2021.04.07 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.86.2021.2.KP
z 7 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 15 lutego 2021 r. (data wpływu 15 lutego 2021 r.) uzupełnionym pismem z 29 marca 2021 r. (data wpływu 29 marca 2021 r.) na wezwanie tut. Organu z 29 marca 2021 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.86.2021.1.KP (doręczone stronie w dniu 29 marca 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez podmiot, który w momencie ich wystawienia nie był zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym oraz prawa do dokonania korekty nieodliczonego podatku VAT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 lutego 2021 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez podmiot, który w momencie ich wystawienia nie był zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym oraz prawa do dokonania korekty nieodliczonego podatku VAT. Złożony wniosek został uzupełniony pismem z 29 marca 2021 r. (data wpływu 29 marca 2021 r.) na wezwanie tut. Organu z 29 marca 2021 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.86.2021.1.KP (doręczone stronie w dniu 29 marca 2021 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka (…) Sp. z o.o. Sp. k. (dalej jako: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest spółką mającą siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”). Działalność Spółki koncentruje się na świadczeniu usług pralniczych na rzecz niemieckich i polskich hoteli. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, Spółka rozpoczęła współpracę z Usługodawcą będącym osobą fizyczną (dalej także jako: „Kontrahent” lub „Zleceniobiorca”) prowadzącym działalność gospodarczą na podstawie wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. W tym celu Wnioskodawca zawarł z Usługodawcą umowę o świadczenie usług doradczych w zakresie profesjonalnego zarządzania zasobami ludzkimi (human resources).

Na podstawie zawartej umowy, do obowiązków Zleceniobiorcy należy w szczególności:

doradztwo w zakresie opracowania strategii zarządzania zasobami ludzkimi dla poszczególnych grup pracowniczych,
opracowanie systemu oceny pracowników,
opracowanie systemu rozwoju zawodowego i szkoleń pracowników,
analiza i propozycja modyfikacji systemu motywacyjnego,
projektowanie i koordynacja procesu wdrażania strategii zarządzania zasobami ludzkimi poszczególnych grup pracowniczych,
planowanie ścieżek rozwoju zawodowego pracowników,
koordynowanie procesów rekrutacji pracowników,
przygotowanie raportów z wykonanych czynności dotyczących realizowanych zleceń,
pozostałe w ramach szeroko rozumianych czynności HR.

Ponadto, Spółka może zlecać Zleceniobiorcy dodatkowe usługi których zakres będzie ustalany przez strony. Z tytułu realizacji postanowień umowy Spółka zobowiązuje się do wypłaty należności określonej kwotowo. Wynagrodzenie za świadczenie ww. usług dokumentowane jest za pomocą comiesięcznej faktury wystawionej przez Zleceniobiorcę na rzecz Spółki zawierającej należny podatek VAT. Z tytułu zadań dodatkowych, wykraczających poza zakres umowy i będących przedmiotem odrębnego zlecenia, Zleceniobiorcy przysługuje dodatkowe wynagrodzenie uzgadniane każdorazowo w formie pisemnej ze Spółką.

Nabywane przez Spółkę usługi nie są zwolnione z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ustawy o VAT oraz przepisów wykonawczych na podstawie tej ustawy. Nabywane usługi są wykorzystywane przez Wnioskodawcę do czynności opodatkowanych. Faktury wystawione przez Kontrahenta zawierają wszystkie dane, które powinna zawierać faktura, zgodnie z art. 106e ustawy o VAT. Czynności udokumentowane ww. fakturami są czynnościami faktycznie wykonanymi. Wystawione faktury podają kwoty zgodnie z rzeczywistością oraz potwierdzają czynności, co do których nie mają zastosowania przepisy art. 58 i 83 Kodeksu cywilnego. Faktury te nie dotyczą czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze. Nabywanie usług nie ma miejsca w ramach transakcji, która pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy o VAT, miała zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy (nadużycie prawa).

Z danych rejestracyjnych Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej wynika, że Usługodawca rozpoczął wykonywanie działalności gospodarczej z dniem 13 stycznia 2015 r. W wyniku weryfikacji na portalu podatkowym prowadzonym przez Ministerstwo Finansów statusu Kontrahenta w VAT, Spółka uzyskała informację, że Usługodawca był zarejestrowany jako podatnik VAT czynny od 14 stycznia 2015 r., z kolei z dniem 10 września 2018 r. podatnik został wykreślony z rejestru na podstawie art. 96 ust. 9 pkt 4 Ustawy o VAT (tj. podatnik albo jego pełnomocnik nie stawiał się na wezwania naczelnika urzędu skarbowego, naczelnika urzędu celno-skarbowego, dyrektora izby administracji skarbowej lub Szefa Krajowej Administracji Skarbowej). Kontrahent został ponownie zarejestrowany jako podatnik VAT czynny w dniu 1 lutego 2020 r.

W związku z powyższym u Wnioskodawcy pojawiły się wątpliwości w zakresie prawa do odliczenia VAT zawartego w fakturach wystawianych przez Kontrahenta, za okres, w którym nie był on zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym (tj. od 10 września 2018 r. do 31 stycznia 2020 r.). Z uwagi na uzyskanie informacji, iż Zleceniobiorca nie był we wskazanym okresie zarejestrowany jako podatnik VAT czynny, Wnioskodawca z ostrożności nie dokonał obniżenia podatku należnego o podatek naliczony.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, że wedle Jego wiedzy Kontrahent, który wystawił faktury będące przedmiotem pytania, złożył deklaracje VAT za dane okresy rozliczeniowe oraz zapłacił podatek, w których powstał obowiązek podatkowy z tytułu czynności udokumentowanych ww. fakturami na początku roku 2021.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur wystawionych przez Usługodawcę, za okres, w którym nie figurował on w rejestrze podatników VAT czynnych (tj. od 10 września 2018 r. do 31 stycznia 2020 r.)?
Jeśli odpowiedź na pytanie nr 1 jest twierdząca, to czy prawo do odliczenia kwot VAT zawartego na fakturach otrzymanych od Usługodawcy może zostać zrealizowane poprzez złożenie korekt deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur wystawionych przez Usługodawcę, za okres, w którym nie figurował on w rejestrze podatników VAT czynnych (tj. od 10 września 2018 r. do 31 stycznia 2020 r.).
Prawo do odliczenia kwot VAT zawartego na fakturach otrzymanych od Usługodawcy może zostać zrealizowane przez Wnioskodawcę poprzez złożenie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Ad 1

W myśl zasady wyrażonej w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim nabywane przez niego towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Kwotę podatku naliczonego stanowi m.in. suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług (art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT).

Zgodnie z art. 86 ust. 10 ustawy o VAT, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

Stosownie do art. 86 ust. 10b pkt 1 ww. ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1 oraz pkt 2 lit. a - powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny.

Według art. 86 ust. 11 ustawy o VAT, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, 10d i 10e, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Z kolei, stosownie do art. 86 ust. 13 ww. ustawy, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 10d, 10e i 11, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 13a.

Z powołanych wyżej regulacji wynika, że odliczenia podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 10 i ust. 10b pkt 1 ustawy o VAT można skorzystać dopiero w rozliczeniu za okres, w którym spełnione są łącznie trzy przesłanki:

powstał obowiązek podatkowy w odniesieniu do nabywanych towarów i usług,
doszło do faktycznego nabycia tych towarów i usług,
podatnik jest w posiadaniu faktury dokumentującej tę transakcję.

Ustawodawca dał podatnikom możliwość do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych oraz nie zaistnienia przesłanek negatywnych, wskazanych w art. 88 ustawy o VAT.

W myśl art. 88 ust. 3a ustawy o VAT, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy:

sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi:
1. wystawionymi przez podmiot nieistniejący,
2. (uchylona);
transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku;
(uchylony);
wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne:
1. stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane - w części dotyczącej tych czynności,
2. podają kwoty niezgodne z rzeczywistością - w części dotyczącej tych pozycji, dla których podane zostały kwoty niezgodne z rzeczywistością,
3. potwierdzają czynności, do których mają zastosowanie przepisy art. 58 i 83 Kodeksu cywilnego - w części dotyczącej tych czynności;
faktury, faktury korygujące wystawione przez nabywcę zgodnie z odrębnymi przepisami nie zostały zaakceptowane przez sprzedającego;
(uchylony);
wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności.

Podkreślić zatem należy, że z przepisów ustawy o VAT, w szczególności z art. 88 ust. 3a ustawy o VAT, nie wynika zakaz odliczania podatku VAT tylko z tego względu, że podmiot świadczący usługi w okresie wystawiania tych faktur nie był zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

W konsekwencji, w przypadku faktur dokumentujących obrót rzeczywisty, choć wystawionych przez podmiot niezarejestrowany, stwierdzić należy prawo do odliczenia podatku naliczonego. Istotne jest przy tym aby:

wystawione faktury stwierdzały czynności, które zostały faktycznie dokonane oraz
nabywane usługi były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Warto zwrócić uwagę, że z dniem 1 lipca 2011 r. ustawą z dnia 9 czerwca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług, ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. z 2011 r. nr 134 poz. 780) zmieniony został art. 88 ust. 3a pkt 1 lit. a ustawy o VAT, poprzez wykreślenie wyrazów „lub nieuprawniony do wystawiania faktur lub faktur korygujących”.

W rezultacie, w ustawie o VAT nie ma obecnie przepisu, który wprost zakazywałby odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez podmiot nieuprawniony tj. niezarejestrowany jako czynny podatnik VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie także w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako: TSUE). Zgodnie z wyrokiem TSUE z dnia 11 grudnia 2017 r. w sprawie C-101/16 (SC Paper Consult SRL przeciwko Direcţia Regională a Finanţelor Publice Cluj-Napoca, Administraţia Judeţeană a Finanţelor Publice Bistriţa Năsăud) przepisy Dyrektywy VAT (tj. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej) sprzeciwiają się przepisom krajowym, które odmawiają podatnikowi prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej z tego względu, że podmiot który świadczył usługi i wystawi z tego tytułu fakturę, na której wyraźnie zostały wykazane wydatki i podatek od wartości dodanej, został uznany za organ podatkowy państwa członkowskiego za nieaktywny. Co więcej, w wyroku TSUE z dnia 22 października 2015 w sprawie C-277/14 (PPUH Stehcemp sp.j. Florian Stefanek, Janina Stefanek, Jarosław Stefanek przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Łodzi) Trybunał Sprawiedliwości uznał, że przepisy VI dyrektywy (obecnie dyrektywy 2006/112/WE) należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, które odmawiają podatnikowi prawa do odliczenia podatku VAT z uwagi na to, że faktura została wystawiona przez podmiot, który należy uważać za podmiot nieistniejący i nie ma możliwości ustalenia tożsamości rzeczywistego dostawcy towarów. Chyba że zostanie wykazane, w świetle obiektywnych przesłanek i bez wymagania od podatnika, aby dokonał ustaleń, do których nie jest on zobowiązany, że ów podatnik wiedział lub powinien był wiedzieć, iż rzeczona dostawa wiązała się z przestępstwem w zakresie VAT. Zaprezentowane stanowisko jest tożsame z tym prezentowanym w orzecznictwie, m.in. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 1 września 2015 r. (sygn. akt I SA/Rz 594/15) oraz w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 6 czerwca 2016 r. (sygn. akt III SA/Gl 2404/15), zgodnie z którymi sam brak rejestracji sprzedawcy jako podatnika VAT nie pozbawia nabywcy prawa do odliczenia podatku naliczonego z wystawionych przez taki podmiot faktur, przy stwierdzeniu, że faktury te dokumentują rzeczywiste transakcje i spełnione zostały warunki materialne prawa do odliczenia.

Powyższe zostało także potwierdzone m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 22 września 2017 r. sygn. 0114-KDIP4.4012.258.2017.2.AS oraz interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 21 grudnia 2018 r. sygn. 0111-KDIB3-3.4012.283.2018.2.MS.

W ocenie Wnioskodawcy, obniżeniu kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur wystawionych przez Kontrahenta, za okres w którym nie był on zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym (tj. od 10 września 2018 r. do 31 stycznia 2020 r.) nie stoi na przeszkodzie także art. 88 ust. 4 ustawy o VAT. Regulacja ta adresowana jest bowiem do nabywców towarów i usług i stanowi, że obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z przepisami ustawy (z wyjątkiem podatników dokonujących sporadycznej dostawy wewnątrzwspólnotowej nowych środków transportu). Niemniej, w przedstawionym stanie faktycznym Spółka pozostaje zarejestrowana jako podatnik VAT czynny.

Mając na uwadze powyższe uznać należy, że w przedstawionym stanie faktycznym Spółce przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur wystawionych przez Usługodawcę, za okres, w którym nie figurował on w rejestrze podatników VAT czynnych (tj. od 10 września 2018 r. do 31 stycznia 2020 r.).

Ad 2

Jednocześnie, w związku ze złożeniem deklaracji VAT za ten okres, nieobejmujących odliczenia podatku VAT należnego z faktur wystawionych przez Usługodawcę, zdaniem Wnioskodawcy zastosowanie znajdzie art. 86 ust. 13 ustawy o VAT, zgodnie z którym, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach o których mowa w ust. 10, 10d, 10e i 11, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia podatku należnego.

W konsekwencji powyższego, w przypadku uznania, że Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia kwot VAT zawartego na fakturach otrzymanych od Usługodawcy, prawo to powinno zostać zrealizowane poprzez złożenie korekt deklaracji VAT za odpowiednie miesiące (tj. miesiąc otrzymania faktury).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Według art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Stosownie do art. 86 ust. 10 ustawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

W myśl art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1 oraz pkt 2 lit. a – powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny.

Zgodnie z art. 86 ust. 11 ustawy (obowiązujący do 31 grudnia 2020 r.), jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, 10d i 10e, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Z kolei, stosownie do art. 86 ust. 13 ustawy, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 10d, 10e i 11, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu pięciu lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 13a.

Zgodnie z tymi przepisami, z odliczenia podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 10 i ust. 10b pkt 1 ustawy o VAT można skorzystać dopiero w rozliczeniu za okres, w którym spełnione są łącznie trzy przesłanki:

powstał obowiązek podatkowy w odniesieniu do nabywanych towarów i usług,
doszło do faktycznego nabycia tych towarów i usług,
podatnik jest w posiadaniu faktury dokumentującej tę transakcję.

Ustawodawca dał zatem podatnikom możliwość do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy towarów i usług udokumentowane fakturami VAT będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz nie zaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

W myśl uregulowań art. 88 ust. 3a ustawy nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy:

sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi:
1. wystawionymi przez podmiot nieistniejący,
2. (uchylona);
transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku;
(uchylony);
wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne:
1. stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane - w części dotyczącej tych czynności,
2. podają kwoty niezgodne z rzeczywistością - w części dotyczącej tych pozycji, dla których podane zostały kwoty niezgodne z rzeczywistością,
3. potwierdzają czynności, do których mają zastosowanie przepisy art. 58 i 83 Kodeksu cywilnego - w części dotyczącej tych czynności;
faktury, faktury korygujące wystawione przez nabywcę zgodnie z odrębnymi przepisami nie zostały zaakceptowane przez sprzedającego;
(uchylony);
wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności.

W myśl art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z art. 96 ust. 1 ustawy, na podmioty, o których mowa w art. 15, nałożony został obowiązek złożenia naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenia rejestracyjnego, przed dniem dokonania pierwszej czynności określonej w art. 5. Z obowiązku tego zostały wyłączone jedynie podmioty zwolnione od podatku, które mogą przedmiotowe zgłoszenie złożyć, ale nie mają takiego obowiązku (art. 96 ust. 3).

Jednocześnie w art. 96 ust. 4 ustawy został dokonany wyraźny podział podatników podatku od towarów i usług na „podatników VAT czynnych” oraz „podatników VAT zwolnionych”, co znajduje odzwierciedlenie w odmiennym kształtowaniu praw obowiązków tych dwóch grup podatników.

W myśl art. 96 ust. 13 ustawy, na wniosek zainteresowanego naczelnik urzędu skarbowego jest obowiązany potwierdzić, czy podatnik jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny lub zwolniony. Zainteresowanym może być zarówno sam podatnik, jak i osoba trzecia mająca interes prawny w złożeniu wniosku.

Zgodnie z brzmieniem art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Z ww. przepisów wynika zatem, że podmiot, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest zobowiązany do wystawienia faktury.

Stosownie do art. 106e ust. 1 pkt 1-15 ustawy, faktura powinna zawierać:

datę wystawienia;
kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
stawkę podatku;
sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
kwotę należności ogółem.

Zaznaczyć należy, że zgodnie z art. 106m ust. 1 ustawy, podatnik określa sposób zapewnienia autentyczności pochodzenia, integralności treści i czytelności faktury. Przez autentyczność pochodzenia faktury rozumie się pewność co do tożsamości dokonującego dostawy towarów lub usługodawcy albo wystawcy faktury (art. 106m ust. 2 ustawy).

Przez integralność treści faktury – zgodnie z art. 106m ust. 3 ustawy – rozumie się, że w fakturze nie zmieniono danych, które powinna zawierać faktura.

Autentyczność pochodzenia, integralność treści oraz czytelność faktury można zapewnić za pomocą dowolnych kontroli biznesowych, które ustalają wiarygodną ścieżkę audytu między fakturą a dostawą towarów lub świadczeniem usług ( art. 106m ust. 4 ustawy).

Wskazując, w przywołanym powyżej 106b ust. 1 ustawy, podmioty obowiązane do wystawienia faktur, ustawodawca posłużył się określeniem „podatnik”.

Podatnikiem natomiast, w myśl art. 15 ust. 1 ustawy, są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalności gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 108 ustawy w przypadku gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty.

Tym samym w celu skutecznej realizacji prawa, o którym mowa w art. 86 ust. 1 ustawy, podatnik wywodzący takie prawo winien je udokumentować fakturami spełniającymi wymogi formalne określone w art. 106e ustawy o VAT.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca („Spółka”) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Działalność Spółki koncentruje się na świadczeniu usług pralniczych na rzecz niemieckich i polskich hoteli. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, Spółka rozpoczęła współpracę z Usługodawcą będącym osobą fizyczną („Kontrahent” lub „Zleceniobiorca”) prowadzącym działalność gospodarczą na podstawie wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. W tym celu Wnioskodawca zawarł z Usługodawcą umowę o świadczenie usług doradczych w zakresie profesjonalnego zarządzania zasobami ludzkimi (human resources). Na podstawie zawartej umowy, do obowiązków Zleceniobiorcy należy w szczególności: doradztwo w zakresie opracowania strategii zarządzania zasobami ludzkimi dla poszczególnych grup pracowniczych, opracowanie systemu oceny pracowników, opracowanie systemu rozwoju zawodowego i szkoleń pracowników, analiza i propozycja modyfikacji systemu motywacyjnego, projektowanie i koordynacja procesu wdrażania strategii zarządzania zasobami ludzkimi poszczególnych grup pracowniczych, planowanie ścieżek rozwoju zawodowego pracowników, koordynowanie procesów rekrutacji pracowników, przygotowanie raportów z wykonanych czynności dotyczących realizowanych zleceń, pozostałe w ramach szeroko rozumianych czynności HR. Wynagrodzenie za świadczenie ww. usług dokumentowane jest za pomocą comiesięcznej faktury wystawionej przez Zleceniobiorcę na rzecz Spółki zawierającej należny podatek VAT. Nabywane przez Spółkę usługi nie są zwolnione z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ustawy o VAT oraz przepisów wykonawczych na podstawie tej ustawy. Nabywane usługi są wykorzystywane przez Wnioskodawcę do czynności opodatkowanych. Faktury wystawione przez Kontrahenta zawierają wszystkie dane, które powinna zawierać faktura, zgodnie z art. 106e ustawy o VAT. Czynności udokumentowane ww. fakturami są czynnościami faktycznie wykonanymi. Wystawione faktury podają kwoty zgodnie z rzeczywistością oraz potwierdzają czynności, co do których nie mają zastosowania przepisy art. 58 i 83 Kodeksu cywilnego. Faktury te nie dotyczą czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze. Nabywanie usług nie ma miejsca w ramach transakcji, która pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy o VAT, miała zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy (nadużycie prawa). Z danych rejestracyjnych Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej wynika, że Usługodawca rozpoczął wykonywanie działalności gospodarczej z dniem 13 stycznia 2015 r. W wyniku weryfikacji na portalu podatkowym prowadzonym przez Ministerstwo Finansów statusu Kontrahenta w VAT, Spółka uzyskała informację, że Usługodawca był zarejestrowany jako podatnik VAT czynny od 14 stycznia 2015 r., z kolei z dniem 10 września 2018 r. podatnik został wykreślony z rejestru na podstawie art. 96 ust. 9 pkt 4 Ustawy o VAT. Kontrahent został ponownie zarejestrowany jako podatnik VAT czynny w dniu 1 lutego 2020 r. Z uwagi na uzyskanie informacji, iż Zleceniobiorca nie był zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym w okresie od 10 września 2018 r. do 31 stycznia 2020 r., Wnioskodawca z ostrożności nie dokonał obniżenia podatku należnego o podatek naliczony. Ponadto wedle wiedzy Wnioskodawcy Kontrahent, który wystawił faktury będące przedmiotem pytania, złożył deklaracje VAT za dane okresy rozliczeniowe oraz zapłacił podatek, w których powstał obowiązek podatkowy z tytułu czynności udokumentowanych ww. fakturami na początku roku 2021.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturach otrzymanych od Kontrahenta niezarejestrowanego jako podatnik VAT czynny w dniu ich wystawienia.

Odnosząc się do powyższego należy zwrócić uwagę, że prawo do odliczenia podatku naliczonego jest podstawowym i fundamentalnym prawem podatnika, wynikającym z konstrukcji podatku od towarów i usług jako podatku od wartości dodanej. Unormowanie to jest implementacją wcześniej obowiązującego art. 17 ust. 2 lit. a VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej. To samo wynika z art. 168 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE. L. 347, s. 1 ze zm.), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007 r. Przepis ten jednoznacznie wskazuje, że odliczenie przysługuje jedynie w odniesieniu do podatku powstałego w wyniku czynności wykonanej przez innego podatnika, a dla realizacji tego prawa - stosownie do art. 178 lit. a tej Dyrektywy - konieczne jest posiadanie faktury wystawionej zgodnie z art. 220, art. 236, art. 238, art. 239 i art. 240 Dyrektywy. Sama faktura nie tworzy prawa do odliczenia podatku w niej wykazanego. Prawo do odliczenia przysługuje zatem wówczas, gdy podatek naliczony związany jest z faktycznie dokonanymi czynnościami opodatkowanymi. Potwierdzeniem tego może być wyrok Trybunału Sprawiedliwości z 13 grudnia 1989 r. w sprawie Genius Holding BV v. Staatssecretaris van Financien, C-342/87, w którym stwierdzono, że zgodnie z artykułem 17 (2) podatnik może korzystać z prawa do odliczenia podatku VAT przewidzianego w VI Dyrektywie z tytułu dostaw towarów lub świadczenia usług przez innego podatnika wyłącznie w odniesieniu do podatków faktycznie należnych, tj. podatków przypadających do zapłaty z tytułu działalności podlegającej opodatkowaniu lub zapłaconych, o ile były one należne. Zasada ta nie dotyczy podatku, który jest należny tylko z tego powodu, że został wykazany na fakturze. Dysponowanie przez nabywcę fakturą wystawioną przez zbywcę stanowi jedynie formalny warunek skorzystania z tego uprawnienia. Prawo do odliczenia podatku jest następstwem powstania obowiązku podatkowego powstałego na poprzednim etapie obrotu.

Zatem sam fakt otrzymania faktury z wykazanym podatkiem VAT nie jest wystarczającą przesłanką do realizacji prawa do dokonania obniżenia podatku należnego.

Aby powstało prawo do odliczenia, u wystawcy faktury podatek VAT musi być wymagalny, co oznacza, że powstał obowiązek podatkowy z tytułu czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem oraz powstała także podstawa opodatkowania z tytułu zrealizowania jednej z czynności podlegających opodatkowaniu VAT. Niewystarczającym przy tym dla prawa do odliczenia podatku z danej faktury jest jedynie ustalenie, że dana usługa została wykonana, jeżeli nie zostanie wykazane, że to w wyniku czynności udokumentowanej tą właśnie fakturą rodzącej u sprzedawcy powstanie obowiązku podatkowego, doszło do nabycia tej usługi.

W kontekście prawa do odliczenia VAT z faktur wystawionych przez podmioty niezarejestrowane należy również wskazać na wyrok w sprawie C-438/09 Dankowski, w którym TSUE orzekł, co następuje: „1) Artykuł 18 ust. 1 lit. a) oraz art. 22 ust. 3 lit. b) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, w brzmieniu ustalonym na mocy dyrektywy Rady 2006/18/WE z dnia 14 lutego 2006 r., należy interpretować w ten sposób, że podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku od wartości dodanej zapłaconego z tytułu nabycia usług wykonanych przez innego podatnika niezarejestrowanego jako podatnik podatku od wartości dodanej, w sytuacji gdy odnośne faktury zawierają wszystkie informacje wymagane przez wskazany art. 22 ust. 3 lit. b), a w szczególności zawierają informacje niezbędne do ustalenia tożsamości osoby, która wystawiła te faktury, oraz rodzaju wykonanych usług.

2) Artykuł 17 ust. 6 szóstej dyrektywy 77/388 w brzmieniu ustalonym na mocy dyrektywy 2006/18 należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on przepisom krajowym, na mocy których podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku od wartości dodanej zapłaconego innemu podatnikowi będącemu usługodawcą niezarejestrowanym dla celów tego podatku.”

Również TSUE w ww. wyroku w sprawach C-80/11 i C-142/11 stwierdził, że: „(...) określenie działań, jakich podjęcia w konkretnym przypadku można w sposób uzasadniony oczekiwać od podatnika, który zamierza skorzystać z prawa do odliczenia podatku VAT, w celu upewnienia się, że dokonywane przez niego transakcje nie wiążą się z popełnieniem przestępstwa przez podmiot działający na wcześniejszym etapie obrotu, zależy przede wszystkim od okoliczności rozpatrywanego przypadku.” (pkt 59 wyroku). Ocena każdej z takich indywidualnych spraw należy (ostatecznie) do kompetencji sądów administracyjnych (pkt 55, 59 i 61 wyroku w sprawie C-439/04 i 440/04).

W niniejszej sprawie należy również przytoczyć wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawie C-439/04 z dnia 6 lipca 2006 r., z którego wynika, że w przypadku gdy dostawa jest realizowana na rzecz podatnika, który nie wiedział i nie mógł wiedzieć o tym, że dana transakcja jest wykorzystywana do celów oszustwa, które zostało popełnione przez sprzedawcę, art. 17 szóstej dyrektywy 77/388 w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych, zmienionej przez dyrektywę 95/7, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on temu, aby przepis prawa krajowego, zgodnie z którym stwierdzenie nieważności umowy sprzedaży na mocy przepisu prawa cywilnego, który powoduje bezwzględną nieważność umowy jako sprzecznej z zasadami porządku publicznego, powodował utratę prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej zapłaconego przez podatnika.

Natomiast gdy na podstawie obiektywnych okoliczności zostanie ustalone, że dostawa została zrealizowana na rzecz podatnika, który wiedział lub powinien wiedzieć, że nabywając towar, uczestniczył w transakcji wykorzystanej do popełnienia oszustwa w podatku od wartości dodanej, stwierdzenie niemożności skorzystania z prawa do odliczenia należy do sądu krajowego.

Jednocześnie należy zauważyć, że prawidłowe funkcjonowanie systemu podatku VAT wymaga dobrej wiary podmiotów gospodarczych.

Dobra wiara – zgodnie z opinią Rzecznika Generalnego w połączonych sprawach C 131/13, C-63/13 i C-164/13) (Staatssecretaris van Financiën przeciwko Schoenimport „Italmoda” Mariano Previti vof (C-131/13) oraz Turbu.com BV (C-163/13), Turbu.com Mobile Phone’s BV (C-164/13) przeciwko Staatssecretaris van Financiën) - jest rozumiana w sposób szeroki, wykraczający poza klasyczne znaczenie tego pojęcia. Wymóg dobrej wiary spełnia bowiem podatnik, który nie tylko nie uczestniczy czynnie w oszustwie, ale również nawet nie wie i nie może wiedzieć, że bierze w nim udział. Jest zatem wymagane, aby podatnik był uczciwy, ale także, by w razie potrzeby, podjął środki ostrożności celem upewnienia się w przedmiocie legalności prowadzonych transakcji. Jeżeli transakcja jest związana z oszustwem, skorzystanie z prawa do odliczenia jest uzależnione od dochowania przez podatnika należytej staranności, a więc od braku świadomego uczestnictwa w oszustwie i od podjęcia środków koniecznych celem pozyskania informacji dotyczących legalności przeprowadzanej transakcji. Przy czym wymóg dobrej wiary nie stanowi wymogu co do rezultatu, lecz zwykły wymóg odnoszący się do podjętych środków. Podmioty gospodarcze podejmujące wszelkie możliwe działania, których podjęcia można się od nich w sposób uzasadniony domagać celem zapewnienia, że realizowane przez nie transakcje nie są związane z oszustwem, powinny móc powołać się na ich legalność.

W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości akcentuje się, że przezorny przedsiębiorca powinien, zależnie od okoliczności konkretnego przypadku, zasięgnąć informacji na temat podmiotu, u którego zamierza nabyć towary lub usługi, w celu upewnienia się co do jego wiarygodności (zob. np. pkt 38 postanowienia w sprawie Jagiełło, C-33/13).

Należy również wskazać, że możliwość zawarcia transakcji z podmiotem uczestniczącym w oszustwie podatkowym, to także element ryzyka związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej, z którym obecnie muszą liczyć się przedsiębiorcy.

Takie zdarzenia wyznaczają uczestnikom obrotu gospodarczego jeszcze wyższe standardy staranności kupieckiej. Problem ten dostrzegł także ustawodawca, wprowadzając do ustawy nowe regulacje, tj. obowiązujący od 1 stycznia 2014 r. przepis z art. 106m, który wprowadza pojęcie autentyczności pochodzenia i integralności faktury (ust. 1), wskazuje, że autentyczność pochodzenia, integralność treści oraz czytelność faktury można zapewnić za pomocą dowolnych kontroli biznesowych, które ustalają wiarygodną ścieżkę audytu między fakturą a dostawą towarów lub świadczeniem usług (art. 106m ust. 4).

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nawiązując współpracę zweryfikował fakt prowadzenia działalności gospodarczej przez kontrahenta w CEIGD, z której wynikało, że działalność gospodarcza Kontrahenta została wpisana do CEIDG 13 stycznia 2015 r. Ponadto w wyniku weryfikacji na portalu podatkowym prowadzonym przez Ministerstwo Finansów statusu Kontrahenta w VAT, Spółka uzyskała informację, że Usługodawca był zarejestrowany jako podatnik VAT czynny od 14 stycznia 2015 r. Wynagrodzenie za świadczenie usług doradczych dokumentowane było za pomocą comiesięcznej faktury wystawionej przez Zleceniobiorcę na rzecz Spółki, która to faktura zawierała należny podatek VAT.

Uzyskując informację, że Kontrahent z dniem 10 września 2018 r. został wykreślony z rejestru na podstawie art. 96 ust. 9 pkt 4 Ustawy o VAT u Wnioskodawcy pojawiły się wątpliwości w zakresie prawa do odliczenia VAT zawartego w fakturach wystawianych przez Kontrahenta, za okres, w którym nie był on zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym (tj. od 10 września 2018 r. do 31 stycznia 2020 r.). Z uwagi na uzyskanie informacji, iż Zleceniobiorca nie był we wskazanym okresie zarejestrowany jako podatnik VAT czynny, Wnioskodawca z ostrożności nie dokonał obniżenia podatku należnego o podatek naliczony.

Jednocześnie jak wskazał Wnioskodawca faktury, o których mowa we wniosku wystawione przez Kontrahenta zawierają wszystkie dane, które powinna zawierać faktura, określone w art. 106e ustawy o podatku VAT. Dokumentują czynności faktycznie dokonane oraz zawierają wszystkie niezbędne dane do ustalenia tożsamości osoby, która wystawiła faktury oraz rodzaju wykonywanych usług.

Nabywane przez Spółkę usługi są wykorzystywane przez Wnioskodawcę do czynności opodatkowanych oraz nie stanowiły nadużycia prawa podatkowego w celu uzyskania korzyści majątkowej oraz też nie miały na celu obejścia przepisów prawa.

Ponadto Kontrahent został ponownie zarejestrowany jako podatnik VAT czynny w dniu 1 lutego 2020 r. oraz wedle wiedzy Wnioskodawcy Kontrahent, który wystawił faktury będące przedmiotem pytania, złożył na początku roku 2021 deklaracje VAT za dane okresy rozliczeniowe oraz zapłacił podatek, w których powstał obowiązek podatkowy z tytułu czynności udokumentowanych ww. fakturami.

Wobec powyższego oraz mając na uwadze, że czynności udokumentowane wskazanymi we wniosku fakturami były opodatkowane podatkiem VAT a Wnioskodawca nabyte od Kontrahenta usługi doradcze wykorzystywał do czynności opodatkowanych, Wnioskodawcy stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur wystawionych przez Kontrahenta, za okres od 10 września 2018 r. do 31 stycznia 2020 r., tj. w okresie gdy świadcząc na rzecz Wnioskodawcy usługi doradcze, zachowywał się jak podatnik podatku VAT, lecz nie figurował w rejestrze podatników VAT czynnych. Z odliczenia podatku Wnioskodawca będzie mógł skorzystać w rozliczeniu za poszczególne okresy, w których łącznie spełnione zostały przesłanki z art. 86 ust. 10 i 10b pkt 1 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w ww. zakresie należało uznać za prawidłowe.

Ponadto Wnioskodawca ma wątpliwości czy w sytuacji gdy będzie mu przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur wystawionych przez Kontrahenta, za okres od 10 września 2018 r. do 31 stycznia 2020 r. będzie mógł zrealizować przedmiotowe prawo przez złożenie korekt deklaracji VAT za te miesiące.

Jak wynika z opisu sprawy z uwagi na uzyskanie informacji, iż Zleceniobiorca nie był we wskazanym okresie zarejestrowany jako podatnik VAT czynny, Wnioskodawca z ostrożności nie dokonał obniżenia podatku należnego o podatek naliczony. Tym samym Wnioskodawca nie odliczył podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez Kontrahenta.

Zatem mając na uwadze, że Wnioskodawcy jak stwierdzono w niniejszej interpretacji przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur wystawionych przez Kontrahenta, za okres od 10 września 2018 r. do 31 stycznia 2020 r., to Wnioskodawca może zrealizować przedmiotowe prawo poprzez złożenie korekt deklaracji VAT za te miesiące.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało również uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Stosownie do § 2 ww. artykułu przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin