Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.47.2019.1.SM
z 29 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 stycznia 2019 r. (data wpływu 28 stycznia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• opodatkowania importu usługi polegającej na nabyciu przez Nabywcę wierzytelności od Wnioskodawcy oraz stawki podatku dla tej usługi – jest prawidłowe,

• określenia podstawy opodatkowania – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 28 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania importu usługi polegającej na nabyciu przez Nabywcę wierzytelności od Wnioskodawcy, stawki podatku dla tej usługi oraz określenia podstawy opodatkowania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

X S.A. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) z siedzibą w P., należy do holenderskiej grupy kapitałowej X (dalej: „Grupa”). Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym i zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Spółka zajmuje się m.in. produkcją i dystrybucją produktów w technologii LED i oświetlenia samochodowego.

Wnioskodawca posiada wierzytelności handlowe pochodzące ze sprzedaży swoich produktów. Aby uzyskać wcześniejsze finansowanie i poprawić płynność finansową oraz usprawnić proces otrzymywania środków pieniężnych Spółka zamierza przystąpić do programu finansowego prowadzonego w Grupie, przewidującego sprzedaż wierzytelności (dalej jako: „Program”). W tym celu Wnioskodawca zamierza podpisać szereg umów w tym: umowę sprzedaży wierzytelności (Polish Purchase and Sale Agreement), rządzonej prawem polskim (dalej jako: „Umowa”), na podstawie której będzie sprzedawać ww. wierzytelności handlowe. W Programie uczestniczą lub będą uczestniczyły również podmioty zagraniczne będące członkami Grupy.

Nabywcą wskazanych powyżej wierzytelności będzie wyspecjalizowany podmiot z Grupy – X C B.V. (dalej jako: „Nabywca” lub „X C”) – podatnik zarejestrowany dla celów VAT w Holandii, nieposiadający stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce. Podmiot ten w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabywa wierzytelności handlowe od spółek z Grupy (w tym po przystąpieniu przez Wnioskodawcę do Programu od Spółki).

Równocześnie, zarządzanie i administrowanie nabytymi (w tym od Spółki) przez X C wierzytelnościami oraz obsługa procesu ściągania płatności z tytułu wierzytelności powierzone zostało X H B.V. (dalej: „X H” lub „Główny Serwiser”). Należy przy tym zaznaczyć, że Wnioskodawca może działać jako sub-serwiser (ang. sub-servicer), tj. wykonywać na rzecz X H czynności związane z administrowaniem nabytymi przez X C wierzytelnościami oraz obsługą procesu ściągania płatności z tytułu tych wierzytelności.

Wierzytelności handlowe będące przedmiotem transferu do Nabywcy będą spełniały szereg kryteriów. W szczególności będą:

• związane z działalnością prowadzoną przez Spółkę;
  

• stanowić prawne, ważne, wiążące i egzekwowalne zobowiązanie dłużników Spółki;
  

• rządzone prawem polskim;
  

• nieprzedawnione;
  

• zindywidualizowane (każdorazowo wierzytelności będące przedmiotem sprzedaży zostaną wskazane i opisane);
  

• oraz nieobciążone zastawem lub innymi prawami osób trzecich, w tym wolne od ograniczeń co do ich zbywalności.
  
  

W wyniku sprzedaży ww. wierzytelności wszelkie prawa i obowiązki z nich wynikające zostaną przeniesione na Nabywcę. Sprzedaż wierzytelności przez Spółkę będzie odbywać się bez prawa regresu.

W ramach Programu nie będą przenoszone wierzytelności trudne, m.in. w przypadku których dłużnik jest podmiotem postępowania upadłościowego lub wierzytelności nieściągalne.

Na mocy zawartej Umowy sprzedaż będzie dokonywana w sposób regularny. Na moment składania niniejszego wniosku o interpretację wierzytelności nie zostały jeszcze przeniesione na Nabywcę.

Cena sprzedawanych wierzytelności będzie odpowiadać ich wartości rynkowej. W praktyce, wartość ta będzie niższa od wartości nominalnej wynikającej z faktury wystawionej przez Spółkę na rzecz swoich kontrahentów. Różnica będzie stanowić dyskonto, tj. wynagrodzenie Nabywcy otrzymane w szczególności za:

• przejęcie ryzyka nieotrzymania bądź nieterminowego otrzymania środków wynikających z przysługujących należności względem dłużników,
  

• przekazanie środków finansowych wcześniej niż w terminie ustalonym z dłużnikami, wynikającym z daty wymagalności wierzytelności.
  
  

Zakładane jest, że cena za wierzytelności odpowiadająca wartości rynkowej wierzytelności będzie płatna przez X C przy każdym transferze. Nabyte przez X C wierzytelności mogą podlegać dalszej odsprzedaży, w tym na rzecz wyspecjalizowanych podmiotów bankowych.

Przedmiotem zapytania w niniejszej interpretacji jest opodatkowanie podatkiem od towarów i usług transakcji pomiędzy Spółką a Nabywcą.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy nabycie wierzytelności przez Nabywcę od Spółki w opisanym stanie faktycznym podlega podatkowi od towarów i usług (VAT) jako usługa świadczona na rzecz Wnioskodawcy?
2. W przypadku twierdzącej odpowiedzi na pytanie nr 1, czy Wnioskodawca jest zobowiązany rozpoznać import usług wyświadczonych przez Nabywcę na zasadach określonych w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT?
3. W przypadku twierdzącej odpowiedzi na pytanie nr 1 czy usługa świadczona na rzecz Wnioskodawcy jest opodatkowana stawką 23% VAT, a podstawę opodatkowania stanowi kwota dyskonta?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. l

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do dysponowania towarem jak właściciel. Sprzedaż wierzytelności z pewnością nie może być sklasyfikowana jako dostawa towarów (zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii – nie ulega wątpliwości, że wierzytelność nie jest towarem).

Przez świadczenie usług rozumie się natomiast każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów (art. 8 ust. 1 ustawy o VAT).

Należy podkreślić, że przytoczona definicja świadczenia usług jest bardzo szeroka (dopełniająca w stosunku do dostawy towarów). Takie rozumienie definicji potwierdzone zostało przez sądy krajowe, przykładowo w wyroku WSA w Warszawie z 3 grudnia 2009 r. sygn. akt: III SA/Wa 1371/09: „Pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz także zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji”. Opisany sposób zdefiniowania podstawowych czynności opodatkowanych w VAT pozwala ustawodawcy na spełnienie zasady powszechności opodatkowania.

Art. 8 ustawy o VAT jest odpowiednikiem art. 24 Dyrektywy VAT (Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej Dz. Urz. UE L Nr 347, poz. 1), zgodnie z którym świadczenie usług oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów.

Definicja świadczenia usług była również wielokrotnie przedmiotem orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, dalej jako: „TSUE”, (Por. wyroki C-102/86 Apple and Pear Development Council z dnia 8 marca 1988 r., C-16/93 Tolsma z dnia 3 marca 1994 r. C-174/00 Kennemer Golf z dnia 21 marca 2002 r., C-210/04 FCE z dnia 23 marca 2006 r.). W ramach orzecznictwa zostały wypracowane przesłanki, które muszą być spełnione, aby w danym w przypadku doszło do świadczenia usług w rozumieniu przepisów o VAT, tj.:

• została określona (możliwa do zdefiniowania) usługa (świadczenie);
  

• istnieje konkretny beneficjent świadczenia;
  

• świadczenie wynika ze stosunku prawnego łączącego strony;
  

• istnieje bezpośredni związek między świadczoną usługą i otrzymywanym wynagrodzeniem.
  
  

Jak wynika z opisu stanu faktycznego, X C, który jest zarejestrowanym podatnikiem VAT w Holandii, nabywa, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, od Spółki wierzytelności przed ich terminem wymagalności.

Należy podkreślić, że istotnym elementem całego Programu będzie cesja wierzytelności – tj. instytucja uregulowana w art. 509-517 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), której istotą jest umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa wierzytelność będącą własnością wierzyciela. W wyniku przelewu wierzytelności, prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Omawiany Program należy jednak rozpatrywać w szerszym kontekście, w szczególności z uwzględnieniem celów jakie strony chcą osiągnąć przystępując do umowy.

Korzyścią jaką odnosi Wnioskodawca ze sprzedaży wierzytelności jest otrzymanie środków w wysokości wartości rynkowej wierzytelności w momencie ich przeniesienia do Nabywcy. Co istotne, otrzymanie tych środków jest niezależne od spłaty wierzytelności przez dłużnika. Tym samym, Nabywca przejmuje opisane w stanie faktycznym ryzyka (ryzyko dotyczące spłaty, jak i opóźnienia w spłacie przez dłużników danych wierzytelności).

Kluczowym elementem transakcji jest fakt, że cena nabycia wierzytelności będzie niższa od jej wartości nominalnej wynikającej z faktury. Różnica ta (dyskonto) stanowi wynagrodzenie Nabywcy za:

• przejęcie ryzyka nieotrzymania bądź nieterminowego otrzymania środków wynikających z przysługujących należności względem dłużników,
  

• przekazanie środków finansowych wcześniej niż w terminie ustalonym z dłużnikami, wynikającym z daty wymagalności wierzytelności.
  
  

Powyższe oznacza, że świadczenie usług przez Nabywcę będzie wykonywane odpłatnie. Równocześnie, w zamian za wynagrodzenie (dyskonto) po stronie Nabywcy pojawi się precyzyjnie określona korzyść w postaci nabycia wierzytelności po cenie niższej niż jej nominalna wartość. Przysporzenie to jest bezpośrednio powiązane ze świadczeniem realizowanym na rzecz Spółki polegającym na umożliwieniu otrzymania środków finansowych wcześniej niż w dacie wymagalności nabywanych wierzytelności oraz uwolnienie się od ryzyka nieotrzymania lub nieterminowego otrzymania środków. Innymi słowy wynagrodzenie płacone przez Spółkę stanowi ekwiwalent świadczenia ze strony Nabywcy.

Równocześnie mając na uwadze fakt, że Nabywca nie ma prawa regresu w stosunku do Spółki w przypadku braku spłaty należności przez dłużników, nie będzie mógł dochodzić jakichkolwiek kwot od Spółki.

Należy więc uznać, że w analizowanym stanie faktycznym:

• została określona usługa jaką świadczy X C (uwolnienie Spółki od ryzyk i zapewnienie finansowania);
  

• istnieje konkretny beneficjent świadczenia tj. Spółka;
  

• świadczenie wynika ze stosunku prawnego łączącego strony (Umowa);
  

• zostało określone wynagrodzenie jakie usługodawca otrzymuje za usługę (dyskonto) i istnieje bezpośredni związek między świadczoną usługą i otrzymywanym wynagrodzeniem.
  
  

W świetle powyższego, zdaniem Spółki, nabywanie przez X C wierzytelności na zasadach określonych w stanie faktycznym stanowi świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT.

Prawidłowość stanowiska, zgodnie z którym nabycie wierzytelności, które nie są wierzytelnościami trudnymi [Warto zaznaczyć, że w wyroku z dnia 27 października 2011 r., w sprawie C-93/10 TSUE odniósł się do nabycia wierzytelności trudnych po cenie niższej od ich wartości nominalnej, uznając że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania ww. Dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności, a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży. W pkt 25 ww. orzeczenia, Trybunał wskazał, że „Różnica między wartością nominalną cedowanych wierzytelności, a ceną ich sprzedaży nie stanowi bowiem wynagrodzenia za tego rodzaju usługę, lecz odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży, która jest uzależniona od wątpliwych perspektyw na ich spłatę i zwiększonego ryzyka niewypłacalności dłużników”. Wyrok ten odnosi się do wierzytelności „trudnych”, tymczasem w omawianym stanie faktycznym przenoszone będą wierzytelności nieprzedawnione, co do których strony zakładają, że zostaną opłacone], stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT została potwierdzona m.in. w:

• interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 24 października 2016 r., nr IPPP1/4512-667/16-4/AS;
  

• interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 17 marca 2017 r., nr 3063-ILPP1-3.4512.52.2017.1.KB;
  

• interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 19 maja 2017 r., nr 01212-KDIL4.4012.19.2017.2.JK;
  

• interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 24 maja 2017 r., nr 3063-ILPP3.4512.46.2017.1.JK;
  

• interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 31 maja 2017 r. nr 0114-KDIP1-2.4012.93.2017.1.IG.
  
  

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy nabycie wierzytelności przez Nabywcę od Spółki w opisanym stanie faktycznym podlega podatkowi od towarów i usług (VAT) jako usługa świadczona na rzecz Wnioskodawcy.

Ad. 2.

Podmiot zobowiązany do rozliczenia podatku

Na podstawie art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej. Zgodnie z tym przepisem usługi podlegają opodatkowaniu VAT, co do zasady, w kraju w którym siedzibę posiada usługobiorca. Biorąc pod uwagę fakt, że Wnioskodawca posiada siedzibę w Polsce, omawiana transakcja będzie podlegała opodatkowaniu polskim podatkiem.

Równocześnie na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, podatnikami są m.in. osoby prawne, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju,
2. usługobiorcą jest:

–w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b – podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.

Obydwa powyższe warunki są spełnione dla przedmiotowej transakcji, tzn.:

• Spółka – polski podatnik VAT – jest usługobiorcą usługi,
  

• X C (usługodawca) nie posiada w Polsce siedziby działalności gospodarczej, ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.
  
  

Stosownie do art. art. 17 ust. 2 ustawy o VAT, w takim przypadku usługodawca nie rozlicza podatku należnego.

W związku z powyższym, opisane świadczenie usługi uwzględniające nabycie wierzytelności przez X C od Spółki podlega VAT w kraju siedziby usługobiorcy, tj. w Polsce Spółka jako usługobiorca zobowiązana będzie do rozpoznania tych usług na gruncie podatku VAT jako import usług (przez import usług rozumie się, zgodnie z art. 2 pkt 9 ustawy o VAT, świadczenie usług, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT). Równocześnie, po stronie Nabywcy nie powstanie obowiązek rozpoznania świadczonych przez niego usług dla celów polskiego podatku VAT.

Ad. 3.

Na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania, jest co do zasady wszystko, co stanowi zapłatę, którą usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od usługobiorcy lub osoby trzeciej. Zgodnie z przytoczonym przepisem podstawą opodatkowania VAT jest wynagrodzenie, które usługodawca otrzymuje za świadczoną usługę.

W analizowanym przypadku wynagrodzenie to przybiera postać dyskonta, czyli różnicy pomiędzy wartością rynkową wierzytelności w momencie jej nabycia a kwotą, którą Nabywca uiszcza na rzecz Spółki.

Analizując stawkę VAT właściwą dla przedmiotowej usługi należy odnieść się do zwolnień jakie potencjalnie mogłyby znaleźć zastosowanie. W szczególności zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów – lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę. Dodatkowo, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Co jednak szczególnie istotne w analizowanym stanie faktycznym, na podstawie art. 43 ust. 15 ustawy o VAT, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.
   
   

Z powyższego przepisu wynika, że każda transakcja mająca za cel windykację należności jest wyłączona ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Równocześnie, pojęcia używane w celu zdefiniowania zwolnień z VAT powinny być interpretowane w sposób ścisły, tak by nie rozszerzać zakresu zwolnień przewidzianych w ustawie. Stanowią one odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

W tym kontekście należy podkreślić, że usługi ściągania długów i factoringu nie zostały zdefiniowane w ustawie o VAT. Factoring jest umową często występującą w – praktyce obrotu gospodarczego i należy do tzw. umów nienazwanych. Przyjmuje się jednak, że faktoring oznacza umowę zawartą pomiędzy dwiema stronami (faktorem a faktorantem), zgodnie z którą faktorant przenosi na faktora wierzytelności powstałe w wyniku umowy sprzedaży towarów (lub usług) zawartej pomiędzy nim a jego klientami (dłużnikami). Faktor wykonuje co najmniej dwie z poniższych usług:

• finansowanie faktoranta,
  

• prowadzenie rozliczeń związanych z wierzytelnościami,
  

• inkaso wierzytelności,
  

• przejęcie ryzyko niewypłacalności dłużnika.
  
  

Należy podkreślić, że w omawianym stanie faktycznym z całą pewnością Nabywca finansuje Spółkę i przejmuje ryzyko niewypłacalności dłużnika (brak regresu). W konsekwencji usługę świadczoną przez X C polegającą na nabyciu na podstawie cesji wierzytelności przysługujących Spółce w celu uwolnienia jej od obowiązku egzekwowania tych wierzytelności na własne ryzyko potraktować należy jako usługę factoringu (ściągania długów), która została wyłączona ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

Transakcja ta nie korzysta zatem ze zwolnienia od podatku, lecz jest opodatkowana według właściwej 23% stawki podatku VAT.

Prawidłowość powyższego stanowiska znajduje potwierdzenie m.in. w:

• interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 19 maja 2017 r., nr 01212-KDIL4.4012.19.2017.2.JK,
  

• interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 24 października 2016 r., nr IPPP1/4512-667/16-4/AS,
  

• interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 22 kwietnia 2016 r., nr IPPP2/4512-50/16-2/IZ.
  
  

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, usługa świadczona przez Nabywcę na rzecz Spółki jest opodatkowana stawką 23% VAT, a podstawę opodatkowania stanowi kwota dyskonta.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w zakresie:

• opodatkowania importu usługi polegającej na nabyciu przez Nabywcę wierzytelności od Wnioskodawcy oraz stawki podatku dla tej usługi – jest prawidłowe,
  

• określenia podstawy opodatkowania – jest nieprawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 2 pkt 1 ustawy przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Według art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy.

Z treści powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady, podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym, przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Jednocześnie, skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług, określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Zatem, dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy objętych zakresem postawionych we wniosku pytań wyjaśnić należy, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego – wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

W myśl art. 509 § 2 Kodeksu cywilnego – wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Jak stanowi art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego – umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na podstawie której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność.

W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja miała charakter odpłatny).

W opisie sprawy wskazano, że w celu uzyskania wcześniejszego finansowania i poprawy płynności finansowej oraz usprawnienia procesu otrzymywania środków pieniężnych Wnioskodawca zamierza przystąpić do Programu przewidującego sprzedaż do Nabywcy wierzytelności handlowych. W tym celu, Wnioskodawca zamierza podpisać szereg umów, w tym umowę sprzedaży wierzytelności, na podstawie której będzie sprzedawać swoje wierzytelności handlowe. W ramach programu nie będą przenoszone wierzytelności trudne, lub wierzytelności nieściągalne. Cena sprzedawanych wierzytelności będzie odpowiadać ich wartości rynkowej. Ponadto, za dokonanie ww. czynności Nabywca uzyska wynagrodzenie w postaci dyskonta.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy objętych pytaniami nr 1 i 2 wniosku, należy wskazać, iż w związku z zakupem przez Nabywcę wierzytelności handlowych od Wnioskodawcy, Nabywca będzie świadczyć na rzecz Wnioskodawcy usługę polegającą na umożliwieniu Spółce otrzymania środków finansowych wcześniej niż w dacie wymagalności przedmiotowych wierzytelności oraz uwolnieniu Spółki od ryzyka nieotrzymania lub nieterminowego otrzymania środków. Za powyższą usługę Nabywca uzyska wynagrodzenie ustalone przez strony w postaci Dyskonta.

Wobec powyższego, transakcja nabycia Wierzytelności przez Nabywcę od Wnioskodawcy stanowi/będzie stanowić odpłatne świadczenie usług na rzecz Wnioskodawcy.

W tym miejscu zauważyć należy, że z przepisu art. 5 ust. 1 ustawy, regulującego zakres przedmiotowy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wynika, iż dla opodatkowania danej transakcji rozstrzygające znaczenie ma ustalenie miejsca dostawy (świadczenia).

Wskazać należy, że miejsce świadczenia to nic innego jak miejsce opodatkowania danej czynności. Zatem, jego określenie ma istotne znaczenie dla prawidłowego ustalenia państwa, w którym powstanie obowiązek podatkowy z tytułu danej czynności.

W związku z powyższym należy przeanalizować kwestię dotyczącą miejsca świadczenia ww. usług.

Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania rozdziału 3 działu V ustawy, dotyczącego określania miejsca świadczenia usług:

1. ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
      
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Wskazany powyżej art. 28a ustawy, wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Natomiast w przypadku, gdy podatnik będący usługobiorcą nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu (art. 28b ust. 3 ustawy).

Z powyższych przepisów wynika, że miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Powołaną powyżej zasadę ogólną należy stosować, gdy usługa jest świadczona na rzecz podatnika, a przepisy wskazane w art. 28b ust. 1 ustawy nie przewidują innych zasad ustalenia miejsca świadczenia usług.

Do powołanej w art. 28b ust. 1 ustawy zasady ogólnej, ustawodawca przewidział szereg zastrzeżeń, wskazując szczególne zasady ustalania miejsca świadczenia usług. Jednakże w przedmiotowej sprawie nie mają one zastosowania.

Stosownie do art. 2 pkt 9 ustawy – przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania, których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy – podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
   
2. usługobiorcą jest:
   • w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b – podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
     
   • w przypadku transferu bonów jednego przeznaczenia, w przypadku których miejscem świadczenia usług, których te bony dotyczą, jest terytorium kraju – podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15,
     
   • w pozostałych przypadkach – podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.
   
   

Stosownie do art. 17 ust. 2 ww. ustawy – w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca spełnia definicję podatnika, o której mowa w art. 28a ustawy. Natomiast, Nabywca nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Ponadto, z okoliczności sprawy nie wynika, że Nabywca posiada siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Wobec powyższego, mając na uwadze, że Wnioskodawca jest/będzie usługobiorcą usługi świadczonej przez Nabywcę, miejscem świadczenia przedmiotowej usługi jest/będzie Polska, jako kraj, w którym Wnioskodawca ma siedzibę działalności gospodarczej.

Tym samym, przedmiotowa usługa, świadczona przez Nabywcę na rzecz Wnioskodawcy, który spełnia definicję podatnika, o której mowa w art. 28a ustawy, podlega/będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski, na podstawie art. 28b ust. 1 ustawy. Jednocześnie, podatnikiem zobowiązanym do rozliczenia podatku jest/będzie Wnioskodawca na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, w ramach importu usług, w rozumieniu art. 2 pkt 9 ustawy.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie objętym pytaniami nr 1 i 2 wniosku uznano za prawidłowe.

Odnosząc się do kwestii objętych zakresem pytania nr 3 wniosku, w pierwszej kolejności należy zauważyć, że podstawowa stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 (art. 41 ust. 1 ustawy).

Jednocześnie, na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym jak stanowi art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż – 6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże, zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Natomiast, jak stanowi art. 43 ust. 15 ustawy – zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.
   
   

Z uwagi na opis sprawy i obowiązujące przepisy prawa należy stwierdzić, że przedmiotowa usługa polegająca na udzielaniu finansowania Wnioskodawcy poprzez nabycie Wierzytelności, za które Nabywca otrzymywać będzie wynagrodzenie w formie Dyskonta, nie korzysta/nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, jako usługi w zakresie długów.

Jak wynika z ww. art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 40, nie mają zastosowania do czynności ściągania długów, w tym factoringu.

Zatem każda transakcja mająca za cel windykację należności jest wyłączona ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Wspomnieć należy również, że stosownie do art. 135 ust. 1 lit. d Dyrektywy, państwa członkowskie zwalniają transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

Przytoczone przepisy Dyrektywy dotyczą tylko ściśle wymienionych rodzajów czynności, których charakter pozwala na zakwalifikowanie ich do kategorii usług związanych z obrotem bankowym i finansami. W związku z tym, należy uznać, że wszelkie inne czynności niewymienione w tym przepisie, nawet jeśli mają charakter czynności bankowych, bądź finansowych lub zakres ich jest zbliżony do tego typu usług, nie mogą korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie tego przepisu. Powyższe zwolnienia obejmują w praktyce większość typowych transakcji dokonywanych na rynkach finansowych, a w szczególności usługi świadczone przez banki, biura maklerskie, fundusze inwestycyjne i powiernicze itp. Zaznacza się, że dla ustalenia opodatkowania, bądź też zastosowania zwolnienia od podatku w niniejszej sprawie, niezbędnym jest dokonanie analizy wykonywanych przez Nabywcę czynności, z uwzględnieniem charakteru prawnego usług ściągania długów oraz factoringu.

Usługi ściągania długów i factoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady, przez factoring rozumie się nabywanie przez faktora określonych wierzytelności, przysługujących przedsiębiorcy z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności, pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora. Ponadto, dokonując nabycia wierzytelności faktor zobowiązuje się dodatkowo do świadczenia na rzecz faktoranta (przedsiębiorcy) różnorodnych czynności, które przykładowo mogą obejmować: przejmowanie ryzyka wypłacalności dłużników (przy factoringu właściwym), inkasowanie wierzytelności, finansowanie przez dyskonto, udzielanie pożyczek, księgowanie wierzytelności itp. Usługa tego typu polega więc na „wyręczeniu” klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu. W pojęciu usług ściągania długów i factoringu mieści się zatem m.in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odprzedaży. Usługa tego typu polegająca na „wyręczeniu” klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez możliwości skorzystania ze zwolnienia.

W tym miejscu należy wskazać, że ustawa nie uzależnia opodatkowania usług faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami, co oznacza, że każdy typ faktoringu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Faktoring na gruncie ustawy winien być traktowany analogicznie jak cesja wierzytelności.

A zatem usługę świadczoną przez Nabywcę polegającą na nabyciu Wierzytelności przysługujących Wnioskodawcy i uwolnieniu go od obowiązku egzekwowania tych Wierzytelności potraktować należy jako usługę ściągania długów, która została wyłączona ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 15 ustawy. Koncepcja odzyskiwania długów nie zależy bowiem od sposobu, w jaki odzyskiwanie się odbywa, od tego na czyją rzecz dług zostaje ściągnięty ani od tego, w jaki sposób zostaną pozyskane środki na finansowanie nabycia wierzytelności.

Tym samym należy stwierdzić, że przedmiotowa czynność nabywania przez Nabywcę Wierzytelności stanowi/będzie stanowić usługę polegającą na uwolnieniu od długu Wnioskodawcy przez Nabywcę, a w konsekwencji transakcja ta podlega/będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wg stawki podstawowej w wysokości 23%.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, w kwestii opodatkowania świadczonej na rzecz Wnioskodawcy przedmiotowej usługi wg stawki 23% VAT, należało uznać za prawidłowe.

W odniesieniu natomiast do ustalenia podstawy opodatkowania przedmiotowych usług świadczonych przez Nabywcę należy wskazać, że zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy – podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W myśl art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Jak wskazano w opisie sprawy, cena sprzedawanych wierzytelności będzie odpowiadać ich wartości rynkowej. W praktyce, wartość ta będzie niższa od wartości nominalnej wynikającej z faktury wystawionej przez Spółkę na rzecz swoich kontrahentów. Różnica będzie stanowić dyskonto, tj. wynagrodzenie Nabywcy otrzymane w szczególności za:

• przejęcie ryzyka nieotrzymania bądź nieterminowego otrzymania środków wynikających z przysługujących należności względem dłużników,
  

• przekazanie środków finansowych wcześniej niż w terminie ustalonym z dłużnikami, wynikającym z daty wymagalności wierzytelności.
  

Zakładane jest, że cena za wierzytelności odpowiadająca wartości rynkowej wierzytelności będzie płatna przez Nabywcę przy każdym transferze.

Wobec powyższego wynagrodzeniem Nabywcy będzie dyskonto, stanowiące różnicę między wartością nominalną wierzytelności, a wartością rynkową, którą Nabywca płaci/będzie płacić za przejętą wierzytelność.

Tym samym, podstawą opodatkowania przedmiotowych usług świadczonych przez Nabywcę na rzecz Wnioskodawcy w rozpatrywanej sprawie jest/będzie dyskonto, tj. różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności, a wartością rynkową, którą Wnioskodawca otrzyma/będzie otrzymywać od Nabywcy, pomniejszona o kwotę należnego podatku.

Biorąc pod uwagę powyższe, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania należało uznać za nieprawidłowe, ze względu na przedstawiony w nim sposób wyliczenia dyskonta, który nie znajduje uzasadnienia w opisie sprawy. Wnioskodawca bowiem we własnym stanowisku przedstawił dyskonto jako różnicę pomiędzy wartością rynkową wierzytelności w momencie jej nabycia a kwotą, którą Nabywca uiszcza na rzecz Spółki.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
  

• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Odnośnie powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy wskazać, że interpretacje wydawane są w indywidualnych sprawach podatników w oparciu o aktualnie obowiązujące przepisy prawa i stan faktyczny/zdarzenie przyszłe przedstawiony przez danego podatnika. Powołane interpretacje nie stanowią źródła powszechnie obowiązującego prawa, więc zawartych w nich stanowisk organu podatkowego nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tut. Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Ponadto wskazać należy, iż interpretacje rozbieżne bądź wątpliwe mogą być poddane weryfikacji w trybie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Oznacza to, że interpretacje indywidualne wydane przez upoważniony do tego organ, każdorazowo podlegają analizie i weryfikacji, a w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może zmienić nieprawidłową interpretację indywidualną.

Z kolei w kwestii powołanych wyroków należy zauważyć, iż powołane przez Wnioskodawcę wyroki są rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do niego się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.