w tym roku spełnione zostały łącznie dwie przesłanki uprawdopodabniające nieściągalność wierzytelności tj.:

1. w 2016 r. Wnioskodawca dokonał odpisu aktualizującego należności,
2. w 2016 r. otwarte zostało postępowanie restrukturyzacyjnego Kontrahenta.
   
   

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 26a w zw. z art. 16 ust. 2a ustawy o CIT do kosztów uzyskania przychodów co do zasady nie zalicza się odpisów aktualizujących. Jednak kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 12 ust. 3 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie art. 16 ust. 2a pkt 1 ustawy o CIT. W myśl tego przepisu nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną w szczególności jeżeli:

1. dłużnik zmarł, został wykreślony z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość albo
2. zostało otwarte postępowanie restrukturyzacyjne lub został złożony wniosek o zatwierdzenie układu w postępowaniu o zatwierdzenie układu, o którym mowa w ustawie z dnia 15 maja 2015 r. Prawo restrukturyzacyjne, lub zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, albo
3. wierzytelność została potwierdzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albo
4. wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika na drodze powództwa sądowego.
   
   

Podsumowując Wnioskodawca ma prawdo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpis aktualizujący należności od Kontrahenta w 2016 r. w kwocie 241.785,06 zł (tj. kwoty netto wynikającej z kwoty brutto zobowiązania Kontrahenta wobec Wnioskodawcy na 31 grudnia 2016 r. w wysokości 297.395,62 zł) dokonując korekty zeznania podatkowego CIT-8 za 2016 r.

Dodatkowo w 2017 r. wystawione korekty sprzedaży do zwróconych i reklamowanych towarów (obniżające saldo zobowiązań Kontrahenta) oraz otrzymane odszkodowanie od firmy ubezpieczającej wierzytelności Wnioskodawca zaliczy do przychodów podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 z późn. zm., dalej: updop) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Jednym ze sposobów zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów jest uprawdopodobnienie ich nieściągalności.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 26a ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 12 ust. 3 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 2a pkt 1.

Co do zasady ustawodawca wyłącza zatem odpisy aktualizujące z kategorii kosztów podatkowych. Wyjątkiem są odpisy spełniające łącznie następujące warunki:

• są odpisami aktualizującymi wartość należności, określonymi w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 351, dalej: uor);
• zostały dokonane od należności bądź części należności uprzednio zaliczonej do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 updop;
• nieściągalność należności została uprawdopodobniona zgodnie z art. 16 ust. 2a pkt 1 updop.
  
  

Na podstawie art. 35b ust. 1 uor wartość należności aktualizuje się uwzględniając stopień prawdopodobieństwa ich zapłaty poprzez dokonanie odpisu aktualizującego, w odniesieniu do:

1. należności od dłużników postawionych w stan likwidacji lub w stan upadłości oraz w stosunku do których zostało otwarte postępowanie restrukturyzacyjne lub został złożony wniosek o zatwierdzenie układu w postępowaniu o zatwierdzenie układu – do wysokości należności nieobjętej gwarancją lub innym zabezpieczeniem należności, zgłoszonej likwidatorowi lub sędziemu-komisarzowi w postępowaniu upadłościowym lub umieszczonej w spisie wierzytelności w postępowaniu restrukturyzacyjnym;
2. należności od dłużników w przypadku oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości, jeżeli majątek dłużnika nie wystarcza lub jedynie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania upadłościowego – w pełnej wysokości należności;
3. należności kwestionowanych przez dłużników oraz z których zapłatą dłużnik zalega, a według oceny sytuacji majątkowej i finansowej dłużnika spłata należności w umownej kwocie nie jest prawdopodobna – do wysokości niepokrytej gwarancją lub innym zabezpieczeniem należności;
4. należności stanowiących równowartość kwot podwyższających należności, w stosunku do których uprzednio dokonano odpisu aktualizującego – w wysokości tych kwot, do czasu ich otrzymania lub odpisania;
5. należności przeterminowanych lub nieprzeterminowanych o znacznym stopniu prawdopodobieństwa nieściągalności, w przypadkach uzasadnionych rodzajem prowadzonej działalności lub strukturą odbiorców – w wysokości wiarygodnie oszacowanej kwoty odpisu, w tym także ogólnego, na nieściągalne należności.
   
   

Na mocy art. 35b ust. 3 uor należności umorzone, przedawnione lub nieściągalne zmniejszają dokonane uprzednio odpisy aktualizujące ich wartość.

W myśl art. 12 ust. 3 updop za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Z kolei na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 4e updop przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności równowartość odpisów aktualizujących wartość należności, uprzednio zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, w przypadku ustania przyczyn, dla których dokonano tych odpisów.

Stosownie do art. 16 ust. 2a pkt 1 updop nieściągalność wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 26-26c, uznaje się za uprawdopodobnioną w przypadku określonym w ust. 1 pkt 26a, w szczególności jeżeli:

1. dłużnik zmarł, został wykreślony z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość albo
2. zostało otwarte postępowanie restrukturyzacyjne lub został złożony wniosek o zatwierdzenie układu w postępowaniu o zatwierdzenie układu, o którym mowa w ustawie z dnia 15 maja 2015 r. – Prawo restrukturyzacyjne, lub zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, albo
3. wierzytelność została potwierdzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albo
4. wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika na drodze powództwa sądowego.
   
   

Powołany wcześniej przepis art. 16 ust. 1 pkt 26a updop posługuje się zatem pojęciem „należności” jako wartości, która jest należna podatnikowi, wymagalna, ale – pomimo upływu terminu, w którym powinna zostać przekazana na rzecz podatnika – nie została przez niego otrzymana (stanowi tym samym przedmiot wierzytelności podatnika). Należność, o której mowa w analizowanym przepisie, wynika z określonej relacji istniejącej na gruncie prawa prywatnego – jest przedmiotem wierzytelności przysługującej podatnikowi. Cechami identyfikującymi daną należność jest jej podstawa prawna, wartość, osoba wierzyciela. W konsekwencji koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 26a updop, jest związany z należnością, która – w okresie od jej pierwotnego nabycia przez podatnika (i rozpoznania jako przychód należny) do momentu dokonania odpisu aktualizującego tę należność i uprawdopodobnienia jej nieściągalności – zachowuje swą tożsamość, tj. istnieje nieprzerwanie w tym okresie po stronie podatnika.

Należy także dodać, że prawidłowe ujęcie odpisów aktualizujących należności w księgach rachunkowych jest niezbędne w celu zaliczenia ich w momencie uprawdopodobnienia do kosztów uzyskania przychodów. Koszt podatkowy nie wystąpi bowiem w sytuacji uprawdopodobnienia nieściągalności należności, jeżeli nie został dokonany odpis aktualizujący tę należność, bowiem kosztem tym jest odpis aktualizujący, a nie wierzytelność czy należność, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Ponadto istotnym jest, że katalog możliwości uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności wymieniony w art. 16 ust. 2a pkt 1 updop ma charakter otwarty, czyli są możliwe sytuacje, gdy wierzyciel w sposób inny uprawdopodobni, że dana wierzytelność jest nieściągalna. Wobec powyższego nieściągalność wierzytelności będzie uznana za uprawdopodobnioną w przypadkach określonych w ww. przepisie oraz gdy przesłanki uprawdopodobnienia będą miały charakter przesłanek o znaczeniu prawnym równorzędnym w stosunku do wskazanych w tym przepisie. Uprawdopodobnienie nieściągalności jest środkiem zastępczym dowodu, a więc środkiem nie dającym pewności, lecz tylko prawdopodobieństwo twierdzenia o fakcie. Uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności jest zatem wskazaniem okoliczności wystarczających do powzięcia przekonania o prawdopodobieństwie faktu, nie jest natomiast przeprowadzeniem dowodu czyniącego fakt absolutnie pewnym.

Dodać należy, że uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności ciąży na podatniku.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzują natomiast momentu, w którym należy zaliczyć odpisy aktualizujące nieściągalne wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów. Z wyżej przytoczonych przepisów wynika, że podatnik ma prawo (nie obowiązek) zakwalifikować je do kosztów uzyskania przychodów po uprzednim uprawdopodobnieniu nieściągalności wierzytelności w sposób określony w art. 16 ust. 2a cytowanej ustawy. Jedynie przepis art. 16 ust. 1 pkt 20 updop stanowiący, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione, wyznacza czasową granicę zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów aktualizujących wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Wobec powyższego należy więc stosować w takim przypadku generalną zasadę „przypisywania” kosztów do określonego roku podatkowego.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d updop koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W świetle art. 15 ust. 4e tej ustawy za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Podsumowując, odpis aktualizujący zaliczany jest do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia 2 warunków:

• wierzytelność powinna być odpisana jako nieściągalna (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji) oraz
• nieściągalność wierzytelności powinna być uprawdopodobniona.
  
  

Gdy warunki te zostaną spełnione w różnych latach podatkowych, zaliczenie należności do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe w roku podatkowym, w którym spełniony zostanie drugi z warunków. Jednakże, gdy nieściągalność wierzytelności została uprawdopodobniona wcześniej niż dokonano jej ewidencyjnego odpisania, to odpisaną wierzytelność zalicza się do kosztów uzyskania przychodów w roku, w którym nastąpił odpis aktualizujący wierzytelności jako nieściągalnej.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca nawiązał współpracę z Kontrahentem.

1. Kontrahent w 2016 r. zaczął płacić z opóźnieniem, a latem zaprzestał płacić na skutek złej sytuacji finansowej. W związku z zaistniałą sytuacją Wnioskodawca zgodnie z art. 35b ust. 1 ustawy o rachunkowości utworzył 30 września 2016 r. odpis aktualizujący należności w kwocie 302.305,75 zł. Kwota ta stanowiła łączne zobowiązanie Kontrahenta na dzień utworzenia odpisu aktualizującego należności (netto: 245.777,03 zł oraz VAT 56.528,72 zł, razem 302.305,75 zł).
2. 3 listopada 2016 r. otwarte zostało postępowanie restrukturyzacyjne wobec Kontrahenta na mocy postanowienia Sądu Rejonowego.
3. 20 listopada 2016 r. Wnioskodawca zgłosił należności wobec Kontrahenta do firmy, która windykuje i ubezpiecza należności. Windykacja firmy ubezpieczającej należności nie odniosła skutku. 8 marca 2019 r. Wnioskodawca otrzymał od firmy ubezpieczającej należności odszkodowanie w kwocie 25.200,00 zł, które zostało zaksięgowane w pozostałe przychody operacyjne.
4. Wnioskodawca po zaprzestaniu współpracy z Kontrahentem wystawiał na niego faktury korygujące sprzedaż w związku z reklamowanymi i zwracanymi produktami. Na 31 grudnia 2016 r. kwota zobowiązania Kontrahenta wobec Wnioskodawcy wynosiła 297.395,62 zł brutto, a odpis aktualizujący należności był na kwotę 302.305,75 zł. Na 31 grudnia 2017 r. kwota zobowiązań Kontrahenta wobec Wnioskodawcy wynosiła 289.393,50 zł brutto, a odpis aktualizujący należności był na kwotę 289.352,24 zł. Na 31 grudnia 2018 r. kwota zobowiązań Kontrahenta wobec Wnioskodawcy wynosiła 289.393,50 zł, a odpis aktualizujący należności wynosił 289.393,50 zł.
5. 18 września 2017 r. Sąd Rejonowy ogłosił upadłość Kontrahenta. Wnioskodawca, w związku z ogłoszeniem przez Sąd Rejonowy upadłości Kontrahenta, zgłosił wierzytelność mu przysługującą od Kontrahenta w łącznej kwocie 290.670,80 zł brutto podlegającą zaspokojeniu w kategorii II wraz z należnościami ubocznymi obejmującymi odsetki, podlegającymi zaspokojeniu w kategorii III. Kwota wierzytelności obejmowała należność główną z tytułu dostawy towarów wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia następnego po terminie płatności do dnia ogłoszenia upadłości.
6. W sprawie upadłościowej Kontrahenta, w dniu 13 maja 2019 r. ogłoszono w MSiG wyłożenie listy wierzytelności. Syndyk nie uwzględnił w całości zgłaszanej przez Wnioskodawcę wierzytelności. Uznał kwotę 256.319,83 zł brutto wierzytelności oraz odsetki w kwocie 18.032,89 zł. Wnioskodawca nie złożył sprzeciwu.
   
   

Wnioskodawca w zeznaniu rocznym CIT-8 za 2016 oraz 2017 r. nie zaliczył odpisów aktualizujących należności od Kontrahenta do kosztów uzyskania przychodów.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis stanu faktycznego i obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że spełnienie warunków wynikających z art. 16 ust. 1 pkt 26a w związku z art. 16 ust. 2a pkt 1 updop umożliwiających zarachowanie w koszty uzyskania przychodów ww. odpisów aktualizujących nastąpiło z chwilą otwarcia postępowania restrukturyzacyjnego wobec Kontrahenta.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Na marginesie należy zaznaczyć, że przedmiotem niniejszej interpretacji była wyłącznie kwestia określenia momentu, w którym Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów podatkowych odpis aktualizujący należności, ponieważ w tym zakresie Wnioskodawca sformułował pytanie podatkowe we wniosku o wydanie interpretacji.

Należy bowiem zauważyć, iż granice tego szczególnego postępowania podatkowego, którego celem jest uzyskanie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, określa Wnioskodawca występując z konkretnym pytaniem prawnym, wyłącznie w odniesieniu do przedstawionego przez siebie stanu faktycznego, co wynika wprost z treści art. 14b § 1, § 2 i § 3 Ordynacji podatkowej. Natomiast na podstawie art. 14c § 1 i § 2 tej ustawy Organ dokonuje oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Niniejsza interpretacja nie zawiera oceny stanowiska Wnioskodawcy co do wysokości odpisu aktualizującego, korekty zeznania podatkowego CIT-8 za 2016 r., a także korekt sprzedaży do zwróconych i reklamowanych towarów oraz otrzymanego odszkodowania, gdyż w tym zakresie Wnioskodawca nie sformułował pytania. Należy w tym miejscu wskazać, że zakres interpretacji wyznacza sformułowane przez Wnioskodawcę pytanie, zatem inne kwestie poruszane we wniosku, a nieobjęte pytaniem, nie mogą być przedmiotem interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.