Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-1.4011.74.2019.1.AGR
z 25 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 marca 2019 r. (data wpływu 21 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania otrzymanego zwrotu kosztów wynajmu mieszkania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania otrzymanego zwrotu kosztów wynajmu mieszkania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, która ma miejsce zamieszkania w Polsce i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób fizycznych w Polsce. Wnioskodawca w dniu 25 marca 2014 r. zawarł z x sp. z o.o. (dalej: „Deweloper”) umowę deweloperską, na mocy której Deweloper zobowiązał się do wybudowania budynku mieszkalnego, ustanowienia odrębnej własności lokalu mieszkalnego i przeniesienia na rzecz Wnioskodawcy prawa własności lokalu mieszkalnego (wraz z przynależnościami) do dnia 30 czerwca 2015 r. Ze względu na znaczne opóźnienia w prowadzonym przez Dewelopera przedsięwzięciu inwestycyjnym, na mocy aneksu do umowy deweloperskiej strony uzgodniły, że przeniesienie na rzecz Wnioskodawcy prawa własności lokalu mieszkalnego nastąpi najpóźniej w dniu 30 czerwca 2017 r. Deweloper zobowiązał się przy tym do dołożenia wszelkich starań w celu zapewnienia szybszej daty odbioru lokalu mieszkalnego. Przed upływem terminu, do którego Deweloper zobowiązał się do przeniesienia prawa własności lokalu mieszkalnego, Deweloper poinformował Wnioskodawcę, że we wskazanym terminie nie zakończy przedsięwzięcia inwestycyjnego. Z uwagi na opóźnienie w wydaniu mieszkania wynikające z winy Dewelopera, Wnioskodawca w celu zaspokojenia swoich potrzeb mieszkaniowych zadecydował o wynajęciu mieszkania zastępczego i zawarł z Deweloperem porozumienie, na podstawie którego Deweloper zobowiązał się do zwrotu wydatków Wnioskodawcy poniesionych na wynajem mieszkania zastępczego. W efekcie Deweloper zwrócił Wnioskodawcy koszty wynajmu mieszkania zastępczego na podstawie przedstawionych mu przez Wnioskodawcę faktur i potwierdzeń dokonania przelewów.

W związku z otrzymaniem zwrotu kosztów wynajmu, Wnioskodawca otrzymał od Dewelopera informację PIT-8C za 2017 r. oraz informację PIT-11 za 2018 r., na których to informacjach wskazano kwotę wypłaconą Wnioskodawcy przez Dewelopera z tytułu zwrotu kosztów wynajmu mieszkania zastępczego.

W zeznaniu podatkowym za 2017 r. Wnioskodawca wykazał przychód w wysokości otrzymanego zwrotu kosztów wynajmu oraz koszty uzyskania tego przychodu odpowiadające wydatkom poniesionym na wynajmem mieszkania zastępczego. Analogiczne podejście Wnioskodawca zamierza zastosować w zeznaniu podatkowym za 2018 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca prawidłowo zakwalifikował otrzymany zwrot kosztów wynajmu jako przychód z innych źródeł oraz wykazał powiązany z tym przychodem koszt jego uzyskania w wysokości wydatków poniesionych na wynajęcie mieszkania zastępczego?

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca prawidłowo zakwalifikował otrzymany zwrot kosztów wynajmu jako przychód z innych źródeł oraz wykazał powiązany z tym przychodem koszt jego uzyskania w wysokości wydatków poniesionych na wynajęcie mieszkania zastępczego.

Uzasadnienie stanowiska.

Przychody z innych źródeł.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 Ustawy o PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c. Z kolei w art. 10 ust. 1 Ustawy o PIT ustawodawca określił katalog źródeł przychodów, do którego zgodnie z punktem 9 wskazanego przepisu należą również przychody z „innych źródeł”.

W myśl art. 11 ust. 1 Ustawy o PIT, który zawiera ogólną definicję przychodów podlegających opodatkowaniu, przychodami, z zastrzeżeniami określonymi w tym przepisie, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z kolei art. 20 ust. 1 Ustawy o PIT wymienia przykładowe kategorie przychodów, które podlegają zaliczeniu do „innych źródeł przychodów”. Poza przykładowymi kategoriami przychodów wskazanymi w tym przepisie, do „innych źródeł przychodów” zalicza się pozostałe kategorie przychodów, które nie podlegają zaliczeniu do któregokolwiek ze źródeł wskazanych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8b Ustawy o PIT.

Powyższy wniosek znalazł odzwierciedlenie w interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego wydawanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: „Dyrektor KIS”), w tym w interpretacji indywidualnej z dnia 1 sierpnia 2018 r., sygn. 0113-KDIPT3.4011.275.2018.2.KC, w której wskazano:

„Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności”, wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. Katalog przychodów zaliczanych do innych źródeł nie stanowi katalogu zamkniętego, zawiera bowiem jedynie przykładowe wskazanie przychodów zaliczanych do tego źródła. Zatem, o przychodzie można mówić wtedy, gdy ma on charakter trwałego przysporzenia majątkowego, tj. ma konkretny wymiar finansowy, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe. Tak więc, podstawą uzyskania przychodów z innych źródeł mogą być tylko takie czynności, w wyniku których następuje po stronie osoby fizycznej przysporzenie majątkowe.”

Analogiczny pogląd został sformułowany w interpretacji indywidualnej z dnia 26 lutego 2018 r., sygn. 0112-KDIL3-2.4011.16.2018.1.MK oraz w interpretacji indywidualnej z dnia 20 grudnia 2017 r., sygn. 0112-KDIL3-2.4011.265.2017.2.TR.

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, kwota zwróconych przez Dewelopera kosztów wynajmu mieszkania zastępczego nie stanowi przychodu, który podlegałby zaliczeniu do któregokolwiek ze źródeł wskazanych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8b Ustawy o PIT. Jednocześnie, kwota ta stanowi wymierne przysporzenie majątkowe o konkretnym wymiarze finansowym, a zatem należy uznać ją za przychód podatkowy Wnioskodawcy jako taką przypisać do „innych źródeł przychodów”.

Koszty uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 Ustawy o PIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 Ustawy o PIT.

Konstrukcja art. 22 ust. 1 Ustawy o PIT wskazuje, że ustawodawca formułuje dwa warunki, które spełnione łącznie decydują o zakwalifikowaniu wydatków do kategorii kosztów uzyskania przychodów:

• wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• wydatek nie może znajdować się w grupie wydatków niestanowiących kosztu uzyskania przychodów zgodnie z art. 23 Ustawy o PIT.
  
  

Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem organów podatkowych i sądów administracyjnych zasadniczo „(...) każdy wydatek celowo poniesiony z zamiarem uzyskania przychodu, poza wyraźnie wskazanymi w art. 23 ust. 1 Ustawy o PIT, powinien być uznany za koszt uzyskania przychodu” (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 września 2009 r., sygn. II FSK 1917/07; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 19 września 2017 r., sygn. akt I SA/Po 195/17).

W analizowanej sytuacji Wnioskodawca poniósł koszty wynajmu mieszkania zastępczego, które na podstawie porozumienia zawartego z Deweloperem zostały mu następnie zwrócone. Co istotne, porozumienie z Deweloperem przewidywało wypłatę przez Dewelopera środków pieniężnych wyłącznie w wysokości rzeczywiście poniesionych przez Wnioskodawcę wydatków na wynajem mieszkania zastępczego, przy czym wypłata miała nastąpić dopiero po okazaniu przez Wnioskodawcę faktur wystawionych przez wynajmującego i potwierdzeń dokonania przez Wnioskodawcę przelewów w wysokości wynikającej z otrzymanych faktur. Oznacza to, że Wnioskodawca nie osiągnąłby przychodu w postaci zwrotu kosztów wynajmu, gdyby nie fakt, że wydatki te zostały uprzednio przez niego poniesione. Nie powinno zatem ulegać wątpliwości, że pomiędzy osiągnięciem przychodu w postaci zwrotu kosztów wynajmu a poniesieniem tych kosztów przez Wnioskodawcę istnieje bezpośredni związek przyczynowy. Nie byłoby bowiem możliwe otrzymanie zwrotu kosztów od Dewelopera, gdyby Wnioskodawca nie poniósł uprzednio wydatków na wynajem mieszkania zastępczego.

Za słusznością stanowiska Wnioskodawcy przemawia również fakt, iż gdyby deweloper wywiązał się ze swojego obowiązku i we wskazanym terminie przeniósł prawo własności do lokalu mieszkalnego na Wnioskodawcę, po stronie Wnioskodawcy nie powstałby z tego tytułu żaden dochód podatkowy - Wnioskodawca korzystałby bowiem ze swojego mieszkania, co w żadnym razie nie stanowi zdarzenia podlegającego opodatkowaniu. W tym stanie rzeczy, konieczność skorzystania z mieszkania zastępczego nie powinna oznaczać, że Wnioskodawca znalazł się w korzystniejszej dla siebie sytuacji, która powinna skutkować wykazaniem przez niego dochodu podatkowego w postaci rzekomego przysporzenia majątkowego. Za takie przysporzenie nie można bowiem uznać faktu korzystania z mieszkania zastępczego, podczas gdy Wnioskodawca pozbawiony został możliwości korzystania z mieszkania zasadniczego z powodu opóźnień zaistniałych po stronie Dewelopera. Tym samym, nie znajduje racjonalnego uzasadnienia sytuacja, w której Wnioskodawca byłby zobowiązany do wykazania przychodu podatkowego w postaci zwróconych kosztów wynajmu mieszkania zastępczego bez możliwości odliczenia poniesionych kosztów.

Analogiczna sytuacja do przypadku Wnioskodawcy dotyczy występowania wad lub usterek lokali mieszkalnych, kiedy to właściciele lokali ponoszą koszty usunięcia wad lub usterek, po czym otrzymują od deweloperów zwrot poniesionych kosztów. W takich sytuacjach Dyrektor KIS konsekwentnie prezentuje stanowisko, zgodnie z którym właściciel lokalu powinien wykazać przychód podatkowy w wysokości otrzymanego zwrotu od dewelopera oraz koszt uzyskania tego przychodu w wysokości wydatków poniesionych przez siebie na usunięcie wad (tak przykładowo, interpretacja indywidualna z dnia 1 sierpnia 2018 r., sygn. 0113-KDIPT3.4011.275.2018.2.KC., interpretacja indywidualna z dnia 26 lutego 2018 r., sygn. 0112-KDIL3-2.4011.16.2018.1.MK oraz interpretacja indywidualna z dnia 20 grudnia 2017 r., sygn. 0112-KDIL3-2.4011.265.2017.2.TR).

Wskazane wyżej podejście zrównuje skutki podatkowe po stronie właściciela lokalu, który otrzymał lokal w stanie wolnym od wad (z racji czego nie byt zobowiązany do wykazania jakiegokolwiek dochodu podatkowego z tego tytułu) z sytuacją właściciela, który otrzymał lokal wadliwy, lecz wady te usunął ponosząc w tym celu określone koszty, które następnie zostały mu zwrócone przez dewelopera. Jest to więc sytuacja analogiczna do przypadku Wnioskodawcy, któremu nie wydano lokalu mieszkalnego w uzgodnionym terminie (a zatem wystąpiła „wadliwość” w wydaniu lokalu przez Dewelopera), wobec czego Wnioskodawca zmuszony był do wynajęcia lokalu zastępczego za zwrotem kosztu wynajmu przez Dewelopera (a zatem Wnioskodawca dokonał usunięcia „wady” wynajmując mieszkanie zastępcze, a Deweloper zwrócił Wnioskodawcy poniesione w tym celu koszty).

Podsumowując, w analizowanym stanie faktycznym otrzymany przez Wnioskodawcę od Dewelopera zwrot kosztów wynajmu mieszkania zastępczego stanowi dla niego przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 Ustawy o PIT. Jednocześnie, przy ustalaniu dochodu do opodatkowania, Wnioskodawca może uwzględnić koszty uzyskania tego przychodu równe wydatkom poniesionym na wynajem mieszkania zastępczego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi w punkcie 9 wymienia się: inne źródła.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r.).

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17 (w brzmieniu obowiązującym do dnia 17 maja 2018 r.).

Jak stanowi art. 20 ust. 1 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od 18 maja 2018 r., za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania w szczególności, wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. Katalog przychodów zaliczanych do innych źródeł nie stanowi katalogu zamkniętego, zawiera bowiem jedynie przykładowe wskazanie przychodów zaliczanych do tego źródła. Zatem, o przychodzie można mówić wtedy, gdy ma on charakter trwałego przysporzenia majątkowego, tj. ma konkretny wymiar finansowy, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe. Tak więc, podstawą uzyskania przychodów z innych źródeł mogą być tylko takie czynności, w wyniku których następuje po stronie osoby fizycznej przysporzenie majątkowe.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega zatem dochód uzyskiwany w wyniku określonych czynności faktycznych i prawnych, w następstwie których mamy do czynienia z przyrostem mienia, osiągniętym przysporzeniem majątkowym mającym konkretny wymiar finansowy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zawarł umowę deweloperską, na mocy której Deweloper zobowiązał się do wybudowania budynku mieszkalnego, ustanowienia odrębnej własności lokalu mieszkalnego i przeniesienia na rzecz Wnioskodawcy prawa własności lokalu mieszkalnego (wraz z przynależnościami) do dnia 30 czerwca 2015 r. Z uwagi na opóźnienie w wydaniu mieszkania wynikające z winy Dewelopera, Wnioskodawca w celu zaspokojenia swoich potrzeb mieszkaniowych zadecydował o wynajęciu mieszkania zastępczego i zawarł z Deweloperem porozumienie, na podstawie którego Deweloper zobowiązał się do zwrotu wydatków Wnioskodawcy poniesionych na wynajem mieszkania zastępczego. Wnioskodawca otrzymał od Dewelopera informację PIT-8C za 2017 r. oraz informację PIT-11 za 2018 r., na których to informacjach wskazano kwotę wypłaconą Wnioskodawcy przez Dewelopera z tytułu zwrotu kosztów wynajmu mieszkania zastępczego.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie mamy do czynienia z przysporzeniem majątkowym stanowiącym przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie należy mieć na uwadze postanowienia art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Wnioskodawca wskazał, że Deweloper zwrócił Wnioskodawcy koszty wynajmu mieszkania zastępczego na podstawie przedstawionych mu przez Wnioskodawcę faktur i potwierdzeń dokonania przelewów.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że Wnioskodawca prawidłowo postąpił pomniejszając przychód z tytułu zwrotu kosztów najmu o koszty poniesione przez Wnioskodawcę na wynajęcie mieszkania zastępczego w zeznaniu rocznym za 2017 r. i 2018 r.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.